ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ

Σαφείς αποδείξεις για την καταστολή μιας έρευνας σχετικά με ένα κύκλωμα εμπορίας παιδιών με κατάφωρα προφανείς δεσμούς με τον στρατό και τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ.[ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ].

18.1.2024

ΜΤΦΡ.-ΕΠΙΛ.: Γιώτα Σεχίδου

Ο David McGowan (1960-2015)[Foto 1] ήταν ερευνητής δημοσιογράφος, συγγραφέας και ακτιβιστής του διαδικτύου, με έμφαση στη βαθιά πολιτική. Υπήρξε από τους πρώτους που ανακίνησαν την πλατιά διάδοση του ζητήματος της παιδοφιλίας με τα αμύθητα κέρδη μέσω της τεχνολογίας, και τους υπηρέτες της. Ξεκινάμε με το αφιέρωμα αυτό στη δουλειά του, ανιχνεύοντας τις ρίζες του δικτύου τράφικινγκ παιδιών, πολύ πριν ακόμη τη μαζική ενσωμάτωση πληθυσμών παιδιών μεταναστών/πολέμων, που γιγάντωσαν το δίκτυο, εμπλουτίζοντάς το με το εμπόριο οργάνων (Βλ.Ουκρανία)..  Ήταν  επίσης ένας από τους πρώτους επικριτές της επίσημης αφήγησης της κυβέρνησης των ΗΠΑ σχετικά με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Στις 14 Απριλίου 2015, παρουσίασε ένα μακροσκελές βίντεο αποδόμησης του περιστατικού του Μαραθωνίου της Βοστώνης το 2013 μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής/podcast Caravan to Midnight. Περίπου μια εβδομάδα αργότερα, η σχεδόν τετράωρη παρουσίαση του βίντεο ανέβηκε στο YouTube. Λίγο αργότερα, κάποιος που χρησιμοποιούσε το όνομα χρήστη Phoenix Archangel δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον σχόλιο: «...Αυτός ο David McGowan θα έπρεπε πραγματικά να κόψει το κάπνισμα. Με όλα αυτά τα ιδιότροπα που δημοσιεύει, είναι πιθανό να καταλήξει με μια αυθόρμητη περίπτωση ανεγχείρητου καρκίνου που δεν έχει διαγνωστεί, στο στάδιο 4». Κι έτσι έγινε: ο David McGowan, απόλυτα υγιής και πατέρας τριών κοριτσιών, πέθανε σε ηλικία 55 ετών, 6 μήνες αφότου διαγνώστηκε με μια ασυνήθιστα επιθετική μορφή καρκίνου του πνεύμονα.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όχι, δεν θα αναφερθούμε εδώ στον Epstein. Όχι ακόμη. Για να κατανοήσει κανείς το εύρος αυτής της υπόθεσης, πρέπει να ξεκινήσει από λίγο παλιότερα. Το δίκτυο είναι δαιδαλώδες και παγκόσμιο. Ξεκινάμε με κάποια εισαγωγικά στατιστικά στοιχεία, για το πιο κερδοφόρο εμπόριο στον κόσμο, το δεύτερο ΜΕΤΑ την εμπορία ναρκωτικών και ΠΡΙΝ το εμπόριο όπλων: Και δεν είναι άλλο από το εμπόριο ΠΑΙΔΙΩΝ.

Human Trafficking Search (HTS) 

«Η εμπορία ανθρώπων, η εμπορία ανθρώπων και η σύγχρονη δουλεία είναι γενικοί όροι – που συχνά χρησιμοποιούνται εναλλακτικά – που αναφέρονται στην εκμετάλλευση ατόμων μέσω απειλής ή χρήσης βίας, εξαναγκασμού, απαγωγής, απάτης ή / και εξαπάτησης».

Το HTS απαριθμεί 6 κύριους τύπους εμπορίας ανθρώπων:

1. SEX TRAFFICKING &; ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΉ ΕΜΠΟΡΊΑ ΠΑΙΔΙΏΝ
2. ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΉ ΕΡΓΑΣΊΑ
3. ΔΟΥΛΕΊΑ ΧΡΈΟΥΣ
4. ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΉ ΠΑΙΔΙΚΉ ΕΡΓΑΣΊΑ
5. ΑΚΟΎΣΙΑ ΟΙΚΙΑΚΉ ΔΟΥΛΕΊΑ
6. ΠΑΡΆΝΟΜΗ ΣΤΡΑΤΟΛΌΓΗΣΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΊΗΣΗ ΠΑΙΔΙΏΝ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΏΝ

Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας εκτιμά ότι υπάρχουν 40,3 εκατομμύρια θύματα εμπορίας ανθρώπων παγκοσμίως (49,6 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε σύγχρονη δουλεία το 2021, εκ των οποίων 27,6 εκατομμύρια ήταν σε καταναγκαστική εργασία και 22 εκατομμύρια σε καταναγκαστικούς γάμους).

Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση του UNODC για το 2020 σχετικά με την εμπορία ανθρώπων, η οποία καταρτίζεται χρησιμοποιώντας επίσημα στοιχεία από περισσότερες από 148 χώρες, ένα στα τρία θύματα που εντοπίζονται είναι παιδί. Τα κορίτσια διακινούνται κυρίως για σεξουαλική εκμετάλλευση, ενώ τα αγόρια χρησιμοποιούνται για καταναγκαστική εργασία.

Σύμφωνα με την Εθνική Γραμμή Βοήθειας για την Εμπορία Ανθρώπων που εδρεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες,

Η εμπορία ανθρώπων συμβαίνει όταν ένας διακινητής χρησιμοποιεί βία, απάτη ή εξαναγκασμό για να ελέγξει ένα άλλο άτομο με σκοπό τη συμμετοχή σε εμπορικές σεξουαλικές πράξεις ή την προσέλκυση εργασίας ή υπηρεσιών παρά τη θέλησή του.

Υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με την εμπορία ανθρώπων, όπως αφορά αποκλειστικά τη μεταφορά θυμάτων μέσω κρατικών/επαρχιακών ή εθνικών συνόρων – κάτι που είναι πραγματικά λαθρεμπόριο ανθρώπων.

Στην πραγματικότητα, το έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων δεν απαιτεί απαραίτητα μετακίνηση. 

Τα θύματα μπορούν να στρατολογηθούν και να διακινηθούν στις πόλεις καταγωγής τους ή ακόμα και στα σπίτια τους.

Τα παιδιά διακινούνται για διάφορους λόγους.

Σύμφωνα με την οργάνωση Save the Children με έδρα το Κονέκτικατ, η εμπορία παιδιών αναφέρεται στην εκμετάλλευση κοριτσιών και αγοριών, κυρίως για καταναγκαστική εργασία και σεξουαλική εκμετάλλευση.

Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν το 27% όλων των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων παγκοσμίως, και δύο στα τρία παιδιά-θύματα είναι κορίτσια.

Τα παιδιά συχνά διακινούνται για εμπορική σεξουαλική εκμετάλλευση ή για εργασία, όπως οικιακή δουλεία, γεωργικές εργασίες, εργοστασιακές εργασίες και ορυχεία, ή αναγκάζονται να πολεμήσουν σε συγκρούσεις.

Τα πιο ευάλωτα παιδιά, ιδιαίτερα οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, πέφτουν συχνά θύματα των ελπίδων τους για εκπαίδευση, καλύτερη δουλειά ή καλύτερη ζωή σε μια νέα χώρα. 

Η Save the Children παρέχει πολλές πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την εμπορία παιδιών, συμπεριλαμβανομένου του Myths vs Facts.

Εκτός από τη σεξουαλική εκμετάλλευση, τα παιδιά θύματα εμπορίας χρησιμοποιούνται συχνά για καταναγκαστικούς γάμους και για καταναγκαστική εργασία (σύγχρονη δουλεία), με την Ινδία και την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού στο σύνολό της να αποτελούν προνομιακές τοποθεσίες.

Εμπόλεμες ζώνες όπως η Ουκρανία, περιοχές συγκρούσεων και φυσικών καταστροφών αντιπροσωπεύουν επίσης μέρη όπου τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε απαγωγές, σεξουαλική κακοποίηση και εμπορία ανθρώπων.

Τα παιδιά επίσης συχνά δελεάζονται και εξαπατώνται στο διαδίκτυο μέσω μεγάλων πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook ή το TikTok ή μέσω εφαρμογών παιχνιδιών που περιέχουν πλατφόρμες συνομιλίας [πηγή).

2. Η εμπορία ανθρώπων και η καταναγκαστική εργασία είναι μια επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων 

Με βάση έρευνα του Υπουργείου Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών των Ηνωμένων Πολιτειών (HHS), η εμπορία ανθρώπων αναφέρεται ως η ταχύτερα αναπτυσσόμενη εγκληματική βιομηχανία στον κόσμο σήμερα, ξεπερνώντας σε αξία την παράνομη βιομηχανία όπλων και είναι μόλις δεύτερη μετά το εμπόριο ναρκωτικών [πηγή].

Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) εκτιμά τα κέρδη από την καταναγκαστική εργασία σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ (ετησίως) σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του 2021.

Ο σεξουαλικός τουρισμός, μια παγκόσμια παράνομη δραστηριότητα που επικρατεί στη Νοτιοανατολική Ασία, αντιπροσωπεύει περίπου 35 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Και όπως σημείωσε πρόσφατα ο δημοσιογράφος Clayton Morris από το Redact, η σεξουαλική εμπορία παιδιών φέρνει έσοδα 34 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Ο Morris τόνισε ότι ως πλαίσιο αναφοράς, για το 2023 ολόκληρη η αεροπορική βιομηχανία είχε έσοδα 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως.

3. Σεξουαλική εμπορία παιδιών 

«Η σεξουαλική εμπορία είναι όταν ένα άτομο εμπλέκεται σε μια εμπορική σεξουαλική πράξη ως αποτέλεσμα βίας, απάτης ή εξαναγκασμού. Εάν το άτομο είναι κάτω των δεκαοκτώ ετών, οποιαδήποτε εμπορική σεξουαλική πράξη θεωρείται εμπορία ακόμη και αν δεν υπάρχει βία, απάτη ή εξαναγκασμός. Η σεξουαλική εκμετάλλευση συμβαίνει σε διάφορα περιβάλλοντα, συμπεριλαμβανομένων (αλλά δεν περιορίζονται σε) οίκους ανοχής, στριπτιτζάδικα, αίθουσες μασάζ, στο δρόμο ή σε ιδιωτικές κατοικίες. Τα άτομα μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο εμπορίας στο εσωτερικό της χώρας και πέραν των διεθνών συνόρων. " – Αναζήτηση Εμπορίας Ανθρώπων (HTS)

Σύμφωνα με τη ΔΟΕ, 6,3 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης για σεξ.

Η HTS σημειώνει επίσης ότι πάνω από τα μισά παιδιά σε καταναγκαστική εργασία βρίσκονται σε εμπορική σεξουαλική εκμετάλλευση.

Οι γυναίκες και τα παιδιά είναι τα πιο συνηθισμένα θύματα που βρέθηκαν να διακινούνται για σεξ, αλλά άνδρες και αγόρια διακινούνται επίσης για σεξ. Τα άτομα που ταυτοποιούνται ως ΛΟΑΤ, ειδικά τα διεμφυλικά άτομα, έχουν βρεθεί όλο και περισσότερο να είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

4. Παιδιά που διακινούνται μαζικά στα σύνορα των ΗΠΑ. 85.000 παιδιά εξαφανίζονται

Μια πληροφοριοδότης του Υπουργείου Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών των ΗΠΑ (HHS), η Τάρα Λι Ρόδας, δήλωσε στην Επιτροπή Δικαιοσύνης της Βουλής των Αντιπροσώπων στις 26 Απριλίου 2023 (παρακολουθήστε από περίπου 01:26:13 έως 01:32:00) ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει γίνει ο «μεσάζων» σε μια επιχείρηση εμπορίας ανθρώπων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων με στόχο ασυνόδευτους ανηλίκους στα νότια σύνορα.

Σύμφωνα με άρθρο του ZeroHedge, «Σύγχρονοι έμποροι σκλάβων»: Ο Hawley απαιτεί έρευνα για 85.000 «χαμένα» παιδιά μεταναστών από τον περασμένο Απρίλιο, η κ. Ρόδας είπε ότι είχε δραστηριοποιηθεί για να βοηθήσει το Γραφείο Επανεγκατάστασης Προσφύγων (ORR) του HHS να επανενώσει τα ασυνόδευτα παιδιά (UAC) με ενήλικες χορηγούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, δηλώνοντας:

«Νόμιζα ότι θα βοηθούσα τα παιδιά να τοποθετηθούν σε στοργικά σπίτια. Αντ 'αυτού, ανακάλυψα ότι τα παιδιά διακινούνται μέσω ενός εξελιγμένου δικτύου που ξεκινά με τη στρατολόγηση στην πατρίδα, το λαθρεμπόριο στα σύνορα των ΗΠΑ και τελειώνει όταν το ORR παραδίδει ένα παιδί σε έναν χορηγό - ορισμένοι χορηγοί είναι εγκληματίες και διακινητές και μέλη διεθνικών εγκληματικών οργανώσεων, και ορισμένοι χορηγοί βλέπουν τα παιδιά ως εμπορεύματα και περιουσιακά στοιχεία που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την απόκτηση εισοδήματος.

Το άρθρο σημείωσε επίσης ότι σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Τελωνείων και Προστασίας των Συνόρων των ΗΠΑ, περίπου 345.000 ανήλικοι έχουν περάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ασυνόδευτοι από τότε που ανέλαβε καθήκοντα ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, ενώ μια έκθεση των NY Times δείχνει ότι το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών έχει χάσει την επαφή με 85.000 από αυτούς τους ανηλίκους. Ο Hawley εξήγησε [η υπογράμμιση δική μου]]:

«Η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι ηθικά υπεύθυνη για τη μοίρα τους. Ο πρόεδρος ήρε τους περιορισμούς του Τίτλου 42 για τα ασυνόδευτα παιδιά στις αρχές του 2021», έγραψε ο Hawley σε επιστολή του την Παρασκευή προς τον διευθυντή του FBI Christopher Wray. «Η αναφορά αποκαλύπτει ότι το HHS χαλάρωσε τις διαδικασίες ελέγχου για τους χορηγούς και ανταπέδωσε τους πληροφοριοδότες που εξέφρασαν αυτές τις ανησυχίες. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες παιδιά έχουν παραδοθεί σε σύγχρονους δουλεμπόρους».

Το άρθρο σημείωσε επίσης ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, η Rodas λέει ότι είδε ενήλικες χορηγούς στους οποίους επιτράπηκε να πάρουν «10, 20, 30 και 40 παιδιά» χωρίς καμία ανησυχία από το HHS.

5. Η ταινία Sound of Freedom, που κυκλοφόρησε επίσημα στις 4 Ιουλίου 2023, Ημέρα Ανεξαρτησίας 

Ο Ήχος της Ελευθερίας είναι μια ταινία βασισμένη στην απίστευτη αληθινή ιστορία ενός πρώην κυβερνητικού πράκτορα, του Τιμ Μπάλαρντ, ο οποίος ξεκινά μια επικίνδυνη αποστολή για τη διάσωση εκατοντάδων παιδιών από σωματεμπόρους.

Πρωταγωνιστεί ο Jim Caviezel, ο οποίος είναι διάσημος για την απεικόνιση του Ιησού Χριστού στην ταινία του Mel Gibson του 2004 The Passion of the Christ. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Alejandro Monteverde.

«Δεν γνωρίζουν αρκετοί άνθρωποι ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα». - Τζιμ Καβιεζέλ

Αν και η ταινία The Sound of Freedom ολοκληρώθηκε πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια το 2019, μόλις τώρα κυκλοφορεί, πιθανότατα λόγω της σκοτεινής και διάχυτης φύσης της παιδικής κακοποίησης στην κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ.

Ο Disney, ο οποίος αγόρασε και κατέχει την Century Fox έβαλε την ταινία στο ράφι για δύο χρόνια και τόσο το Netflix όσο και η Amazon ανέβαλαν τη διανομή της. Η ταινία διανέμεται τώρα από τα Angel Studios.

Από τότε που γύρισε το Sound of Freedom, ο Jim Caviezel έχει γίνει πολύ ειλικρινής και έχει εμπλακεί πολύ στην υπόθεση να φέρει φως στο σκοτάδι της σεξουαλικής εμπορίας παιδιών.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή:

                                                                                        ΠΑΙΔΟΚΡΑΤΙΑ 

"Αν η άγνοια είναι πραγματικά ευδαιμονία, τότε γιατί τόσοι πολλοί Αμερικανοί χρειάζονται το Prozac;"

                                                          David McGowan, 2000

[Περισσότερα για το έργο του, βλ. ΣΧΟΛΙΑ στο τέλος του αφιερώματος].

Κείμενα: David McGowan

Η παιδοκρατία, Μέρος Ι: Από τις Βρυξέλλες...
Η παιδοκρατία, Μέρος ΙΙ: ... στην Ουάσιγκτον
The Pedophocracy, Part III: Ο θείος Σαμ θέλει τα παιδιά σας
Η παιδοκρατία, Μέρος IV: McMolestation
Η παιδοκρατία, μέρος V: Δεν θα μπορούσε να συμβεί εδώ
Η παιδοφοβία, Μέρος VI: Finders Keepers

Η παιδοκρατία, Μέρος Ι: Από τις Βρυξέλλες...

«Οι παιδόφιλοι μπορούν με τόλμη και θάρρος να επιβεβαιώσουν αυτό που επιλέγουν... Είμαι επίσης θεολόγος και ως θεολόγος, πιστεύω ότι είναι θέλημα Θεού να υπάρχει εγγύτητα και οικειότητα, ενότητα σάρκας, μεταξύ των ανθρώπων... Οι παιδόφιλοι μπορούν να ισχυριστούν ότι η επιδίωξη της οικειότητας και της αγάπης είναι αυτό που επιλέγουν. Με τόλμη, μπορούν να πουν: "Πιστεύω ότι αυτό είναι στην πραγματικότητα μέρος του θελήματος του Θεού"». Ralph Underwager, «ειδικός» μάρτυρας υπεράσπισης σε δεκάδες υποθέσεις κακοποίησης παιδιών και πρώην φωνητικό μέλος του Ιδρύματος Συνδρόμου Ψευδούς Μνήμης, σε συνέντευξή του στα Παιδικά (μια έκδοση υπέρ της παιδεραστίας), που διεξήχθη τον Ιούνιο του 1991

Για τη συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών, το όνομα Marc Dutroux [foto 3-4-5] δεν σημαίνει πολλά. Αφήστε αυτό το όνομα στο Βέλγιο όμως και είναι πιθανό να προκαλέσετε κάποιες πολύ θερμές αντιδράσεις. Ο Ντιτρού - που καταδικάστηκε μαζί με τη σύζυγό του το 1989 για τον βιασμό και τη βίαιη κακοποίηση πέντε νεαρών κοριτσιών, το μικρότερο από τα οποία ήταν μόλις έντεκα ετών - κατηγορείται τώρα ότι ήταν βασικός παράγοντας σε ένα διεθνές κύκλωμα παιδικής πορνείας και πορνογραφίας, οι πρακτικές του οποίου περιελάμβαναν απαγωγές, βιασμούς, σαδιστικά βασανιστήρια και δολοφονίες.

Ο Ντιτρού καταδικάστηκε το 1989 σε δεκατρία χρόνια για τα εγκλήματά του, αλλά αφέθηκε ελεύθερος αφού είχε εκτίσει μόλις τρία. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι, όπως θα έλεγε αργότερα ο διοικητής της φυλακής Yvan Stuaert σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή: «Μια ιατρική έκθεση τον περιέγραφε ως διεστραμμένο ψυχοπαθή, ένα εκρηκτικό μείγμα. Ήταν ένας προφανής κίνδυνος για την κοινωνία».

Ο άνθρωπος που απελευθέρωσε τον Dutroux στην κοινωνία, ο υπουργός Δικαιοσύνης Melchior Wathelet, σύντομα έλαβε μια προαγωγή για να υπηρετήσει ως δικαστής το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο της Χάγης. 

Λίγο μετά την απελευθέρωση του Ντιτρού, νεαρά κορίτσια άρχισαν να εξαφανίζονται κοντά σε μερικά από τα σπίτια του. Αν και τεχνικά άνεργος και λάμβανε πρόνοια από το κράτος, είχε τουλάχιστον έξι σπίτια και ζούσε αρκετά πλουσιοπάροχα.

Το μάλλον προσοδοφόρο εισόδημά του φαινόταν να προέρχεται από το εμπόριο παιδιών σεξουαλικών σκλάβων, την παιδική πορνεία και την παιδική πορνογραφία. Πολλά από τα σπίτια του φαίνονταν κενά, αν και τουλάχιστον μερικά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν στην πραγματικότητα ως κέντρα βασανιστηρίων και φυλακίσεων, όπου τα απαχθέντα κορίτσια μεταφέρονταν και κρατούνταν σε υπόγεια μπουντρούμια.

Μερικά από τα σπίτια του Ντιτρού χρησιμοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο για αρκετά χρόνια μετά την πρόωρη απελευθέρωσή του, με ένα αυξανόμενο σύνολο αποδεικτικών στοιχείων που αποδείκνυαν αυτό το γεγονός στην αστυνομία. Ωστόσο, οι αρχές απέτυχαν να ενεργήσουν βάσει των πληροφοριών ή ενήργησαν με τρόπο που να δείχνει είτε πλήρη ανικανότητα (σύμφωνα με τα περισσότερα δημοσιεύματα του Τύπου), είτε συνενοχή της αστυνομίας στην επιχείρηση (σύμφωνα με οποιοδήποτε είδος λογικής).

Η αστυνομία φαίνεται να αγνοεί συστηματικά συμβουλές που αργότερα αποδείχθηκαν ακριβείς, συμπεριλαμβανομένης μιας αναφοράς από τη μητέρα του Dutroux ότι ο γιος της κρατούσε φυλακισμένα κορίτσια σε ένα από τα σπίτια του. Επιπλέον, βασικά γεγονότα αποκρύφθηκαν από τους ερευνητές που εργάζονταν για τις εξαφανίσεις και οι γραμμές επικοινωνίας παραβιάστηκαν ανεξήγητα, εμποδίζοντας αδικαιολόγητα την έρευνα.

Η αστυνομία ερεύνησε ένα από τα σπίτια του Ντιτρού σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της έρευνας. Σε τουλάχιστον δύο από αυτές τις περιπτώσεις, δύο από τα αγνοούμενα κορίτσια κρατούνταν σε ειδεχθείς συνθήκες φυλακισμένα σε ένα ειδικά κατασκευασμένο μπουντρούμι στο υπόγειο. Παρ 'όλα αυτά, οι έρευνες της αστυνομίας ήταν άκαρπες, παρά το γεγονός ότι οι ανακριτές ανέφεραν ότι «άκουσαν φωνές παιδιών σε μία περίπτωση», σύμφωνα με τον Guardian.

Μόλις στις 13 Αυγούστου 1996, τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη των εξαφανίσεων, οι αρχές συνέλαβαν τον Ντιτρού, μαζί με τη σύζυγό του (δασκάλα δημοτικού σχολείου), έναν ένοικο, έναν αστυνομικό και έναν άνδρα που ο Guardian περιέγραψε ως «συνεργάτη με πολιτικές διασυνδέσεις» - αλλού αναγνωρίστηκε ως Michel Lelievre.

Δύο ημέρες αργότερα, η αστυνομία έψαξε ξανά το σπίτι του Ντιτρού και ανακάλυψε το ηχομονωμένο μπουντρούμι / κέντρο βασανιστηρίων. Όπως ανέφερε το CNN, τρία χρόνια νωρίτερα «η αστυνομία αγνόησε τις συμβουλές ενός πληροφοριοδότη που είπε ότι ο Dutroux έχτιζε μυστικά κελάρια για να κρατήσει κορίτσια πριν τα πουλήσει στο εξωτερικό». Και το 1995, ο ίδιος πληροφοριοδότης είχε πει στην αστυνομία ότι ο Ντιτρού είχε προσφέρει σε έναν άγνωστο τρίτο άνδρα «το ισοδύναμο 3.000 έως 5.000 δολαρίων για την απαγωγή κοριτσιών».

Απίστευτα, αργότερα αναφέρθηκε από τον Guardian ότι η αστυνομία είχε στην κατοχή της μια βιντεοκασέτα του μπουντρουμιού που κατασκευάζεται: «Η βελγική αστυνομία θα μπορούσε να είχε σώσει τις ζωές δύο παιδιών που φέρεται να δολοφονήθηκαν από τον παιδόφιλο Marc Dutroux αν είχαν παρακολουθήσει ένα βίντεο που κατασχέθηκε από το σπίτι του, το οποίο τον έδειχνε να χτίζει το κρυφό κελί τους». Η κασέτα είχε κατασχεθεί σε μία από τις προηγούμενες έρευνες.

Τη στιγμή της τελικής αναζήτησης, δύο δεκατετράχρονα κορίτσια βρέθηκαν φυλακισμένα στο μπουντρούμι, αλυσοδεμένα και πεινασμένα. Περιέγραψαν στην αστυνομία ότι χρησιμοποιήθηκαν και στην παραγωγή βίντεο παιδικής πορνογραφίας. Περισσότερα από 300 τέτοια βίντεο συγκεντρώθηκαν από την αστυνομία.

Στις 17 Αυγούστου, η ιστορία έγινε πιο ζοφερή, καθώς η αστυνομία ξέθαψε τα πτώματα δύο οκτάχρονων κοριτσιών σε ένα ακόμη από τα σπίτια του Ντιτρού. Αργότερα μαθεύτηκε ότι τα κορίτσια είχαν κρατηθεί σε ένα από τα μπουντρούμια του Ντιτρού για εννέα μήνες μετά τις απαγωγές τους, κατά τη διάρκεια των οποίων βασανίστηκαν επανειλημμένα και κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, και όλα καταγράφηκαν σε βιντεοκασέτα. Τα κορίτσια στη συνέχεια αφέθηκαν να πεθάνουν σιγά-σιγά από την πείνα. Δίπλα στα αποδεκατισμένα πτώματά τους ήταν και το πτώμα του Μπέρναρντ Γουάινσταϊν, πρώην συνεργού του Ντιτρού που είχε καταλάβει ένα από τα σπίτια για αρκετά χρόνια. Ο Weinstein είχε θαφτεί ζωντανός.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, δύο ακόμη κορίτσια βρέθηκαν θαμμένα κάτω από τσιμέντο σε μια ακόμη από τις ιδιοκτησίες του Ντιτρού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δέκα άτομα φέρεται να ήταν υπό κράτηση σε σχέση με την υπόθεση. Αλλού στο Βέλγιο, η News Telegraph ανέφερε ότι: «Τα πτώματα δύο γυναικών και μέρη ενός τρίτου πτώματος ανακαλύφθηκαν σε καταψύκτη σε λιβανέζικο εστιατόριο στις Βρυξέλλες».

Καθώς ο αριθμός των νεκρών αυξανόταν, η οργή του βελγικού λαού μεγάλωνε. Απαίτησαν να μάθουν γιατί αυτός ο άνθρωπος, που ονομάστηκε «βελγικό κτήνος», είχε απελευθερωθεί αφού είχε εκτίσει μια τόσο παράλογα σύντομη ποινή. Και για να μάθουμε γιατί, καθώς τα αποδεικτικά στοιχεία συνέχιζαν να συσσωρεύονται και τα κορίτσια συνέχιζαν να εξαφανίζονται, η αστυνομία επέλεξε να μην κάνει τίποτα. Πόσα κορίτσια, απαιτούσαν να μάθουν, είχαν σκοτωθεί ως αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας;

Ρίχνοντας περισσότερο λάδι στη φωτιά, όπως αποκάλυψε μια έκθεση των Los Angeles Times, ήταν ότι: «μια ακτιβίστρια με μεγάλη εκτίμηση για παιδιά, η Marie-France Botte, ισχυρίζεται ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης βρίσκεται σε μια πολιτικά ευαίσθητη λίστα πελατών παιδοφιλικών βιντεοκασετών».

Η ίδια έκθεση σημείωσε ότι: «Η υπόθεση έχει επισκιαστεί περαιτέρω από την ανακάλυψη μιας μοτοσικλέτας που φέρεται να ταιριάζει με την περιγραφή μιας που χρησιμοποιήθηκε στη δολοφονία του εξέχοντος Βέλγου επιχειρηματία και πολιτικού Andre Cools το 1991. Ο Michel Bourlet, ο επικεφαλής εισαγγελέας για την υπόθεση παιδεραστίας, εν τω μεταξύ, δήλωσε δημοσίως ότι η έρευνα μπορεί να συνεχιστεί διεξοδικά μόνο χωρίς πολιτική παρέμβαση. Πριν από αρκετά χρόνια, ο Bourlet απομακρύνθηκε από την εξαιρετικά φορτισμένη υπόθεση Cools, η οποία παραμένει ανεξιχνίαστη.

Ένα ρεπορτάζ του περιοδικού Time έκανε λόγο για σκοτεινούς δεσμούς μεταξύ της επιχείρησης Dutroux και των στοιχείων του οργανωμένου εγκλήματος. Πολύ αργότερα, ο Marc Verwilghen - ο επικεφαλής ανακριτής της υπόθεσης - θα δήλωνε ωμά: «Για μένα, η υπόθεση Dutroux είναι ζήτημα οργανωμένου εγκλήματος». Στο άρθρο του Time αναφέρθηκε επίσης η χρήση μυστικών «υπόγειων σηράγγων», όχι σε αντίθεση με εκείνες που περιγράφονταν από παιδιά μια δεκαετία νωρίτερα στο διαβόητο νηπιαγωγείο McMartin.

Η οργή συνέχισε να αυξάνεται καθώς έγιναν περισσότερες συλλήψεις και συνέχισαν να εμφανίζονται στοιχεία για υψηλού επιπέδου κυβερνητική και αστυνομική συνενοχή. 

Ένας από τους συνεργούς του Dutroux, ο επιχειρηματίας Jean-Michel Nihoul, ομολόγησε ότι οργάνωσε ένα «όργιο» σε ένα βελγικό κάστρο στο οποίο συμμετείχαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ένας πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και αρκετοί αξιωματικοί επιβολής του νόμου. Ένας Βέλγος γερουσιαστής θα σημείωνε, με μεγάλη ακρίβεια, ότι τέτοια κόμματα ήταν μέρος ενός συστήματος «που λειτουργεί μέχρι σήμερα και χρησιμοποιείται για να εκβιάσει τους υψηλά ιστάμενους ανθρώπους που συμμετέχουν».

Τον Σεπτέμβριο, είκοσι τρεις ύποπτοι - τουλάχιστον εννέα από τους οποίους ήταν αστυνομικοί - τέθηκαν υπό κράτηση και ανακρίθηκαν σχετικά με την πιθανή συνενοχή τους στα εγκλήματα ή/και την αμέλειά τους στη διερεύνηση της υπόθεσης. Όπως σημείωσαν οι Los Angeles Times σε ένα πολύ σύντομο ρεπορτάζ δύο προτάσεων, οι συλλήψεις «ήταν η τελευταία ένδειξη ότι η αστυνομία στη νότια πόλη Charleroi βοήθησε στη συγκάλυψη των φερόμενων εγκλημάτων του Marc Dutroux».

Οι συλλήψεις ακολούθησαν επιδρομές στα σπίτια των αστυνομικών και στο αρχηγείο της αστυνομικής δύναμης του Charleroi και βασίστηκαν σε πληροφορίες που παρείχε ο επιθεωρητής της αστυνομίας Georges Zicot, ο οποίος είχε ήδη κατηγορηθεί ως συνεργός. Σύμφωνα με πληροφορίες, τρεις δικαστές είχαν επίσης ανακριθεί από αστυνομικούς ερευνητές.

Λίγες μέρες πριν από τις συλλήψεις, η αστυνομία είχε επίσης συλλάβει πέντε υπόπτους για τη δολοφονία του Cools, συμπεριλαμβανομένου ενός πρώην υπουργού της περιφερειακής κυβέρνησης που ονομάζεται Alain VanderBiest. Παραδόξως, η News Telegraph ανέφερε ότι: «Η αστυνομία που ερευνά τη δολοφονία του Cools το 1991 ... έχει λάβει χρήσιμα στοιχεία από ορισμένους από τους συλληφθέντες για την υπόθεση Dutroux». Η Telegraph σημείωσε επίσης ότι ο Cools «είχε υποσχεθεί "συγκλονιστικές αποκαλύψεις" πριν από το θάνατό του».

Στις 14 Οκτωβρίου ήρθε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι: ο Jean-Marc Connerotte, ο οποίος υπηρετούσε ως ανακριτής στην υπόθεση, απολύθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο του Βελγίου. Ο Connerotte θεωρήθηκε από τους ανθρώπους ως κάτι σπάνιο: ένας δημόσιος υπάλληλος / αξιωματικός επιβολής του νόμου που στην πραγματικότητα φαινόταν να επιδιώκει δίωξη, παρά συγκάλυψη. Η News Telegraph τον περιέγραψε ως: «τη μόνη προσωπικότητα στο δικαστικό σώμα που απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του έθνους».

Όπως ανέφεραν οι New York Times, ο Connerotte «έγινε εθνικός ήρωας τον Αύγουστο αφού έσωσε δύο παιδιά από ένα μυστικό μπουντρούμι που κρατούσε ένας καταδικασμένος βιαστής παιδιών και διέταξε την έρευνα που οδήγησε στην ανακάλυψη των πτωμάτων τεσσάρων κοριτσιών που απήχθησαν από ένα δίκτυο παιδικής πορνογραφίας». Είχε επίσης συλλάβει, το 1994, τρεις άνδρες ως υπόπτους για τη δολοφονία του Cools - λίγο πριν η υπόθεση μεταφερθεί στη δικαιοδοσία άλλου δικαστή.

Η απομάκρυνσή του από την υπόθεση Dutroux αναζωπύρωσε τις φλόγες της δημόσιας οργής που σιγόκαιγε. Το ρεπορτάζ των Times σημείωνε ότι: «Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν ζητήσει από το ανώτατο δικαστήριο να διατηρήσει στη θέση του τον δικαστή». Ρίχνοντας ακόμη περισσότερο λάδι στη φωτιά, ο εισαγγελέας Michel Bourlet ισχυρίστηκε ότι τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι ένα κύκλωμα παιδεραστίας που αποτελείται από πλούσιους και ισχυρούς είχε προστατευτεί για είκοσι πέντε χρόνια. Με τις οικογένειες των θυμάτων του Ντιτρού να καλούν σε γενική απεργία, άνδρες και γυναίκες σε όλη τη χώρα αποχώρησαν από τις δουλειές τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, καθώς οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους και οι οδηγοί λεωφορείων έκλεισαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, φέρνοντας ορισμένες πόλεις σε ουσιαστική ακινησία. Η Telegraph ανέφερε ότι: «Στη Λιέγη, οι πυροσβέστες έστρεψαν τις μάνικες τους στο δικαστικό κτίριο της πόλης» για να συμβολίσουν τον μαζικό καθαρισμό που θα αποκαθιστούσε την τάξη.

Στις 20 Οκτωβρίου, 350.000 πολίτες του μικροσκοπικού έθνους βγήκαν στους δρόμους των Βρυξελλών ντυμένοι όλοι στα λευκά, απαιτώντας τη μεταρρύθμιση ενός συστήματος τόσο διεφθαρμένου που προστατεύει τους κακοποιητές, τους βιαστές, τους βασανιστές και τους δολοφόνους παιδιών. 

Οι πολιτικές επιπτώσεις από την υπόθεση θα επέφεραν τελικά την παραίτηση του αρχηγού της κρατικής αστυνομίας του Βελγίου, του υπουργού Εσωτερικών και του υπουργού Δικαιοσύνης – πιθανότατα ως αμνοί θυσίας που πετάχτηκαν στις εξοργισμένες μάζες για να αποφευχθεί αυτό που θα μπορούσε εύκολα να εκραγεί σε μια πλήρους κλίμακας εξέγερση από τον λαό, ιδιαίτερα αφού η αστυνομική «ανικανότητα» επέτρεψε στον Ντιτρού να δραπετεύσει και να παραμείνει ελεύθερος για σύντομο χρονικό διάστημα τον Απρίλιο του 1998.

Υπήρξαν πράγματι εκκλήσεις από τον λαό για παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης συνασπισμού. 

Μήνες αργότερα, μια δημοσκόπηση της εφημερίδας Le Soir των Βρυξελλών διαπίστωσε ότι μόνο ένας στους πέντε Βέλγους εξακολουθούσε να έχει εμπιστοσύνη στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και στο δικαστικό σύστημα της χώρας. Όπως ανέφεραν οι Los Angeles Times τον Ιανουάριο του 1998, «η πεποίθηση παραμένει πεισματικά ευρέως διαδεδομένη - ότι τα μέλη της ανώτερης κρούστας - υπουργοί της κυβέρνησης, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η αυλή του βασιλιά Αλβέρτου Β '- ανήκαν σε κυκλώματα παιδικής πορνείας ή τα προστάτευαν».

Η παρατεταμένη δυσπιστία του λαού δεν μετριάστηκε από το γεγονός ότι μια κοινοβουλευτική έρευνα είχε, τον Απρίλιο του 1997, εντοπίσει τριάντα αξιωματούχους οι οποίοι, όπως το έθεσαν διακριτικά οι Times, «απέτυχαν να αποκαλύψουν τα παραπτώματα του Ντιτρού». Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, καμία από αυτές δεν είχε υποστεί ακόμη επιπτώσεις. Επιπλέον, τουλάχιστον δέκα εξαφανισμένα παιδιά για τα οποία υπάρχουν υποψίες ότι έπεσαν θύματα της επιχείρησης του Ντιτρού δεν έχουν βρεθεί ποτέ.

Η έκθεση της επιτροπής ήταν, στα μάτια πολλών, μια ξεδιάντροπη συγκάλυψη. Όπως συνόψισε η News Telegraph, η έκθεση «ανέφερε ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των αντίπαλων δυνάμεων εμπόδισε την ανταλλαγή ζωτικών πληροφοριών και την παρακολούθηση προφανών αποδεικτικών στοιχείων» - αντί να αναγνωρίσει το προφανές, το οποίο ήταν ότι φταίει η αχαλίνωτη διαφθορά και συνενοχή της αστυνομίας.

Μόλις λίγους μήνες πριν η επιτροπή εκδώσει την έκθεσή της, η Telegraph ανέφερε ότι: «Ζοφερές φήμες... κυκλοφορούν ότι ένα δεύτερο δίκτυο παιδεραστίας, τουλάχιστον εξίσου αποτρόπαιο, μπορεί να λειτουργούσε παράλληλα με αυτό που λέγεται ότι περιλαμβάνει τον Ντιτρού». Τα πτώματα επτά παιδιών πιστεύεται ότι αποκρύφτηκαν, που θα μπορούσαν να συνδεθούν με τον Dutroux μέσω του Michel Nihoul.

Δύο μήνες μετά, ένας άνδρας ονόματι Patrick Derochette και τρία από τα μέλη της οικογένειάς του συνελήφθησαν μετά την ανακάλυψη του πτώματος ενός εννιάχρονου κοριτσιού. Γρήγορα άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες που συνδέουν αυτό το έγκλημα και με τον Ντιτρού. Όπως και ο Dutroux, ο Derochette είχε προηγουμένως καταδικαστεί για πολλαπλές κατηγορίες βιασμού παιδιών. Είχε κλειστεί σε ψυχιατρικό ίδρυμα από το οποίο αφέθηκε ελεύθερος μετά από μόλις έξι εβδομάδες.

Οι αρχές γρήγορα αρνήθηκαν ότι υπήρχε οποιαδήποτε σχέση μεταξύ των δύο υποθέσεων. Τον Ιανουάριο του 1998, ωστόσο, η Telegraph ανέφερε ότι: «νέα στοιχεία από έναν δικηγόρο που συμμετείχε στις έρευνες ανοίγουν μια τρύπα σε προηγούμενους ισχυρισμούς της αστυνομίας ότι δεν υπήρχε καμία σχέση μεταξύ των υποθέσεων που αφορούσαν τους φερόμενους δολοφόνους παιδιών Marc Dutroux και Patrick Derochette». Για άλλη μια φορά, η σύνδεση λέγεται ότι έγινε μέσω του Nihoul.

Τον Απρίλιο του 1999, ο Guardian ανέφερε ότι: «ο αξιοσέβαστος πρόεδρος μιας κοινοβουλευτικής έρευνας για την υπόθεση ισχυρίζεται ότι τα ευρήματα της επιτροπής του φιμώθηκαν από πολιτικούς και δικαστικούς ηγέτες για να αποτρέψουν την εμφάνιση λεπτομερειών συνενοχής στα εγκλήματα ... Ο κ. Verwilghen ισχυρίζεται ότι ανώτερα πολιτικά και νομικά πρόσωπα αρνήθηκαν να συνεργαστούν με την έρευνα. Λέει ότι οι δικαστές και η αστυνομία κλήθηκαν επισήμως να αρνηθούν να απαντήσουν σε ορισμένες ερωτήσεις, σε αυτό που περιγράφει ως «χαρακτηριστική επιχείρηση πνιγμού υπόθεσης».

Από τον Αύγουστο του 2001, [2005], πέντε ολόκληρα χρόνια μετά τη σύλληψη του Dutroux, η δίκη του δεν είχε ακόμη ξεκινήσει. Οι γονείς των θυμάτων συνέχισαν να φωνάζουν για συγκάλυψη και η Telegraph ανέφερε ότι: «Πρόσφατα μαθεύτηκε ότι οι επιστημονικές δοκιμές σε 6.000 τρίχες που βρέθηκαν στο [υπόγειο μπουντρούμι] ξεκίνησαν μόλις φέτος». Αυτές οι εξετάσεις θα μπορούσαν, φυσικά, να αποκαλύψουν πόσα θύματα πέρασαν από τον θάλαμο φρίκης του Ντιτρού.

Εάν η υπόθεση Marc Dutroux ήταν ένα είδος εκτροπής, θα εξακολουθούσε να είναι μια ανησυχητική ιστορία για το επίπεδο της ανείπωτης διαφθοράς και εξαχρείωσης του βελγικού πολιτικού κατεστημένου και του κατεστημένου επιβολής του νόμου για το οποίο μιλάει. Πολύ πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι δεν φαίνεται να είναι μια μεμονωμένη περίπτωση.

                                                                                             ΛΕΤΟΝΙΑ

Καθώς το 1999 πλησίαζε στο τέλος του, το έθνος της Λετονίας συγκλονίστηκε από ένα σκάνδαλο παιδικής πορνείας / παιδικής πορνογραφίας που έφτασε στην κορυφή της δομής της πολιτικής εξουσίας. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο, όταν η αστυνομία αποκάλυψε μια τεράστια επιχείρηση στην οποία συμμετείχαν έως και 2.000 σοβαρά κακοποιημένα παιδιά. Όταν τα δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης άρχισαν να συνδέουν κορυφαίους Λετονούς αξιωματούχους με την υπόθεση, σχηματίστηκε ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για να διερευνήσει την υπόθεση.

Τον Φεβρουάριο του 2000, ο πρόεδρος της επιτροπής παρέδωσε μια έκθεση στο Κοινοβούλιο που συνέδεε τον πρωθυπουργό της χώρας, τον υπουργό Δικαιοσύνης, τον διευθυντή της Κρατικής Υπηρεσίας Εσόδων και ορισμένους αξιωματικούς του στρατού και των δυνάμεων επιβολής του νόμου με την υπόθεση. Αμέσως άρχισαν προσπάθειες δυσφήμισης του προέδρου της επιτροπής, συμπεριλαμβανομένων ισχυρισμών ότι συνδέεται με την πρώην KGB – μια κλασική περίπτωση κόκκινου δολώματος, επιτρέποντας στους ισχυρισμούς να απορριφθούν ως «κομμουνιστική» προπαγάνδα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ,ΠΟΛΩΝΙΑ, ΤΣΕΧΙΑ,ΜΕΞΙΚΟ,ΙΤΑΛΙΑ,ΓΑΛΛΙΑ,ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Το BBC ανέφερε τον Ιούνιο του 1999 ότι δύο ανώνυμοι Γερμανοί άνδρες είχαν «δικαστεί, κατηγορούμενοι για τη λειτουργία ενός κυκλώματος παιδικής πορνογραφίας στη Γερμανία, την Πολωνία και την Τσεχική Δημοκρατία». Το ζευγάρι, μαζί με τουλάχιστον έντεκα ταυτοποιημένους αλλά μη κατηγορούμενους συνεργούς, «έκαναν βιντεοσκοπήσεις της συμμορίας να κακοποιεί σεξουαλικά παιδιά ηλικίας μεταξύ τριών και 14 ετών από το 1993».

Μια μεγάλη αλλά απροσδιόριστη ποσότητα «βίντεο, φωτογραφιών, περιοδικών και CD-ROM που περιείχαν παιδική πορνογραφία κατασχέθηκαν». Σημειώνεται επίσης μια πιθανή σύνδεση με την υπόθεση Dutroux: «Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών από τη Σλοβακία που μεταφέρθηκαν στη Βιέννη για να γυρίσουν πορνογραφικές ταινίες. Ο βέλγος παιδεραστής Marc Dutroux... ήταν τακτικός επισκέπτης σε μια πόλη της Σλοβακίας».

Το BBC κατέθεσε επίσης ένα σύντομο ρεπορτάζ για μια υπόθεση του 1996 που δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στον αγγλόφωνο Τύπο:

«Η μεξικανική αστυνομία εξάρθρωσε ένα διεθνές κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας με έδρα το θέρετρο του Ακαπούλκο, το οποίο είπε ότι είχε τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες πελάτες στις Ηνωμένες Πολιτείες». Ένας απεσταλμένος του ΟΗΕ που ερευνά την υπόθεση δήλωσε ότι «η παιδική πορνογραφία μερικές φορές αφορούσε μωρά ηλικίας μικρότερης του ενός μηνός».

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2000, οι Irish Times ανέφεραν ότι: «Οκτώ άτομα συνελήφθησαν στην Ιταλία και τρία στη Ρωσία, και η αστυνομία είπε ότι 1.700 άτομα ερευνώνται στην Ιταλία», καθώς εμφανίστηκε ένα ακόμη δίκτυο παιδεραστίας. Οι εικόνες που ανταλλάσσονταν από αυτό το δίκτυο «χωρίστηκαν σε διάφορες κατηγορίες ... Το πιο φρικιαστικό, σύμφωνα με την αστυνομία, ήταν το «Necros Pedo», στο οποίο τα παιδιά βιάζονταν και βασανίζονταν μέχρι θανάτου.

Και έτσι είναι που αντιμετωπίζουμε πρώτα το πιο ενοχλητικό θέμα – τις ταινίες ταμπάκου, οι οποίες όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν πραγματικά. Μόλις τον Φεβρουάριο του 1999, η New York Post διαβεβαίωνε τους αναγνώστες ότι: «Οι ταινίες ταμπάκου είναι το υλικό του αστικού μύθου... Πώς ξεκίνησε αυτός ο θρύλος; Κανείς δεν ξέρει». Η ατυχής αλήθεια όμως είναι ότι, όπως αποδεικνύεται, υπάρχουν πραγματικά, και πιθανότατα υπήρχαν για όσο διάστημα υπήρχε η ταινία, αν και δεν ήταν πάντα γνωστές με αυτό το όνομα.

Σύμφωνα με την Post: «Ο όρος "ταμπάκος" επινοήθηκε στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Charles Manson, όταν δημοσιεύματα του Τύπου επανέλαβαν μια φήμη ότι η "οικογένεια" Manson είχε γυρίσει οικιακές ταινίες για τις βάναυσες δολοφονίες». Άλλες αναφορές υποστηρίζουν ότι ο όρος επινοήθηκε το 1976 από έναν συγγραφέα για τους New York Times, ο οποίος χρειαζόταν μια φράση για να περιγράψει αναφορές δολοφονιών μετά από σεξουαλική δραστηριότητα που καταγράφηκε σε ταινία.

Λίγο αργότερα, όπως έγραψε ο Carl Raschke: «Η Ειδική Επιτροπή της Βουλής του Τέξας για την παιδική πορνογραφία αποκάλυψε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ότι οι ερευνητές που ερευνούν οδηγεί στο οργανωμένο έγκλημα στο Χιούστον, το Ντάλας και άλλες μεγάλες πόλεις διαπίστωσαν ότι δημοπρασίες «σκλάβων» για δεκαεξάχρονα και δεκαεπτάχρονα αγόρια πραγματοποιούνταν συνήθως στο Μεξικό. Μερικά από τα αγόρια εμφανίστηκαν σε βάναυσες ταινίες ταμπάκου ή "slasher".

Ο Raschke παραθέτει επίσης από μια μελέτη επαγγελματιών ψυχικής υγείας των ΗΠΑ που ισχυρίστηκε ότι ένα παιδί από το Μεξικό «μπορεί να συσκευαστεί, να παραδοθεί και να πωληθεί βαθιά μέσα σε αυτή τη χώρα σε σύντομο χρονικό διάστημα» και ότι πολλά αγοράζονται αποκλειστικά «με σκοπό τη δολοφονία». Στο Enslaved, ο Γκόρντον Τόμας ανέφερε ότι: «Στην αρχή του έτους [1991] η βρετανική Σκότλαντ Γιαρντ συνέχιζε να ερευνά αναφορές ότι έως και είκοσι παιδιά στο Λονδίνο είχαν δολοφονηθεί πέρυσι σε ταινίες ταμπάκου και βιντεοκασέτες που πωλούνταν στην ηπειρωτική Ευρώπη».

Ένας απολογισμός της ιταλικής υπόθεσης που μεταδόθηκε από τον Guardian επιβεβαίωσε την ύπαρξη ταινιών ταμπάκου: «η αστυνομία ανακάλυψε ένα τεράστιο διεθνές δίκτυο παιδεραστίας που πωλούσε βίαια βίντεο παιδικής πορνογραφίας σε πελάτες στην Ιταλία, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία ... (Οι αρχές) προσπαθούν να εντοπίσουν 5.000 άτομα που είναι ύποπτα ότι προσπάθησαν να αγοράσουν τα βίντεο, μερικά από τα οποία φαίνεται να περιέχουν εικόνες παιδιών που βασανίζονται και δολοφονούνται».

Ο Independent του Ηνωμένου Βασιλείου, σε μια συνέχεια που δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2000, επιβεβαίωσε επίσης ότι τα κατασχεθέντα υλικά περιελάμβαναν στην πραγματικότητα ταινίες ταμπάκου παιδιών: «Τρομοκρατημένοι ερευνητές συγκέντρωσαν εικόνες περισσότερων από 2.000 παιδιών που βιντεοσκοπήθηκαν ενώ κακοποιούνταν, βιάζονταν και ... σκοτώνονταν». Μέχρι τότε, σχεδόν 1.500 άτομα είχαν κατηγορηθεί για την υπόθεση, αλλά όχι - όπως σημείωσε ο Guardian - «εκείνοι που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις και πιστεύεται ότι αποτελούν ένα "λόμπι παιδεραστών"».

Όπως και στις περιπτώσεις του Βελγίου και της Λετονίας, υπήρχαν σαφείς ενδείξεις συνενοχής υψηλού επιπέδου και ισχυρή πεποίθηση μεταξύ του ιταλικού λαού ότι τα γεγονότα της υπόθεσης συγκαλύπτονταν. 

Και όπως και με τις άλλες υποθέσεις, ο δικαστής που ηγείται της έρευνας «προκάλεσε σάλο καταγγέλλοντας ένα "λόμπι παιδεραστίας" που υποστηρίζεται από πολιτικούς, το οποίο είπε ότι παρεμπόδισε ανοιχτά τους ερευνητές και εργάστηκε για να αποτρέψει αυστηρότερες κυρώσεις για τους καταναλωτές παιδικής πορνογραφίας», σύμφωνα με τον Independent.

Οι New York Times ανέφεραν τον Μάρτιο του 1997 ότι υπάρχει «αυξανόμενη δημόσια αγανάκτηση στη Γαλλία και αλλού για τις επαναλαμβανόμενες αναφορές απαγωγής, βιασμού ή αιμομιξίας που αφορούν πολύ νέους». Το ίδιο ρεπορτάζ των Times σημείωσε ότι: «η αστυνομία σε όλη τη Γαλλία έχει συλλάβει περισσότερα από 250 άτομα και έχει κατασχέσει περίπου 5.000 βιντεοκασέτες» σε συνδυασμό με μια έρευνα για ένα τεράστιο κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας. Όσοι συνελήφθησαν από την αστυνομία περιγράφηκαν ως «κυρίως παντρεμένοι επαγγελματίες». Μια ντουζίνα από αυτούς σύντομα θα εμφανίζονταν νεκροί, δήθεν θύματα αυτοκτονίας.

Τον Ιούνιο, η News Telegraph μίλησε για πάνω από 800 γαλλικά σπίτια που εισέβαλαν και 204 υπόπτους που συνελήφθησαν την προηγούμενη εβδομάδα. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν: «Περισσότεροι από 30 δάσκαλοι... και έναν αριθμό ιερέων», καθώς και ο αντιδήμαρχος της πόλης Saint Mihiel. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, τέσσερις είχαν αυτοκτονήσει, συμπεριλαμβανομένου ενός διευθυντή σχολείου.

Τρία χρόνια αργότερα, το BBC κατέθεσε ένα πολύ σύντομο ρεπορτάζ σημειώνοντας ότι μια ετυμηγορία αναμενόταν «στη δίκη περισσότερων από εξήντα ατόμων που κατηγορούνται για κατοχή παιδικής πορνογραφίας.

 Ένας από τους δικαστές που άκουσαν την υπόθεση είπε ότι η εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων του βίντεο τον έκανε να αισθάνεται σωματικά άρρωστος. Σε ένα γνωστό ρεφρέν, αναφέρθηκε ότι: «τα γαλλικά δικαστήρια έχουν κατηγορηθεί ότι επιτίθενται στους εύκολους στόχους - καταναλωτές πορνό - και όχι στους παραγωγούς και τους διανομείς. Και μια ομάδα για τα δικαιώματα των παιδιών ισχυρίστηκε ότι ανώτερα δημόσια πρόσωπα ήταν μεταξύ εκείνων που ερευνήθηκαν - αλλά οι υποθέσεις τους αποσύρθηκαν πριν φτάσουν στο δικαστήριο.

Το 1998, ένας άλλος διεθνής δακτύλιος μεγάλης κλίμακας ανακαλύφθηκε που λειτουργούσε από την Ολλανδία και το Βερολίνο της Γερμανίας. Οι New York Times ανέφεραν ότι οι ερευνητές χαρακτήρισαν την υπόθεση «αηδιαστική», καθώς «εικόνες κακοποίησης ακόμη και μωρών και βρεφών διαδόθηκαν μέσω του Διαδικτύου και άλλων μέσων ενημέρωσης». Η αστυνομία ανακάλυψε «ογκώδη αρχεία πελατών και προμηθευτών από χώρες όπως το Ισραήλ, η Ουκρανία, η Βρετανία, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες».

Το κύκλωμα αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά όταν ένα βασικό μέλος βρέθηκε νεκρό στην Ιταλία. Σύμφωνα με τους Irish Times, δολοφονήθηκε από ένα άλλο μέλος του κυκλώματος. 

Το διαμέρισμά του στην ολλανδική πόλη Zandvoort βρέθηκε να περιέχει «χιλιάδες ψηφιακές εικόνες αποθηκευμένες σε δίσκους υπολογιστών», καθώς και «εκατοντάδες διευθύνσεις ύποπτων προμηθευτών και πελατών», σύμφωνα με τους New York Times. Οι εικόνες σόκαραν ακόμη και βετεράνους ερευνητές σεξουαλικών εγκλημάτων, ένας από τους οποίους δήλωσε ότι τα κατασχεθέντα αποδεικτικά στοιχεία «τον άφησαν άφωνο... Φαίνεται ότι οι δράστες δεν έχουν να κάνουν με ανθρώπους αλλά με αντικείμενα».

Η...ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Τον Σεπτέμβριο του 1998, έγινε επιδρομή σε ένα άλλο κύκλωμα – αυτό που το BBC περιέγραψε ως «ένα μεγαλύτερο και πιο απειλητικό δίκτυο παιδεραστίας που ονομάζεται Χώρα των Θαυμάτων». Το δίκτυο ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του σεβαστού παιδικού βιβλίου του Lewis Carroll, Alice's Adventures in Wonderland. Ο Carroll ήταν ευρέως γνωστό ότι είχε προτίμηση για ανήλικα κορίτσια και αγόρια και τώρα είναι κάτι σαν προστάτης άγιος των παιδεραστών σε όλο τον κόσμο.

Μια συντονισμένη προσπάθεια έχει γίνει κατά τη διάρκεια των δεκαετιών για να καλυφθούν οι παιδοφιλικές τάσεις του Carroll, αν και η αλήθεια είναι εμφανής ακόμη και στα έντονα ασβεστωμένα προφίλ του που μπορούν να βρεθούν στις σύγχρονες εγκυκλοπαίδειες. 

Το Encarta της Microsoft σημειώνει ότι: «Πάντα φίλος των παιδιών, ιδιαίτερα των μικρών κοριτσιών, ο Carroll έγραψε χιλιάδες γράμματα σε αυτά» και επίσης ότι «κέρδισε ένα επιπλέον μέτρο φήμης ως ερασιτέχνης φωτογράφος. Τα περισσότερα από τα πορτρέτα της φωτογραφικής μηχανής του ήταν παιδιά με διάφορα κοστούμια και πόζες, συμπεριλαμβανομένων γυμνών μελετών.[sic!!]

Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The Encyclopaedia Britannica) αναφέρει ότι το φωτογραφικό «χόμπι» του Κάρολ εγκαταλείφθηκε το 1880, ενώ απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι «αυτή η ξαφνική απόφαση ελήφθη λόγω ενός ακαθαρσιακού κινήτρου για τις γυμνές σπουδές του». Η Britannica σημειώνει επίσης ότι ο Carroll - ο οποίος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου υπήρχαν «λίγοι φίλοι εκτός της οικογένειας» και ο οποίος χειροτονήθηκε διάκονος στην Εκκλησία της Αγγλίας στο χειμερινό ηλιοστάσιο του 1861 (μια απόκρυφη γιορτή) - γενικά έχανε το ενδιαφέρον του για τους «φίλους» του παιδιού του όταν έφταναν στην ηλικία των δώδεκα.

Η Wonderland είναι επίσης το όνομα της τριμηνιαίας έκδοσης του Lewis Carroll Collector's Guild, το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως «εθελοντική ένωση ατόμων που πιστεύουν ότι τα γυμνιστικά υλικά είναι μια συνταγματικά προστατευόμενη έκφραση και των οποίων τα συλλογικά συμφέροντα περιλαμβάνουν γυμνά προεφηβικής ηλικίας».

 Όπως έχει σημειώσει ο Γκόρντον Τόμας: «Στη Χώρα των Θαυμάτωνοι "απολαύσεις" του "διαγενεακού σεξ" γεμίζουν τις σελίδες».Αυτή είναι η κληρονομιά των ανδρών των οποίων τα λογοτεχνικά έργα πλασάρονται στα παιδιά μας ...αλλά εδώ παρεκκλίνω.

Το San Jose Mercury News ανέφερε ότι: «Η αστυνομία σε... 22 κράτη και 13 ξένες χώρες πραγματοποίησαν συντονισμένες επιδρομές ... με στόχο την εξάρθρωση ενός διαδικτυακού κυκλώματος παιδικής πορνογραφίας ... Το κύκλωμα περιλαμβάνει έως και 200 άτομα σε όλο τον κόσμο, τα οποία αντάλλαξαν μέσω του Διαδικτύου χιλιάδες σεξουαλικές εικόνες παιδιών ηλικίας ακόμη και 18 μηνών. Ο Independent ανέφερε αργότερα ότι το κύκλωμα «μοιράστηκε φωτογραφίες παιδιών που κακοποιήθηκαν - σε ορισμένες περιπτώσεις ζωντανά μέσω διαδικτυακών εκπομπών μέσω του διαδικτύου».

Οι επιδρομές περιελάμβαναν σπίτια στην «Αυστραλία, την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Νορβηγία, την Πορτογαλία και τη Σουηδία», σύμφωνα με τους New York Times, οι οποίοι πρόσθεσαν ότι: «Αρκετές δεκάδες άνθρωποι συνελήφθησαν, αλλά αξιωματούχοι δήλωσαν ότι αναμένουν να απαγγελθούν κατηγορίες σε περισσότερους από 100». Ο Independent ανέφερε αργότερα ότι 107 ύποπτοι τελικά συνελήφθησαν. Το Mercury News υπονόησε ότι αυτό μπορεί να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου:

«Ο δακτύλιος εκτείνεται στην πραγματικότητα σε 47 χώρες»

Η υπόθεση περιγράφηκε από έναν Βρετανό αξιωματούχο ως «στομαχική». Οι Times ανέφεραν ότι «τα μέλη του Wonderland Club πιστεύεται ότι έχουν ποζάρει τα δικά τους παιδιά για φωτογραφίες... Σε άλλες περιπτώσεις ... Οι γονείς μπορεί να έχουν πάρει χρήματα για να αφήσουν τα παιδιά τους να χρησιμοποιηθούν». Ο Guardian ανέφερε ότι πάνω από 1.250 παιδιά εμφανίστηκαν στις φωτογραφίες και τα βίντεο, «πολλά από τα οποία υπέστησαν φρικτά τραύματα και εθεάθησαν να κλαίνε ανεξέλεγκτα καθώς κακοποιούνταν σεξουαλικά». Ο Independent πρόσθεσε ότι τα παιδιά-θύματα ήταν «κυρίως κάτω των 10 ετών».

Μια έκθεση του BBC υποστήριξε ότι οι συνδυασμένες επιδρομές είχαν ως αποτέλεσμα την κατάσχεση περισσότερων από «750.000 εικόνων υπολογιστών παιδιών». Ένας επιθεωρητής ντετέκτιβ της Βρετανικής Εθνικής Ομάδας Εγκλήματος χαρακτήρισε αυτές τις εικόνες «αηδιαστικές και η συμπεριφορά που έχει πραγματοποιηθεί είναι απολύτως φρικτή». Αν και αγνοήθηκε από τον αμερικανικό Τύπο, «η χώρα των θαυμάτων προήλθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες». Μεταξύ των δεκάδων σπιτιών στις ΗΠΑ που δέχτηκαν επιδρομές, ένα απέδωσε μια «βάση δεδομένων με περισσότερες από 100.000 σεξουαλικές φωτογραφίες γυμνών αγοριών και κοριτσιών». Είναι ενδιαφέρον ότι οι Times σημείωσαν επίσης ότι μια άλλη επιδρομή, «στο Μιζούρι, αποκάλυψε μια κρύπτη όπλων καθώς και παιδική πορνογραφία σε ένα βαριά οχυρωμένο τρέιλερ», απεικονίζοντας για άλλη μια φορά - όπως και η υπόθεση Dutroux - τους στενούς δεσμούς μεταξύ οργανωμένης παιδεραστίας και άλλων τρομοκρατικών επιθέσεων κατά της κοινωνίας.

Όπως και με τις προηγούμενες επιδρομές στην Ευρώπη, σύντομα ακολούθησε ένα κύμα «αυτοκτονιών». Μέχρι τις 24 Οκτωβρίου, το Mercury News ανέφερε ότι τουλάχιστον τέσσερις από τους τριάντα τέσσερις Αμερικανούς υπόπτους είχαν αυτοκτονήσει. Μεταξύ αυτών ήταν ένας συνταξιούχος πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, ένας μικροβιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ και ένας σύμβουλος υπολογιστών στο Κολοράντο.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι επιδρομές στη Χώρα των Θαυμάτων - που ονομάστηκαν Επιχείρηση Καθεδρικός Ναός - είχαν ως αποτέλεσμα την απαγγελία κατηγοριών σε οκτώ υπόπτους. Ένας από τους οκτώ βρέθηκε νεκρός τέσσερις μήνες αργότερα – ένας άλλος φέρεται να αυτοκτόνησε. Στους άλλους επτά επιβλήθηκαν γελοία ελαφριές ποινές τον Φεβρουάριο του 2001 για τη συνενοχή τους στην πρόκληση ακατανόητης κακοποίησης σε αμέτρητα παιδιά. Οι ποινές κυμαίνονταν από 12 έως 30 μήνες.

Μόλις λίγες εβδομάδες πριν από την έκδοση των ποινών, ο Guardian ανέφερε ότι: «Η αστυνομία συνέλαβε σήμερα 13 ύποπτους παιδεραστές στη μεγαλύτερη επιχείρηση κατά της παιδικής πορνογραφίας στο Ηνωμένο Βασίλειο». Για άλλη μια φορά κατασχέθηκε ένας τεράστιος αριθμός φρικτών αποδεικτικών στοιχείων, με το μεγαλύτερο μέρος του υλικού να περιλαμβάνει «σκηνές βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών».

Ο Independent ανέφερε τον Φεβρουάριο του 2001 ότι: «Οι ντετέκτιβ που εργάζονταν στην υπόθεση [της Χώρας των Θαυμάτων] ανακάλυψαν ότι πολλοί από τους παιδόφιλους ήταν επίσης μέλη άλλων ομάδων παιδικής πορνογραφίας». Μία από τις ομάδες που συνδέονται στενότερα με τη Χώρα των Θαυμάτων ήταν ένα δίκτυο γνωστό ως Orchid Club, το οποίο είχε αποκαλυφθεί από μια έρευνα του 1996 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια. Η έρευνα αυτή είχε οδηγήσει στην απαγγελία κατηγοριών σε δεκαέξι άνδρες με την κατηγορία της συνωμοσίας για παραγωγή και ανταλλαγή παιδικής πορνογραφίας. Μέλη της λέσχης εντοπίστηκαν σε τουλάχιστον εννέα πολιτείες και τρεις ξένες χώρες.

Μέχρι τη στιγμή των επιδρομών στη Χώρα των Θαυμάτων, το Mercury News ήταν σε θέση να αναφέρει ότι ο υποτιθέμενος αρχηγός του Orchid Club και «δώδεκα άλλοι είτε έχουν δηλώσει ένοχοι είτε έχουν καταδικαστεί σε σχέση με αυτή την υπόθεση». Τα εγκλήματά τους περιελάμβαναν τη στρατολόγηση «νεαρών συγγενών και φίλων των παιδιών τους για να κακοποιηθούν και να φωτογραφηθούν».

Ο σύλλογος συμμετείχε επίσης, όπως και η Χώρα των Θαυμάτων, σε «εκμετάλλευση παιδιών σε πραγματικό χρόνο» στο διαδίκτυο. Τα μέλη του Club είχαν τη δυνατότητα να στέλνουν αιτήματα και να τα εκδίδουν σε ζωντανές μεταδόσεις. Η λέσχη πραγματοποίησε επίσης μια «σύνοδο κορυφής» παιδεραστών, στην οποία τα μέλη «αντάλλαξαν ιστορίες για κορίτσια προεφηβικής ηλικίας που είχαν κακοποιήσει και φωτογραφίσει σε σεξουαλικές πόζες». Η σύνοδος κορυφής πραγματοποιήθηκε, όπως αρμόζει, στις 20 Απριλίου – ημερομηνία γέννησης του Αδόλφου Χίτλερ και μεγάλη σατανική γιορτή.

Στα τέλη Μαρτίου του 2001, αποκαλύφθηκε ένα ακόμη διασυνδεδεμένο παγκόσμιο δίκτυο. Ο Independent ανέφερε ότι: «Οι αρχές των ΗΠΑ ανακοίνωσαν τη σύλληψη τεσσάρων Αμερικανών πολιτών για συμμετοχή σε ένα διεθνές κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας που ονομάζεται Blue Orchid». 

Οι Los Angeles Times πρόσθεσαν περισσότερες λεπτομέρειες την επόμενη μέρα, αναφέροντας ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία έκλεισαν ένα διεθνές κύκλωμα πορνογραφίας με έδρα τη Μόσχα που χρησιμοποιούσε το Διαδίκτυο για να πουλήσει βιντεοκασέτες παιδιών που συμμετείχαν σε σεξουαλικές πράξεις».

Αυτές οι κασέτες λέγεται ότι πωλούνταν για «μεταξύ 200 και 300 δολαρίων». Ένα δελτίο του Associated Press υποστήριξε ότι: «Η αστυνομία κατέσχεσε περίπου 600 βιντεοκασέτες, 200 ψηφιακούς δίσκους βίντεο και πολλά κουτιά φωτογραφιών». Κατασχέθηκε επίσης εξοπλισμός αναπαραγωγής βίντεο και αρχεία πωλήσεων και αποστολής, οδηγώντας σε «ποινικές έρευνες σε 24 έθνη ... Πολλές από τις κασέτες αγοράστηκαν από ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. άλλοι πήγαν στη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Δανία, την Κίνα, το Κουβέιτ, το Μεξικό και δεκάδες άλλες χώρες.

Οι Times ανέφεραν ότι εννέα άτομα συνελήφθησαν και εκδόθηκαν δεκαπέντε εντάλματα έρευνας. Το ρεπορτάζ του AP σημείωσε ότι τέσσερις από τους συλληφθέντες βρίσκονταν στη Ρωσία, όπου δύο ύποπτοι είχαν, δυστυχώς, «αυτοκτονήσει». Το δίκτυο λέγεται επίσης από τους Times ότι προσφέρει αυτό που αναφέρεται αινιγματικά ως «προσαρμοσμένα βίντεο» στην υψηλή τιμή των 5.000 δολαρίων το καθένα. Το περιεχόμενο αυτών των βίντεο δεν αποκαλύφθηκε.

Αυτό που αποκαλύφθηκε όμως ήταν ότι «η επικράτηση της παιδικής πορνογραφίας έχει αυξηθεί δραματικά με την ανάπτυξη του Διαδικτύου. Υπάρχουν περίπου 100.000 ιστοσελίδες παγκοσμίως που σχετίζονται με παιδική πορνογραφία». Αυτό το σημείο ενισχύθηκε την επόμενη μέρα, όταν ο βρετανικός Τύπος ανέφερε επιδρομές της αστυνομίας σε ένα ακόμη κύκλωμα παιδεραστίας.

Ο Guardian ανέφερε ότι: «Περισσότεροι από 30 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου ενός... Άνδρας που εργαζόταν για μια εθνική οργάνωση νεολαίας, συνελήφθη χθες σε εφόδους τα ξημερώματα στα σπίτια υπόπτων παιδεραστών». Για άλλη μια φορά που πωλούνταν και ανταλλάσσονταν ήταν εικόνες «που έδειχναν παιδιά να κακοποιούνται».

Μια έκθεση σχετικά με την υπόθεση στον Independent ανέφερε ότι ένας εκπρόσωπος επιβολής του νόμου αποκάλυψε «ότι οι συλληφθέντες περιελάμβαναν μέλη "μερικών ενδιαφερόντων επαγγελμάτων"», αν και αρνήθηκε να αποκαλύψει ποια μπορεί να είναι αυτά τα επαγγέλματα. Ο αξιωματούχος είπε επίσης ότι είχαν «ένα ανησυχητικό σενάριο ενός ή δύο ανηλίκων που έχουν συλληφθεί με αυτόν τον τρόπο. Ένας από αυτούς φαίνεται να είναι ένα 13χρονο αγόρι».

Η αστυνομία αναγνώρισε ότι το συλληφθέν αγόρι ήταν «επίσης πιθανό θύμα και θα αντιμετωπιζόταν υπό αυτό το πρίσμα», κάτι που φαίνεται μάλλον προφανές. Παρ 'όλα αυτά, μια συνέχεια της ιστορίας που δημοσίευσε ο Independent τον Μάιο ανέφερε ότι το αγόρι είχε γίνει «ένας από τους νεότερους ανθρώπους που καταχωρήθηκαν στο μητρώο σεξουαλικών παραβατών».

Τον επόμενο κιόλας μήνα, ο Guardian δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για τον Eric Franklin Rosser – κατηγορούμενο παιδοπορνογράφο, έναν από τους δέκα πιο καταζητούμενους εγκληματίες του FBI και πρώην κιμπορντίστα του συγκροτήματος του John Cougar Mellencamp. Σύμφωνα με την έκθεση: «Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το υλικό του Rosser είναι μεταξύ της πορνογραφίας που κυκλοφόρησε από ένα βρετανικό κύκλωμα παιδεραστίας ... Περισσότερα από 1.800 μέλη πιστεύεται ότι ανήκουν σε μια λέσχη που ονομάζεται Teenboys. Ο ιστότοπός του διαθέτει αγόρια ηλικίας περίπου 12 ... Το Teenboys θεωρείται μεγαλύτερο από το διαβόητο Wonderland Club».

Εν τω μεταξύ, ένα κύκλωμα παιδεραστίας στην Αυστραλία με υψηλού επιπέδου κυβερνητικές διασυνδέσεις αντιμετωπίστηκε με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο. Όπως ανέφεραν οι Irish Times στις 17 Ιουλίου 1998:

Η αστυνομία υποψιάζεται ότι μια σειρά από φρικιαστικές δολοφονίες ομοφυλοφιλικού μίσους στην περιοχή του Σίδνεϊ θα μπορούσε να είναι έργο ενός κατά συρροή δολοφόνου, τα θύματα του οποίου μπορεί να συνδέονται μέσω ενός διαβόητου κυκλώματος παιδεραστίας. Η τελευταία δολοφονία ακρωτηριασμού ήταν αυτή του μακροβιότερου δημάρχου της Αυστραλίας, Frank Arkell, ηλικίας 68 ετών, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στο διαμέρισμά του και ο οποίος είχε αντιμετωπίσει προηγουμένως 29 κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.

«Τους τελευταίους μήνες δύο άλλοι άνδρες, ο ένας καταδικασμένος για σεξουαλικά εγκλήματα κατά παιδιών, δέχθηκαν επίθεση στα σπίτια τους υπό παρόμοιες συνθήκες και υπέστησαν επίσης φρικτά τραύματα. Ο Arkell, ο πρώην δήμαρχος του Wollongong, 50 μίλια νότια του Σίδνεϊ, ήταν βασικός μάρτυρας σε μια βασιλική επιτροπή για τη διαφθορά της αστυνομίας που αποκάλυψε ένα δίκτυο παιδεραστών.

Αυτοί οι σειριακοί δολοφόνοι σίγουρα γίνονται χρήσιμοι μερικές φορές.

ΑΝΑΦΟΡΈΣ:

• 1. Bates, Stephen "Cover-Up Claims Revive Sex Scandal", Guardian UK, 21 Απριλίου 1999
• 2. Bates, Stephen "Police Accept Dutroux Video Bungle", Guardian UK, 17 Ιουνίου 1999
• 3. Bailey, Brandon "Net-Porn Ring Traded Stories at 'Pedo Party'," San Jose Mercury News, 18 Ιουλίου 1996
• 4. Bell, Rachael "Marc Dutroux: Ο δολοφόνος παιδιών που γλίστρησε μέσα από το σύστημα", The Crime Library, www.crimelibrary.com
• 5. Boggan, Steve και Paul Peachey "As the Net Closed on Wonderland, An Ugly Truth Was Revealed: This is Just the Tip of the Iceberg," The Independent (UK), 14 Φεβρουαρίου 2001
• 6. Burke, Jason "Most Wanted Paedophile May Be in UK", Guardian UK, 17 Ιουνίου 2001
• 7. Carroll, Rory "Paedophile Scandal Boosts Cover-Up Conspiracy", Guardian UK, 1 Νοεμβρίου 2000
• 8. Cranford, Helen "Police 'Warning Over Dutroux'", News Telegraph, 6 Δεκεμβρίου 1996
• 9. Dahlburg, John-Thor "Φρικιαστικά εγκλήματα υπονομεύουν τη βελγική ενότητα", Los Angeles Times, 3 Ιανουαρίου 1998
• 10. Davies, Nick και Jeevan Vasager "Global Porn Ring Broken", Guardian UK, 11 Ιανουαρίου 2001
• 11. Dixon, Robyn "3 κορυφαίοι Λετονοί κατονομάζονται στην έρευνα της παιδεραστίας", Los Angeles Times, 19 Φεβρουαρίου 2000
• 12. Dolgov, Anna "Russians Want Laws on Child Porn", Associated Press, 27 Μαρτίου 2001
• 13. Fritz, Mark και Solomon Moore "Suicides Follow Bust of Net Child-Porn Ring", San Jose Mercury News, 24 Οκτωβρίου 1998
• 14. Graff, Peter "Βίντεο παιδικής πορνογραφίας που πωλούνται από τη Ρωσία σε κουτιά 'National Geographic'", The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 26 Μαρτίου 2001
• 15. Hartley, Emma και Paul Peachey "Outrage Over 'Lenient' Prison Terms for Brittons in Child Porn Ring", The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 14 Φεβρουαρίου 2001
• 16. Helm, Toby "Paedophile Hunt Police Find Human Skull", News Telegraph, 4 Σεπτεμβρίου 1996
• 17. Helm, Toby «Ο Ντιτρού παροτρύνθηκε να ονομάσει τους προστάτες του», News Telegraph, 5 Σεπτεμβρίου 1996
• 18. Helm, Toby "Βέλγος βασιλιάς ενεργεί για σεξουαλικό σκάνδαλο παιδιών", News Telegraph, 11 Σεπτεμβρίου 1996
• 19. Helm, Toby "Το Βέλγιο αγωνίζεται να ρίξει τη διεφθαρμένη εικόνα της μαφίας", News Telegraph, 14 Σεπτεμβρίου 1996
• 20. Helm, Toby και Pamela Readhead "Magistrate to be Taken Off Child Sex Case", News Telegraph, 13 Οκτωβρίου 1996
• 21. Helm, Toby "Belgians Up in Arms Over Sex Case", News Telegraph, 16 Οκτωβρίου 1996
• 22. Helm, Toby "Έκκληση του βασιλιά καθώς οι Βέλγοι διαμαρτύρονται για τη διαφθορά", News Telegraph, 19 Οκτωβρίου 1996
• 23. Helm, Toby "Βέλγοι σοκαρισμένοι από τη νέα αποκάλυψη για το παιδικό σεξ", News Telegraph, 22 Νοεμβρίου 1996
• 24. Helm, Toby "Οι φόβοι μεγαλώνουν για τη νέα φρίκη της παιδεραστίας", News Telegraph, 23 Ιανουαρίου 1997
• 25. Helm, Toby "Παιδόφιλος συνελήφθη μετά την εύρεση του σώματος του κοριτσιού", News Telegraph, 7 Μαρτίου 1997
• 26. Helm, Toby "Τα βιασμένα παιδιά "θα μπορούσαν να βρεθούν ζωντανά", News Telegraph, 16 Απριλίου 1997
• 27. Helm, Toby "Η βελγική αστυνομία δέχεται επίθεση για "σύνδεση" μεταξύ παιδεραστών", News Telegraph, 28 Ιανουαρίου 1998
• 28. Helm, Toby "Κυβερνητική κρίση στο Βέλγιο για την απόδραση του Dutroux", News Telegraph, 25 Απριλίου 1998
• 29. Helm, Toby "Το Βέλγιο κατηγορείται για συγκάλυψη στην έρευνα Dutroux", News Telegraph, 17 Αυγούστου 2001
• 30. Herbert, Ian "Boy, 13, Arrested in Crackdown on 'Net Paedophiles'," The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 28 Μαρτίου 2001
• 31. Howe, Kathleen "Russia, U.S. Shut Down Child-Porn Ring on Web", Los Angeles Times, 27 Μαρτίου 2001
• 32. Kennedy, Frances "Ιταλοί πολιτικοί που εμποδίζουν την έρευνα για την παιδική πορνογραφία στο διαδίκτυο", The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 1 Νοεμβρίου 2000
• 33. Laurance, Jeremy "British Police Discover More Child Abuse Horror on Internet", The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 21 Φεβρουαρίου 2001
• 34. Murphy, Dean E. "Οι θάνατοι απαγωγής βυθίζουν το Βέλγιο στην ενοχή", Los Angeles Times, 2 Σεπτεμβρίου 1996
• 35. Nundy, Julian "French Hunt 200 More Suspect Paedophiles", News Telegraph, 22 Ιουνίου 1997
• 36. Peachey, Paul "Boy of 13 Put on Sex Offenders' Register for Child Porn", The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 15 Μαΐου 2001
• 37. Pinon, Bertrand "Επιθεωρητής που ανακρίθηκε στην έρευνα για το σεξ παιδιών", News Telegraph, 26 Αυγούστου 1996
• 38. Pullella, Philip "Η Ιταλία συγκλονίστηκε από το σκάνδαλο παιδικής πορνογραφίας", The Irish Times, 29 Σεπτεμβρίου 2000
• 39. Puzzanghera, Jim "International Child-Porn Ring Uncovered", San Jose Mercury News, 3 Σεπτεμβρίου 1998
• 40. Raschke, Carl ζωγραφισμένο μαύρο, Harper και σειρά, 1990
• 41. Simons, Marlise "Η γαλλική αστυνομία συλλαμβάνει 250 άνδρες που συνδέονται με κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας", New York Times, 14 Μαρτίου 1997
• 42. Simons, Marlise "Dutch Say a Sex Ring Used Infants On Internet", New York Times, 19 Ιουλίου 1998
• 43. Steele, John "Κυνήγι κοριτσιών μετά από πτώματα που βρέθηκαν σε έρευνα για σεξ παιδιών", News Telegraph, 19 Αυγούστου 1996
• 44. Sterling, Robert "Η μικρή πριγκίπισσα του μπαμπά", Ο Konformist, www.konformist.com
• 45. Stout, David "Internet Child Pornography Operation is Raided in U.S. and Abroad", New York Times, 3 Σεπτεμβρίου 1998
• 46. Sverdlick, Alan "The Snuff Movie Myth", New York Post, 25 Φεβρουαρίου 1999
• 47. Θωμάς, Gordon Σκλαβωμένος, Pharos Books, 1991
• 48. Ward, David "Police Smash Child Porn Network", Guardian UK, 28 Μαρτίου 2001
• 49. Warren, Marcus "Βέλγοι σοκαρισμένοι από ιστορίες για όργιο μυστικών αστυνομικών", News Telegraph, 16 Μαρτίου 1997
• 50. Willan, Philip "Παιδοφιλικά βίντεο ζαλίζουν τους Ιταλούς", Guardian UK, 29 Σεπτεμβρίου 2000
• 51. Wilson, Jamie "Απογοήτευση στις ποινές παιδεραστίας", Guardian UK, 14 Φεβρουαρίου 2001
• 52. "Missing Kids: Belgian Parents Take Action", CNN.com, 21 Αυγούστου 1996
• 53. "9 Αστυνομικοί κρατούνται σε υπόθεση δολοφονίας παιδιών", Los Angeles Times, 11 Σεπτεμβρίου 1996
• 54. "Belgian Hero Dismissed", New York Times, 15 Οκτωβρίου 1996
• 55. «Το Μεξικό δέχεται πυρά για την κακοποίηση παιδιών», BBC News, 14 Νοεμβρίου 1997
• 56. "Dutch Investigate Child Pornography Ring Claim", The Irish Times, 17 Ιουλίου 1998
• 57. "Παιδοπορνογράφος βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του", New York Times, 9 Σεπτεμβρίου 1998
• 58. "Child Porn 'Ringleaders' Go On Trial", BBC News, 23 Ιουνίου 1999
• 59. "Verdicts Due in French Pornography Trial", BBC News, 10 Μαΐου 2000
• 60. "Το κύκλωμα πορνό "ήταν πραγματική παιδική κακοποίηση", BBC News, 10 Ιανουαρίου 2001
• 61. "13 συνελήφθησαν σε επιδρομές παιδικής πορνογραφίας", Guardian UK, 17 Ιανουαρίου 2001
• 62. "International Child Porn Ring Smashed", BBC News, 26 Μαρτίου 2001
• 63. Εγκυκλοπαίδεια Britannica, www.britannica.com
• 64. Εγκυκλοπαίδεια Encarta της Microsoft

lick here to add text.

ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑ (ΜΈΡΟΣ ΙΙ) ... στην Ουάσιγκτον

2001

Ο Paul και η Shirley Eberle έγραψαν το The Politics of Child Abuse, ένα βιβλίο που κατηγορεί τις μητέρες, τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας και τους εισαγγελείς ότι τροφοδοτούν τις μάζες με ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Από τότε που το βιβλίο δημοσιεύθηκε από τον Lyle Stuart το l986, οι Eberles έχουν αναφερθεί ως ειδικοί σε δίκες σεξουαλικής κακοποίησης ... Αυτό που προκαλεί έκπληξη σχετικά με τη φήμη των Eberles ως έμπειρων πρωτοπόρων στον τομέα, είναι ότι τα αμφίβολα διαπιστευτήριά τους δεν έχουν αμφισβητηθεί ευρέως ... Η δημοσίευσή τους, Finger, απεικόνιζε σκηνές δουλείας, σαδομαζοχισμού και σεξουαλικών δραστηριοτήτων που περιελάμβαναν ούρηση και αφόδευση. Ένα νεαρό κορίτσι, επίσης, που απεικονίζεται με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της να κάθεται πάνω από έναν άνδρα του οποίου το πέος είναι μέσα της. Μια γυναίκα, αλλού, κάνει στοματικό σεξ με ένα αγόρι σε μια ζωγραφιά που ονομάζεται «Αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία».

Ms. Magazine, Δεκέμβριος 1988

Αν και το μέγεθος και το πεδίο εφαρμογής αυτών των επιχειρήσεων έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, η Αμερική ήταν πάντα, όπως φαίνεται, ένα έθνος με φιλικούς νόμους προς τους παρόχους παιδικής πορνογραφίας. Έχουν περάσει λίγο περισσότερα από είκοσι χρόνια από τότε που ψηφίστηκε – το 1978 – ο πρώτος ομοσπονδιακός νόμος για την παιδική πορνογραφία. Ενώ απαγόρευε την παραγωγή και την πώληση, ο νόμος δεν ασκούσε βέτο στην κατοχή ή το εμπόριο τέτοιων υλικών. Νέοι νόμοι που θεσπίστηκαν το 1984 απαγορεύουν το εμπόριο παιδικής πορνογραφίας ανεξάρτητα από το αν υπήρξε ανταλλαγή χρημάτων, αν και η κατοχή παρέμεινε νόμιμη. Στην πραγματικότητα, μέχρι το 1990, η ιδιωτική κατοχή παιδικής πορνογραφίας ήταν νόμιμη σε 44 από τις 50 πολιτείες, παρά το αναπόφευκτο γεγονός ότι όλο αυτό το υλικό ήταν, αναγκαστικά, παράνομα παραγόμενο ή/και παράνομα αποκτηθέν.

Η τεχνολογία έχει διαδραματίσει εδώ και καιρό βασικό ρόλο στη σημαντική επέκταση της διαθεσιμότητας υλικού σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Η κάμερα Polaroid, για παράδειγμα, έχει εξαλείψει την ανάγκη των παιδοπορνογράφων να έχουν πρόσβαση σε συνένοχα φωτογραφικά εργαστήρια. Οι οικιακές βιντεοκάμερες έκαναν το ίδιο για τις κινούμενες εικόνες. Οι προσωπικοί υπολογιστές, οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, οι κάμερες, οι σαρωτές και, το σημαντικότερο, το Διαδίκτυο έχουν επεκτείνει σημαντικά την εμβέλεια των δικτύων παιδικής πορνογραφίας.

Στην εποχή του διαδικτύου, η παιδική πορνογραφία είναι μια ακμάζουσα επιχείρηση. Οι Los Angeles Times σημείωσαν τον Δεκέμβριο του 1999 ότι: «Ο αριθμός των ερευνών για παιδική πορνογραφία που σχετίζεται με το Διαδίκτυο αυξάνεται. Το FBI έχει ξεκινήσει 1.125 έρευνες φέτος, υπερδιπλάσιες από πέρυσι. Στον απόηχο αυτής της αυξανόμενης παλίρροιας, το 9ο Περιφερειακό Εφετείο των ΗΠΑ εξέδωσε απόφαση στις 17 Δεκεμβρίου 1999, η οποία επέφερε σοβαρό πλήγμα στις διώξεις υποθέσεων παιδικής πορνογραφίας.[Sic!!..και μιλάμε για εικοσιπέντε χρόνια ..πριν!]

Όπως ανέφεραν οι Times, η απόφαση όριζε ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί να απαγορεύσει σεξουαλικές εικόνες που δημιουργούνται από υπολογιστή και εμφανίζονται μόνο στην επιφάνεια για να αντιπροσωπεύουν εικόνες παιδιών». Μια μεταγενέστερη έκθεση σημείωσε ότι ο δικαστής του εφετείου Donald Molloy δήλωσε ότι η Πρώτη Τροπολογία εμποδίζει την κυβέρνηση να ποινικοποιήσει τη δημιουργία «εικόνων φανταστικών παιδιών που εμπλέκονται σε φανταστική αλλά ρητή σεξουαλική συμπεριφορά».

Στις 22 Ιανουαρίου 2001, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ συμφώνησε να εκδικάσει έφεση της υπόθεσης. Εάν οι προεδρικοί διορισμένοι από το ανώτατο δικαστήριο επέλεγαν να επικυρώσουν την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου, η δίωξη υποθέσεων παιδικής πορνογραφίας θα καθίστατο σχεδόν αδύνατη και στις πενήντα πολιτείες. Μέχρι τότε, οι εισαγγελείς «απαγορεύεται να φέρουν εικονικές υποθέσεις παιδικής πορνογραφίας στην Καλιφόρνια και τις άλλες οκτώ δυτικές πολιτείες υπό τη δικαιοδοσία του 9ου Περιφερειακού Εφετείου των ΗΠΑ».

Όπως σημείωσαν οι κριτικοί, η τεχνολογία γραφικών που είναι τώρα διαθέσιμη στο ευρύ κοινό είναι τόσο εξελιγμένη που είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί εάν μια εικόνα έχει τροποποιηθεί ψηφιακά και εάν τα πραγματικά παιδιά συμμετείχαν στη δημιουργία της εικόνας. Οι δικηγόροι του υπουργείου Δικαιοσύνης υποστήριξαν αυτό ακριβώς το σημείο, σημειώνοντας ότι «η κυβέρνηση μπορεί να το βρει αδύνατο σε πολλές περιπτώσεις να αποδείξει ότι μια πορνογραφική εικόνα απεικονίζει ένα πραγματικό παιδί».

Οποιοσδήποτε καλός συνήγορος υπεράσπισης θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να εγείρει εύλογες αμφιβολίες σχετικά με την αυθεντικότητα μιας εικόνας. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι όλες αυτές οι ηλεκτρονικές εικόνες «εμφανίζονται μόνο χωρίς να αντιπροσωπεύουν εικόνες παιδιών». Οι εικόνες υπολογιστή δεν είναι φωτογραφίες, αλλά ψηφιακά αρχεία από τον υπολογιστή σας που εμφανίζονται ως φαξ της αρχικής φωτογραφίας. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι όλη η παιδική πορνογραφία που μεταφέρεται και προβάλλεται ψηφιακά είναι επομένως νόμιμη, καθώς δεν αντιπροσωπεύει «πραγματικά παιδιά». Αυτή θα πρέπει να είναι μεγάλη είδηση για τα διεθνή δίκτυα παιδικής πορνογραφίας, δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η νούμερο ένα αγορά τους. Σύμφωνα με τον ερευνητή συγγραφέα Gordon Thomas, το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής πορνογραφίας που παράγεται παγκοσμίως προορίζεται για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν ήδη μια επιχείρηση 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως και αναπτυσσόμενη.

Ο Thomas ισχυρίζεται ότι περισσότερα από 22 εκατομμύρια αντίγραφα βίντεο παιδικής πορνογραφίας πωλήθηκαν ή νοικιάστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1991, σύμφωνα με στοιχεία των αρχών επιβολής του νόμου. Γράφει επίσης ότι μεγάλο μέρος αυτής της πορνογραφίας παράγεται εδώ και ότι είναι «μέρος του μεγαλύτερου τμήματος του αμερικανικού κινηματογράφου». Ο Jan Hollingsworth συμφωνεί με αυτόν τον αριθμό, περιγράφοντας την παιδική πορνογραφία ως: «Μια αμερικανική βιομηχανία τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως που έχει κερδίσει δύο φορές περισσότερα παγκοσμίως. [Είναι] μεγαλύτερο από τη Disney. Πολύ μεγαλύτερο».

Μιλώντας για τη Disney, ο Thomas σημειώνει ότι τα βίντεο σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών συχνά διακινούνται διεθνώς με τη μορφή παραπλανητικών συσκευασιών, όπως τα βίντεο της Disney. Παραδόξως, ο πρώτος άνθρωπος που επωφελήθηκε από την απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου ήταν ο Patrick J. Μπορεί να τον θυμάστε ως στέλεχος της Walt Disney Co., η οποία έτρεχε έναν από τους ιστότοπους της εταιρείας που απευθυνόταν σε παιδιά. Ο Naughton συνελήφθη και στη συνέχεια δικάστηκε με την κατηγορία της παιδικής πορνογραφίας.

Καταδικάστηκε στις 16 Δεκεμβρίου, μόλις μία ημέρα πριν από την έκδοση της απόφασης στο περιφερειακό δικαστήριο. 

Μέσα σε λίγες ώρες από την απόφαση του εφετείου, ο Naughton αφέθηκε ελεύθερος από ομοσπονδιακούς εισαγγελείς με εγγύηση 100.000 δολαρίων. Παρά το γεγονός ότι καταδικάστηκε, όπως αναγνωρίζεται από τους Times, για «κατοχή φωτογραφιών πραγματικών παιδιών», ελήφθη η απόφαση να αφεθεί ελεύθερος «μέχρι να επιλυθεί ο αντίκτυπος της απόφασης του δικαστηρίου», δείχνοντας τη σημαντική αποδυνάμωση του υφιστάμενου νόμου που υποδηλώνει η απόφαση του δικαστηρίου.

Στενά συνδεδεμένη με την παιδική πορνογραφία είναι, φυσικά, η κακοποίηση παιδιών. Είναι αυτονόητο ότι όλα τα παιδιά που χρησιμοποιούνται στην παιδική πορνογραφία είναι κακοποιημένα παιδιά, των οποίων οι κακοποιήσεις καταγράφονται σε φιλμ και κασέτες για τη διεφθαρμένη απόλαυση άλλων κακοποιητών παιδιών. Επίσης, στενά συνδεδεμένο με την παιδική πορνογραφία είναι το πάντα αμφιλεγόμενο ζήτημα των «εξαφανισμένων παιδιών».

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το αν υπάρχει πρόβλημα σε αυτή τη χώρα με τα εξαφανισμένα παιδιά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι 200.000 ή περισσότερα παιδιά εξαφανίζονται χωρίς ίχνος κάθε χρόνο. Άλλοι υποστηρίζουν σθεναρά ότι αριθμοί όπως αυτοί είναι υπερβολικά διογκωμένοι και ότι η απαγωγή παιδιών από ξένους με κακές προθέσεις είναι στην πραγματικότητα αρκετά σπάνια. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα, αφού το FBI – ο Αμερικανός συντάκτης στατιστικών στοιχείων για την εγκληματικότητα – δεν μπαίνει στον κόπο να το παρακολουθήσει. Όπως το έθεσε ο Ted Gunderson, πρώην επικεφαλής του FBI στο Λος Άντζελες: «Το FBI έχει μια ακριβή καταμέτρηση του αριθμού των αυτοκινήτων που κλέβονται κάθε χρόνο. Γνωρίζει τον αριθμό των δολοφονιών, των βιασμών και των ληστειών, αλλά το FBI δεν έχει ιδέα πόσα παιδιά εξαφανίζονται κάθε χρόνο. Απλώς δεν ζητούν στατιστικά στοιχεία». Πολλοί πιστεύουν ότι οι αριθμοί δεν συγκεντρώθηκαν επειδή το FBI δεν θέλει να γνωρίζει - ή ακριβέστερα, το FBI δεν θέλει να γνωρίζουν οι Αμερικανοί. Αυτό που είναι γνωστό, ωστόσο, είναι ότι οι αναφορές κακοποίησης παιδιών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Μεταξύ 1963 και 1988, οι αναφερόμενες περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών αυξήθηκαν από 150.000 σε 2.000.000 ετησίως, αύξηση 1.300% σε μόλις ένα τέταρτο του αιώνα.

Η κακοποίηση παιδιών μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το πιο διαδεδομένο - και ίσως το πιο σημαντικό - έγκλημα στην αμερικανική κοινωνία, καθώς παρέχει γόνιμο έδαφος για πολλά από τα πιο ορατά εγκλήματα που μαστίζουν τον δυτικό πολιτισμό. Όπως αναφέρει ο Thomas, «περισσότερο από το 90% του εφηβικού πληθυσμού των φυλακών είναι τώρα θύμα κακοποίησης» και αυτός ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία.

Στον απόηχο αυτής της αυξανόμενης παλίρροιας, οι Los Angeles Times ανέφεραν τον Μάρτιο του 2001 ότι: «Ο προϋπολογισμός του προέδρου Μπους [μια σαφώς ακατάλληλη χρήση της λέξης] θα περικόψει ένα πρόγραμμα που στοχεύει στην πρόληψη της παιδικής κακοποίησης και ορισμένων δαπανών παιδικής μέριμνας... Το πρόγραμμα πρόληψης της παιδικής κακοποίησης θα μειωθεί κατά 18%». Προφανώς αυτά τα χρήματα θα δαπανηθούν πολύ καλύτερα για τη διανομή φορολογικών ελαφρύνσεων για τους πλούσιους και την κατασκευή ασπίδων πυραυλικής άμυνας. Αλλά τώρα θα παρέκκλινα.

..Και οι Woody Allen.., Μάικλ Τζακσον, 

Ο συγγραφέας και συντάκτης του E-zine, Robert Sterling, έχει γράψει γι' αυτό που αποκαλεί «ένα μοτίβο ευτελιστικών αποδεικτικών στοιχείων κακοποίησης παιδιών» που φαίνεται να χαρακτηρίζει τα άρθρα των μέσων ενημέρωσης υψηλού προφίλ. Επισημαίνει, για παράδειγμα, ότι στην πολυδιαφημισμένη επιμέλεια της υπόθεσης επιμέλειας παιδιών του Γούντι Άλεν και της Μία Φάροου, όλη η προσοχή επικεντρώθηκε στο παράνομο ειδύλλιο του Άλεν με τη Σουν-γι Πρέβιν. Σχεδόν εξ ολοκλήρου αγνοήθηκε από την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης το γεγονός ότι ο Allen κατηγορήθηκε επίσης για κακοποίηση της επτάχρονης υιοθετημένης κόρης του, Dylan. Ενώ ο Τύπος έχει απορρίψει τέτοιους ισχυρισμούς ως αβάσιμους και ανάξιους αναφοράς, ο Στέρλινγκ σημειώνει ότι «οι πολιτειακές αρχές του Κονέκτικατ, με βάση τη μαρτυρία του Ντίλαν και άλλων, έχουν δηλώσει ότι πιστεύουν ότι ο Γούντι την κακοποίησε, αλλά αποφάσισαν να μην αναλάβουν δράση εναντίον του ούτως ή άλλως», πιθανώς για να γλιτώσουν το παιδί από περαιτέρω τραύμα.

Ο Στέρλινγκ σημειώνει επίσης την «περίπτωση των αδελφών Μενέντεζ, οι οποίοι, αφού παραδέχτηκαν ότι σκότωσαν τους γονείς τους, αποκάλυψαν οδυνηρά ότι είχαν κακοποιηθεί και παρενοχληθεί ανελέητα από αυτούς όλα αυτά τα χρόνια». Οι ισχυρισμοί τους δεν διερευνήθηκαν ποτέ πλήρως και τα αγόρια «δαιμονοποιήθηκαν έντονα επειδή προσπάθησαν να ξεφύγουν από τις κατηγορίες δολοφονίας και κατηγορήθηκαν ότι κατασκεύασαν την κακοποίησή τους», παρόλο που υπήρχαν στην πραγματικότητα σαφείς αποδείξεις αυτής της κακοποίησης, σύμφωνα με έναν ιδιωτικό ερευνητή που εργάστηκε στην υπόθεση.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί το μεταξένιο χέρι που προσφέρθηκε στον Μάικλ Τζάκσον όταν κατηγορήθηκε για παρενόχληση: «ακόμα κι αν οι ισχυρισμοί εναντίον του πιστεύεται ευρέως ότι είναι αληθινοί, απλώς αντιμετωπίζονται με γέλιο μεταξύ άλλων αστείων από τα αυτάρεσκα χαμόγελα του μονολόγου του Τζέι Λένο». Και, φυσικά, αν και δεν αναφέρθηκε από τον Στέρλινγκ, η αδελφή του ΛαΤόγια γελοιοποιήθηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όταν παρουσίασε ιστορίες για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστησαν τα παιδιά του Τζάκσον στα χέρια του πατέρα τους.

Η Sterling επισημαίνει επίσης άλλες περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένης της υπερβολικά δημοσιοποιημένης δίκης της au-pair, στην οποία τα αποδεικτικά στοιχεία της προηγούμενης κακοποίησης του παιδιού από τους γονείς της αγνοήθηκαν συστηματικά και της υπόθεσης Susan Smith, στην οποία τα μέσα ενημέρωσης αρνήθηκαν να εξετάσουν εάν η σοβαρή παιδική της κακοποίηση θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα για τη δολοφονία των παιδιών της. παρά το γεγονός ότι ο πατέρας της είχε παραδεχτεί τη χρόνια κακοποίηση.

Μαζί με το γεγονός ότι ο Τύπος έχει επανειλημμένα υποβαθμίσει την εμφάνιση κακοποίησης παιδιών, υπάρχει το εξίσου ανησυχητικό γεγονός ότι τα ίδια μέσα ενημέρωσης έχουν προωθήσει ενεργά τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών - μια τάση που έχει επιταχυνθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια και η οποία ωθεί στη νομιμοποίηση της παιδεραστίας.Αναγνωρίζοντας τον πολλαπλασιασμό των νεαρών εφήβων – ακόμη και προεφηβικών – συμβόλων του σεξ, ο Tom Junod έγραψε στο Esquire ότι: «ολόκληρη η κουλτούρα είναι ξετρελαμένη με την ερωτική υπόσχεση των εφήβων κοριτσιών... Η γοητεία των ανηλίκων παρέχει τώρα την ερωτική ενέργεια σε μια λαϊκή κουλτούρα απελπισμένη για το τι είναι νέο, τι είναι νέο, τι είναι ζωντανό.

Το άρθρο του Junod είναι, παρεμπιπτόντως, μια περιγραφή του Greg Dark, του μισού από τους πρώην «Dark Brothers» - διαβόητους προμηθευτές ταινιών πορνό με σκοτεινό θέμα με απόκρυφους τόνους. Το Dark είναι αρκετά αξιοσημείωτο για την ανοιχτή διάδοση παιδικής πορνογραφίας, καθώς πολλές από τις ταινίες του παρουσίαζαν μια πολύ νεαρή Traci Lords, η οποία έκανε τα πρώτα της βήματα δουλεύοντας με τους Dark Brothers στην ηλικία των δεκατριών.

Αλλά ο Dark έχει αφήσει αυτές τις μέρες πίσω του. Τώρα λειτουργεί άνετα στο mainstream. Και δεν εμπορευματοποιεί πλέον την εφηβική σεξουαλικότητα. Όχι, δημιουργεί μουσικά βίντεο τώρα... για την Britney Spears, τη Mandy Moore και την προεφηβική Leslie Carter (αδελφή του Aaron Carter και του Nick Carter του Back Street Boy). Εδώ, σύμφωνα με τον Dark, υπάρχει μια εντελώς διαφορετική γραμμή εργασίας.

Μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Dark εμφανίζονται στο προφίλ του Esquire. Αποκαλύπτεται, για παράδειγμα, ότι ανατράφηκε από έναν σατανιστή πατέρα. Ο πατέρας του Νταρκ «συνήθιζε να διαβάζει στον Γκρέγκορι τα έργα του Άλιστερ Κρόουλι, του διαβόητου σατανιστή, όταν ο Γκρέγκορι ήταν πολύ νέος». Η συλλογή βιβλίων «μαύρης μαγείας» του πατέρα του είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αποκτήματα του Dark.

Αποκαλύπτεται επίσης ότι ο Dark είναι ένας δεξιοτέχνης χειριστής, όπως παραδέχεται ειλικρινά στον συνεντευκτή του: «Και το περίεργο είναι ότι μου αρέσει να χειραγωγώ τους ανθρώπους. Νιώθω άνετα να χειραγωγώ τους ανθρώπους. Είμαι καλός σε αυτό». Ο Junod προσθέτει ότι, κατά τη διάρκεια των ημερών του σκοτεινού πορνό, «ζητούσε από τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα... Περίεργα πράγματα... Και τα έκαναν». Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου που δημιουργεί τις εικόνες των αμερικανικών εφηβικών σεξουαλικών συμβόλων και τις εμπορεύεται σε εκατομμύρια θαυμαστές προεφηβικής ηλικίας... Αλλά ακόμα και τώρα θα παρέκκλινα.

Στενά συνδεδεμένο με την παιδική πορνογραφία είναι επίσης το πρόβλημα της παιδικής πορνείας, η οποία είναι – μην με παρεξηγείτε – μια ακμάζουσα επιχείρηση. Οι ερευνητικές εκθέσεις της A &E σημείωσαν ότι τα στοιχεία επιβολής του νόμου δείχνουν ότι υπάρχουν σήμερα περίπου 600.000 παιδιά που εργάζονται στις ΗΠΑ και τον Καναδά και ότι 5 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως παράγονται παγκοσμίως από οργανώσεις μαστροπών που ειδικεύονται στην εκμετάλλευση παιδιών. Η A&E ανέφερε επίσης ότι, σε όλη τη Βόρεια Αμερική, υπάρχει «αύξηση της εκμετάλλευσης των παιδιών στο εμπόριο του σεξ» και ότι τα αγόρια αποτελούν το 51% αυτού του εμπορίου. Το FBI, φυσικά, έκανε τα στραβά μάτια. Κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, «οι ομοσπονδιακές διώξεις μεγάλων επιχειρήσεων πορνείας ήταν σχεδόν ανύπαρκτες». Όπως σημείωσε ο Δρ Lois Lee, «Δεν είναι προτεραιότητα του FBI να ασχοληθεί με τα παιδιά που μεταφέρονται πέρα από τις κρατικές γραμμές. Είναι πραγματικά ντροπή».

Ο Δρ Lee είναι ο ιδρυτής του Children of the Night, ενός οργανισμού αφιερωμένου στην αποκατάσταση των κατεστραμμένων ζωών των θυμάτων εμπορίας παιδιών. Η οργάνωσή του, η οποία λέγεται ότι είναι η μοναδική στο είδος της στον κόσμο, έχει δει 10.000 παιδιά να περνούν τις πόρτες της. Ενενήντα τοις εκατό από αυτά έχουν υποστεί μια ζωή κακοποίησης, πρώτα στο σπίτι, στη συνέχεια στους δρόμους και τα σοκάκια των μεγάλων πόλεων της Αμερικής. Τα περισσότερα από αυτά υπέστησαν την πρώτη τους κακοποίηση πριν από την ηλικία των τριών ετών. Πολλά από αυτά τα θύματα είναι φυγάδες που στρατολογούνται από μικρές πόλεις σε όλη τη χώρα και αργότερα μεταφέρονται σε μεγάλες αγορές παιδικής πορνείας όπως το Λος Άντζελες και το Λας Βέγκας. Μόλις φτάσουν εκεί, έχουν μέση διάρκεια ζωής τα επτά έτη. Πολλά από αυτά δεν φτάνουν ποτέ στην ενηλικίωση. Όσο επιβιώνουν, όμως, αποκομίζουν τεράστια οικονομικά οφέλη για τους προστάτες τους. Όσο μικρότερο είναι το παιδί, τόσο πιο δημοφιλές είναι μεταξύ των "Johns" (πελάτες), και επομένως πιο κερδοφόρο για τους εκμεταλλευτές του.

Όλα αυτά τείνουν να δείξουν ότι η Αμερική βρίσκεται σε ένα είδος άρνησης της γνωστοποίησης της παιδικής κακοποίησης, της παιδικής πορνείας και των κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας, τα οποία αποτελούν ένα τεράστιο υπέδαφος σε αυτή τη χώρα. Αλλά μήπως αυτό το παιδοφιλικό υπόγειο επεκτείνεται στις αίθουσες της εξουσίας; Μήπως η πολιτική, εταιρική και στρατιωτική ελίτ της Αμερικής κρύβει ένα ιδιαίτερα βρώμικο μικρό μυστικό από τον αμερικανικό λαό; Ένα μυστικό που, αν αποκαλυφθεί, θα μπορούσε να συντρίψει τους αγαπημένους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς της Αμερικής και να γκρεμίσει τον πύργο από τραπουλόχαρτα;

Σκεφτείτε την περίπτωση του Κρεγκ Σπενς, ενός ισχυρού Ρεπουμπλικανού διαμεσολαβητή στην Ουάσιγκτον. Τον Ιούνιο του 1989, οι Washington Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που συγκλόνισε το Καπιτώλιο. Ο Spence φαίνεται να διηύθυνε ένα κύκλωμα που παρείχε νεαρά αγόρια, μερικά από αυτά πολύ μικρά, στην ελίτ της Ουάσιγκτον και των δύο πολιτικών κομμάτων.

Φημολογήθηκε ότι ένας κατάλογος ισχυρών πελατών αριθμούσε περίπου 200 ονόματα και μερικοί από αυτούς είχαν αναγνωριστεί δημόσια. Στη λίστα υπήρχαν ονόματα όπως ο πρώην διευθυντής της CIA William Casey, ο πρώην εισαγγελέας και νυν εκπρόσωπος «ειδήσεων» Joseph DiGenova, ο θεωρητικά φιλελεύθερος βουλευτής Barney Frank, η πολιτική ακτιβίστρια / προπαγανδίστρια Phyllis Schlafly και ο πρώην Γενικός Εισαγγελέας John Mitchell - ο οποίος κάποτε συνδιοργάνωσε ένα πάρτι με τον Spence.

Εξέχουσες προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης συνδέθηκαν επίσης με την υπόθεση. Στη λίστα των καλεσμένων στα «πάρτι» του Spence ήταν ονόματα όπως ο Ted Koppel και ο Eric Severeid, οι οποίοι ήταν στενοί φίλοι του Spence για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Ο Koppel γνώρισε για πρώτη φορά τον Spence όταν υπηρετούσε ως επικεφαλής γραφείου στο ABC Hong Kong και ο Spence φέρεται να εργαζόταν ως ανταποκριτής στο Βιετνάμ.

Η έπαυλη του Spence βρέθηκε να ξεχειλίζει από εξοπλισμό παρακολούθησης, συμπεριλαμβανομένων κρυφών καμερών και μικροφώνων, και μια αφθονία αμφίδρομων καθρεφτών. Υποστηρίχθηκε ότι η οργάνωση ήταν μέρος μιας επιχείρησης σεξουαλικού εκβιασμού από μέρους της CIA, η οποία συγκέντρωσε στοιχεία για πολιτικούς της Ουάσιγκτον και ξένους αξιωματούχους. Τον Αύγουστο, μετά τη σύλληψή του με την κατηγορία της κατοχής όπλων και ναρκωτικών, ο Spence έδωσε συνέντευξη στους Times στην οποία δήλωσε ανοιχτά ότι εργάστηκε για τη CIA και με υψηλόβαθμα μέλη των κυβερνήσεων Reagan και Bush.

Οι ισχυρισμοί του χλευάστηκαν και απεικονίστηκε σε μεγάλο βαθμό ως ένας αλαζονικός καυχησιάρης. Υπάρχουν ενδείξεις, ωστόσο, ότι ο Spence έχει εμπλακεί σε μυστικές επιχειρήσεις από το Βιετνάμ, ενώ εργαζόταν μυστικά στις ειδήσεις. Ένας βοηθός του εκείνη την εποχή είπε στην Washington Post: «Ο Spence οργάνωσε εξαφανίσεις στο Βιετνάμ - μερικές φορές για εβδομάδες ... Μετά συστήνονταν, αρνούμενος να πει πού βρισκόταν».

Στην Ουάσιγκτον, ο Spence συνήθιζε να κάνει τις παραστάσεις του στο δρόμο, δίνοντας σε μερικά από τα αγόρια του τακτικές νυχτερινές περιηγήσεις στον Λευκό Οίκο. Αυτές οι περιοδείες φέρεται να οργανώθηκαν από τον Donald Gregg, τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του τότε αντιπροέδρου George Bush. Αν και ο Gregg αρνήθηκε κατηγορηματικά τον ισχυρισμό, υπήρχαν αναμφισβήτητες συνδέσεις μεταξύ των δύο ανδρών, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι ο Spence κάποτε χρηματοδότησε ένα δείπνο για τον Gregg.

Η ιστορία εξαφανίστηκε γρήγορα από τις οθόνες ραντάρ των μέσων ενημέρωσης και η Ουάσιγκτον και ο Τύπος συνέχισαν να προσποιούνται ότι δεν προβλήθηκε ποτέ. Σύμφωνα με δημοσιογράφο των Washington Times, τα αποδεικτικά στοιχεία καλύφθηκαν γρήγορα: «περίπου 20.000 έγγραφα που σχετίζονται με την υπόθεση σφραγίστηκαν με δικαστική απόφαση». Μέχρι τη στιγμή που ο Spence βρέθηκε νεκρός σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου της Βοστώνης, λιγότερο από πέντε μήνες μετά τη δημοσίευση της ιστορίας, η ιστορία είχε ήδη ξεχαστεί.

Ο Independent του Ηνωμένου Βασιλείου ανέφερε ότι: «Η αστυνομία της Βοστώνης είπε ότι βρέθηκε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του στο ξενοδοχείο Ritz-Carlton, ντυμένος με βραδινά φορέματα, χωρίς εμφανή σημάδια τραυματισμού. Η αστυνομία αρνήθηκε να σχολιάσει την αιτία θανάτου. Η Post ανέφερε προηγουμένως ότι ο Spence είπε σε έναν φίλο: «Μπορεί να εξαφανιστώ σύντομα. Θα είναι ξαφνικό. Μπορεί να ακούγεται σαν αυτοκτονία, αλλά δεν θα είναι».

[Sic!! Θυμίζει κάτι? Κάπως έτσι δεν "αυτοκτόνησε" και ο Epstein? Αλλά θα χρειαστούμε διπλάσιο αφιέρωμα για να αναφερθούμε σ' αυτό].

Αλλού στη χώρα, ένας πολιτικός πράκτορας που ονομάζεται Larry King - αναγνωρισμένος ως "το ταχύτερα ανερχόμενο μαύρο αστέρι στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα" - έχει εμπλακεί σε ένα άλλο υψηλόβαθμο κύκλωμα παιδεραστίας. Ο Κινγκ, του οποίου η επιχείρηση είχε έδρα την Ομάχα της Νεμπράσκα, είχε δεσμούς με τον Κρεγκ Σπενς, τον Ρόναλντ Ρήγκαν, τον Τζορτζ Μπους, τον Όλιβερ Νορθ και διάφορους άλλους εξέχοντες παίκτες στην Ουάσινγκτον.

Η ιστορία άρχισε να αναδύεται με την κατάρρευση της Franklin Community Credit Union, μιας από τις πολλές τέτοιες οντότητες που χρεοκόπησαν με τα σκάνδαλα αποταμίευσης και δανείων της δεκαετίας του 1980. Μια ειδική «Επιτροπή Franklin» της Γερουσίας σχηματίστηκε για να εξετάσει ισχυρισμούς για οικονομικές παρατυπίες, αλλά σύντομα βρέθηκε να ερευνά ισχυρισμούς για παιδική πορνεία, παιδική πορνογραφία και τελετουργική δολοφονία. Τα μέλη της επιτροπής σύντομα αντιμετώπισαν ανώνυμες απειλές.

Η έρευνα οδήγησε στο κατώφλι μερικών από τους πιο ισχυρούς άνδρες στην πολιτεία της Νεμπράσκα, συμπεριλαμβανομένου του συντάκτη εφημερίδας Harold Andersen (σύντροφος του George Bush), του τοπικού αρθρογράφου Peter Citron, δικαστή, του δημάρχου της Omaha, του Επιτρόπου Παιχνιδιών και Πάρκων της πόλης, ενός εξέχοντος δικηγόρου, του πρώην αρχηγού της αστυνομίας της Omaha, του επιχειρηματία Alan Baer και του πολυδισεκατομμυριούχου Warren Buffet (για τον γιο του οποίου ο  King χρηματοδότησε έναν πολιτικό έρανο). Ο ίδιος ο Τζορτζ Μπους έχει επίσης αναγνωριστεί ως δράστης από ορισμένα από τα θύματα/μάρτυρες. Το σκάνδαλο αγνοήθηκε εντελώς από τα εθνικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ και φαίνεται να έχει υιοθετηθεί από τον τοπικό Τύπο με μοναδικό σκοπό τη δυσφήμιση μαρτύρων και την καταγγελία της έρευνας ως ένα ακόμη "κυνήγι μαγισσών".

Ωστόσο, η υπόθεση έχει προσελκύσει την προσοχή του ευρωπαϊκού Τύπου. Το Pronto, το πιο ευρέως διαδεδομένο εβδομαδιαίο περιοδικό της Ισπανίας, ανέφερε ότι το σκάνδαλο «φαίνεται να εμπλέκει άμεσα πολιτικούς στην πολιτεία της Νεμπράσκα και την Ουάσινγκτον που είναι πολύ κοντά στον Λευκό Οίκο και τον Τζορτζ Μπους». Η έκθεση σημείωσε επίσης ότι «υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η CIA εμπλέκεται άμεσα» και ότι «το FBI αρνείται να βοηθήσει στην έρευνα και έχει σαμποτάρει οποιεσδήποτε προσπάθειες» να το πράξει άλλος.

Ένα συνεργείο ντοκιμαντέρ από την τηλεόραση Yorkshire του Ηνωμένου Βασιλείου, σε συνεργασία με το Discovery Channel, εργάστηκε για μήνες για να διερευνήσει την υπόθεση. Το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους ήταν μια ταινία με τίτλο «Συνωμοσία της Σιωπής», η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά-θύματα/μάρτυρες έλεγαν την αλήθεια. Το ντοκιμαντέρ είχε προγραμματιστεί να προβληθεί στο Discovery Channel στις 3 Μαΐου 1994.

Λίγες μέρες πριν από την προγραμματισμένη προβολή της, η ταινία αποσύρθηκε χωρίς εξήγηση και όλα τα αντίγραφα που παραγγέλθηκαν καταστράφηκαν. Μόνο ένα αντίγραφο παραγωγής του βίντεο επέζησε της εκκαθάρισης, ωστόσο, και είναι γνωστό ότι κυκλοφορεί μεταξύ εκείνων που χαρακτηρίζονται χλευαστικά «συνωμοσιολόγοι». Για όλους τους άλλους, η συνωμοσία της σιωπής συνεχίζεται.

Η Επιχείρηση Ομάχα, που περιγράφεται στην ταινία ως ένας «μεγάλος κύκλος πλούσιων και ισχυρών παιδεραστών», φαίνεται να λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια - με την ευαισθητοποίηση για τη διεστραμμένη ευχαρίστηση μιας ποικιλίας πόλεων, πολιτειών και ομοσπονδιακών αρχών. Ο Τζέρι Λόου, ο πρώτος ερευνητής που ανέλαβε την υπόθεση από την Επιτροπή Φράνκλιν, δήλωσε: «Οι ισχυρισμοί σχετικά με την εκμετάλλευση των παιδιών είναι πραγματικά ανησυχητικοί. Αυτό που φαίνεται φαινομενικά εκπληκτικό είναι ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν έχουν λάβει μέτρα για την επιβολή του νόμου σχετικά με μια τεκμηριωμένη υπόθεση παιδικής κακοποίησης και σεξουαλικής κακοποίησης που χρονολογείται εδώ και αρκετά χρόνια». Η έρευνα αποκάλυψε ότι πολλά από τα παιδιά θύματα είχαν στρατολογηθεί από ένα από τα πιο σεβαστά φιλανθρωπικά ιδρύματα της Αμερικής: το Boy's Town, με το οποίο ο King διατηρούσε στενούς δεσμούς από το 1979. Ο γερουσιαστής Loran Schmit δήλωσε: «Το Boy's Town έχει εμφανιστεί συχνά κατά τη διάρκεια της έρευνας, αλλά δυσκολευτήκαμε να λάβουμε πληροφορίες για το Boy's Town», όπως και το κινηματογραφικό συνεργείο του Yorkshire Television.

Ο Ρεπουμπλικανός πολιτειακός γερουσιαστής και μέλος της Επιτροπής Franklin, John DeCamp, στο βιβλίο του The Franklin Cover-Up, παρουσιάζει ένα πειστικό σύνολο αποδεικτικών στοιχείων που τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς των παιδιών θυμάτων και διαφόρων άλλων που σχετίζονται με την επιχείρηση. Εξίσου ανησυχητικά είναι τα αποδεικτικά στοιχεία της μαζικής συγκάλυψης που διαπράχθηκε από το FBI, την τοπική αστυνομία, το σώμα ενόρκων που ανέλαβε την υπόθεση και, φυσικά, από τα πάντα αυτάρεσκα μέσα ενημέρωσης.

Η συγκάλυψη είχε ως αποτέλεσμα τον πρόωρο θάνατο τουλάχιστον 15 βασικών παραγόντων του σκανδάλου, συμπεριλαμβανομένου του ερευνητή Gary Caradori της Επιτροπής Franklin, του οποίου το ιδιωτικό αεροπλάνο ανατινάχθηκε στις 11 Ιουλίου 1990, με τον Caradori και τον οκτάχρονο γιο του στο αεροσκάφος, σύμφωνα με τον DeCamp. Ο Caradori είχε συχνά απειληθεί, όπως και οι μάρτυρες από τους οποίους συγκέντρωνε πληροφορίες. Το όχημά του είχε επίσης παραβιαστεί επανειλημμένα.

Ο αδελφός του ισχυρίστηκε ότι ο Γκάρι του είχε πει πρόσφατα ότι είχε στην κατοχή του βασικά αποδεικτικά στοιχεία - συγκεκριμένα ένα βιβλίο διευθύνσεων και αριθμούς τηλεφώνου - ότι «αν ήξεραν ότι το είχε, θα τον σκότωναν». Τα συντρίμμια του αεροπλάνου του, όπως σημείωσε ένας δημοσιογράφος στη σκηνή, ήταν «διάσπαρτα σε απόσταση 3/4 έως 1 μίλι». Ένας ερευνητής του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας Μεταφορών αναγνώρισε ότι: «το γεγονός ότι τα συντρίμμια είναι διασκορπισμένα σε μια μεγάλη περιοχή σίγουρα αποδεικνύει ότι καταστράφηκε κατά την πτήση».

Τα μέλη της οικογένειας ισχυρίστηκαν ότι υπήρχαν αντικείμενα που έλειπαν από τα συντρίμμια του αεροπλάνου, κυρίως ο χαρτοφύλακας του Caradori. Μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από το περιστατικό, όλα τα έγγραφά του είχαν κατασχεθεί από το FBI. Ωστόσο, το NTSB διαπίστωσε ότι το περιστατικό ήταν τυχαίο, χωρίς στοιχεία δολιοφθοράς.

Η Επιτροπή Franklin - με επικεφαλής τον γερουσιαστή Schmit, ο οποίος υποψιάστηκε ότι ήταν σαμποτάζ - διέταξε ιδιωτική έρευνα για τα αίτια του ατυχήματος. Παραδόξως, ο άνθρωπος που επιλέχθηκε να ηγηθεί αυτής της έρευνας ήταν ο William Colby, ένας πενηντάχρονος βετεράνος των επιχειρήσεων πληροφοριών, του οποίου η καριέρα ξεκίνησε στο OSS κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Η πρόσληψη του Colby παροτρύνθηκε από τον προστατευόμενό του, γερουσιαστή DeCamp.

Στη δεκαετία του 1950, ο Colby είχε υπηρετήσει ως σταθμάρχης της CIA στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των διαβόητων ημερών της επιχείρησης Gladio. Στη δεκαετία του 1960, διηύθυνε το εξίσου διαβόητο πρόγραμμα δολοφονιών, βασανιστηρίων και τρομοκρατίας του Φοίνιξ στο Βιετνάμ που κόστισε 20.000 έως 40.000 ζωές. Το πρόγραμμα ήταν γεμάτο με επιχειρήσεις ελέγχου του νου, συμπεριλαμβανομένης της διεξαγωγής τερματικών πειραμάτων σε αιχμαλώτους πολέμου των Βιετκόνγκ. Ο Κόλμπι ήταν τότε διευθυντής της CIA υπό τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, πριν αντικατασταθεί σε αυτή τη θέση από τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ με τον Τζορτζ Μπους. Λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία του, ο Colby ήταν σίγουρα μια περίεργη επιλογή να διεξαχθεί έρευνα για να εξακριβωθεί η αλήθεια. Τα συμπεράσματα του Colby, σύμφωνα με την Omaha World Herald, ήταν ότι: «αν και το περιστατικό είχε κάποιες περίεργες πτυχές, δεν υπήρχαν συγκεκριμένες ενδείξεις δολιοφθοράς».

Εξίσου φρικτό με τα ίχνη των νεκρών μαρτύρων ήταν το γεγονός ότι τα παιδιά-θύματα, και όχι οι δράστες, ήταν κλειδωμένα στη φυλακή. Μία από αυτές, ένα νεαρό θύμα που ονομάζεται Alisha Owen, πήρε την μάλλον αμφίβολη τιμή να περάσει περισσότερο χρόνο στην απομόνωση από οποιαδήποτε γυναίκα στην ιστορία του ποινικού συστήματος της Νεμπράσκα. Καταδικάστηκε σε 9-25 χρόνια φυλάκισης για φερόμενη ψευδορκία, δέκα χρόνια περισσότερα από την ποινή που έλαβε ο Κινγκ για τη λεηλασία του χρηματοπιστωτικού της ιδρύματος για 40 εκατομμύρια δολάρια. Όπως εξήγησε ο DeCamp στο κινηματογραφικό συνεργείο «Conspiracy of Silence», «Για κάποιο λόγο, έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα σε κάθε παιδί ότι είναι πιθανός μάρτυρας». Ο γερουσιαστής Schmit, ο οποίος είπε στους κινηματογραφιστές ότι η καριέρα του είχε καταστραφεί και ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, πίστευε ότι είχε σταλεί ένα σαφές μήνυμα και στους πολιτικούς της Νεμπράσκα, ένα μήνυμα να μην συνεχιστεί περαιτέρω η έρευνα.

Ο Schmit, εμφανώς απογοητευμένος, δήλωσε: «Ήμουν ανένδοτος ότι το σύστημα θα λειτουργούσε και ότι οι άνθρωποι που είχαν κάνει λάθος θα τιμωρούνταν. Αντ 'αυτού, ανακαλύψαμε θύματα που ισχυρίστηκαν ότι είχαν κακοποιηθεί και τα οποία το σώμα των ενόρκων αναγνώρισε ότι κακοποιήθηκαν, αλλά δεν προσπάθησαν να μάθουν ποιος είχε κακοποιήσει αυτούς τους ανθρώπους. Αντ 'αυτού, καταδίκασαν την Alisha Owen για ψευδορκία, η οποία είναι αδικαιολόγητη κατά την άποψή μου».

Θα περνούσε μια ολόκληρη δεκαετία προτού ένα από τα θύματα λάβει έστω και μια επίφαση δικαιοσύνης, και αυτό τελικά δεν θα προερχόταν από ένα ποινικό δικαστήριο, αλλά από ένα αστικό δικαστήριο. 

Στις αρχές του 1999, ο κατηγορούμενος Larry King καταδικάστηκε υπέρ του ενάγοντος Paul Bonacci - ενός από τα πιο σοβαρά κακοποιημένα παιδιά θύματα του King, του οποίου η κακοποίηση από τον King ξεκίνησε όταν ήταν μόλις έξι ετών και περιελάμβανε τη συμμετοχή του στην παραγωγή παιδικών ταινιών ταμπάκου. Το υπόμνημα της απόφασης του περιφερειακού δικαστηρίου, που εκδόθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1999, έχει ως εξής:

"Tra il dicembre 1980 e il dicembre 1988, la denuncia sostiene che, l'imputato King abbia continuamente sottoposto il la parte lesa a ripetute aggressioni sessuali, false carcerazioni, inflizione di estremo disagio emotivo, rituali satanici organizzati e diretti, abbia costretto la parte lesa a 'nutrirsi' di bambini che facevano parte dell'organizzazione di abusi sessuali e pornografia dell'imputato King, abbia costretto la parte lesa ad impegnarsi in numerosi contatti sessuali con l'imputato King e altri, e a partecipare a giochi sessuali devianti e orge masochistiche con altri bambini minorenni. L'inadempienza dell'imputato King ha reso veritiere quelle accuse nei suoi confronti…Ci sono prove ormai inconfutabili che il querelante abbia sofferto molto. Ha subito ustioni, dita rotte, percosse alla testa e al viso e altri oltraggi per le azioni illecite dell'imputato King. Oltre alla miseria di vivere le esperienze appena raccontate in un arco di tempo di otto anni, il querelante ne ha subito i risultati persistenti fino ad oggi. È vittima di un disturbo di personalità multipla, che coinvolge fino a quattordici personalità distinte oltre alla sua personalità primaria. Ha rinunciato ad una desiderata carriera militare e ha ricevuto minacce di morte. Soffre di insonnia, fa brutti sogni, ha difficoltà a mantenere un lavoro, ha paura che gli altri lo seguano, teme di essere ucciso, ha flashback deprimenti ed è all'occassione verbalmente violento, tutto in connessione con il disturbo di personalità multipla e causato dalle attività illecite del imputato King."

Per i suoi anni di indicibili abusi, sofferenze fisiche ed emotive e la completa distruzione della sua vita, Bonacci ha ricevuto un milione di dollari. Sebbene sia stata una vittoria agrodolce nella migliore delle ipotesi, è stata considerevolmente maggiore di quella ottenuta dalla maggior parte delle altre vittime di tali abusi. Il processo è stato significativo anche per un altro motivo; ha rivelato un assaggio delle connessioni tra il caso King e vari altri casi di abuso aventi vittime multiple in tutto il paese.

Μετ,: "

«Μεταξύ Δεκεμβρίου 1980 και Δεκεμβρίου 1988, ο καταγγέλλων ισχυρίζεται ότι ο κατηγορούμενος King τον υπέβαλλε συνεχώς σε επανειλημμένες σεξουαλικές επιθέσεις, ψευδή φυλάκιση, πρόκληση ακραίας συναισθηματικής αγωνίας, οργανωμένες και κατευθυνόμενες σατανικές τελετουργίες, εξανάγκαζε τους υποτιθέμενους να «τρέφονται» με παιδιά που ήταν μέρος της οργάνωσης σεξουαλικής κακοποίησης και πορνογραφίας του κατηγορούμενου, ανάγκασε τον τραυματία να συμμετάσχει σε πολυάριθμες σεξουαλικές επαφές με τον κατηγορούμενο King και άλλους και να συμμετάσχει σε αποκλίνοντα σεξουαλικά παιχνίδια και όργια μαζοχιστικά με άλλα ανήλικα παιδιά. Η αποτυχία του εναγόμενου King να συμμορφωθεί έκανε αυτές τις κατηγορίες εναντίον του αληθινές… Υπάρχουν τώρα αδιάσειστα στοιχεία ότι ο ενάγων υπέφερε πολύ. Υπέστη εγκαύματα, σπασμένα δάχτυλα, ξυλοδαρμούς στο κεφάλι και το πρόσωπο και άλλες ταπεινώσεις για τις παράνομες ενέργειες του κατηγορούμενου Κινγκ. Εκτός από τη δυστυχία των εμπειριών που μόλις αφηγήθηκαν σε διάστημα οκτώ ετών, ο ενάγων υπέστη τα αποτελέσματα που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Είναι θύμα πολλαπλής διαταραχής προσωπικότητας, η οποία περιλαμβάνει έως και δεκατέσσερις ξεχωριστές προσωπικότητες εκτός από την κύρια προσωπικότητά του. Εγκατέλειψε την επιθυμητή στρατιωτική σταδιοδρομία και δέχθηκε απειλές θανάτου. Υποφέρει από αϋπνία, βλέπει άσχημα όνειρα, δυσκολεύεται να κρατήσει μια δουλειά, φοβάται ότι τον ακολουθούν, φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν, έχει καταθλιπτικές αναδρομές και περιστασιακά είναι λεκτικά υβριστικός, όλα αυτά σε σχέση με διαταραχές πολλαπλής προσωπικότητας και προκλήθηκαν από τις δραστηριότητες του κατηγορούμενου- της ανείπωτης κακοποίησης, τη σωματική και συναισθηματική ταλαιπωρία και την πλήρη καταστροφή της ζωής του".

Ο Μπονάτσι τελικά αποζημιώθηκε με ένα εκατομμύριο δολάρια. Αν και ήταν μια γλυκόπικρη νίκη στην καλύτερη περίπτωση, ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που πέτυχαν τα περισσότερα άλλα θύματα τέτοιων κακοποιήσεων. Η δίκη ήταν επίσης σημαντική για έναν άλλο λόγο. αποκάλυψε μια γεύση από τις συνδέσεις μεταξύ της υπόθεσης King και διαφόρων άλλων υποθέσεων κακοποίησης πολλαπλών θυμάτων σε ολόκληρη τη χώρα.

Αναφορές:

1. Asseo, Laurie "Justices Will Review Ban on Virtual Kiddie Porn", Associated Press, 22 Ιανουαρίου 2001
2. Bowart, Walter Operation Mind Control, Dell Publishing, 1978
3. * DeCamp, John W. Η συγκάλυψη Franklin, AWT, Inc., 1992
4. Hollingsworth, Jan Unspeakable Acts, Congdon &; Weed, 1986
5. Junod, Tom "The Devil in Greg Dark", Esquire, Φεβρουάριος 2001
6. Laurina, Maria "Paul and Shirley Eberle: A Strange Pair of Experts", Ms. Magazine, Δεκέμβριος 1988
7. Li, David K. "Naughton Free in Time for Christmas", New York Post, 23 Δεκεμβρίου 1999
8. Λι, Ντέιβιντ Κ. «Χαλάρωσέ τον! Judge Voids Naughton's Porno Conviction», New York Post, 22 Ιανουαρίου 2000
9. Lichfield, John "White House 'Great Gatsby' Lands in a New York Jail Cell," The Independent (UK), 10 Αυγούστου 1989
10. Lichfield, John "White House Midnight Rambler Found Dead," The Independent (Ηνωμένο Βασίλειο), 13 Νοεμβρίου 1989
11. Mintz, John, Martha Sherill και Elsa Walsh "The Shadow World of Craig Spence", Washington Post, 18 Ιουλίου 1989
12. Savage, David "Justices to Tackle 'Virtual' Child Porn," Los Angeles Times, 23 Ιανουαρίου 2001
13. Sterling, Robert "Daddy's Little Princess", The Konformist, http://www.konformist.com
14. ** Tarpley, Webster G. και Anton Chaitkin George Bush: The Unauthorized Biography, http://www.tarpley.net/bushb.htm
15. Τόμας, Gordon Journey Into Madness, Bantam, 1989
16. Θωμάς, Gordon Enslaved, Εκδόσεις Φάρος, 1991
17. Valentine, Douglas The Phoenix Program, William Morrow, 1990
18. Weinstein, Henry και Greg Miller «Η 'εικονική' παιδική πορνογραφία είναι νόμιμη, λέει το δικαστήριο», Los Angeles Times, 18 Δεκεμβρίου 1999
19. "Νεκρολογία του Κρεγκ Σπενς", Daily Telegraph, 14 Νοεμβρίου 1989
20. «Ο Κόλμπι έπαιξε ρόλο στο Probe of Franklin», Omaha World Herald, 30 Απριλίου 1996
21. "Bush Budget Seek Child Program Cuts", Los Angeles Times, 24 Μαρτίου 2001
22. «Το εμπόριο παιδικής πορνείας», αναφέρει η A&E Investigative
23. «Συνωμοσία της σιωπής», Yorkshire Television και The Discovery Channel
24. Paul A. Bonacci κατά Lawrence E. King (4:CV91-3037), Περιφερειακό Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών για την Περιφέρεια της Νεμπράσκα, Memorandum of Decision, 22 Φεβρουαρίου 1999

* Ορισμένοι αναγνώστες έχουν επικρίνει τη χρήση αυτού του βιβλίου ως πηγής λόγω των δεσμών του συγγραφέα με διάφορες δεξιές ομάδες και αιτίες. Αυτό αποτελεί πραγματικά λόγο ανησυχίας. Είναι επίσης ανησυχητικό το γεγονός ότι ο DeCamp υπηρέτησε στο Βιετνάμ υπό τον μέντορά του – μελλοντικό διευθυντή της CIA William Colby – όπως ο ίδιος ο DeCamp διακηρύσσει με υπερηφάνεια στο βιβλίο του. Αυτό σημαίνει ότι ήταν πιθανώς μέρος του προγράμματος Phoenix. Ωστόσο, το βιβλίο του DeCamp είναι το μόνο δημοσιευμένο έργο που διερευνά πλήρως τη λεγόμενη υπόθεση Franklin και παρουσιάζει ένα σημαντικό ποσό πραγματικών πληροφοριών που δεν είναι διαθέσιμες αλλού.

Αυτό το βιβλίο είναι επίσης προβληματικό, λόγω της αποφασιστικής προοπτικής των συγγραφέων που μοιάζει με LaRouche. Αν και το βιβλίο είναι, ως επί το πλείστον, αντικειμενικά ακριβές, μεγάλο μέρος της ανάλυσης και της ερμηνείας αυτών των γεγονότων χάνει το νόημα λόγω της ιδεολογικής προκατάληψης των συγγραφέων. Όπως και με το βιβλίο του DeCamp, η συμπερίληψή του ως πηγή δεν πρέπει να ερμηνεύεται από την άποψη ότι αυτός ο συγγραφέας υποστηρίζει άλλες αιτίες, συνεργασίες ή προηγούμενες ενέργειες αυτών των συγγραφέων.

ΠΑΙΔΟΚΡΑΤΊΑ (ΜΈΡΟΣ III)

Ο θείος Σαμ θέλει τα παιδιά σου

Αύγουστος 2001

«Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι παλιοί πράκτορες της CIA και του «συμπλέγματος πληροφοριών» εμφανίζονται στη συμβουλευτική επιτροπή του FMSF. Ίσως μεταξύ των πιο εκτεθειμένων μελών ήταν ο Δρ Louis Jolyon 'Jolly' West, μια θρυλική φιγούρα στους κύκλους ελέγχου του νου της CIA που λειτουργούσαν έξω από το UCLA. Μια άλλη φιγούρα μεταξύ αυτών είναι ο Δρ Martin Orne, αυθεντία στα βασανιστήρια που εργάζεται επί του παρόντος στο Εργαστήριο Πειραματικής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Ένας άλλος φωστήρας ψευδών αναμνήσεων είναι η Margaret Singer, ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας-Berkeley.

Προς την ελευθερία, Μάιος 1998

Ένα από τα ονόματα που προέκυψαν στη δίκη Bonacci ήταν αυτό του Michael Aquino. Ο Aquino είναι ο «Αρχιερέας» και διευθύνων σύμβουλος του Ναού του Σετ, μιας ανοιχτά σατανικής αίρεσης που διαχωρίστηκε από την Εκκλησία του Σατανά το 1975. Εκτός από τη φροντίδα αυτών των καθηκόντων, ο Ακίνο κατέλαβε επίσης το χρόνο του υπηρετώντας ως (σύμφωνα με μια επίσημη βιογραφία που κυκλοφόρησε κάποτε από το Ναό) «αντισυνταγματάρχης στρατιωτικών πληροφοριών στον αμερικανικό στρατό».

Ο Aquino κατηγορήθηκε στο δικαστήριο από τη μητέρα ενός θύματος ότι διαδραμάτισε βασικό ρόλο σε ένα εθνικό δίκτυο παιδεραστίας. Ακόμη και ο ίδιος ο Paul Bonacci έχει αναγνωρίσει τον Aquino με βεβαιότητα ως συνεργάτη του King's, γνωστό στα παιδιά μόνο ως «ο συνταγματάρχης». Ο προσωπικός φωτογράφος του King αναγνώρισε τον Aquino ως τον άνθρωπο στον οποίο είδε τον King να παραδίδει μια βαλίτσα γεμάτη μετρητά και ομόλογα.

Ο φωτογράφος, Rusty Nelson, είπε επίσης ότι ο King του είπε ότι ο Aquino ήταν μέρος της επιχείρησης Contra Guns και του εμπορίου κοκαΐνης που διευθύνεται από τον George Bush και έναν άλλο διαβόητο αντισυνταγματάρχη, τον Oliver North. Ο Aquino συνδέθηκε επίσης με την αεροπορική βάση Offutt, τη στρατηγική αεροπορική διοίκηση κοντά στην Ομάχα που συμμετείχε στην έρευνα της Επιτροπής Franklin. Υποστηρίχθηκε επίσης ότι είχε διατάξει την απαγωγή ενός διανομέα εφημερίδων από το Ντε Μόιν της Αϊόβα.

Αυτή σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Aquino ενεπλάκη ως βασικό πρόσωπο σε μεγάλης κλίμακας παιδοφιλικά/πορνογραφικά κυκλώματα. Τον Ιούλιο του 1988, λίγο πριν ξεσπάσουν οι υποθέσεις King και Spence, η San Jose Mercury News δημοσίευσε μια μακρά έκθεση για το Κέντρο Ανάπτυξης Παιδιών Presidio του αμερικανικού στρατού στο Σαν Φρανσίσκο.

Οι ισχυρισμοί για κακοποίηση στο κέντρο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1986. Ένας γονέας είχε ζητήσει ιατρική εξέταση αφού θορυβήθηκε από τους ισχυρισμούς του γιου του, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι ο τρίχρονος είχε πράγματι βιαστεί. Το αγόρι αναγνώρισε τον βιαστή του ως τον «κύριο Γκάρι», έναν δάσκαλο στο κέντρο με το όνομα Gary Hambright. Παρά τα αδιάσειστα ιατρικά στοιχεία, «ο στρατός χρειάστηκε σχεδόν ένα μήνα για να ενημερώσει τους γονείς άλλων παιδιών που ήταν στην τάξη του κ. Γκάρι ότι το περιστατικό είχε συμβεί». Μέσα σε ένα χρόνο, τουλάχιστον εξήντα θύματα, όλα ηλικίας μεταξύ τριών και επτά ετών, αναγνωρίστηκαν και περαιτέρω «ισχυρισμοί έγιναν από γονείς ότι πολλά άλλα παιδιά είχαν κακοποιηθεί ακόμη και μετά την έναρξη της έρευνας».

Μάλλον απροσδόκητα, το κέντρο παρέμεινε ανοιχτό για περισσότερο από ένα χρόνο μετά την αναφορά της πρώτης περίπτωσης κακοποίησης, παρόλο που το Mercury News σημείωσε ότι «τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας υπό κρατική δικαιοδοσία κλείνουν συνήθως όταν επιβεβαιώνεται μια περίπτωση κακοποίησης». Και αυτό ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή περίπτωση κακοποίησης που επιβεβαιώθηκε.

Οι ιστορίες που είπαν τα παιδιά αφορούσαν πολλούς άλλους δράστες εκτός από τον Hambright. Είπαν επίσης ότι απομακρύνθηκαν από το κέντρο και στη συνέχεια κακοποιήθηκαν σε ιδιωτικές κατοικίες. Τουλάχιστον τρεις από αυτές τις κατοικίες εντοπίστηκαν με βεβαιότητα. Είπαν επίσης ότι αναγκάστηκαν να παίξουν "κακά του μπέιζμπολ" και το παιχνίδι "gu gu" - "παιχνίδια" που περιελάμβαναν παιδιά που ουρούσαν και αφόδευαν και αναγκάζονταν να καταπιούν ούρα και κόπρανα.

Πολλά από τα παιδιά μίλησαν επίσης για όπλα που τους σημάδευαν και ότι τους είπαν ότι αυτά ή / και οι γονείς και τα αδέλφια τους θα σκοτώνονταν αν έλεγαν σε κανέναν τι τους είχε γίνει. Παρά τον αυξανόμενο αριθμό θυμάτων / μαρτύρων και τα πολυάριθμα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σ' αυτά τα παιδιά, μόνο ο Gary Hambright συνελήφθη - στις 5 Ιανουαρίου 1987 - και κατηγορήθηκε για κακοποίηση μόνο ενός παιδιού. Και ακόμη και τότε οι κατηγορίες απορρίφθηκαν μόλις τρεις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1987.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεκάδες παιδιά πράγματι κακοποιήθηκαν σοβαρά στο κέντρο. Υπήρχαν αδιάψευστα ιατρικά στοιχεία που υποστήριζαν αυτό το γεγονός. Πέντε από τα παιδιά είχαν προσβληθεί από χλαμύδια, μια σεξουαλικά μεταδιδόμενη ασθένεια. Πολλοί άλλοι εμφάνισαν σαφή σημάδια και τραύμα των γεννητικών οργάνων που συνάδουν με βίαιη διείσδυση, την οποία οι αρχές επέλεξαν να αγνοήσουν. Μια μητέρα παραπονέθηκε στην εφημερίδα San Francisco Chronicle ότι το FBI δεν είχε πάρει ποτέ συνέντευξη από την ίδια ή τον γιο της, ακόμη και αφού οι γιατροί επιβεβαίωσαν την κακοποίηση του αγοριού.

Υπήρχαν επίσης αδιαμφισβήτητα ψυχολογικά στοιχεία. Όπως σημείωσε το American Journal of Orthopsychiatry τον Απρίλιο του 1992: «Η σοβαρότητα του τραύματος στα παιδιά του Προεδρείου εκδηλώθηκε αμέσως με σαφή συμπτώματα. Πριν αποκαλυφθεί η κακοποίηση, οι γονείς είχαν ήδη παρατηρήσει τις ακόλουθες αλλαγές στα παιδιά τους: κολπικές εκκρίσεις, πόνο στα γεννητικά όργανα, εξανθήματα, φόβο για το σκοτάδι, διαταραχές ύπνου, εφιάλτες, σεξουαλικά προκλητική γλώσσα και σεξουαλικά ανάρμοστη συμπεριφορά. Επιπλέον, τα παιδιά έδειξαν άλλες ριζικές αλλαγές στη συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένων των ξεσπασμάτων, των ξαφνικών αλλαγών στη διάθεση και του κακού ελέγχου των παρορμήσεων. Όλα αυτά τα συμπτώματα συμπεριφοράς είναι αναμενόμενα σε παιδιά που έχουν κακοποιηθεί στο νηπιαγωγείο».

Το άρθρο της εφημερίδας, γραμμένο από την Diane Ehrensaft, Ph.D., σημείωσε επίσης ότι: «Η υπόθεση Presidio έφερε τόσο το ευρύ κοινό όσο και την κοινότητα ψυχικής υγείας αντιμέτωπα με μια εξαιρετική και αποκρουστική κατάσταση σοβαρών ψυχολογικών διαστάσεων: την εσκεμμένη παρενόχληση νεαρών αγοριών και κοριτσιών από εκπροσώπους του πιο πατριαρχικού και υποτιθέμενου προστατευτικού βραχίονα της κυβέρνησης των ΗΠΑ: τον στρατό».

Το άρθρο υπογράμμισε επίσης τη σχεδόν δολοφονική οργή που προκαλείται στους πατέρες των παιδιών που κακοποιούνται με αυτόν τον τρόπο, καθώς συνειδητοποίησαν ότι οι έρευνες για εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον των παιδιών τους παρεμποδίζονταν και συγκαλύπτονταν. Ένας πατέρας λέγεται ότι είπε: «Αν κάτι εμφανιστεί στο Presidio στην τηλεόραση, θέλω να ανατινάξω κάποιον». Ένας άλλος πατέρας επανέλαβε αυτό το συναίσθημα: «Ήμουν έτοιμος να ανατινάξω τη στρατιωτική βάση».

Ένας από αυτούς που οι πατέρες ήθελαν να εξαλείψουν ήταν ο Michael Aquino, μαζί με τη σύζυγό του Lilith. Ένα παιδί αναγνώρισε το ζευγάρι, γνωστό ως "Mikey" και "Shamby", με βεβαιότητα, και ήταν επίσης σε θέση να αναγνωρίσει το σπίτι του Aquino με βεβαιότητα και να περιγράψει με εκπληκτική ακρίβεια το τυπικά σατανικό εσωτερικό του σπιτιού. Ο νεαρός μάρτυρας ισχυρίστηκε επίσης ότι φωτογραφήθηκε στο σπίτι του Ακίνο.

Στις 14 Αυγούστου 1987, επιδόθηκε ένταλμα έρευνας στο σπίτι. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής κατασχέθηκαν πολυάριθμες βιντεοκασέτες, φωτογραφίες, άλμπουμ φωτογραφιών, αρνητικά, κασέτες και βιβλία με ονόματα και διευθύνσεις. Εξετάστηκε επίσης αυτό που φαινόταν να είναι ένα ηχομονωμένο δωμάτιο. Ούτε ο Aquino ούτε η σύζυγός του κατηγορήθηκαν για οποιοδήποτε έγκλημα και ποτέ δεν έγινε μέχρι σήμερα - ένα γεγονός που ο Aquino ισχυρίζεται ότι αποδεικνύει την αθωότητά του.

Τον επόμενο μήνα, μια πυρκαγιά, που θεωρήθηκε τυχαία από τον στρατό, κατέστρεψε το κτίριο των κοινοτικών υπηρεσιών του στρατού δίπλα στο κέντρο ημερήσιας φροντίδας του Presidio. Παραδόξως, «η φωτιά συνέβη κατά τη διάρκεια της φθινοπωρινής ισημερίας, ένα σημαντικό γεγονός στο σατανικό ημερολόγιο», όπως σημείωσε το Mercury News. Η φωτιά κατέστρεψε επίσης μερικά από τα αρχεία του κέντρου.

«Τρεις εβδομάδες αργότερα, η φωτιά ξέσπασε ξανά, αυτή τη φορά στο ίδιο το κέντρο ημερήσιας φροντίδας». Ένα κτίριο που στέγαζε τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας, συμπεριλαμβανομένου του Gary Hambright, καταστράφηκε ολοσχερώς. Ερευνητές από το Γραφείο Αλκοόλ, Καπνού και Πυροβόλων Όπλων διαπίστωσαν ότι «και οι δύο πυρκαγιές, σε αντίθεση με τα ευρήματα του στρατού, ήταν εμπρησμός».

Μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης εμπρηστικής επίθεσης (με στοιχεία που δείχνουν μια τρίτη απόπειρα εμπρησμού), ο Hambright κατηγορήθηκε ξανά, αυτή τη φορά με την κατηγορία της κακοποίησης δέκα παιδιών. Τον Φεβρουάριο του 1988, όλες οι κατηγορίες εκτός από μία αποσύρθηκαν. Λίγο αργότερα, η τελευταία κατηγορία αποσύρθηκε επίσης, και ο Hambright ήταν και πάλι ελεύθερος άνθρωπος. Δεν του απαγγέλθηκαν άλλες κατηγορίες.

Τον Ιανουάριο του 1988, ο Aquino μήνυσε τον στρατό για την εγγραφή του ποινικού μητρώου του -ότι είχε ερευνηθεί ως ύποπτος παιδεραστής. Σύμφωνα με τα δικαστικά έγγραφα, είχε επίσης το θράσος να κατηγορήσει «τον λοχαγό Adams-Thompson (τον πατέρα ενός θύματος) για απρεπή συμπεριφορά προς έναν αξιωματικό, επειδή ανέφερε τους ισχυρισμούς για κακοποίηση παιδιών στην αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο».

Απορρίπτοντας την πρόταση του Ακίνο, το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «υπήρχε πιθανή αιτία να κατηγορηθεί ο Ακίνο με αδικήματα άσεμνων πράξεων με παιδί, σοδομισμού, συνωμοσίας, απαγωγής και ψευδορκίας», παρά το γεγονός ότι «το Αστυνομικό Τμήμα του Σαν Φρανσίσκο (SFPD) έκλεισε την έρευνά του και δεν υπέβαλε καταγγελία ούτε εναντίον του ενάγοντος ούτε εναντίον οποιουδήποτε άλλου».

Ο Ακίνο και αρκετοί από τους υπερασπιστές του έχουν επανειλημμένα ισχυριστεί ότι κανείς δεν διώχθηκε ποτέ στην υπόθεση λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων - αποδεικνύοντας ότι το όλο θέμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα «κυνήγι μαγισσών». Φυσικά, η αδυναμία άσκησης ομοσπονδιακών κατηγοριών θα μπορούσε επίσης να οφείλεται στο γεγονός ότι, εκείνη την εποχή, ο εισαγγελέας των ΗΠΑ στο Σαν Φρανσίσκο που χειριζόταν την υπόθεση ήταν ο Joseph Russoniello.

Ο Russoniello αργότερα αναγνωρίστηκε από τον δημοσιογράφο Gary Webb του San Jose Mercury News ως μεσάζων στην επιχείρηση λαθρεμπορίου κοκαΐνης με τους Contra υπό την ηγεσία του αντισυνταγματάρχη Oliver North και της παρέας του, ακριβώς όπως οι μάρτυρες αργότερα αναγνώρισαν τον αντισυνταγματάρχη Michael Aquino ως πράκτορα στην ίδια άθλια υπόθεση. Βοηθά πάντα ότι οι νομικοί σας "αντίπαλοι" είναι πραγματικά στο πλευρό σας.

Τον Μάιο του 1989, ο Aquino ανακρίθηκε εκ νέου σε σχέση με έρευνες για κακοποίηση παιδιών· Αυτή τη φορά, τουλάχιστον πέντε παιδιά σε τρεις πόλεις ήταν τα θύματα. Τα παιδιά είχαν δει τον Ακίνο στις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ της υπόθεσης του Προεδρείου και αμέσως τον αναγνώρισαν ως έναν από τους βασανιστές τους.

Τρία από τα παιδιά ζούσαν στην Ukiah - το πρώην σπίτι του Ναού του Λαού - όπου ο αρχηγός της αστυνομίας Fred Keplinger επέβλεπε την έρευνα. Το Mercury News ανέφερε ότι το αφεντικό είπε ότι «τα παιδιά είναι πιστευτά. Δεν έχω καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι κάτι έχει συμβεί». Ο Aquino έχει επίσης αναγνωριστεί από τα παιδιά της Santa Rosa και του Fort Bragg.

Στην περίπτωση του Φορτ Μπραγκ, «έχουν εμφανιστεί ισχυρισμοί για τελετουργική κακοποίηση... το 1985, όταν αρκετά παιδιά στο Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Αγαλλίασης ισχυρίστηκαν ότι κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από έναν αριθμό ανθρώπων στο κέντρο ημερήσιας φροντίδας και σε διάφορες τοποθεσίες μακριά από το κέντρο, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον δύο εκκλησιών. Ο Aquino αναγνωρίστηκε ότι είχε πάει σε μία από αυτές τις εκκλησίες.

Το Mercury News ανέφερε επίσης ότι υπήρχαν σαφείς ενδείξεις σατανικής λατρευτικής δραστηριότητας στους χώρους της βάσης Presidium, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού σατανικών γκράφιτι, ενός σατανικού βωμού και πολλών τεχνουργημάτων σατανικών τελετουργιών. Ένας πρώην αξιωματικός του στρατού στη βάση φέρεται να είπε: «Καθόμασταν εκεί, έχουμε μια λατρεία στο Πρεσίντιο του Σαν Φρανσίσκο και κανείς δεν νοιάζεται... Μας είπε ο διοικητής να προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη τίποτα».

Στις 19 Απριλίου 1988 - την παραμονή των γενεθλίων του Αδόλφου Χίτλερ και επτά χρόνια πριν εκραγεί το ομοσπονδιακό κτίριο στην Οκλαχόμα Σίτι, υποτίθεται λόγω μιας πράξης «εγχώριας τρομοκρατίας» - πραγματοποιήθηκε μια συγκέντρωση στους χώρους του Προεδρείου ανακοινώνοντας το άνοιγμα του νέου κέντρου ημερήσιας φροντίδας που χτίστηκε για να αντικαταστήσει το κατεστραμμένο από πυρκαγιά Κέντρο Ανάπτυξης Παιδιών.

Ως τελική σημείωση σχετικά με την υπόθεση Presidium, ένα άρθρο στο Marin Independent Journal αποκάλυψε ότι ο Aquino ήταν ιδιοκτήτης ενός κτιρίου στην κομητεία Marin - που κληρονόμησε από τη μητέρα του, Betty Ford-Aquino - που είχε μισθωθεί από κοινού με το Συμβούλιο Παιδικής Κακοποίησης της Κομητείας Marin και το Project Care for Children. Ο δηλωμένος σκοπός του Project Care ήταν, παραδόξως, να βοηθήσει τους γονείς να βρουν παιδικό σταθμό για τα παιδιά τους.

Όσο ανησυχητική και αν ήταν η υπόθεση του Presidium, ήταν μόνο μία από τις πολλές περιπτώσεις τελετουργικής κακοποίησης που συνδέονται άμεσα με έναν ή περισσότερους κλάδους του στρατού των ΗΠΑ. Όπως ανέφερε η Mercury News: «Μέχρι τον Νοέμβριο του 1987, ο στρατός είχε λάβει αναφορές παιδικής κακοποίησης σε 15 από τα κέντρα ημερήσιας φροντίδας και σε αρκετά δημοτικά σχολεία. Επιπλέον, υπήρξαν τουλάχιστον δύο περιπτώσεις στα κέντρα ημερήσιας φροντίδας της Πολεμικής Αεροπορίας και ένα άλλο σε ένα κέντρο που διευθύνεται από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Επιπλέον, «μια ειδική ομάδα εμπειρογνωμόνων στάλθηκε στον Παναμά [τον Ιούνιο του 1988] για να καθορίσει εάν 10 παιδιά από ένα δημοτικό σχολείο του Υπουργείου Άμυνας είχαν κακοποιηθεί και πιθανώς προσβληθεί από AIDS». Ακόμη μια περίπτωση προέκυψε σε μια εγκατάσταση που διαχειρίζονται οι ΗΠΑ στη Δυτική Γερμανία.

Αυτές οι περιπτώσεις έχουν ξεσπάσει σε μερικές από τις πιο αξιόλογες στρατιωτικές βάσεις της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των Fort Dix, Fort Leavenworth, Fort Jackson και West Point. Πολλοί από αυτούς που δημοσιοποίησαν τις κατηγορίες ήταν στρατιωτικοί καριέρας που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην αδιαμφισβήτητη πίστη στον στρατό των ΗΠΑ. Πολλοί θα είχαν παραιτηθεί από τις θέσεις τους σε αγανακτισμένη διαμαρτυρία.

Θα ήταν περιττό να επανεξετάσουμε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεδομένου ότι οι περισσότερες από αυτές ακολούθησαν ένα αξιοσημείωτα παρόμοιο μοτίβο. Δεδομένου ότι το West Point είναι η κορυφαία στρατιωτική ακαδημία της Αμερικής και δεδομένου ότι η υπόθεση - όπως και πολλές άλλες - συνδέθηκε με το Προεδρείο από μάρτυρες, δικαιολογείται μια σύντομη ανασκόπηση.

Όπως ανέφερε η Times Herald Record τον Ιούνιο του 1991: «Τα περιστατικά [στο Κέντρο Ανάπτυξης Παιδιών του West Point] έλαβαν χώρα σε ένα πλαίσιο σατανικών πράξεων, θυσιών ζώων και λατρευτικών πρακτικών μεταξύ των κακοποιών, των οποίων οι δραστηριότητες επεκτάθηκαν πέρα από τα όρια της Στρατιωτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ στην κομητεία Orange και σε μια στρατιωτική βάση στο Σαν Φρανσίσκο. σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γονέων».

Η υπόθεση ξέσπασε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1984, όταν ένα τρίχρονο κορίτσι βρέθηκε στην αίθουσα έκτακτης ανάγκης του νοσοκομείου West Point με σχισμένο κόλπο. Λέγοντας στον θεράποντα ιατρό ότι μια νηπιαγωγός την είχε τραυματίσει. Τον επόμενο μήνα, οι γονείς ενός άλλου παιδιού έκαναν ισχυρισμούς για κακοποίηση στο κέντρο.

Όπως αναφέρθηκε από το Mercury News: «Μέχρι το τέλος του έτους, είχαν πάρει συνέντευξη σε 50 παιδιά οι ερευνητές. Τα παιδιά του West Point έλεγαν ιστορίες που θα γίνονταν τρομερά οικείες. Ανέφεραν ότι είχαν κακοποιηθεί τελετουργικά. Ότι είχαν αλείψει περιττώματα στο σώμα τους και είχαν αναγκαστεί να τρώνε περιττώματα και να πίνουν ούρα. Και ότι τους πήραν από το νηπιαγωγείο και τους φωτογράφισαν».

Παρά τα άφθονα ιατρικά και ψυχολογικά στοιχεία, και αυτολεξεί δεκάδες παιδιά μάρτυρες, και παρά τις «950 συνεντεύξεις 60 πρακτόρων του FBI που τους είχε ανατεθεί η έρευνα, μια έρευνα που διεξήχθη από τον πρώην εισαγγελέα των ΗΠΑ Ρούντολφ Τζουλιάνι δεν απέδωσε στα ομοσπονδιακά κατηγορητήρια ενόρκων», σύμφωνα με την Herald Record. Η Herald σημείωσε επίσης ότι: «Το 1987, ο Τζουλιάνι ισχυρίστηκε ότι η ενδελεχής έρευνά του έδειξε ότι μόνο ένα ή δύο παιδιά κακοποιήθηκαν». Αυτό ήταν, πρέπει να σημειωθεί, ένα κραυγαλέο ψέμα από τον μελλοντικό δήμαρχο και επίδοξο φασίστα γερουσιαστή, όπως αποκαλύφθηκε από την έκθεση Herald: «Μια ακόμα μυστική και ανεξάρτητη έκθεση - που εκπονήθηκε από έναν από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες του έθνους για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών - επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς για κακοποίηση παιδιών».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η περίφημη ακαδημία είχε δείξει μια τρομακτική προθυμία να αγνοήσει τα ακραία επίπεδα κακοποίησης που διαπράττονται σε παιδιά από στρατιωτικό προσωπικό. Ένα χρόνο πριν ανοίξει η υπόθεση κακοποίησης, ένα μωρό 22 μηνών δολοφονήθηκε από έναν λοχία του στρατού. Το Mercury News ανέφερε ότι: «Μετά από μια ακροαματική διαδικασία στρατοδικείου, ο λοχίας έλαβε ποινή φυλάκισης 18 μηνών με αναστολή και ατιμωτική απαλλαγή».

Με άλλα λόγια, δεν εξέτισε κανένα χρονικό πλαίσιο και ουσιαστικά έκανε τα στραβά μάτια για τη δολοφονία ενός παιδιού. Με τη βοήθεια του Giuliani, του FBI, του αμερικανικού στρατού και των ενόρκων, οι επιτιθέμενοι αμέτρητων παιδιών στο κέντρο ημερήσιας φροντίδας (το οποίο, φυσικά, ήταν το κτίριο 666 στους χώρους της ακαδημίας) έλαβαν επίσης άδεια για το έγκλημα που διέπραξαν.

Όπως και στην υπόθεση Franklin, τα παιδιά και οι γονείς τους έπρεπε να βρουν δικαιοσύνη μόνο μέσω αστικών δικαστηρίων. Η Herald Record ανέφερε ότι: «Οι δικηγόροι τόσο της κυβέρνησης όσο και των 11 ανηλίκων στην εισαγγελία συμφώνησαν ότι ορισμένα παιδιά κακοποιήθηκαν σεξουαλικά στο κέντρο πριν από δύο χρόνια» (και πάλι σε αντίθεση με τα ψευδή συμπεράσματα του Giuliani). Η κυβέρνηση, ωστόσο, δήλωσε ότι δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνη λόγω της «εξαίρεσης επίθεσης στον ομοσπονδιακό νόμο περί αξιώσεων αδικοπραξίας».

Όπως εξήγησαν οι New York Times: «Σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για επιθέσεις που διαπράχθηκαν από τους υπαλλήλους της και ως εκ τούτου δεν μπορεί να μηνυθεί για επίθεση». Με άλλα λόγια, ο στρατός δεν αμφισβήτησε τις κατηγορίες, ισχυρίστηκε μόνο μάλλον επιπόλαια ότι απαλλάσσεται από τη μήνυση. Το δικαστήριο ήταν αντίθετο και επιδίκασε 2,7 εκατομμύρια δολάρια σε εννέα από τα παιδιά θύματα - μια ασήμαντη αποζημίωση για τον πόνο τους, αλλά ένα είδος νίκης.

Οι Times ανέφεραν ότι το ποσό του διακανονισμού «ήταν υψηλό για μια υπόθεση κακοποίησης παιδιών στην οποία δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη». Το άρθρο ανέφερε ότι η αδυναμία να προχωρήσει στην υπόθεση οφειλόταν στο γεγονός ότι «το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών βρήκε «ανεπαρκή αποδεικτικά στοιχεία για κατηγορητήριο», όταν στην πραγματικότητα φαίνεται ότι το Γραφείο σκόπιμα αγνόησε ή / και συγκάλυψε τέτοια στοιχεία.

Και έτσι η υπόθεση του West Point έκλεισε, μόνο που – όπως επεσήμανε μια μητέρα – μόλις τελείωσε: «Αυτοί οι άνθρωποι απήγαγαν τα παιδιά μας. Δεν είναι όπως παλιά. Είναι ένα πολύ θυμωμένο κοριτσάκι. Δεν εμπιστεύεται κανέναν. Τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως ήταν πριν συμβεί αυτό. Δεν θα τελειώσει ποτέ γι' αυτούς, ούτε για εμάς».

Η μητέρα ενός θύματος του Presidium είχε να πει: «Οι άνθρωποι συνεχίζουν να μας λένε ότι πρέπει να το αφήσουμε να φύγει - απλά ξεχάστε το και προχωρήστε... Πριν από τρεις εβδομάδες, η μικρότερη κόρη μας έβλεπε εφιάλτες και η άλλη άρχιζε να κλείνεται έξω από όλο τον κόσμο, να πηγαίνει στο δωμάτιό της και να κάθεται εκεί, χωρίς ραδιόφωνο, χωρίς τηλεόραση, χωρίς τίποτα. Τώρα πες μου ότι τελείωσε».

«Δεν μπορώ να δεχτώ προαγωγή σε ένα σύστημα που προηγουμένως αρνιόταν να αναγνωρίσει θύματα κακοποίησης παιδιών μεγάλης κλίμακας που συνέβη στο Κέντρο Παιδικής Ανάπτυξης του West Point και τώρα αρνείται να τα αντιμετωπίσει».

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

1. Al-Kurdi, Husayn "Messing with Our Minds," Προς την ελευθερία, Μάιος 1998
2. Arce, Rose Marie "Liability in Point Abuse Case Debated," The Times Herald Record (Middletown, Νέα Υόρκη), 23 Δεκεμβρίου 1986
3. Αίμα, Linda The New Satanists, Warner Books, 1994
4. Cunningham, Douglas and Alan Snel "A Legacy of Pain: Settlement Doesn't Ease Abused Children's Fears", The Times Herald Record (Middletown, Νέα Υόρκη), 11 Ιουνίου 1991
5. DeCamp, John W. Η συγκάλυψη Franklin, AWT, Inc., 1992
6. Ehrensaft, Diane "Preschool Child Sex Abuse: The Aftermath of the Presidio Case," The American Journal of Orthopsychiatry, Απρίλιος 1992
7. Goldston, Linda "Army of the Night", San Jose Mercury News, 24 Ιουλίου 1988
8. Goldston, Linda "Satanic Priest Questioned in New Sex Case", San Jose Mercury News, 13 Μαΐου 1989
9. Hays, Constance L. "$2.7 Million Settles Army Child-Abuse Case", New York Times, 23 Μαΐου 1991
10. Sawyer, Kathy "Στρατιωτικός γιατρός απορρίπτει την προαγωγή? Lax Response to Case of Child Abuse Cited», Washington Post, 25 Ιουνίου 1985
11. Steinberg, Jeffrey "Satanic Subversion of the U.S. Military", EIR, 2 Ιουλίου 1999
12. «Στρατιωτικός γιατρός αρνείται την προαγωγή σε ένδειξη διαμαρτυρίας», San Diego Union Tribune, 25 Ιουνίου 1985
13. "The Keys to Hell and Death – Part II," SFLR News (το ενημερωτικό δελτίο του San Francisco Liberation Radio), 21 Μαΐου 2001
14. Michael Aquino κατά The Honorable Michael Stone, Γραμματέας του Στρατού (Civ. A. No. 90-1547-A), Περιφερειακό Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, Alexandria Division, 1 Ιουλίου 1991

ΠΑΙΔΟΚΡΑΤΊΑ (ΜΈΡΟΣ IV)

Η Λέσχη της Παρενόχλησης

Αύγουστος 2001

«Σπάνια ένας τόσο παράξενος και κακώς κατανοητός οργανισμός είχε τόσο βαθιά επίδραση στην κάλυψη ενός τόσο αμφιλεγόμενου θέματος από τα μέσα ενημέρωσης. Το ίδρυμα [Σύνδρομο Ψευδούς Μνήμης] είναι μια επιθετική, καλά χρηματοδοτούμενη μηχανή δημοσίων σχέσεων, έμπειρη στη χειραγώγηση του Τύπου, στην παρενόχληση των επικριτών του και στην κινητοποίηση ενός ποικίλου στρατού ψυχιάτρων, ειλικρινών ακαδημαϊκών, ειδικών μαρτύρων υπεράσπισης, δικηγόρων, φροϋδικών συκοφαντών, κριτικών ψυχοθεραπείας και συντετριμμένων γονέων.

Columbia Journalism Review, Ιούλιος/Αύγουστος 1997

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να ταυτιστεί με τα συναισθήματα που εξέφρασαν οι γονείς του Presidio και του West Point, είναι οι μητέρες και οι πατέρες των παιδιών στο νηπιαγωγείο McMartin - και υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες. Η υπόθεση McMartin ήταν, φυσικά, η πιο σκανδαλώδης και πιο γνωστή από τις περιπτώσεις τελετουργικής κακοποίησης με πολλαπλά θύματα και δράστες που προέκυψαν τη δεκαετία του 1980.

Ήταν επίσης μια περίπτωση που διαστρεβλώθηκε γκροτέσκα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τόσο τα κυρίαρχα όσο και τα «εναλλακτικά» – πιθανώς με τον πιο απόλυτο τρόπο, στα τρομακτικά γραπτά του Alexander Cockburn, του υποτιθέμενου «προοδευτικού» απολογητή της Επιτροπής Warren. Ο Κόκμπερν έφτασε στο σημείο να γράψει ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Η υπόθεση ΜακΜάρτιν: Κατηγορήστε τα παιδιά, φυλακίστε τους γονείς», που δημοσιεύθηκε στην Wall Street Journal στις 8 Φεβρουαρίου 1990.

Σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι τα παιδιά του McMartin ήταν θύματα, με τη μόνη συζήτηση να είναι αν αυτή η θυματοποίηση ήταν αντικείμενο κακοποιητικών κηδεμόνων ή υπερβολικού ζήλου θεραπευτών και εισαγγελέων. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η θέση του Κόκμπερν για την υπόθεση ήταν αδιανόητη και θα έπρεπε να στείλει ένα σαφές μήνυμα στην προοδευτική κοινότητα ότι υπήρχαν περισσότερα στους ισχυρισμούς του ΜακΜάρτιν από ό, τι ήταν εμφανές. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι το McMartin Preschool, μαζί με τουλάχιστον δύο άλλα νηπιαγωγεία του Manhattan Beach και μια υπηρεσία φύλαξης παιδιών, ήταν το κέντρο ενός τεράστιου κυκλώματος παιδικής πορνείας και πορνογραφίας, του οποίου οι δραστηριότητες προστατεύονταν και καλύπτονταν από έναν ανεξιχνίαστο αριθμό τοπικών, πολιτειακών και ομοσπονδιακών αξιωματούχων, ή έτσι φαινόταν.

Μια ματιά στην πραγματική φύση και το εύρος της υπόθεσης McMartin δίνεται από μια επίσημη αλληλογραφία από τον λοχία Beth Dickerson του Τμήματος του Σερίφη της Κομητείας του Λος Άντζελες προς τον πράκτορα Ken Lanning στη μονάδα συμπεριφορικής επιστήμης της Ακαδημίας του FBI στο Quantico της Βιρτζίνια, με ημερομηνία 10 Φεβρουαρίου 1985, και αναπαράγεται στο Cults That Kill του Larry Kahaner:

«Τον Αύγουστο του 1983, το Αστυνομικό Τμήμα του Μανχάταν Μπιτς ξεκίνησε μια έρευνα για καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση στο νηπιαγωγείο McMartin… Συνολικά, περίπου 400 παιδιά αξιολογήθηκαν από θεραπευτές του International Institute of Children. Όλες οι συνεντεύξεις βιντεοσκοπήθηκαν και 350 παιδιά παρουσίασαν σεξουαλική συμπεριφορά… Τα θύματα δήλωσαν ότι, συνολικά, επτά δασκάλες (έξι γυναίκες και ένας άνδρας) στο νηπιαγωγείο τα είχαν κακοποιήσει. Αυτά τα άτομα κατηγορούνται επί του παρόντος για 209 περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης. Έχουν επίσης κατονομαστεί περίπου 30 επιπλέον άτομα που δεν έχουν ακόμη κατηγορηθεί, καθώς και πολλοί άγνωστοι «άγνωστοι».Τα θύματα στην υπόθεση McMartin ισχυρίζονται ότι η σεξουαλική κακοποίηση συνέβη σε σχολικούς χώρους, καθώς και σε τοπική αγορά, εκκλησίες, νεκροτομείο, σε διάφορα σπίτια, φάρμα, ιατρείο, σε άλλους βρεφονηπιακούς σταθμούς και σε άλλες άγνωστες τοποθεσίες... Τα περισσότερα παιδιά λένε ότι φωτογραφήθηκαν χωρίς ρούχα... Λένε ότι ήπιαν ένα κόκκινο ή ροζ υγρό που τους έκανε να νυστάζουν … Τα παιδιά αποκαλύπτουν θυσίες ζώων (κουνέλια, πόνυ, χελώνες, κ.λπ.) και μερικές από αυτές τις θυσίες γίνονταν μέσα σε εκκλησίες. Τα θύματα περιγράφουν ότι τους έβαζαν μπαστούνια στους κόλπους και το ορθό τους και επίσης ότι δέχονται «κακ» και «ούρα». Τα παιδιά λένε ότι οι ενήλικες μερικές φορές ντύνονταν στα μαύρα, σχημάτιζαν έναν κύκλο γύρω τους και τραγουδούσαν. Τον Μάιο του 1984, ξεκίνησε μια άλλη έρευνα προσχολικής ηλικίας εντός της ίδιας αστυνομικής δικαιοδοσίας, προερχόμενη από ένα θύμα της υπόθεσης McMartin που αναγνώρισε το νηπιαγωγείο του Manhattan Ranch ως τοποθεσία όπου βρισκόταν, να συλλαμβάνονται και να κακοποιούνται…όταν άλλα παιδιά (περίπου 60) άρχισαν να αποκαλύπτουν σεξουαλική κακοποίηση και κατονόμασαν επιπλέον έξι ή περισσότερους υπόπτους… Αυτά τα παιδιά αναφέρουν ότι άγνωστοι έρχονται στο σχολείο και τα παρενοχλούν, τα βγάζουν από τα σχολεία και τα παρενοχλούν, φωτογραφίζονται γυμνά και μερικά αναφέρονται σε ζώα που κακοποιούνται. Τα παιδιά αναφέρουν ότι χτυπήθηκαν με ραβδιά και ότι είχαν «τσούρα» και «καψίματα» πάνω τους...[Τ] οι πόροι του αστυνομικού τμήματος και του γραφείου του εισαγγελέα δεν επαρκούσαν για να δοθεί συνέχεια στο πλήθος των υπόπτων που δεν είχαν ακόμη κατηγορηθεί και στα δύο νηπιαγωγεία … Η Task Force άρχισε να λειτουργεί στις 5 Νοεμβρίου 1984. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Task Force έχει δύο επιπλέον νηπιαγωγεία υπό έρευνα για εικαζόμενη σεξουαλική κακοποίηση εκτός από το McMartin και το Manhattan Ranch. Ένα ίδρυμα, το Learning Game Preschool, είναι ξεκάθαρα συνδεδεμένο με το McMartin».

Ένα εκπληκτικό σύνολο 460 παιδιών ανέφεραν σεξουαλική κακοποίηση στα τρία στενά συνδεδεμένα σχολεία του Manhattan Beach. Ακόμη πιο εκπληκτικό, ο ερευνητής συγγραφέας Michael Newton (μεταξύ άλλων) σημείωσε ότι το Διεθνές Ινστιτούτο Παίδων διαπίστωσε ότι: «ογδόντα τοις εκατό των παιδιών επέδειξε σωματικά συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένων κολπικών ή ορθικών ουλών, αιμορραγίας, επώδυνων κινήσεων του εντέρου και του "αντανακλαστικού ανοιγοκλεισίματος", το οποίο συσχετίζεται με βίαιη διείσδυση».

Οι ιστορίες που αφηγήθηκαν τα θύματα/μάρτυρες ήταν εντυπωσιακά παρόμοιες όσον αφορά τη φύση, τους τόπους όπου έλαβαν χώρα και τους δράστες της κακοποίησης. Και τα παιδιά που έλεγαν αυτές τις ιστορίες δεν ήταν, όπως συνήθως πιστεύεται, όλα προσχολικής ηλικίας. Μερικοί από τους μάρτυρες ήταν πρώην μαθητές, έφηβοι και 20άρηδες, και οι ιστορίες τους επιβεβαίωναν εκείνες των παιδιών.

Ωστόσο, δεν επετράπη σε παλαιότερους μάρτυρες να καταθέσουν στις δίκες στην υπόθεση McMartin, καθώς είχε λήξει η προθεσμία παραγραφής για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον τους. Πολλοί από τους νεότερους μάρτυρες δεν μπόρεσαν επίσης να καταθέσουν ως μάρτυρες για διάφορους λόγους, ιδιαίτερα επειδή ήταν σοβαρά τραυματισμένοι και υπερβολικά τραυματισμένοι. Παρ 'όλα αυτά, όπως επεσήμανε ο συγγραφέας Jan Hollingsworth, οι εισαγγελείς είχαν στη διάθεσή τους «περισσότερους από εκατό εντεκάχρονους μάρτυρες και ένα φορτίο ιατρικών εκθέσεων που ανέφεραν τεκμηρίωση τραυματισμένων γεννητικών οργάνων και πρωκτών».

Οι ιστορίες που αφηγήθηκαν αυτά τα παιδιά, πρέπει να σημειωθεί, δεν τους δόθηκαν από κάποια διαβολική ομάδα θεραπευτών και δημοσιογράφων που αναζητούσαν πρωτοσέλιδα. Πολλά από αυτά παρασχέθηκαν αυθόρμητα από εκατοντάδες γονείς και δεκάδες ειδικούς παιδικής φροντίδας. Και τα θύματα του νηπιαγωγείου McMartin, τώρα όλοι ενήλικες, εξακολουθούν να λένε τις ίδιες ιστορίες σήμερα.

Ενώ όποιος προτείνει ότι οι ισχυρισμοί στην υπόθεση McMartin ήταν αληθινοί - και ότι μια μαζική συγκάλυψη απέκρυψε την πραγματική φύση και το εύρος της υπόθεσης - είναι πιθανό να χαρακτηριστεί ως «θεωρητικός συνωμοσίας», από την άλλη, η πιο παράλογη θεωρία συνωμοσίας γύρω από την υπόθεση McMartin συνδέεται πάντα με την ιδέα ότι μια κλίκα θεραπευτών με υπερβολικό ζήλο ήταν σε θέση να εμφυτεύσει «ψευδείς αναμνήσεις» αποτρόπαιας κακοποίησης στο μυαλό σχεδόν 500 ατόμων, και είχε φροντίσει να παραμείνουν μέχρι σήμερα.

Παρά τον τεράστιο αριθμό αυτοπτών μαρτύρων - οι περισσότεροι από τους οποίους έφεραν φυσικά αποδεικτικά στοιχεία κακοποίησης - και παρά το γεγονός ότι ο δικαστής που προήδρευσε για περισσότερο από ένα χρόνο προδικαστικών καταθέσεων είχε αποφανθεί ότι το κράτος είχε περισσότερα από αρκετά στοιχεία για να φέρει την υπόθεση, στις 17 Ιανουαρίου 1986, ο εισαγγελέας Ira Reiner ανεξήγητα απέσυρε όλες τις κατηγορίες εναντίον πέντε από τους επτά κατηγορούμενους στην υπόθεση. Έξι ημέρες νωρίτερα, είχε απολύσει με συνοπτικές διαδικασίες δύο εισαγγελείς που παρακολουθούσαν την υπόθεση.

Τουλάχιστον τρεις δωδεκάδες άλλοι ύποπτοι που είχαν αναγνωριστεί ανεξάρτητα από πολλούς μάρτυρες δεν έχουν κατηγορηθεί ποτέ. Ένας από αυτούς ήταν ένας άνδρας με το όνομα Robert Winkler, ο οποίος συνελήφθη στο κοντινό Torrance της Καλιφόρνια, επειδή διηύθυνε μια υπηρεσία φύλαξης παιδιών στο Coco Palms Motel που οι αρχές περιέγραψαν ως βιτρίνα για ένα κύκλωμα σεξουαλικής κακοποίησης. Τα παιδιά στην υπόθεση McMartin αναγνώρισαν τον Winkler σε ειδησεογραφικά πλάνα ως τον άνθρωπο που είχαν γνωρίσει ως «ο άνθρωπος λύκος».

Τα παιδιά περιέγραψαν τον Winkler ως τακτικό μαθητή, ο οποίος παρέδιδε ναρκωτικά για χρήση κατά τη διάρκεια τελετουργικής κακοποίησης, τα οποία μερικές φορές τα πήγαινε σε εκκλησίες, νεκροταφείο ή κρεματόρια. Ο Άνθρωπος Λύκος, αρκετά βολικά, βρέθηκε νεκρός την παραμονή της δίκης του, πιθανώς από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Ο Winkler δεν ήταν ο μόνος που έχασε τη μέρα του στο δικαστήριο σε συνδυασμό με την υπόθεση McMartin. Η Judy Johnson, η πρώτος γονέας στην υπόθεση McMartin που υπέβαλε καταγγελία, βρέθηκε νεκρή ακόμη και πριν από την προγραμματισμένη κατάθεσή της. Όταν το σώμα της βρέθηκε πεσμένο στο πάτωμα του σπιτιού της, λέγεται ότι ο θάνατός της οφειλόταν σε επιπλοκές από τον χρόνιο αλκοολισμό της. Χλευάστηκε επίσης από τους δικηγόρους υπεράσπισης και τους συνεργούς τους στα μέσα ενημέρωσης ως διανοητικά ακατάλληλη μανιακή.

Στην πραγματικότητα, η Johnson δεν ήταν γνωστό ότι είχε ψυχικά προβλήματα - ή πρόβλημα με το αλκοόλ - πριν μάθει για την αδιανόητη κακοποίηση που είχε υποστεί ο γιος της. Θεωρούμενη βασικός μάρτυρας κατηγορίας, η Τζόνσον δεχόταν συχνές απειλές πριν από το θάνατό της και καταδιώκονταν όταν έβγαινε δημόσια. Πολλοί από τους άλλους γονείς στην υπόθεση McMartin ήταν ανοιχτά σκεπτικοί για τη δηλωμένη αιτία θανάτου του Johnson.

Ένας πρώην αστυνομικός της Hermosa Beach ονόματι Paul Bynum, ο οποίος είχε προσληφθεί από τους γονείς των θυμάτων ως ιδιωτικός ερευνητής, βρέθηκε επίσης νεκρός την παραμονή της προγραμματισμένης κατάθεσής του. Ο θάνατός του από πυροβολισμό θεωρήθηκε αυτοκτονία, αν και οι γνωστοί του Bynum αμφισβητούν αυτό το εύρημα μέχρι σήμερα.

Μεταξύ άλλων, ο Bynum μπορεί να είχε καταθέσει σχετικά με την επιθεώρησή του στο έργο εκσκαφής της σήραγγας που οδηγεί στο χώρο του σχολείου. Αυτό, φυσικά, αποτέλεσε αντικείμενο μεγάλου χλευασμού από τα μέσα ενημέρωσης. Το γεγονός ότι τα παιδιά έλεγαν επανειλημμένα ιστορίες για σήραγγες κάτω από την ιδιοκτησία μέσω των οποίων θα μπορούσαν να οδηγηθούν κρυφά από και προς το σχολείο και στις οποίες υποβλήθηκαν σε ανείπωτη κακοποίηση σε ένα μυστικό δωμάτιο, έχει συχνά αναφερθεί ως «απόδειξη» ότι οι ιστορίες των παιδιών ήταν κατασκευασμένες.

Ήταν καθολικά αποδεκτό ότι οι σήραγγες δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα, καθώς αυτή ήταν η συναινετική άποψη των μέσων ενημέρωσης και των αρχών επιβολής του νόμου. Αλλά ενώ είναι αλήθεια ότι η έρευνα που ανατέθηκε από το γραφείο του περιφερειακού εισαγγελέα δεν βρήκε στοιχεία για σήραγγες, ένα από τα βρώμικα μικρά μυστικά της υπόθεσης McMartin είναι ότι οι σήραγγες, στην πραγματικότητα, υπήρχαν.

Πολλοί από τους γονείς δεν ήταν ικανοποιημένοι με την επιφανειακή ανάλυση του γραφείου του περιφερειακού εισαγγελέα και ανέθεσαν μια άλλη έρευνα του χώρου όταν το ακίνητο πωλήθηκε τον Απρίλιο του 1990. Ο Gary Stickel, Ph.D., ήταν ένας αξιοσέβαστος αρχαιολόγος που τον συνέστησε ο πρόεδρος του διεπιστημονικού προγράμματος του Τμήματος Αρχαιολογίας του UCLA. Ο Stickel ήταν σύμβουλος της Lucasfilm στις ταινίες Indiana Jones.

Πολλοί άλλοι τεχνικοί ειδικοί προστέθηκαν επίσης στην αποστολή. Όπως έγραψε ο Stickel στην έκθεσή του για την ανασκαφή: «Προσλαμβάνοντας μια ιδιαίτερα συνιστώμενη επαγγελματική αρχαιολογική ομάδα, [οι γονείς] ήλπιζαν να φέρουν επιστημονική αυθεντία σε ό, τι θα μπορούσε να βρεθεί ή μια οριστική λύση για ό, τι δεν θα μπορούσε να βρεθεί». Και αυτό που βρήκε η ομάδα ήταν ακριβώς αυτό που τα παιδιά τους είχαν πει ότι θα βρουν τα προηγούμενα επτά χρόνια: 

«Το έργο αποκάλυψε όχι ένα αλλά δύο συγκροτήματα σήραγγας, καθώς και δομικά χαρακτηριστικά που δεν είχαν αναγνωριστεί προηγουμένως που αψηφούσαν τη λογική εξήγηση. Και τα δύο συγκροτήματα σήραγγας συμμορφώθηκαν με τις τοποθεσίες και τις λειτουργικές περιγραφές που καθορίστηκαν από τις αναφορές των παιδιών. Το ένα περιγράφηκε ως μη ανιχνεύσιμη είσοδος σε παρακείμενο κτίριο στα ανατολικά. Το άλλο παρείχε εξωτερική πρόσβαση κάτω από τον δυτικό τοίχο του κτιρίου και περιείχε μέσα του ένα εκτεταμένο σπηλαιώδη εύρημα που αντιστοιχεί στις περιγραφές των παιδιών για ένα «μυστικό δωμάτιο». Σκάφτηκαν με το χέρι κάτω από το δάπεδο από τσιμεντένια πλάκα μετά την κατασκευή του κτιρίου... Επιπλέον, όχι μόνο τα ανακαλυφθέντα στοιχεία πληρούσαν τις ερευνητικές προϋποθέσεις ως σήραγγες σχεδιασμένες για την κυκλοφορία ανθρώπων, αλλά δεν υπήρχε εναλλακτική ή φυσική εξήγηση με την παρουσία τέτοιων χαρακτηριστικών...Εάν οι ιστορίες των παιδιών ήταν ψεύτικες φαντασιώσεις, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την ανακάλυψη των τούνελ κάτω από το σχολείο. Αν πραγματικά υπήρχαν σήραγγες, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να απορρίψουμε επιπόλαια όλες τις καταγγελίες από τα παιδιά και τους γονείς τους».

Αυτή η έρευνα ολοκληρώθηκε πριν από την ολοκλήρωση της δίκης του McMartin, αλλά αυτά τα καταστροφικά στοιχεία δεν παρουσιάστηκαν ποτέ στο δικαστήριο από την εισαγγελία. Η ύπαρξη αυτής της έκθεσης, μαζί με φωτογραφίες και χάρτες των συγκροτημάτων των σηράγγων, ήταν γνωστή στον τοπικό και εθνικό τύπο, αλλά δεν αναφέρθηκε ποτέ. Μέχρι σήμερα, αμφισβητείται ότι υπήρχαν ποτέ σήραγγες κάτω από το νηπιαγωγείο McMartin.

Η άρνηση της παρουσίας των σηράγγων είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί η ψευδαίσθηση ότι τα παιδιά δεν ήταν αξιόπιστοι μάρτυρες, μια ψευδαίσθηση που είναι απαραίτητη για τη συγκάλυψη. Γιατί αν τα παιδιά ήταν πιστευτά, οι συνέπειες είναι πολύ βαθύτερες από τις σήραγγες κάτω από το σχολείο. Όπως, για παράδειγμα, οι ιστορίες που αφηγούνται παιδιά για εκμετάλλευση ως εκδιδόμενα παιδιά σε ιδιωτικές κατοικίες και επιχειρήσεις σε ολόκληρη την κοινότητα.

Επίσης, συχνά ανέφεραν ότι φωτογραφήθηκαν και βιντεοσκοπήθηκαν να κακοποιούνται. Ο εισαγγελέας Robert Philibosian δήλωσε δημοσίως ότι το νηπιαγωγείο McMartin είναι ένα περίπλοκο μέτωπο για μια μαζική επιχείρηση παιδικής πορνογραφίας. Είκοσι τρεις γονείς έχουν καταθέσει πολιτική αγωγή κάνοντας τον ίδιο ισχυρισμό, ο οποίος φαίνεται να υποστηρίζεται σθεναρά από τα γεγονότα της υπόθεσης.

Άλλες ιστορίες που λέγονται επανειλημμένα από παιδιά είναι ακόμη πιο ανησυχητικές. Είπαν ότι αναγκάστηκαν να γίνουν μάρτυρες και να συμμετάσχουν στα τελετουργικά βασανιστήρια, τη θανάτωση και τον ακρωτηριασμό ζώων και, κατά καιρούς, ακόμη και μωρών και παιδιών. Ανέφεραν ότι αναγκάστηκαν να πιουν το αίμα και να φάνε τη σάρκα των σφαγμένων πτωμάτων, έγιναν μάρτυρες του αποκεφαλισμού των βρεφών και αναγκάστηκαν να μαχαιρώσουν τα ίδια τα βρέφη. Είπαν επίσης ότι σφραγίστηκαν σε φέρετρα με ακρωτηριασμένα πτώματα. Και είπαν ότι είχαν υποστεί κάθε είδους διεφθαρμένη σεξουαλική δραστηριότητα που μπορούσε να φανταστεί κανείς, συμπεριλαμβανομένης της νεκροφιλίας, της κοπροφιλίας και της κτηνοβασίας. Η κακοποίηση ήταν τόσο εκπληκτικής βαρβαρότητας που είναι σχεδόν πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση ότι ο καθένας θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια σε παιδιά.

Ωστόσο, αυτές οι ιστορίες σύντομα ειπώθηκαν από χιλιάδες άλλα παιδιά σε όλη τη χώρα, καθώς οι περιπτώσεις προσχολικής κακοποίησης εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά. Μικρά παιδιά από όλα τα κοινωνικά στρώματα και από όλα τα μέρη της χώρας, όλα λένε εκπληκτικά παρόμοιες ιστορίες φρικτής τελετουργικής κακοποίησης: πώς ήταν δυνατόν; Αν ήταν όλοι θύματα «ψευδών αναμνήσεων», πόσο τεράστιο θα έπρεπε να είναι για τους θεραπευτές σε όλη τη χώρα να εμφυτεύσουν τις ίδιες αναμνήσεις σε όλα αυτά τα παιδιά;

Οι ειδικοί έχουν σημειώσει ότι τα παιδιά θύματα δείχνουν ένα επίπεδο γνώσης που αψηφά την ορθολογική εξήγηση εάν τα παιδιά δεν είχαν βιώσει αυτό που ισχυρίζονται ότι έχουν βιώσει. Για παράδειγμα, αυτά τα θύματα μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια την εμφάνιση, τη μυρωδιά, την υφή και τα χρώματα των ανθρώπινων εντόσθιων. Αυτή είναι μια δεξιότητα, έχει υποστηριχθεί, που πολύ λίγοι ενήλικες διαθέτουν, εκτός από εκείνους που έχουν εκπαιδευτεί ως χειρουργοί ή ιατροδικαστές. Αυτά τα παιδιά επιδεικνύουν επίσης ένα αξιοσημείωτο επίπεδο γνώσης μιας ευρείας ποικιλίας ανθρώπινων σεξουαλικών πρακτικών, συμπεριλαμβανομένων πολλών περίεργων πράξεων για τις οποίες, και πάλι, οι περισσότεροι ενήλικες δεν έχουν καμία γνώση ή επίγνωση. Αν αυτά τα παιδιά δεν έχουν βιώσει αυτά τα πράγματα από πρώτο χέρι, πώς απέκτησαν τέτοια γνώση;

Τον Φεβρουάριο του 1985, η αξιωματικός Sandi Gallant του αστυνομικού τμήματος του Σαν Φρανσίσκο υπέβαλε μια αναφορά στους ανωτέρους της, σημειώνοντας ομοιότητες σε πολλές περιπτώσεις τελετουργικής κακοποίησης. Είχε συγκεντρώσει στοιχεία από συναδέλφους αξιωματικούς και αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα και συνόψισε τα στοιχεία που αναφέρονται στις αστυνομικές εκθέσεις που της υποβλήθηκαν. Ένα απόσπασμα από την έκθεσή της έχει ως εξής:

«Οι πληροφορίες που περιέχονται εδώ είναι τόσο απαράδεκτες και παράξενες που κάποιος μπορεί να επιλέξει να τις δυσφημήσει. Ωστόσο, η έρευνα που έκανα σε αυτόν τον τομέα αποκάλυψε ότι πολλές τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται σε όλη τη χώρα και στον Καναδά. Οι ομοιότητες στις ιστορίες κάθε παιδιού-θύματος που χρησιμοποιούνται σε αυτά τα εγκλήματα τείνουν να προσδίδουν αξιοπιστία στις πληροφορίες που αποκαλύπτονται από άλλους. Επιπλέον, οι ψυχίατροι και οι θεραπευτές που περιέθαλψαν τα θύματα λένε ότι η συνέπεια των ιστοριών και οι σαφείς λεπτομέρειες που αποκαλύφθηκαν τους κάνουν να πιστεύουν ότι αυτά τα παιδιά έλεγαν την αλήθεια. Είναι επίσης πεποίθηση κάθε αξιωματικού επιβολής του νόμου που υπέβαλε πληροφορίες για αυτήν την έκθεση ότι τα θύματα είναι αληθινά και ότι, στην πραγματικότητα, τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να φτιάξουν τέτοιες ιστορίες. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, προέκυψαν ομοιότητες που υποδεικνύουν την ισχυρή πιθανότητα ότι υπάρχει ένα δίκτυο ανθρώπων σε αυτή τη χώρα που εμπλέκεται στη σεξουαλική κακοποίηση και πιθανή δολοφονία βρεφών. Αυτές οι περιπτώσεις φαίνεται να διαφέρουν από μεμονωμένες περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών, καθώς τα εγκλήματα που αναφέρονται εδώ διαπράχθηκαν με έναν κοινό στόχο: τον ακρωτηριασμό και τη θανάτωση παιδιών για τελετουργικούς ή θυσιαστικούς σκοπούς. Πολλές από τις αναφερόμενες περιπτώσεις αποκαλύπτουν επίσης την πιθανότητα παιδικής πορνογραφίας πέρα ​​από τον κανονικό τύπο «παιδική πορνογραφία», καθώς αυτά τα παιδιά φωτογραφίζονται κατά τη διάρκεια τελετουργιών μαζί με μερικά από τα μέλη με φορεσιές ή άλλα ρούχα και με κεριά, φίδια, σπαθιά, βωμούς και άλλους τύπους των υλικών που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια των τελετουργιών».

Η Γκάλαντ είχε ζητήσει να σταλεί η έκθεση στον αρχηγό της αστυνομίας για επανεξέταση και προώθηση στο FBI. Μετά την επανεξέταση, ωστόσο, το αφεντικό αρνήθηκε να υποβάλει την έκθεση. Η Gallant προσπάθησε επίσης να πείσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ να εξετάσει τα έγγραφα, αλλά ακόμη και εκεί απορρίφθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο.

Όσο για την υπόθεση McMartin, δεν υπήρχε ποτέ καμία αμφιβολία ότι τα παιδιά κακοποιήθηκαν με φρικτό τρόπο. Αν και σπάνια σημειώνεται στα δημοσιεύματα του Τύπου, οι ένορκοι ήταν σαφώς της γνώμης ότι αυτή ήταν, στην πραγματικότητα, η υπόθεση. Οι εκκρεμείς ένορκοι και οι αθωωτικές αποφάσεις ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας των ενόρκων να εντοπίσουν τους δράστες αυτής της κακοποίησης, στους οποίους απέδωσαν την ανεπαρκή παρουσίαση της υπόθεσης από την κατηγορούσα αρχή. Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός των δικών McMartin είναι ότι η υπεράσπιση είχε τη δυνατότητα να υποβάλει παιδιά μάρτυρες στη μεγαλύτερη προκαταρκτική ακρόαση στην ιστορία του έθνους. Μπροστά σε μια συστοιχία επτά λυσσασμένων δικηγόρων υπεράσπισης, τα ήδη σοβαρά τραυματισμένα παιδιά δέχτηκαν λεκτική επίθεση για εβδομάδες σε μια σκόπιμη προσπάθεια να τα ρίξουν. Το κράτος έχει καταβάλει ελάχιστες προσπάθειες για την προστασία αυτών των νεαρών θυμάτων.

Επίσης, σπάνια αναφέρεται στις αφηγήσεις της δίκης ότι η μητριάρχης της οικογένειας – Βιρτζίνια ΜακΜάρτιν – παραδέχτηκε στον πάγκο δοκιμών ότι μία από τις εγγονές της πίστευε ότι τα παιδιά της είχαν κακοποιηθεί στο σχολείο.Η McMartin, παρεμπιπτόντως, είχε επιτύχει ημι-διασημότητα στον τομέα της παιδικής μέριμνας. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, είχε ταξιδέψει στη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τη Δανία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και την Αγγλία για να επισκεφθεί νηπιαγωγεία ως σύμβουλος.

Τελικά, το λογικό συμπέρασμα που πρέπει να εξαχθεί από την υπόθεση McMartin είναι ότι 460 παιδιά δεν συνωμότησαν για να πουν ψέματα για όλους σχετικά με την κακοποίηση που υπέστησαν. Επίσης, πιθανότατα δεν είπαν ψέματα για τη συμμετοχή τους στην πορνεία και την παιδική πορνογραφία. Σίγουρα δεν είπαν ψέματα για τις σήραγγες κάτω από το σχολείο. Επιπλέον, δεν είπαν ψέματα για την αναγκαστική συμμετοχή τους σε σατανικές τελετές, στις οποίες ενήλικες ντυμένοι με μαύρες τελετουργικές ρόμπες έκαναν ψαλμωδίες. Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον ένα από αυτά τα ράσα κατασχέθηκε από το σπίτι ενός κατηγορούμενου. Και, ίσως το πιο τραγικό, υπάρχει βάσιμος λόγος να πιστεύουμε ότι δεν είπαν ψέματα ούτε για τις θυσίες αίματος.

ΑΝΑΦΟΡΈΣ:

1. Κωνσταντίνος, Alex Virtual Government, Feral House, 1997
2. Hollingsworth, Jan Unspeakable Acts, Congdon &; Weed, 1986
3. Kahaner, Larry Cults That Kill, Warner Books, 1989
4. Newton, Michael Raising Hell, Avon Books, 1993
5. Raschke, Carl Painted Black, Harper and Row, 1990
6. Ryder, Daniel Cover-Up of the Century, Εκδόσεις Ράιντερ, 1996
7. Stanton, Mike "U-Turn on Memory Lane," Columbia Journalism Review, Ιούλιος/Αύγουστος 1997
8. Stickel, E. Gary, Ph.D. "Αρχαιολογικές έρευνες του χώρου προσχολικής ηλικίας McMartin, Manhattan Beach, Καλιφόρνια" (αδημοσίευτη έκθεση έρευνας)
9. Roland C. "The Dark Tunnels of McMartin," Journal of Psychohistory, Άνοιξη 1994

Foto: Frank and Ileana Fuster

ΠΑΙΔΟΦΟΒΙΑ (ΜΈΡΟΣ V)

Αυτό δεν θα συνέβαινε εδώ...

Αύγουστος 2001

Εισαγγελέας Dan Casey: «Ασκήσατε κάποιο είδος ελέγχου του νου στη σύζυγό σας για να την κάνετε να έχει σεξουαλική επαφή;»

Frank Fuster: «Αν είχα αυτή τη δύναμη, νομίζεις ότι δεν θα την είχα χρησιμοποιήσει εναντίον σου...; Ξέρω... Δεν κάνω... Δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος».

Στις 8 Αυγούστου 1984, ο Μπόμπι Ντιν στάθηκε στο γκαζόν μπροστά από το σπίτι του Φουστέρ στο συγκρότημα κατοικιών Country Walk - μια προγραμματισμένη και τέλεια κοινότητα σχετικά πολυτελών προαστιακών σπιτιών στην κομητεία Dade της Φλόριντα.

Εκείνη την ημέρα, ωστόσο, ο Dean κουβαλούσε ένα γεμάτο όπλο στη ζώνη του και επρόκειτο οπωσδήποτε να το χρησιμοποιήσει. Ήταν εκεί για να τελειώσει τη δουλειά που κάποιος άλλος είχε αποτύχει να ολοκληρώσει στις 18 Δεκεμβρίου 1980. Εκείνη την ημέρα, ένας άγνωστος δράστης αντιμετώπισε τον Francisco Fuster Escalona (γνωστός και ως Frank Fuster) στο χώρο εργασίας του και τον πυροβόλησε προς την κατεύθυνση του ναού.

Ο Fuster επέζησε της επίθεσης, την οποία περιέγραψε στην αστυνομία ως μια αποτυχημένη ληστεία, αν και οι αξιωματικοί πίστευαν ότι ήταν περισσότερο μια απόπειρα εκτέλεσης. Ο Dean δεν είχε την ευκαιρία να προσπαθήσει ξανά. Η αστυνομία έφτασε στο σημείο σε σύντομο χρονικό διάστημα για να τον συλλάβει.

Ο ίδιος ο Φουστέρ παραδόθηκε στην αστυνομία δύο ημέρες αργότερα, ανταποκρινόμενος στην έκδοση εντάλματος σύλληψης. Είχε ερευνηθεί μετά από ισχυρισμούς γονέων της γειτονιάς ότι αυτός και η σύζυγός του, Ηλιάνα, είχαν κακοποιήσει βάναυσα τα παιδιά τους ενώ βρίσκονταν σε ανάδοχη φροντίδα υπό την αξιόπιστη φροντίδα της υπηρεσίας φύλαξης παιδιών του Fuster - έτσι εγκατέλειψαν το διαμέρισμά τους στο Country Walk.

Ο Fuster είχε, τρόπον τινά, μάλλον αμφισβητήσιμα προσόντα για να μπορέσει να διευθύνει έναν παιδικό σταθμό. Στις 16 Ιανουαρίου 1969, ο Fuster πυροβόλησε δύο φορές την καρδιά ενός συναδέλφου του αυτοκινητιστή στη Νέα Υόρκη, σκοτώνοντάς τον ακαριαία. Ένας αστυνομικός εκτός υπηρεσίας, περιέργως, βρέθηκε αυτόπτης μάρτυρας της συνοπτικής εκτέλεσης.

Ακόμα πιο περίεργο, ο Fuster, με έναν άλλο πυροβολισμό στην κάννη, έστρεψε το όπλο του απευθείας στον ένοπλο αξιωματικό, αλλά δεν τον πυροβόλησε. Ωστόσο, συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε πριν από το τέλος του έτους. Στις Απόκριες (περιττό να πούμε, άλλη μια αποκρυφιστική γιορτή), καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκισης. Επέστρεψε στους δρόμους σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια και αργότερα έλαβε «ψυχιατρική φροντίδα».

Τον Νοέμβριο του 1982 καταδικάστηκε ξανά, αυτή τη φορά για μια άσεμνη επίθεση σε ένα εννιάχρονο κορίτσι. Παρά το γεγονός ότι ήταν η δεύτερη καταδίκη του για κακούργημα, ο Fuster έλαβε μόνο δύο χρόνια επιτήρησης. Ήταν κατά τη διάρκεια της επιτήρησης για την κατηγορία κακοποίησης παιδιών που ο Fuster και η ανήλικη σύζυγός του άρχισαν να κάνουν μπέιμπι σίτινγκ.

Προφανώς, ο προϊστάμενός του δεν αμφισβήτησε αυτό το επιχειρηματικό εγχείρημα, παρά την παρότρυνση του Fuster να τον φέρει σε επαφή χωρίς επίβλεψη με τουλάχιστον πενήντα παιδιά. Τουλάχιστον τριάντα από αυτά κακοποιήθηκαν φρικτά. Εκτός από αυτό, ο αξιωματικός επιτήρησης του Fuster απέτυχε επίσης να αναλάβει δράση για το γεγονός ότι ο Frank είχε αποφασίσει ανεξάρτητα να αναστείλει την ψυχιατρική θεραπεία που διέταξε το δικαστήριο τον Αύγουστο του 1983.

Κανείς δεν φάνηκε να ανησυχεί πολύ για την υπηρεσία φύλαξης παιδιών του Fuster, η οποία - εκτός από το ότι διευθύνπνταν από έναν καταδικασμένο παιδεραστή - λειτουργούσε χωρίς κατάλληλη άδεια και κατά παράβαση των τοπικών νόμων περί χωροταξίας. Οι εμπορικές δραστηριότητες απαγορεύονταν ρητά στην οικιστική κοινότητα.

Ωστόσο, η υπηρεσία λειτουργούσε με πλήρη γνώση της οντότητας που διαχειριζόταν το συγκρότημα. Στην πραγματικότητα, η υπηρεσία του Fuster χρησιμοποίησε το όνομα Country Walk Babysitting Service, υπονοώντας ότι η δική της ήταν μια επίσημα αδειοδοτημένη υπηρεσία που παρέχεται στην κοινότητα.

Η εταιρεία διαχείρισης Arvida αρνήθηκε ότι υπήρξαν ποτέ επίσημοι δεσμοί με την επιχείρηση Fuster μετά την αποκάλυψη των προηγούμενων και σημερινών δραστηριοτήτων του Frank. Αυτή η λεπτομέρεια, φυσικά, ήταν σχετική. Δεδομένου ότι η Arvida ήταν θυγατρική της Walt Disney Company, δεν θα ήταν πραγματικά αντιληπτό ότι συμμετείχε σε μια επιχείρηση που επικεντρώθηκε στην κακοποίηση παιδιών.

Το γεγονός παραμένει, ωστόσο, ότι η εταιρεία δεν έχει λάβει κανένα μέτρο κατά του Fuster για την παράνομη ιδιοποίηση του ονόματος «Country Walk» ή για παραβίαση των κανονισμών χωροθέτησης. Η κομητεία Dade υιοθέτησε επίσης μια αδιάφορη προσέγγιση στην εμπορική επιχείρηση Fuster. Παρά το γεγονός ότι ο Frank δεν διέθετε πρόσθετες απαιτούμενες άδειες, ο καταδικασμένος δολοφόνος έλαβε επαγγελματική άδεια για τη λειτουργία της υπηρεσίας φύλαξης παιδιών.

Η ντετέκτιβ Donna Meznarich ήταν η πρώτη αστυνομική ερευνήτρια που στάλθηκε για να διερευνήσει τους ισχυρισμούς των γονέων του Country Walk. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ σκεπτική για τους ισχυρισμούς του πριν καν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Οι γονείς του αισθάνθηκαν ότι απαντούσαν στο κάλεσμα με μια ξεκάθαρη στάση δυσπιστίας.

Ωστόσο, προέκυψαν γρήγορα αρκετά στοιχεία για την έκδοση εντάλματος σύλληψης για τον Frank Fuster για παραβιάσεις αναστολής. Πολύ περισσότερα στοιχεία θα μπορούσαν να είχαν συγκεντρωθεί εάν η αστυνομία είχε πραγματοποιήσει έγκαιρη έρευνα στο σπίτι του Fuster. Αντιμέτωπος με την επικείμενη σύλληψη, ο Fuster εντοπίστηκε από τους γείτονές του στο Country Walk καθώς πακετάρει βιαστικά κουτιά σε ένα λευκό βαν.

Φοβούμενοι την απώλεια πολύτιμων φυσικών αποδεικτικών στοιχείων, οι γονείς επικοινώνησαν με την αστυνομία, η οποία δεν απάντησε. Ο ντετέκτιβ που αγνόησε τις ανησυχίες των γονιών της εκείνη την ημέρα ήταν η Donna Meznarich. Την επόμενη μέρα, πραγματοποίησε επίσης την έρευνα, σε ένα σπίτι που ήταν σε μεγάλο βαθμό, αν και όχι εξ ολοκλήρου, καθαρό από ενοχοποιητικά στοιχεία.

Με τον Fuster υπό ασφαλή κράτηση, οι ιστορίες που αφηγούνται τα παιδιά θύματα έχουν γίνει όλο και πιο ανησυχητικές. Είπαν ότι αναγκάστηκαν να παίξουν τα παιχνίδια "κατούρημα" και "pò-pò". Κατά τη διάρκεια της δίκης, φέρεται να παρουσιάστηκε μια φωτογραφία που δείχνει τον μικρό γιο του Fuster, Jaime - ένα από τα πιο σοβαρά κακοποιημένα θύματα - να κάθεται σε ένα μπάνιο λερωμένο με περιττώματα.

Τα παιδιά αφηγήθηκαν επίσης ότι αναγκάστηκαν να πιουν τη «μαγική γροθιά», την οποία η σύζυγος του Fuster αποκάλυψε αργότερα ότι ήταν ένα μείγμα Gatorade, ούρων και διαφόρων ναρκωτικών. Κατά τη διάρκεια της δίκης, φέρεται να αναφέρθηκε ότι ένας στενός φίλος της οικογένειας Fuster είχε φαρμακείο, μια αξιόπιστη πηγή που παρείχε φάρμακα. Αυτός ο φίλος ήταν ιδιαίτερα κοντά στη μητέρα και τον θείο του Fuster.

Τα παιδιά είπαν επίσης ότι επανειλημμένες απειλές για τη ζωή τους και τη ζωή των γονιών τους είχαν κατευθυνθεί εναντίον τους. Είχαν αναγκαστεί να παίξουν ένα παιχνίδι, ανέφεραν, που ονομάζεται «ποιος θα χάσει το μυαλό του;». Αυτό το παιχνίδι συχνά τελείωνε με τον τελετουργικό αποκεφαλισμό ενός ζώου, συνήθως ενός πουλιού.

Τέλος, ίσως αναπόφευκτα, τα παιδιά ισχυρίστηκαν ότι συχνά φωτογραφίζονταν και βιντεοσκοπούνταν, κατά τη διάρκεια αποκρυφιστικών τελετουργιών και κατά τη σεξουαλική κακοποίηση. Ο Fuster ισχυρίστηκε ότι ποτέ δεν είχε στην κατοχή του εξοπλισμό βίντεο και κανένας δεν βρέθηκε στην καθυστερημένη έρευνα στο σπίτι του Fuster. Ο Jaime Fuster, ωστόσο, θυμήθηκε ότι είδε εξοπλισμό βίντεο - καθώς και όπλα - συσκευασμένα σε κουτιά φορτωμένα στο φορτηγό λίγο πριν από τη σύλληψη του Fuster.

Ορισμένοι ερευνητές εικάζουν ότι ο Fuster ασχολήθηκε με την παραγωγή εξατομικευμένων, κατά παραγγελία βίντεο παιδικής πορνογραφίας. Σίγουρα ζούσε αρκετά καλά. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να πληρώσει την προκαταβολή για το σπίτι του στο Country Walk και είχε τουλάχιστον έξι τραπεζικούς λογαριασμούς. Συνήθιζε να κάνει εφάπαξ καταθέσεις έως και 20.000 δολάρια.

Στον Fuster προφανώς άρεσε επίσης να προβάλλει βίντεο στο σπίτι για παιδιά, ένα από τα οποία λέγεται ότι ήταν μια ταινία ταμπάκου που τα παιδιά περιέγραψαν ότι απεικονίζει δύο άνδρες να σφάζουν μια γυναίκα σε μια μπανιέρα και στη συνέχεια να την τρώνε. Μερικά από τα παιδιά, παραδόξως, μίλησαν για υπνωτισμό από την Iliana Fuster, η οποία είπαν ότι φορούσε έναν «υπνωτιστή» σε μια αλυσίδα γύρω από το λαιμό της.

Η δίκη του Frank Fuster είχε σημαντικές ομοιότητες με εκείνη του McMartin, αν και διέφερε επίσης σημαντικά. Οι γονείς του Country Walk που εργάστηκαν ενεργά και δυνατά για να δουν τον Fuster να οδηγείται στη δικαιοσύνη υποβλήθηκαν σε απειλές θανάτου μέσω τηλεφώνου, άσεμνα μηνύματα στο ταχυδρομείο και νεκρά κοτόπουλα που αφέθηκαν στο κατώφλι τους - παρόμοια με την παρενόχληση που υπέστησαν οι ομόλογοί τους στο Manhattan Beach.

Επίσης, όπως και στην υπόθεση McMartin, η κύρια στρατηγική υπεράσπισης ήταν να φέρει έναν «ειδικό» ενοικίασης όπλων με αμφισβητήσιμα προσόντα για να προσπαθήσει να δυσφημίσει τη μαρτυρία των παιδιών. Τα παιδιά είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από υπερβάλλοντα ζήλο θεραπευτών, ειπώθηκε, καθώς αυτοί οι κακοί θεραπευτές είχαν σταυρωθεί ως οι πραγματικοί ένοχοι σε αυτό που σαφώς αποδείχθηκε ότι ήταν ένα «κυνήγι μαγισσών».

Ο άνθρωπος που αρχικά προοριζόταν να παίξει αυτόν τον ηγετικό ρόλο για την υπεράσπιση ήταν ο Ralph Underwager, τότε εξέχων εκπρόσωπος μιας ομάδας που ονομάζεται VOCAL – Victims of Child Abuse Laws. Όπως υποδηλώνει το όνομα, αυτή η ομάδα αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από καταδικασμένους ή / και καταδικασμένους παιδεραστές. Ο Underwager ήταν παρών κατά τη γέννηση της οργάνωσης.

Η υπεράσπιση υπέστη μια μικρή οπισθοδρόμηση όταν τα διαπιστευτήρια του Underwager ως «ειδικού» στον τομέα της ανάπτυξης των παιδιών αποκαλύφθηκαν ότι ήταν ανύπαρκτα σε μια προκαταρκτική κατάθεση, και αντικαταστάθηκε από τον Lee Stewart Coleman, ο οποίος είχε επίσης στενούς δεσμούς με την ομάδα VOCAL. Ο Coleman είχε διαδραματίσει βασικό ρόλο στην αποτυχημένη δίωξη των κατηγορουμένων σε ένα από τα συνεργαζόμενα νηπιαγωγεία του McMartin.

Ωστόσο, ο Coleman απέτυχε στην αποστολή του κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Country Walk. Ο Φουστέρ κρίθηκε ένοχος και για τις δεκατέσσερις κατηγορίες. Ένας λόγος είναι ότι τα παιδιά προστατεύτηκαν από την κατάχρηση της προδικασίας θεραπείας που προσφέρθηκε στα παιδιά στην υπόθεση McMartin. Επιπλέον, η αστυνομία και οι εισαγγελείς – με λίγες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις – φαίνεται να έχουν κάνει μια προσπάθεια να κερδίσουν την υπόθεση.

Γιατί αυτή η κατηγορία δεν ανατράπηκε όπως τόσες άλλες; Αυτό είναι δύσκολο να ειπωθεί, αν και η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στη σύνθεση των γονέων που αναζητούν δικαιοσύνη για τα παιδιά τους. Μεταξύ αυτών ήταν ένας λοχίας της αστυνομίας, ένας υπολοχαγός της αστυνομίας, δύο πρώην εισαγγελείς, ένας πρώην βοηθός γενικός εισαγγελέας και ένας τιμωρός με όπλα που ονομάζεται Μπόμπι Ντιν.

Τελικά, ο Frank Fuster - ο άνθρωπος που εμφανίστηκε στην προκαταρκτική ακρόαση σε αυτό που περιγράφηκε ως «κατατονική έκσταση» - καταδικάστηκε σε φυλάκιση μέχρι το έτος 2150. Ούτε καν ο ιερέας της Santeria που παρακολούθησε τη δίκη με τη μητέρα και τον θείο του Fuster δεν είχε την ευκαιρία να τον σώσει. Και η Arvida - δηλαδή, η Walt Disney Co. - πλήρωσε 6 εκατομμύρια δολάρια σε επτά από τα θύματά της.

Παρ' όλα αυτά, δεν αποδόθηκε απαραίτητα δικαιοσύνη. Σύμφωνα με τα θύματα, τουλάχιστον δύο άλλοι ενήλικες συμμετείχαν στην κακοποίηση. Το κράτος γνώριζε την ταυτότητα τουλάχιστον ενός από αυτούς, αλλά ποτέ δεν κατηγορήθηκε για οποιοδήποτε έγκλημα. Η σύζυγός του είχε κάποτε διευθύνει μια υπηρεσία φύλαξης παιδιών.

Χάρη στην αυξημένη ευαισθητοποίηση για την κακοποίηση παιδιών που δημιουργήθηκε από την πολύκροτη υπόθεση Fuster, πολλές άλλες υποθέσεις έχουν εμφανιστεί στην περιοχή του Μαϊάμι. Σε ένα από αυτά, η αστυνομία βρήκε ακούσια μια συλλογή εκατοντάδων φωτογραφιών ενός καταδικασμένου παιδόφιλου που συμμετείχε σε σεξουαλικές πράξεις με νεαρά αγόρια και συνέλαβε αμέσως τον άνδρα. Δύο ημέρες μετά την απελευθέρωσή του με εγγύηση, βρέθηκε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Μαϊάμι με μια τρύπα από σφαίρα στο κεφάλι του. Ο θάνατός του, φυσικά, θεωρήθηκε αυτοκτονία. Αυτή η έγκαιρη αυτοκτονία προηγήθηκε μιας έρευνας που θα μπορούσε να οδηγήσει, φαίνεται λογικό να συμπεράνουμε, στο δημοτικό σχολείο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι/στούντιό του.

Μια άλλη περίπτωση που ξέσπασε στον απόηχο του Country Walk ήταν αυτή του Harold "Grant" Snowden, του οποίου η σύζυγος είχε επίσης διευθύνει μια υπηρεσία φύλαξης παιδιών. Κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας, δεκάδες παιδιά είχαν περάσει από τη φροντίδα του. Χρειάστηκαν δύο δίκες, αλλά τελικά ο Σνόουντεν καταδικάστηκε. 

Το 1983, ονομάστηκε «Αξιωματικός της Χρονιάς» από το Αστυνομικό Τμήμα του Νότιου Μαϊάμι. ο Lee Bailey, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του 1960 είχε υπερασπιστεί έναν κυβερνήτη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στη Νότια Καρολίνα που κατηγορήθηκε για κακοποίηση παιδιών με πολλά θύματα.

ΑΝΑΦΟΡΈΣ:

1. Hollingsworth, Jan Unspeakable Acts, Congdon &; Weed, 1986

ΠΑΙΔΟΚΡΑΤΊΑ (ΜΈΡΟΣ VI)

Ποιος?

«Τα κορίτσια πρέπει να μάθουν ότι οι πατέρες τους είναι εκτός ορίων όταν πρόκειται για την ικανοποίηση των σεξουαλικών παρορμήσεων».

                                                                         Dr. Richard Gardner, ένα άλλο ενεργό μέλος του False Memory Syndrome Foundation, εξηγεί πώς τα παιδιά είναι υπεύθυνα για την κακοποίηση τους

(από το The Toronto Star, 4 Φεβρουαρίου 1996)

Μόλις λίγα χρόνια αργότερα, μια άλλη υπόθεση ξέσπασε στην πολιτεία της Φλόριντα. Στις 7 Φεβρουαρίου 1987, η Washington Post είχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία που δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερη εθνική σημασία εκείνη την εποχή. Το άρθρο αφορούσε μια περίπτωση πιθανής απαγωγής και κακοποίησης παιδιών κι έλεγε (εν μέρει) τα εξής:

«Οι αρχές που διερευνούν την υποτιθέμενη κακοποίηση έξι παιδιών που βρέθηκαν με δύο άνδρες σε ένα πάρκο στο Tallahassee της Φλόριντα, ανακάλυψαν χθες υλικό στην περιοχή της Ουάσιγκτον που λένε ότι παραπέμπει σε μια κοινότητα τύπου Finders της δεκαετίας του 1960, η οποία περιγράφεται σε ένα δικαστικό έγγραφο ως «λατρεία». Η αστυνομία της Ουάσιγκτον, που ερεύνησε μια αποθήκη στη βορειοανατολική Ουάσιγκτον που συνδέεται με την ομάδα, είπε ότι βρήκαν μεγάλες πλαστικές σακούλες γεμάτες με έγχρωμες διαφάνειες, φωτογραφίες και φωτογραφικά φύλλα επαφής. Μερικές φωτογραφίες που ήταν ορατές μέσα από μια τσάντα που μεταφέρθηκε από την αποθήκη στο 1307 Fourth St. NE ήταν φωτογραφίες παιδιών σε μέγεθος πορτοφολιού, παρόμοιες με σχολικές φωτογραφίες, και μερικές ήταν γυμνών παιδιών. Πηγές της αστυνομίας της Ουάσιγκτον είπαν ότι μερικά από τα αντικείμενα που κατασχέθηκαν χθες έδειξαν εικόνες παιδιών που εμπλέκονταν σε κάτι που φαινόταν ως «λατρευτικές τελετουργίες». Αξιωματούχοι της τελωνειακής υπηρεσίας των ΗΠΑ, που κλήθηκαν να βοηθήσουν στην έρευνα, δήλωσαν ότι το υλικό που κατασχέθηκε χθες περιελάμβανε φωτογραφίες που δείχνουν παιδιά που εμπλέκονται σε τελετές αιμοληψίας ζώων και μια φωτογραφία ενός παιδιού με αλυσίδες. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι είπαν ότι εξετάζουν εάν είχε διεξαχθεί επιχείρηση παιδικής πορνογραφίας … Οι διασυνδέσεις τους με την περιοχή της Ουάσιγκτον οδήγησαν τις αρχές σε μια εκτεταμένη έρευνα που περιλαμβάνει τους Finders –μια ομάδα περίπου 40 ατόμων που σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα ηγούνται από έναν άνδρα που ονομάζεται Marion Pettie– και τα διάφορα σπίτια τους, συμπεριλαμβανομένου του διώροφου στο Glover Park, μιας αποθήκης στη βορειοανατολική Ουάσιγκτον και ενός αγροκτήματος 90 στρεμμάτων στην αγροτική κομητεία Madison της Βιρτζίνια. …Τα παιδιά, τα οποία αναγνωρίστηκαν σε δικαστικό έγγραφο μόνο με τα ονόματα Honeybee, John Franklin, Bee Bee, Max και Mary, περιγράφονταν ως «απεριποίητα και βρώμικα, πεινασμένα, αναστατωμένα και ταραγμένα». Έμεναν στο πίσω μέρος του βαν για αρκετό καιρό, λέει το έγγραφο. Χθες, ο εκπρόσωπος της αστυνομίας Χαντ είπε ότι ένα από τα παιδιά, ένα 6χρονο κορίτσι «έδειξε σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης»...Πέντε από τα παιδιά ήταν μη επικοινωνιακά, σύμφωνα με την αστυνομία, και κανένα δεν φαινόταν να αναγνωρίζει αντικείμενα όπως γραφομηχανές και συρραπτικά . Ωστόσο, ο μεγαλύτερος μπόρεσε να δώσει στους ερευνητές κάποιες πληροφορίες. Είπε ότι οι δύο άντρες «ήταν οι δάσκαλοί τους», σύμφωνα με τον Χαντ...Πριν από τη σύλληψή τους στο πάρκο, [οι δύο ενήλικες] είπαν στην αστυνομία ότι ήταν δάσκαλοι από την Ουάσιγκτον που «μετέφεραν αυτά τα παιδιά στο Μεξικό σε ένα σχολείο για ευφυή παιδιά », όπως είπε ο Χαντ. Όταν οι αστυνομικοί ρώτησαν τους άνδρες πού είναι οι μητέρες των παιδιών, απάντησαν ότι απογαλακτίζονται από τις μητέρες τους».

Αυτή ήταν μόνο μία από τις πολλές τέτοιες ιστορίες που εμφανίστηκαν σε όλη τη χώρα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ένα φαινόμενο που γρήγορα θα καταγγελθεί ως «κυνήγι μαγισσών» και «σατανικός πανικός». Θα περνούσαν σχεδόν επτά χρόνια πριν ο Τύπος επανεξετάσει αυτή τη συγκεκριμένη εκδήλωση αυτού που θα θεωρούνταν μια σύγχρονη περίπτωση μαζικής υστερίας.

Ήταν η αμερικανική ειδησεογραφική και παγκόσμια έκθεση που τελικά θα παρείχε τη συνέχεια στην ιστορία των Finders. Αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν προς το συμφέρον να ρίξουμε φως στους προηγούμενους ισχυρισμούς. Πιθανότατα, το παράξενο έπος των Finders θα είχε εξαφανιστεί για πάντα αν δεν υπήρχαν οι φήμες γύρω από την υπόθεση που απλά δεν φαινόταν να θέλουν να εξαφανιστούν.

Αυτές οι φήμες εξετάστηκαν στο δελτίο ειδήσεων ως εξής: «Ένα από τα ανεπίλυτα ζητήματα αφορά ισχυρισμούς ότι οι Finders συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών. Τα έγγραφα της τελωνειακής υπηρεσίας αποκαλύπτουν ότι το 1987, όταν οι τελωνειακοί πράκτορες προσπάθησαν να εξετάσουν τα αποδεικτικά στοιχεία που συγκέντρωσε η αστυνομία στην Ουάσιγκτον, DC, τους είπαν ότι η έρευνα Finders «είχε γίνει εσωτερικό ζήτημα».

Η έκθεση της αστυνομίας για την υπόθεση ήταν άκρως απόρρητες πληροφορίες. Μέχρι σήμερα, η αστυνομία του Ταλαχάσι διαμαρτύρεται για τον χειρισμό της έρευνας Finders από την αστυνομία της Ουάσινγκτον. «Εγκατέλειψαν αυτή την υπόθεση», λέει ένας ερευνητής του Ταλαχάσι, «σαν να είναι σκληρό καρύδι να σπάσει». Η αστυνομία της Ουάσινγκτον δεν θα σχολιάσει το θέμα. Όσο για τη CIA, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι περιγράφουν τους ισχυρισμούς σχετικά με τους δεσμούς μεταξύ της υπηρεσίας πληροφοριών και των Finders ως «ανοησίες», πιθανώς το αποτέλεσμα μιας απλής παρεξήγησης με την αστυνομία της Ουάσιγκτον. Η μόνη σύνδεση, σύμφωνα με αναφορές της CIA: «μια εταιρεία που παρείχε εκπαίδευση υπολογιστών σε αξιωματικούς της CIA απασχολούσε επίσης αρκετά μέλη των Finders».

Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει πιθανώς να σημειωθεί ότι η εταιρεία που παρείχε την κατάρτιση όχι μόνο απασχολούσε πολλά μέλη της Finders, αλλά φαίνεται να ήταν στην πραγματικότητα θυγατρική πλήρους ιδιοκτησίας της οργάνωσης Finders. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η CIA, κατά γενικό κανόνα, δεν αναθέτει την εκπαίδευση των αξιωματικών της σε εξωτερικούς εργολάβους. Εάν μια «ιδιωτική» εταιρεία χρησιμοποιείται με μια τέτοια ιδιότητα, είναι σε κάθε περίπτωση μια ομάδα-βιτρίνα της ίδιας της CIA.

Στην τελευταία παράγραφο της έκθεσης US News, αποκαλύπτονται ακόμη πιο ενδιαφέρουσες συνδέσεις με το Langley. Όσον αφορά τον αρχηγό της ομάδας Marion Pettie, σημειώνει ότι «το ενδιαφέρον της CIA για τους Finders μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι η αείμνηστη σύζυγός του εργάστηκε κάποτε για την υπηρεσία και ότι ο γιος του εργάστηκε για μια εταιρεία που ανήκει στη CIA, την Air America». Εκτός από την αναγνώριση αυτών των ευρέως γνωστών πλέον (τουλάχιστον στην Ουάσιγκτον) διασυνδέσεων της CIA, οι δημοσιογράφοι του US News έκαναν ό,τι μπορούσαν για να θάψουν αυτή την ιστορία μια για πάντα, δυσφημώντας τις άθλιες κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον της ομάδας επτά χρόνια νωρίτερα. Το άρθρο έχει ως εξής:

'Η υπόθεση είναι σχεδόν επτά ετών τώρα, αλλά τα ζητήματα γύρω από μια μυστηριώδη ομάδα γνωστή ως Finders συνεχίζουν να γίνονται όλο και πιο περίεργα. Στις αρχές Φεβρουαρίου 1987, ένας ανώνυμος πληροφοριοδότης στο Tallahassee της Φλόριντα, τηλεφώνησε στην αστυνομία. Δύο «καλοντυμένοι άντρες» φαινόταν να «επιβλέπουν» έξι απεριποίητα και πεινασμένα παιδιά σε ένα τοπικό πάρκο, είπε ο καλών. Η αστυνομία παρακολούθησε την υπόθεση σαν κυνηγόσκυλο, τουλάχιστον στην αρχή. Οι δύο άνδρες αναγνωρίστηκαν ως μέλη των Finders. Κατηγορήθηκαν για κακοποίηση παιδιών στη Φλόριντα. Στην Ουάσιγκτον, πράκτορες της αστυνομίας και της τελωνειακής υπηρεσίας των ΗΠΑ εισέβαλαν σε διώροφη πολυκατοικία και αποθήκη που συνδέεται με την ομάδα. Μεταξύ των αποδεικτικών στοιχείων που κατασχέθηκαν — λεπτομερείς οδηγίες για τον τρόπο προμήθειας παιδιών για άγνωστους σκοπούς και αρκετές φωτογραφίες παιδιών χωρίς ρούχα. ένα σημείωμα της τελωνειακής υπηρεσίας που ελήφθη από τις US News, μια φωτογραφία φάνηκε να «τονίζει τα γεννητικά όργανα του παιδιού». Όσο περισσότερα η αστυνομία μάθαινε για τους Finders, τόσο πιο ανησυχητικά φαινόταν: υπήρχαν ξεκάθαρα στοιχεία για κακοποίηση παιδιών, σατανισμό, εμπόριο πορνογραφίας και τελετουργική σφαγή ζώων. Ωστόσο, κανένας από τους ισχυρισμούς δεν αποδείχθηκε ποτέ. Οι κατηγορίες για κακοποίηση παιδιών εναντίον των δύο ανδρών στο Tallahassee αποσύρθηκαν. και τα έξι παιδιά τελικά επέστρεψαν στις μητέρες τους, αν και στην περίπτωση των δύο εξ αυτών, οι όροι τέθηκαν από δικαστήριο. Στην Ουάσιγκτον, η αστυνομία άρχισε να υποχωρεί στην έρευνα των Finders. Οι πρακτικές συμμοριών, ανέφερε η αστυνομία, ήταν εκκεντρικές, όχι παράνομες ».

Το άρθρο έκλεινε σημειώνοντας ότι «ορισμένες φήμες μπορεί να διαρκέσουν πολύ καιρό». Στην πραγματικότητα μπορούν, αν και οι φήμες θα έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει έξω από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία δεν ανέφεραν ποτέ ξανά την υπόθεση. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα. Όπως σημείωσε η News στην έκθεσή της, υπάρχει ένα συγκεκριμένο υπόμνημα από τις τελωνειακές υπηρεσίες που γράφτηκε κατά τη στιγμή της αρχικής έρευνας.

Δεδομένου ότι αυτό το έγγραφο ήταν στα χέρια των δημοσιογράφων ειδήσεων τη στιγμή που γράφτηκε η ιστορία, από ό, τι έχουμε διαπιστώσει, λογικά θα συνεπαγόταν ότι όλες οι σχετικές πληροφορίες που περιέχονται σε αυτό θα αναφέρονται πιστά. Και όπως ήδη γνωρίζουμε, τα Νέα κατέληξαν λέγοντας ότι «κανένας από τους ισχυρισμούς δεν έχει αποδειχθεί ποτέ».

Ωστόσο, μπορεί να είναι ενδιαφέρον να εξετάσουμε το έγγραφο για να κατανοήσουμε σε τι είδους «εκκεντρικές – μη παράνομες» πρακτικές συμμετείχε η ομάδα. Ευτυχώς, έχω επίσης ένα αντίγραφο του σημειώματος, το οποίο είναι στην πραγματικότητα μια σειρά υπομνημάτων γραμμένα από τον Ramon J. Martinez, ειδικό πράκτορα της Τελωνειακής Υπηρεσίας των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Martinez, αυτό παρατήρησε κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στην έρευνα:

«Την Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 1987, επικοινώνησε τηλεφωνικά με αυτό το γραφείο η λοχίας JoAnn VanMETER του Αστυνομικού Τμήματος Tallahassee, Διεύθυνση Ανηλίκων. Η λοχίας VanMETER ζήτησε βοήθεια για τον εντοπισμό δύο ενήλικων ανδρών και έξι ανήλικων παιδιών ηλικίας μεταξύ 7 και 2 ετών.

Οι ενήλικοι άνδρες αναγνωρίστηκαν προσωρινά από το TPD ως Michael Houlihan και Douglas AMMERMAN, και οι δύο από την Ουάσινγκτον, οι οποίοι συνελήφθησαν την προηγούμενη ημέρα με κατηγορίες κακοποίησης παιδιών.

"...Η αστυνομία είχε λάβει μια ανώνυμη κλήση για δύο καλοντυμένους λευκούς άνδρες που φορούσαν κοστούμια και γραβάτες στο Myers Park, Tallahassee, οι οποίοι προφανώς επέβλεπαν έξι βρώμικα, απεριποίητα παιδιά στην παιδική χαρά. Ο HOULIHAN και ο AMMERMAN βρίσκονταν κοντά σε ένα φορτηγό Blue Dodge του 1980 που έφερε τον αριθμό πινακίδας της Βιρτζίνια και η συνολική εμφάνιση του βαν έδινε την εντύπωση ότι ζούσαν και τα οκτώ άτομα σε αυτό. Τα παιδιά ήταν καλυμμένα από τσιμπήματα εντόμων. πολύ βρώμικα, τα περισσότερα από τα παιδιά δεν φορούσαν εσώρουχα και όλα τα παιδιά δεν είχαν λουστεί για αρκετές ημέρες.Οι άνδρες συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για πολλαπλές κατηγορίες για κακοποίηση παιδιών και εγκαταστάθηκαν στη φυλακή της κομητείας Leon. Μόλις τέθηκαν υπό κράτηση, οι άνδρες ήταν φειδωλοί στις δηλώσεις τους στην αστυνομία για τα παιδιά, και δήλωσαν μόνο ότι και οι δύο ήταν δάσκαλοι των παιδιών και ότι όλοι κατευθύνθηκαν στο Μεξικό για να ιδρύσουν ένα σχολείο για ιδιοφυή παιδιά...Επικοινωνήσαμε με το τελωνείο των ΗΠΑ επειδή οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί υποψιάζονταν ότι ενήλικες εμπλέκονταν σε παιδική πορνογραφία και γνώριζαν ότι η Τελωνειακή Υπηρεσία διέθετε δίκτυο ερευνητών παιδικής πορνογραφίας με την ύπαρξη της Μονάδας Παιδικής Πορνογραφίας και Προστασίας. Ο SS/A Krietlow δήλωσε ότι οι δύο ενήλικες ήταν καλοντυμένοι λευκοί άνδρες. Είχαν στην επιμέλειά τους τα έξι λευκά παιδιά (αγόρια και κορίτσια), ηλικίας τριών έως έξι ετών. Τα παιδιά ήταν υπό παρακολούθηση και ήταν κακοντυμένα, μελανιασμένα, βρώμικα και συμπεριφέρονταν σαν άγρια ​​ζώα σε ένα δημόσιο πάρκο στο Tallahassee... Ο SS/A Kreitlow ενημερώθηκε περαιτέρω ότι τα παιδιά δεν γνώριζαν τη λειτουργία και τον σκοπό των τηλεφώνων, των τηλεοράσεων και της τουαλέτας, και ότι υπέδειξαν ότι δεν τους επιτρεπόταν να μένουν στο σπίτι και ότι λάμβαναν μόνο φαγητό ως ανταμοιβή… Αφού επικοινώνησα με τον ντετέκτιβ Μπράντλεϊ, έμαθα ότι είχε ξεκινήσει έρευνα στις δύο διευθύνσεις που έδωσε ο Tallahassee τον Δεκέμβριο του 1986. Ένας πληροφοριοδότης του είχε δώσει πληροφορίες σχετικά με μια λατρεία, γνωστή ως «Finders», η οποία φέρεται να διέτρεχε διάφορες επιχειρήσεις από μια αποθήκη που βρισκόταν στην οδό 1307 4th St., NE, και φιλοξενούσε παιδιά στο 3918/3920 W St., NW. Οι πληροφορίες ήταν συγκεκριμένες και περιέγραφαν «τελετουργίες αίματος» και σεξουαλικά όργια με παιδιά, καθώς και μια ανεξιχνίαστη ακόμη δολοφονία στην οποία μπορεί να είχαν εμπλακεί οι Finders. Με τις πληροφορίες που παρείχε ο κατάσκοπος, ο ντετέκτιβ Μπράντλεϊ μπόρεσε να ταιριάξει μερικά από τα παιδιά του Ταλαχάσι με τα ονόματα γνωστών ή ύποπτων παιδιών που ήταν υπό την επιμέλεια των Finders. Ο Bradley μπόρεσε να αντιστοιχίσει την προσωρινή ταυτότητα των ενηλίκων με γνωστά μέλη των Finders. Περίμενα όσο ο Bradley συμβουλεύτηκε την AUSA Harry Benner και έλαβε εντάλματα έρευνας για τις δύο εγκαταστάσεις. Ενημέρωσα το RAC SS/A Tim Halloran για την πρόθεσή μου να συνοδεύσω τον MPD στην εκτέλεση των εντολών, έλαβα την άδειά του και μαζί με τον SS/A Harrold. Ο SS/A Harrold συνόδευσε την ομάδα που πήγε στο 1307 4th St., και πήγα στο 3918/20 W St. Ενώ εκτελούσα την έρευνα στο 3918/20 W St., μπόρεσα να αποκτήσω πρόσβαση και να ψάξω ολόκληρο το κτίριο… Εκεί βρήκα πολλούς εντός των εγκαταστάσεων. Μόνο ένας από αυτούς πιστεύεται ότι συνδέεται με τους Finders. [Αυτός] βρισκόταν σε ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με πολλούς υπολογιστές, εκτυπωτές και περιείχε πολλά έγγραφα. Μια πρόχειρη εξέταση των εγγράφων αποκάλυψε λεπτομερείς οδηγίες σχετικά με τον τρόπο απόκτησης παιδιών για απροσδιόριστους σκοπούς. Οι οδηγίες περιελάμβαναν τον εμποτισμό γυναικών μελών της κοινότητας γνωστών ως Finders, την αγορά παιδιών, το εμπόριο και την απαγωγή. Υπήρχαν μηνύματα τέλεξ που χρησιμοποιούν αριθμούς λογαριασμού MCI μεταξύ ενός τερματικού υπολογιστή που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο και άλλων που βρίσκονται σε ολόκληρη τη χώρα και σε τοποθεσίες του εξωτερικού. Ένα τέτοιο τέλεξ διέταξε συγκεκριμένα να διευθετηθεί η αγορά δύο παιδιών στο Χονγκ Κονγκ μέσω επαφής στην κινεζική πρεσβεία. Ένα άλλο τέλεξ εξέφρασε ενδιαφέρον για καταστάσεις «τραπεζικού απορρήτου». Άλλα έγγραφα εντόπισαν συμφέροντα για μεταφορές υψηλής τεχνολογίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, πολυάριθμα ακίνητα υπό τον έλεγχο των Finders, έντονο ενδιαφέρον για την τρομοκρατία, εκρηκτικά και διαφυγή της επιβολής του νόμου. Στο «δωμάτιο υπολογιστών» βρέθηκε επίσης μια λεπτομερής περίληψη των γεγονότων που περιβάλλουν τη σύλληψη και την κράτηση των δύο ενηλίκων και έξι παιδιών στο Ταλαχάσι το προηγούμενο βράδυ. Υπήρχε επίσης ένα σύνολο οδηγιών που φαινόταν να έχουν μεταδοθεί

Θα ξεφύγω από τις ράγες τώρα και θα μαντέψω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, διαβάζοντας αυτό, θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι οι πρακτικές των Finders δεν ήταν στην πραγματικότητα απλώς «εκκεντρικές». Την τελευταία φορά που πήγα να ελέγξω, η λειτουργία μιας διεθνούς τρομοκρατικής οργάνωσης που ειδικεύεται στην εμπορία παιδιών ήταν σίγουρα παράνομη. Εκτός εάν ο οργανισμός που είναι υπεύθυνος για την κυκλοφορία διοικείται από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών."

Ο επικεφαλής της ομάδας Marion Pettie έριξε περαιτέρω φως στις μη διασυνδέσεις του με τη CIA σε συνέντευξή της στο Steamshovel Press το 1998.Εξιστορώντας την ιστορία της ομάδας του, ο Pettie παρατηρεί ότι: «Πηγαίνοντας πίσω στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κράτησα το σπίτι ανοιχτό κυρίως σε μέλη των μυστικών υπηρεσιών της Ουάσιγκτον. Περνούσαν μέλη της OSS, και ούτω καθεξής."

Στην πραγματικότητα, από την αφήγηση του Pettie, έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του ψάχνοντας - ως ιδιώτης - να κατασκοπεύει κατασκόπους. Όσο για τη σύζυγό του, ισχυρίζεται ότι την έστειλε «ως κατάσκοπο, για να κατασκοπεύσει τη CIA για λογαριασμό μου. Ήταν πολύ χαρούμενη γι 'αυτό, ευτυχής να μου πει όλα όσα ανακάλυψε. Ήταν σε ένα βασικό μέρος, ξέρεις με τα αρχεία, και μπορούσε να βρει πράγματα για μένα».

Ο Pettie αναγνωρίζει επίσης ότι «ο γιος μου εργαζόταν για την Air America, της οποίας ήταν ιδιοκτήτης της CIA. Υπάρχουν κάποιες συνδέσεις, αλλά όχι με εμένα προσωπικά». Φυσικά και όχι. Στην πραγματικότητα, ο Pettie είναι κάτι σαν φύλακας για τη CIA, ο οποίος ισχυρίζεται ότι «την μελετούσε πριν γεννηθεί».

«Τα μελέτησα τη δεκαετία του 1930. Εκείνη την εποχή ήταν το ONI [Γραφείο Ναυτικών Πληροφοριών], και στη συνέχεια με την άφιξη του Συντονιστή Πληροφοριών, μετατρέπεται σε OSS και το OSS γίνεται CIAU και το CIAU μετατρέπεται σε CIA. Έτσι, την έχω μελετήσει όλη μου τη ζωή. Αλλά δεν δούλεψα προσωπικά γι' αυτούς».

Φυσικά, δεν το έκανε. Δεν έχω ιδέα από πού θα μπορούσε κάποιος να πάρει μια τέτοια τρελή ιδέα. Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, ότι αυτή η ομάδα που ισχυρίστηκε ότι δεν είχε άμεση σχέση με την κοινότητα πληροφοριών είχε προφανώς πολύ ισχυρές προσωπικότητες μέσα σε αυτήν την κοινότητα για να προστατεύσει την ομάδα. Όπως προκύπτει από το τελικό σημείωμα των τελωνειακών υπηρεσιών:

«Την Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 1987, ο ανώτερος ειδικός πράκτορας Χάρολντ και εγώ βοηθήσαμε το Μητροπολιτικό Τμήμα της Ουάσιγκτον DC (MPD) με δύο εντάλματα έρευνας σχετικά με την πιθανή σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών. Κατά τη διάρκεια των ενταλμάτων έρευνας, εντοπίστηκαν πολλά έγγραφα που φαινόταν να σχετίζονται με τη διεθνή εμπορία παιδιών, τη μεταφορά υψηλής τεχνολογίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη διεθνή μεταφορά συναλλάγματος Στις 31 Μαρτίου 1987, επικοινώνησα με τον ντετέκτιβ Jim Bradley στο Τμήμα Μητροπολιτικής Αστυνομίας της Ουάσιγκτον DC (MPD). Επρόκειτο να συναντηθώ με τον ντετέκτιβ Μπράντλεϊ για να εξετάσω τα έγγραφα που κατασχέθηκαν από δύο εντάλματα έρευνας που εκτελέστηκαν τον Ιανουάριο του 1987. Η συνάντηση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στις 2 ή 3 Απριλίου 1987. Στις 2 Απριλίου 1987, έφτασα στο MPD περίπου στις 9: 00 π.μ. Ο ντετέκτιβ Μπράντλεϊ δεν ήταν διαθέσιμος. Μίλησα με ένα τρίτο μέρος που ήταν πρόθυμο να συζητήσει την υπόθεση μαζί μου σε αυστηρά «εκτός καταγραφής» βάση. Με ενημέρωσαν ότι όλα τα δεδομένα διαβατηρίου είχαν παραδοθεί στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για έρευνα. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τη σειρά του, ενημέρωσε το MPD ότι όλα τα ταξίδια και η χρήση διαβατηρίων από τους κατόχους διαβατηρίων ήταν σύμφωνα με το νόμο και δεν θα ληφθούν μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των ταξιδιών στη Μόσχα, τη Βόρεια Κορέα και το Βόρειο Βιετνάμ από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 έως το μέσα της δεκαετίας του 1970. Το άτομο με ενημέρωσε επίσης για περιστάσεις που έδειχναν ότι η έρευνα της δραστηριότητας των Finders είχε γίνει εσωτερικό ζήτημα της CIA. Η έκθεση MPD ταξινομήθηκε ως ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ έγγραφο και δεν ήταν διαθέσιμη για έλεγχο. Πληροφορήθηκα ότι το FBI είχε αποσυρθεί από την έρευνα αρκετές εβδομάδες νωρίτερα και ότι το Τμήμα Εξωτερικής Αντικατασκοπείας του FBI είχε δώσει εντολή στο MPD να μην ειδοποιήσει το γραφείο του FBI στην Ουάσιγκτον για όλα τα γεγονότα».

Η αρχική σύλληψη των Finders στο Tallahassee της Φλόριντα, πέρασε σχεδόν εντελώς απαρατήρητη από τα μέσα ενημέρωσης. Αυτό συνέβη επίσης με μια άλλη σύλληψη στην ίδια πολιτεία τον Αύγουστο του 2000, λίγο πριν η Φλόριντα αποκτήσει τη νέα φήμη της γης των «κρεμασμένων κατοίκων του Τσαντ». Ο άνδρας που συνελήφθη ήταν ο Wayne Camolli και η κατηγορία αφορούσε τη λειτουργία ενός διαδικτυακού ιστότοπου παιδικής πορνογραφίας.

Οι Los Angeles Times ανέφεραν ότι το σπίτι στο West Palm Beach όπου συνελήφθη ο Camoli, σε αντίθεση με το βαν του Finder, «ήταν γεμάτο με τόσα πολλά σάπια σκουπίδια, σκουπίδια και περιττώματα γάτας που οι αξιωματικοί έπρεπε να δανειστούν μάσκες οξυγόνου και στολές επικίνδυνων υλικών από την πυροσβεστική υπηρεσία της κομητείας για να πραγματοποιήσουν την έρευνα». Πολλές βιντεοκασέτες και ένας υπολογιστής κατασχέθηκαν κατά τη διάρκεια της επιδρομής.

Η πιο σημαντική πτυχή της σύλληψης ήταν ότι ξεκίνησε από την αστυνομία «που ερευνούσε την πιο διαβόητη υπόθεση δολοφονίας παιδεραστών του Βελγίου». Φαίνεται ότι ο Camolli είχε στενούς δεσμούς με τον «Felix DeConinck, ύποπτο για την απαγωγή και την κακοποίηση ενός 14χρονου κοριτσιού ... [και] ο DeConinck με τη σειρά του είχε δεσμούς με τον Marc Dutroux». Και έτσι καταλήγουμε ακριβώς στο σημείο εκκίνησης, με την περίπτωση του "βελγικού θηρίου".

Το σύντομο ρεπορτάζ των Times κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: «Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν μπορούσαν να επεξεργαστούν τη σχέση μεταξύ DeConinck και Dutroux, αλλά είπαν ότι ήταν μέρος της ίδιας "έρευνας για παιδική πορνογραφία, παρενόχληση και δολοφονία"». Είναι απίθανο ο Τύπος να επανεξετάσει ποτέ την υπόθεση του Wayne Camolli (σημαντικό είναι το γεγονός ότι το άρθρο των LA Times έχει εξαφανιστεί από τα ηλεκτρονικά αρχεία της εφημερίδας).

Όπως και με τόσες άλλες περιπτώσεις, τα τελευταία λόγια του τελωνειακού υπομνήματος σχετικά με την έρευνα των Finders πιθανότατα θα αποτελέσουν τον επιτάφιο και για αυτήν την υπόθεση: «Δεν θα υπάρξουν περαιτέρω πληροφορίες. Δεν θα ληφθούν περαιτέρω μέτρα».

Τέλος, φαίνεται ότι μπορεί να υπάρχει μια κρυφή ατζέντα πίσω από την πρόσφατη εμφάνιση της καταστολής των κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας μέσω του Διαδικτύου. Ο Guardian ανέφερε τον Ιανουάριο του 2001 ότι η Interpol «συμφώνησε να δημιουργήσει μια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη για τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στην έδρα της στη Λυών της Γαλλίας». Οι πρώτες εικόνες που θα υποβληθούν σε επεξεργασία σε αυτή τη βάση δεδομένων είναι 750.000 φωτογραφίες που κατασχέθηκαν από τις βρετανικές αρχές κατά τη διάρκεια επιδρομών στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ενώ αυτό μπορεί να αντιπροσωπεύει μια ειλικρινή προσπάθεια από το προσωπικό επιβολής του νόμου να συγκεντρώσει αποδεικτικά στοιχεία εναντίον οργανισμών, είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι μπορεί επίσης να υπάρχει ένας πολύ πιο απειλητικός στόχος. Όπως κατέστησε σαφές το Super Bowl του 2001, ζούμε τώρα σε μια εποχή όπου τα ηλεκτρονικά «συστήματα αναγνώρισης προσώπου» γίνονται όλο και πιο διαδεδομένα, πράγμα που σημαίνει ότι οι εικόνες των παιδιών που είναι αποθηκευμένες στους υπολογιστές της Interpol μπορούν σύντομα να αναγνωριστούν με βεβαιότητα.

Είναι πολύ πιθανό ότι η βάση δεδομένων που συντάσσεται θα χρησιμοποιηθεί ως ένα είδος λίστας στρατολόγησης για τον εντοπισμό εκείνων των ανθρώπων που έχουν «προετοιμαστεί» – όπως λένε – για μελλοντικές επιχειρήσεις ελέγχου του νου; Σίγουρα δεν είναι πέρα από τη σφαίρα των δυνατοτήτων τους. Εξάλλου, η Ιντερπόλ αποδείχθηκε παράνομη οργάνωση με τυπικά ναζιστικές ρίζες.

Η ερευνήτρια Arlene Tyner έχει αφιερώσει σημαντικό χρονικό διάστημα σε συνεντεύξεις και επικοινωνία με θύματα επιχειρήσεων ελέγχου του νου. Στο περιοδικό Probe, έγραψε ότι μερικοί από αυτούς «παραδόθηκαν σε γιατρούς της CIA / στρατιωτικούς γιατρούς από παιδεραστές πατέρες ή άλλους συγγενείς σεξουαλικής κακοποίησης. Αξιωματούχοι της CIA έχουν επίσης εκβιάσει μέλη της οικογένειας που είναι γνωστά για την παραγωγή «παιδικής πορνογραφίας», προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο των ήδη κακοποιημένων και ψυχολογικά κατακερματισμένων παιδιών τους.

Ένα όμως είναι σίγουρο. Μια μέρα, πολλά από τα χιλιάδες θύματα οργανώσεων παιδικής πορνογραφίας θα έρθουν μπροστά για να πουν οδυνηρές ιστορίες της κακοποίησής τους στην πρώιμη παιδική τους ηλικία. Θα μιλήσουν για πράξεις εξευτελισμού που διαπράχθηκαν εναντίον παιδιών που είναι σχεδόν πέρα ​​από την ανθρώπινη κατανόηση – ωστόσο οι ιστορίες τους θα τεκμηριωθούν από εικόνες στους υπολογιστές της Ιντερπόλ.

Πόσοι όμως από αυτούς θα γίνουν πιστευτοί;

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

1. Bouchard, Joseph E., Ed Bruske, Mary Thorton, John Harris και Linda Wheeler "Officials Describe 'Cult Rituals' in Child Abuse Case", Washington Post, 7 Φεβρουαρίου 1987
2. Davies, Nick και Jeevan Vasager "Global Porn Ring Broken", Guardian UK, 11 Ιανουαρίου 2001
3. Landsberg, Michelle "αιμομιξία: Σταματήστε τις ανοησίες και φτάστε στη δύσκολη αλήθεια", The Toronto Star, 4 Φεβρουαρίου 1996
4. Martinez, Ramon J. "Report of Investigation", Έγγραφα της Τελωνειακής Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών, 7 Φεβρουαρίου 1987. 12 Φεβρουαρίου 1987; 13 Aπριλίου, 1987
5. Thomas, Kenn και Len Bracken "The Finders' Keeper," Steamshovel Press, τεύχος #16, 1998
6. Tyner, Arlene "Mind Control Part 3: The Blowback Effect of Brain Tampering," Probe Magazine, Ιούλιος-Αύγουστος, 2000
7. Witkin, Gordon, Peter Cary και Ancel Martinez "Through a Glass, Very Darkly," U.S. News and World Report, 27 Δεκεμβρίου 1993 – 3 Ιανουαρίου 1994
8. Young, Vaughn και Trevor Meldal-Johnsen Η σύνδεση της Ιντερπόλ, Dial Press, 1979
9. «Το βελγικό σκάνδαλο πορνό οδηγεί σε επιδρομή στη Φλόριντα», Los Angeles Times, 15 Αυγούστου 2000

here to add text.

Ιστορία μου, Νοθεία μου, απάτη μου μεγάλη!!

Η αμαρτωλή ιστορία της νόθευσης των ελληνικών εκλογών 

«Στις αγορές δεν αρέσει η αβεβαιότητα, τους αρέσουν οι ολοκληρωτικές κυβερνήσεις.

Η δημοκρατία δεν προσφέρει σταθερότητα" 

 Διευθύνων Σύμβουλος της Blackrock και μέλος του WEF

Larry Fink 

"Λυπάμαι που πρέπει να ζεις, ή τουλάχιστον να ζεις με τα ψέματα που μας ταϊζουν οι Δυνάμεις που υπάρχουν"
Roger Waters

25.5.2023

Έρευνα: Γ.Σεχίδου

Από σχόλιο: "Είναι κάτι αυτό με τα αποτελέσματα που δεν χωράει στην λογική ανάλυση, και ίσως είναι κάτι μοναδικό παγκόσμια σε εκλογές για επιλογή του επόμενου πρωθυπουργού μονάρχη.

Όπως όλοι οι προηγούμενοι έτσι και αυτός άσκησε πολιτική αποικίας και ξένων αφεντικών, στην δική του θητεία δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας στην ελευθερία- συναίνεση στο σώμα μας- απαγόρευση της ζωής μας- φτώχεια-εξώσeiς- ΔΕΗ- ακρίβεια- ευρωατλαντική υποταγή τουρκολαγνεία- καταστολή- κυνήγησε τους υγειονομικούς έως εξοντώσεως- πρόστιμα κλπ.

Ανέβασε τα ποσοστά του!!!

Όταν από τα μνημόνια και μετά δεν στάθηκε κυβέρνηση.

Η αξιωματική αντιπολίτευση έχασε 11% δεν έχει ξαναγίνει πουθενά!!!

Η αποχή από 44% περίπου έπεσε στο 39%

απίστευτο σε συνθήκες χειρότερες από τις προηγούμενες μοναρχικές κυβερνήσεις!!!

Δεν χωράει απλά στην λογική, και πιστεύω πως θα φανεί σύντομα η απάτη.

Τώρα για τις μαρτυρίες εκλογικών αντιπροσώπων θεωρώ πως έπαιξε υπέρ τους. Γιατί?

Πολύ απλά όπου υπήρχαν εκλογικοί αντιπρόσωποι τα πάντα άψογα, για έξωθεν καλή μαρτυρία.

Δεν χωράει στον Νου μου τίποτα πιο λογικό, από την απάτη, γιατί είναι απατεώνες χωρίς ιερά και όσια."

Σύμφωνα με ένα θαυμάσιο κείμενο του Θανάση Αραμπαζή,

". ΣΗΜΕΙΑ Κ ΤΕΡΑΤΑ ..Στις τελευταίες εκλογές βίας και ψηφιακής καλπονοθείας είδαμε ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά μετά τον Β’ΠΠ ένα κυβερνητικό κόμμα λαμβάνει περισσότερες ψήφους από την προηγούμενη εκλογική μάχη κατά την οποία εξελέγη κυβέρνηση, και μάλιστα μια κυβέρνηση τεράτων τα χέρια της οποίας είναι βαμμένα με το αίμα των θυμάτων της δολοφονίας των Τεμπών, μία κυβέρνηση συνακρόασης της μισής χώρας, μία κυβέρνηση δικαστικών πραξικοπημάτων αποκλεισμού κάθε δεξιάς δεξιά τους ψήφου, των σταλινικών λοκντάουν και των υποχρεωτικών εμβολιασμών, των ακριβότερων καυσίμων στον κόσμο, της ακριβότερης ηλεκτρικής ενέργειας και του κατοχικού λιμού στα σούπερ μάρκετ.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στα εκλογικά χρονικά η διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος, ξεπέρασε τις 20 μονάδες.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά μετά τον Β’ΠΠ ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει σε απόλυτο αριθμό 800 χιλιάδες ψηφοφόρους.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά ένα κόμμα με σύστημα απλής αναλογικής, φτάνει τις 146 έδρες και αφήνει ουσιαστικά ανέπαφη την Κοινοβουλευτική Ομάδα των 156 που είχε πριν, παίρνοντας ουσιαστικά αυτοδυναμία με απλή αναλογική.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στα εκλογικά χρονικά οι δημοσκοπήσεις αποτυγχάνουν παταγωδώς να προβλέψουν το αποτέλεσμα, επιπλέον δε για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά πραγματοποιήθηκε ένα θηριώδες έξιτ πολ σε δείγμα επτά χιλιάδων ψηφοφόρων που απέτυχε οικτρά να προσεγγίσει έστω το σουρεάλ (για όλους) εκλογικό αποτέλεσμα.

Ότι για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά οι στοιχηματικές εταιρίες πέφτουν 20 μονάδες έξω, δίνοντας αποδόσεις πάνω κάτω 1,8 για 5 μονάδες πτώσης ΝΔ και αντίστοιχα για 5 μονάδες ανόδου ΣΥΡΙΖΑ.

Ότι, περαιτέρω, ενώ ο μέσος όρος των εκτός βουλής κομμάτων σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα είναι 6%, για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στη μεταπολίτευση το εκτός βουλής ποσοστό των κομμάτων ανήλθε στο τερατώδες 17%, αφήνοντας εκτός Πλεύση και Νίκη για λίγες δεκάδες ψήφους (!) και Μέρα για λίγες εκατοντάδες ψήφους, δίνοντας κατ’αυτόν τον τρόπο σχεδόν αυτοδυναμία στο Μητσοτάκη.

Ότι, τέλος, για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά στην ώριμη μεταπολίτευση ο Άρειος Πάγος ενεργώντας πραξικοπηματικά, κατ’ εντολήν Μητσοτάκη, «δικάζοντας» σε τμήμα ως δικαστήριο ουσίας και δη Συνταγματικό (!) κόβει σε μία ημέρα το κόμμα Κασιδιάρη ως ναζιστικό (και μάλιστα με προγραμμένη απόφαση από το Πάσχα!), όταν το Συνταγματικό Γερμανικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, της βεβαρημένης ιστορικά Γερμανίας, δικάζει ένα φερόμενο ως ναζιστικό κόμμα τρία (3) ολόκληρα χρόνια, για να αποφανθεί εν τέλει ότι δεν κινδυνεύει η γερμανική δημοκρατία από το εν λόγω κόμμα. Ότι, συναφώς, για π ρ ώ τ η φ ο ρ ά ο Άρειος Πάγος, ενεργώντας κατ’ εντολήν Μητσοτάκη, κόβει όλα τα δεξιά τής Νέας Δημοκρατίας κόμματα, οπότε εύλογα και δικαιολογημένα άπαντες αναμένουν ότι ο πατριωτικός/ ακροδεξιός χώρος είναι ορκισμένος εχθρός Μητσοτάκη.

Πάμε τώρα να δούμε οι δημοσκόποι (ναι, αυτοί που βγήκαν και είπαν ότι «Γνωρίζαμε την πραγματική διαφορά αλλά δε βγήκαμε να την πούμε γιατί φοβηθήκαμε μπούλιγκ από το Σύριζα») πώς δικαιολογούν την ψηφιακή καλπονοθεία του θηριώδους 42% Μητσοτάκη.

Διαβάζουμε στον Τύπο τ έ ρ α τ α και σ η μ ε ί α σύμφωνα με τα οποία «Με βάση τα επίσημα στοιχεία των εταιρειών δημοσκοπήσεων, η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας είναι στο 81,7% και πήρε ένα 18% ΤΩΝ Ψ Η Φ Ο Φ Ό Ρ Ω Ν Κ Α Σ Ι Δ Ι Ά Ρ Η (!) ένα 10,8% των ψηφοφόρων από το ΣΥΡΙΖΑ (!), ένα 9,6% από το Μέρα25 (!) και ένα 15,6% των ψηφοφόρων από άλλο κόμμα, δηλαδή κ υ ρ ί ω ς από Λατινοπούλου και Μπογδάνο – Εμφιετζόγλου!

Oι εκλογές στις 21.5.2923 σήκωσαν θύελλα αμφισβητήσεων και ερωτημάτων στα κοινωνικά δίκτυα, εξαιτίας της σαρωτικής νίκης της Ν.Δ., που μετά από μία εγκληματική πολιτική τετραετίας, βρέθηκε να εκτοξεύει τα ποσοστά της νίκης της στο 41% του εκλογικού σώματος, διπλάσια ακριβώς από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ που έφτασαν μετά κόπων και βασάνων στο 20%, απαξιώνοντας όλες τις δημοσκοπικές προβλέψεις που προηγήθηκαν και που έδιναν οριακά τη διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων, ενδυναμώνοντας την αντισυστημική ψήφο.

Η πρώτη αντίδραση του εκλογικού σώματος την επομένη ήταν η απόλυτη παγωμάρα, ακόμη και από στελέχη της ΝΔ που που σε καμία περίπτωση δεν περίμεναν ένα τέτοιο φαινόμενο και που αντανακλάστηκε στην παντελή έλλειψη της παραμικρής έκφρασης πανηγυρισμών και θριαμβευτικών ανακοινώσεων από μέρους στελεχών της .

Ο κόσμος την επομένη κυκλοφορούσε συνοφρυωμένος και εκφράστηκε μέσα από απαξιωτικές φράσεις για το πολιτικό κριτήριο του ελληνικού λαού, που μαζοχιζόμενος, επιβράβευε για μία ακόμη φορά τους τυράννους του, οπότε και θα άξιζε ακόμη μεγαλύτερες ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και σωρεία βασανιστηρίων, εφόσον φάνηκε ανίκανος να σταθεί αντάξιος των δυναστών του.

Ήταν όμως τα πράγματα έτσι?  

Ο ελληνικός λαός είχε χάσει κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης και έπεφτε μόνος του στη βάραθρο της οικονομικής του ατελεσφορίας, μεταμορφωμένος σε χειροκροτητή της καταπάτησης κάθε του δημοκρατικού δικαιώματος, αποχαυνωμένος από την τρομολάγνα προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. τρία χρόνια τώρα, και απόλυτα χειραγωγήσιμος από ένα κράτος-επιδοματία? Ο λαός έπασχε από ψύχωση λοιπόν, είχε σχιζοφρενοποιηθεί και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται εφεξής ως κλινική ψυχιατρική περίπτωση?Δηλαδή, ήταν ανίκανος ο λαός να αποφασίζει για τις τύχες του, εφόσον δεν αντιλαμβανόταν πλέον το πολιτικό καθεστώς στο οποίο φυτοζωούσε και παράπαιε σε ένα καθεστώς πολιτικής αφασίας?

Κι αν δεν ήταν έτσι, τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει? Πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί αυτή του η κατάντια? Η κοινωνία είχε χάσει εντελώς τα πολιτικά της αντανακλαστικά? Οι "εμβολιασμοί" που είχε υποστεί σωρηδόν, του είχαν φράξει τον εγκέφαλο? 

Και όμως η εξήγηση ήταν προφανής, είχε καταγγελθεί ακριβώς ΠΡΙΝ τη διεξαγωγή των εκλογών, είχε απαξιωθεί ως πιθανότητα αν και κυκλοφορούσε ευρύτατα υπό μορφή προειδοποιήσεων στο διαδίκτυο και ομιλούσε περί πιθανής νοθείας του εκλογικού αποτελέσματος, από την περίφημη Singular Logic που θα πραγματοποιούσε για μία ακόμη φορά τη συλλογή και έκδοση των ελληνικών εκλογικών αποτελεσμάτων .

Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, δυο μήνες νωρίτερα μια εταιρεία ισραηλινών συμφερόντων, η Team Jorge, είχε αναγγείλει επίσημα μέσω της Guardian  την ανάμιξή της σε νοθεία των ελληνικών εκλογών, γεγονός που οδήγησε την Σόφη Ιν'τ Βελντ ευρωβουλευτή, και εισηγήτρια της επιτροπής Pega για τις υποκλοπές, να ζητήσει επίσημα τη διερεύνηση αυτών των ισχυρισμών σε επίπεδο Ευρωκοινοβουλίου. 

Και αν ήταν έτσι, ποια ήταν η σχέση μεταξύ της Team Jorge και Singular Logic? 

Σημαντικά ερωτήματα εν όψει της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης με το σύστημα πλεον της ενισχυμένης αναλογικής ένα μήνα αργότερα. 

Οι κ. Πολυζωίδης και Νίκος Καραχάλιος της Νέας Δημοκρατίας, είχαν μάλιστα προειδοποιήσει για την πιθανότητα πλήρους νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος, αν και ο δεύτερος την επομένη των εκλογών απέδωσε την παράδοξη νίκη της ΝΔ στη μονοκρατορία εκ μέρους της των ελληνικών μαζικών μέσων. Ωστόσο μια μικρή έρευνα στα κοινωνικά δίκτυα θα αποκάλυπτε το μέγεθος της εκλογικής απάτης. Οι πιο εύλογες απαντήσεις δόθηκαν και από το παρόν μπλογκ, αλλά και από οξυδερκείς φίλους της σελίδας για τον τρόπο με τον οποίο ΗΤΑΝ όχι μόνο ΔΥΝΑΤΟΝ αλλά και απολύτως ΠΙΘΑΝΟ να πραγματοποιηθεί η παρούσα νόθευση. 

Η Kontra Banda έθεσε τα ερωτήματα εξαρχής:

"ΓΙΑ ΤΙ ΒΑΘΜΟ ΝΟΘΕΙΑΣ ΜΙΛΑΜΕ???

ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!!

9.813.595 οι εκλογείς, όταν 1.049.839 + 1.072.705 δλδ σχεδόν 2 εκατομ. είναι παιδιά κ στην πλειοψηφία τους ΑΝΗΛΙΚΟΙ και 583.334 οι υπερήλικες, ΑΡΑ,

ΠΟΣΗ Η ΑΠΟΧΗ?

Βασικά, ο πρώτος αριθμός είναι ψευδής, επί συνόλου 10.482.487 μόνιμου πληθυσμού...

Μας περισσεύουν 2 εκατομμύρια ψηφίσαντες (ΔΗΘΕΝ)!

Επίσης εαν προσθέσουμε σε αυτούς όσους μετανάστευσαν, όσοι τυχόν νεκροί δεν έχουν διαγραφεί κ υπάρχουν ακόμη στην τελευταία απογραφή, μιλάμε για σχεδόν τρία εκατομμύρια που θα όφειλε να απουσιάζουν από τους καταλόγους των εκλογέων.

Δλδ 7εκ οι εκλογείς, στην καλύτερη περίπτωση.

Εαν δλδ η αποχή είναι κοντά στο 40% που δεν γνωρίζουμε ακριβώς, απομένουν περίπου 3,5 λεως 4 εκατομ. εκλογείς που σημαίνει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να είναι 5,8 εκατομμύρια οι έγκυρες (!!!) ψήφοι, Δλδ για ΤΙ ΒΑΘΜΟ ΝΟΘΕΙΑΣ ΜΙΛΑΜΕ???

Κι άλλοι σχολιαστές:

"Επειδή μας έχετε πρήξει τα @@ με το singular logic έχω να σας πω ότι οι εφαρμογές χωρίς βοήθεια είναι άχρηστες, σας το λέω γιατί ασχολούμαι 25 χρόνια με την πληροφορική.

Το singular logic για να μαγειρέψει θέλει δεδομένα τους πόρους, και τα δεδομένα που χρησιμοποιεί είναι της αποχής.

Επειδή παρακολουθούσα σήμερα την καταμέτρηση των ψήφων, στο 20% καταμέτρησης ανά την επικράτεια η αποχή ήταν στο 51%, και αυτή τη στιγμή στο 97% καταμέτρησης η αποχή έπεσε στο 39%.

Το 20% είναι πολύ ισχυρό δείγμα για να δείξει μία πραγματική εικόνα, και τέτοια διακύμανση κατά μέσο όρο 12% μείωση της αποχής είναι ύπουλη, η διακύμανση λογικά θα ήταν με από 1% έως 3% αυξομείωση.

Και όλα δείχνουν πολύ απλά ότι παίρνουν ποσοστά από την αποχή μέσω της εφαρμογής και τα βάζουν εκεί που θέλουν.

Αν η αποχή ήταν στο 0% ή ελάχιστη, η αλχημεία θα ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη.

Κάποιοι δυστυχώς νομίζετε ότι εκείνοι κάνουν θαύματα, αλλά δεν έχετε καταλάβει ότι τα θαύματα τους γίνονται με τη συμμετοχή σας ή καλύτερα την αποχή σας."

[Στο σημείο αυτό ενοχοποιείται η αποχή του εκλογικού σώματος για το αποτέλεσμα των εκλογών, γεγονός όμως που δεν μπορεί να ισχύσει ακόμη κι αν πήγαιναν ΟΛΟΙ μηδενός εξαιρουμένου να ψηφίσουν, για λόγους πολύ απλούς που θα εξηγηθούν παρακάτω].

Eπίσης υπήρξε άλλη μια πολύ σημαντική παρατήρηση:

"Πάμε σε ένα παράδειγμα νοθείας. Οι εκλογές σε ένα εκλογικό τμήμα γίνονται με βάση την πραγματικότητα όπως την κατέγραψε η απογραφή του 2021. Δηλαδή στον υποθετικό βαθμό 100 εγγεγραμμένοι. Στο ίδιο τμήμα με βάση την προηγούμενη καταγραφή πληθυσμού ο αριθμός των εγγεγραμμένων ήταν 200. Με μια αποχή , άκυρα και λευκά στο 30% ψήφισαν πραγματικά 70 και πλασματικά 140. Δια χειρός Βορίδη, η σίγκιουλαρ ανακοινώνει πως εγγεγραμμένοι είναι 200, αποχή , άκυρα λευκά΄ 30%, άρα έγκυρα 140. Αυτά τα 40 παραπάνω επιμερίζονται , σε 7 στο ΚΚΕ, 2 στον Βελόπουλο, 2 στον ΣΥΡΙΖΑ και 29 στην Νέα Δημοκρατία.

Όταν ΔΕΝ αλλάζεις σε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση και το λαμόγιο ο υπουργός Βορίδης βρίσκεται στην θέση του ως δήθεν υπηρεσιακός Υπουργός και με δεδομένη την δήλωση Μητσοτάκη αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, πως δεν θα επιτρέψουν ξανά να εκλεγεί αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα , τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια; Η Γελάδα;;;;;;;;

Τι υπόγειες συμφωνίες έχουν γίνει ώστε κανένα κόμμα να μην προσφεύγει κατά της νομιμότητας των εκλογών;

Και η SingularLogic έχει πληρωθεί χοντρά για την απάτη αυτή."

Κι άλλο [Bλ. EIKONES 2 και 3].: 

"

#ΝΟΘΕΙΑ 

Για να καταλάβετε πώς γίνεται η εκλογονοθεία...:

Απο 80 ψήφους που είχε η ΝΔ, ξαφνικα πήρε 91..Απο 91 που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ξαφνικα πήρε 40..

Το ΠΑΣΟΚ απο 29, ξαφνικα πήρε 18.Το ΚΚΕ απο 32, ξαφνικα πήρε τα 3 του καράμπελα...

Τα έγκυρα ήταν 285 και στο ΥΠΕΣ. έγιναν ξαφνικα 205..!!

Επί των πραγματικών εγκύρων, η ΝΔ έπρεπε να πάρει 80/285= 28%και πήρε 91/205= 44%

Το έχουμε ξαναπεί.. Αν δε γίνει ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ όλων των αποτελεσμάτων απο ΟΛΑ τα εκλογικά κέντρα ώστε ο κάθε πολίτης να μπορεί να διασταυρώνει το τελικό αποτέλεσμα, θα έχουμε νοθεία τεραστίων διαστάσεων και θα έχουμε τον κάθε λογής ηλίθιο να λέει οτι φταίει η αποχή..

O,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΝΟΥΝ, Ο,ΤΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΒΓΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ...

ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ και ΞΥΠΝΗΣΤΕ, γιατι σας κλέβουν τις ζωές κι εσείς συνεχίζετε να πιστεύετε οτι η ψήφος σας, είναι σφαίρα που σκοτώνει το σύστημα.

ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ (...)

Το παρον ποστ αποτελει εγγραφη καταγγελια πολιτη. Αμα εχετε τα κακαλα, ελατε να το συζητησουμε.

Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων Elliniki Astynomia Ελληνική Αστυνομία"

Άλλο παράδειγμα: "Κατι περιεργο συμβαινει στον νομο Σερρων, και ισως όχι μονο εκει, (...) sτο site του ΥΠΕΣ ο αριθμος των εγεγγραμμενων ειναι 222.958. Αν η απογραφη του '21 εδειχνε 182.226 συνολικο πληθυσμο, δεδομενου ότι η τάση του πληθυσμου βαινει συνεχως μειούμενη, ποσο αυξηθηκε ο πληθυσμος εκει; Ας πουμε ότι αυτοι που ηταν σε εκλογιμη ηλικια χθες ηταν οι 170.000. Ποσοι ετεροδημότες γραφτηκαν; 53.000;;; Λιγο μεγαλο δεν ειναι το νουμερο;; Κρατηστε και την αποχη, στο 49%. Ποιος μπορει να το εξηγησει;"

"Τα στοιχεία δεν έχουν διασταυρωθεί με τα επίσημα στοιχεία των Πρωτοδικείων" δηλώνει η Singular Logic

Δηλαδή, ο ΨΕΥΤΙΚΟΣ αριθμός των 9 εκατομ. EΚΛΟΓΕΩΝ ήταν ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟΣ για να αυξάνει τα ποσοστά της υποτιθέμενης ΑΠΟΧΗΣ μέσω των οποίων γίνεται η ΝΟΘΕΙΑ?

Επίσης, σύμφωνα με το σύστημα της απλής αναλογικής,αν έμπαιναν ΔΥΟ ακόμη ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ στη ΒΟΥΛΗ, η ΝΔ θα έχανε 30 έδρες από τις 147 που τελικά είχε κερδίσει.

Ακόμη πιο ύποπτο ήταν το γεγονός ότι ο Server του Υπ. Εσωτερικών, έδρευε στην Ουκρανία!!

Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπ. Εσωτερικών:

Η εκλογική δύναμη του 2019 ήταν :9.828.523

Η εκλογική δύναμη του 2022 ήταν:9.842186

Η εκλογική δύναμη του 2023 είναι:9.813.595

Η εκλογική δύναμη του 2015, είναι ΕΠΙΣΗΣ 9.836.997!!!

Ενώ η εκλογική δύναμη του 2011 είναι 9.760.798

Και του 2010 κυμαίνεται σχεδόν τα ίδια, στα 9.788.646!

..και του 2004 στα 9.777.873, ενώ παρομοίως η εκλογική δύναμη με βάση την απογραφή του 2021 ειναι 9.813.595, με ελάχιστη δηλαδή μεταβολή!!

Σε άρθρο μάλιστα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από το μακρινό 9.6,2009, με τίτλο "Εκλογικοί κατάλογοι που παραπλανούν" στο εκλογικό σώμα του αιωνίως σταθερού 9.866.913 τα κουκιά δεν βγαίνουν! Για να εξηγούμεθα: κανείς από τους εκλογολόγους δεν πιστεύει ότι αυτός είναι ο πραγματικός αριθμός των Ελλήνων που θα μπορούσε να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία. Από την άλλη, αυτός είναι ο αριθμός βάσει του οποίου γίνονται όλοι οι υπολογισμοί. Τελικώς, ποιους περιλαμβάνει αυτός ο αριθμός; Ολους όσοι έκλεισαν τα 18 τους χρόνια (οι νέοι ψηφοφόροι συνήθως αντιπροσωπεύουν το 3% του σώματος ανά τετραετία), τους απόδημους (ζώντες και τεθνεώτες), τους ηλικιωμένους (άνω των 65 ετών) και τους υπερήλικες (άνω των 80 ετών). Από τους αποδήμους, ένα μεγάλο ποσοστό διατηρεί ελληνική αστυνομική ταυτότητα, για λόγους καθαρά συναισθηματικούς, και άρα συμπεριλαμβάνεται στους εκλογικούς καταλόγους. Οι περισσότεροι από εκείνους που διαβιούν πέραν του Ατλαντικού ουδέποτε ταξιδεύουν στην Ελλάδα για να ψηφίσουν.

Ακόμη, οι εκλογικοί κατάλογοι πρέπει να ενημερώνονται κάθε δύο μήνες, με βάση τα δεδομένα των δημοτολογίων (με ευθύνη των δήμων). Ομως η προσπάθεια αυτή προσκρούει σε δύο (αν όχι περισσότερους) παράγοντες. Στις ελλιπείς διαγραφές λόγω θανάτου, που αφορούν κυρίως (αλλά όχι μόνο) τους Ελληνες του εξωτερικού και στους διπλοεγγεγραμμένους (ο αριθμός των οποίων έχει περιοριστεί δραστικά). Συχνά όμως προσκρούει και στην αδιαφορία κάποιων τοπικών αρχόντων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα τα μητρώα να μην είναι ενημερωμένα.

Σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις, τα λάθη στους εκλογικούς καταλόγους αγγίζουν το 6 – 8% των εγγεγραμμένων. Ενώ κατά μία άλλη προσέγγιση οι λανθασμένες εγγραφές, με εκείνους που λόγω γήρατος και συνθηκών απέχουν από την εκλογική διαδικασία, αγγίζουν το 20 – 25%."

Κι αυτό όταν με επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ: 

Το 7,3% του συνολικού πληθυσμού είναι άνω των 80 ετών

Οι θάνατοι ανά 1000 κατοίκους αυξάνονται φτάνοντας τα 12,3 % το 2020, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 11,6. 

1,1 εκ. άνθρωποι εγκατέλειψαν την Ελλάδα την τελευταία δεκαετία

Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής που δημοσίευσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου σε ό,τι αφορά τον νόμιμο πληθυσμό της χώρας παρουσιάζεται σε σχέση με την απογραφή του 2011 μείωση της τάξης του 1,9%.

Το 2021 ο νόμιμος πληθυσμός ανερχόταν σε 9.716.889, έναντι 9.904.286 το 2011, μειωμένος δηλαδή κατά 187.397 πολίτες. 

Σύμφωνα πάλι με την ΕΛΣΤΑΤ, όπως προκύπτει από τα προσωρινά αποτελέσματα (καθώς οι οριστικοί πίνακες δεν έχουν ακόμα δοθεί στην δημοσιότητα), που δημοσιεύτηκαν τον Ιούλιο 2022 παρατηρείται μείωση του μόνιμου πληθυσμού κατά 3,5% σε σχέση με μία δεκαετία πριν, μείωση που όπως αναφέρουν οι ειδικοί εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερη στην πραγματικότητα. 

Αυτό σημαίνει ότι το 2021 κατοικούσαν στην Ελλάδα περίπου 383.000 πολίτες λιγότεροι σε σχέση με το 2011.

Σε απόλυτους αριθμούς ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας το 2021 ανέρχονταν σε 10.432.481 πολίτες, ενώ το 2011 σε 10.816.286 πολίτες. 

Για όλους αυτούς τους λόγους κι εφόσον οι εκλογικοί κατάλογοι ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ< οι εκλογές- είναι ουσιαστικά ΑΚΥΡΕΣ.

Εκλογές - Η μεγάλη απάτη

(Βλ. ΠΗΓΕΣ)

SINGULAR LOGIC

Η SingularLogic συμμετέχει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες από το 1981 μέχρι σήμερα, υποστηρίζοντας το Υπουργείο Εσωτερικών στο έργο της συλλογής, επεξεργασίας και μετάδοσης των αποτελεσμάτων των Εκλογών (Εθνικών, Δημοτικών και Ευρωεκλογών).

Όπως αναφέρουν μάλιστα με υπερηφάνεια στην ιστοσελίδα τους, εξαιτίας της δικής τους συμβολής «Ο χρόνος επικύρωσης του τελικού αποτελέσματος μειώθηκε δραστικά από περισσότερες των 12 ωρών σε μόλις 2 με 3 ώρες μετά τη λήξη της εκλογικής διαδικασίας»

Τι είναι αυτό όμως που δίνει την δυνατότητα στην Singular Logic να μας δίνει τόσο γρήγορα τα αποτελέσματα;

 Η εταιρεία πρέπει να επεξεργάζεται τα δεδομένα, δηλαδή, τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων που στέλνονται. Αυτά τα δεδομένα δεν επαληθεύονται από κανένα κόμμα και από καμία ανεξάρτητη αρχή. Ούτε καν δειγματοληπτικές έρευνες επαλήθευσης δεν επιτρέπονται. Με απλά λόγια, η επαλήθευση της πληκτρολόγησης ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ από κανέναν και η εταιρεία με το που συλλέγει τα αποτελέσματα τα ανακοινώνει.

Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν επαληθεύονται αλλά ούτε καν αμφισβητούνται, με αποτέλεσμα οι υπολογιστές της Singular Logic να είναι αυτοί που διαμορφώνουν συνολικά το τελικό αποτέλεσμα!

Το ΚΚΕ για παράδειγμα δεν έχει θέσει ποτέ θέμα αξιοπιστίας της διαδικασίας, ακόμα και όταν όλα τα δεδομένα ήταν υπέρ του, όπως στις τελευταίες εκλογές του 2019, που υπήρχε μεγάλη μετατόπιση απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό και εμφανής άνοδος του στα λαϊκά στρώματα. Γιατί μπορεί οι στημένες δημοσκοπήσεις να το εμφανίζανε χαμηλά αλλά οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις ήταν τετραπλάσιες σε όγκο από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, η οποία έφτασε την επαρχία να κάνει συγκεντρώσεις των 10 ατόμων σε μικρά καφενεία.

Βέβαια αυτό ίσως τελικά, να μην είναι και τόσο περίεργο, αφού το (Αστικό) ΚΚΕ έχει δείξει στο παρελθόν το τι πραγματικά εξυπηρετεί αφού βαρύνεται με την συμμετοχή του στην Αστική συνΚυβέρνηση το (βρώμικο)1989 αλλά και την συνενοχή του στην επιβολή των μνημονίων με την ενεργή συμμετοχή του στο Κοινοβούλιο.

Η μόνη φορά που έχει υπάρξει κάποιο αίτημα για την πανελλαδική επανακαταμέτρηση των ψήφων(προσοχή όχι των αποτελεσμάτων που δίνουν οι υπολογιστές της Singular Logic) είναι από το κόμμα της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του 2019.

Η καταγγελία της Χρυσής Αυγής για νοθεία δεν είχε καμία αναφορά στην διαδικασία της Singular Logic με τον Ηλία Κασσιδιάρη τότε να δηλώνει: «Θα μετρήσουμε τμήμα προς τμήμα, κάλπη προς κάλπη όλες τις ψήφους και θα ανατρέψουμε το σχέδιο ενός ολόκληρου συστήματος ενάντια στην φωνή της Αλήθειας, την φωνή των Ελλήνων Εθνικιστών»

Ένα αίτημα που τελικά κατέληξε σε φιάσκο με τους Χρυσαυγίτες να μην προχωράνε σε προσφυγή κατά του εκλογικού αποτελέσματος, με την αστεία ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής που ήταν αναρτημένη στο σάιτ του κόμματος, να αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο αριθμός των ψηφοδελτίων αυτών δεν είναι επαρκής για να αλλάξει το εκλογικό αποτέλεσμα πανελληνίως και να στοιχειοθετήσει μία προσφυγή στο εκλογοδικείο».

Μπορεί τα αποτελέσματα των εκλογών να μην αμφισβητούνται από το σύνολο των στημένων Αστικών Κομμάτων αλλά στο παρελθόν έχουν υπάρξει φωνές που έχουν καταγγείλει επώνυμα την προβληματική της διαδικασίας. Όπως για παράδειγμα έχει κάνει ο ομότιμος Καθηγητής Πληροφορικής (Τεχνητής Νοημοσύνης) του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ .Ιωάννης Κοντός.

Ο κ.Ιωάννης Κοντός με επιστολή του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Μακελειό στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 αναφέρει:

«Αξιότιμοι κυρία Πρωθυπουργέ και κύριε Υπουργέ των Εσωτερικών. Σας απευθύνω έκκληση να λάβετε τα εξής μέτρα για την εξασφάλιση του ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΥ της καταμέτρησης των εκλογικών αποτελεσμάτων:

-Να συγκροτηθεί ΑΜΕΣΩΣ με κυβερνητική απόφαση ομάδα καθηγητών Πληροφορικής ΑΕΙ ή ΤΕΙ που θα έχει ως έργο τον έλεγχο της πιστής ηλεκτρονικής μετάδοσης των εκλογικών αποτελεσμάτων αλλά ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ αυτών.

-Καθώς θα συγκεντρώνονται σε ηλεκτρονική μορφή τα πρωτογενή στοιχεία από τα εκλογικά τμήματα να δίδονται ταυτόχρονα και σε όλα τα μέλη της ομάδας.

-Μετά το πέρας της επεξεργασίας των εκλογικών δεδομένων από το Υπουργείο Εσωτερικών έκαστο μέλος της ομάδος θα επιβεβαιώνει το ταχύτερον δυνατόν τα αριθμητικά αποτελέσματα των εκλογών.

-Η ομάδα να συντάξει σχετικό πόρισμα και θα το υποβάλλει στην Κυβέρνηση, στην Δικαιοσύνη, στους αρμόδιους δημόσιους φορείς και στα κόμματα το ταχύτερον δυνατόν.

-Όλα τα κατερχόμενα στις Εκλογές κόμματα να έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τις εργασίες της ανωτέρω ομάδας.»

Ο κ. Ιωάννης Κοντός όμως δεν είναι ο μόνος. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης σε ανύποπτο χρόνο έχει πει σε συνέντευξή του: «Θα ήθελα αποτελέσματα από το κράτος και όχι από μία εταιρεία του κ.Βγενόπουλου» και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

«θα είμαι στην επόμενη Βουλή, εκλογικού Σώματος αποφασίζοντος, Θεού θέλοντος και SINGULAR επιτρεπούσης.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τι εννοείτε;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Εννοώ και SINGULAR επιτρεπούσης.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Με συγχωρείτε, υπάρχει κάποιο υπονοούμενο σ’ αυτό κ. Πρόεδρε;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Η φράση είναι συγκεκριμένη.  

Α. ΒΑΓΙΑΝΟΣ («ΚΡΑΤΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ»): Θα μου επιτρέψετε να ζητήσω μία διευκρίνιση γι΄ αυτό που είπατε για την εταιρεία που ανέλαβε τα αποτελέσματα. Θέλετε να μας πείτε ότι δεν σας επέτρεψε να είναι στη Βουλή η εταιρεία που καταγράφει τα αποτελέσματα και τα μεταδίδει μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Θα ήθελα σε μία χώρα της Ευρώπης το 2012 να μπορεί το κράτος να βγάλει τα αποτελέσματα και να μην απευθύνεται σε μία εταιρεία του κ. Βγενόπουλου.

Α. ΒΑΓΙΑΝΟΣ («ΚΡΑΤΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ»): Με συγχωρείτε, αφήνετε υπόνοιες ότι δεν είστε στη Βουλή λόγω εταιρείας;

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Επαναλαμβάνω, θα ήθελα αποτελέσματα από το κράτος και όχι από μία εταιρεία του κ. Βγενόπουλου, είμαι σαφής.»

Η νομικός Αθανασία Γεωργοσοπούλου επίσης καταγγέλλει:

Την εταιρεία αυτή συνεπικουρούσαν μέχρι πρότινος(εννοεί το 2015) οι Δήμοι και οι Περιφέρειες με τα δικά τους λογισμικά συστήματα, κάτι που κατάργησε ο Υπερ Υπουργός Βούτσης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές κι έτσι σήμερα την αποκλειστική ευθύνη για την συλλογή, την επεξεργασία , την ποσοστική ανάλυση ανά εκλογική Περιφέρεια και κόμμα την έχει η Singular Logic.

Εδώ θέλω να ανοίξω μία παρένθεση και να πω, πως θα πρέπει να μας προβληματίζει το εξής γεγονός.

Το πώς γίνεται τα τελευταία δώδεκα χρόνια, που η Αστική Τάξη της Ελλάδας έχει παραχωρήσει την εθνική μας κυριαρχία στους δανειστές με το πρώτο μνημόνιο, να συμμετέχουν στο αστικό κοινοβούλιο κόμματα-φωτοβολίδες  όπως η ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, το ΛΑΟΣ, η Ένωση Κεντρώων, η ΧΑ, το Μέρα25 και η Ελληνική Λύση και μετά, με το που σταματήσουν να έχουν ρόλο, αυτά να εξαφανίζονται. Κόμματα με απήχηση του 0.03% ξαφνικά βρίσκονται μέσα στο αστικό κοινοβούλιο και να βάζουν το λιθαράκι τους σε κάποια πολιτική εξόντωσης της χώρας και του λαού, συμμετέχοντας στις μνημονιακές κυβερνήσεις ή υπερψηφίζοντας αντιλαϊκά-αντεργατικά-αντεθνικά νομοσχέδια ή απλά συμβάλλοντας στο να διασπάσουν την λαϊκή ενότητα(βλ. Χρυσή Αυγή)

Με αυτό το δεδομένο, δεν θα πρέπει από την άλλη να μας προκαλεί και καμία εντύπωση η εναλλαγή των Αστικών κομμάτων στην εξουσία, με τις διαμορφωμένες Κυβερνήσεις να ακολουθούν πιστά την ατζέντα των κατακτητών δανειστών, εξαφανίζοντας την χώρα μας και τον λαό.

Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω με την Singular Logic, για να δούμε ποια είναι αυτή η εταιρεία που παίρνει με απευθείας ανάθεση τις εκλογές και από ποιον ελέγχεται.

Όπως διαβάζουμε σε σχετικό άρθρο του ThePressProject, η επιλογή της συγκεκριμένης εταιρείας γίνεται με απευθείας ανάθεση, λίγες μέρες πριν από κάθε έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας. Τότε ο εκάστοτε υπουργός Εσωτερικών αποφασίζει με κατεπείγουσες διαδικασίες ότι η μετάδοση των εκλογών ανατίθεται σε ιδιώτη, καθώς το υπουργείο δεν διαθέτει τις απαραίτητες υποδομές για μία τέτοια υπηρεσία. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο μόνος ενδιαφερόμενος για μια δουλειά εκατομμυρίων ευρώ φαίνεται ότι είναι η Singular, η οποία απλά καταθέτει την πρόταση της και αναλαμβάνει το έργο, χωρίς ποτέ να συναντήσει ανταγωνιστή. Μάλιστα, όπως θα δούμε στη συνέχεια, όλη αυτή η ομολογουμένως αδιαφανής διαδικασία προβλέπεται από τον νόμο, ενώ οι συμβάσεις μεταξύ Singular και Δημοσίου δεν υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο.

(...)

Ωστόσο, 

α) Ένα οικονομικό μονοπώλιο σαν αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αρνητικές σκέψεις. Κι αν για την ποιότητα των υπηρεσιών της Singular δεν μπορούμε να εκφέρουμε άποψη, για το κόστος το ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο. Ποιος εγγυάται ότι τα ποσά που λαμβάνει από το ελληνικό κράτος η Singular είναι ανάλογα των υπηρεσιών που προσφέρει;

β) Γιατί δεν διεξάγονται ανοιχτοί διεθνείς διαγωνισμοί για αυτές τις υπηρεσίες; Κάποιος εδώ θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι σε περιπτώσεις έκτακτων εκλογών κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, επιχείρημα που ίσως να ισχύει, αλλά ακόμα σε αυτή την περίπτωση η απευθείας ανάθεση δεν σημαίνει ότι ο υποψήφιος θα είναι μοναδικός ούτε ότι ο παραλήπτης θα είναι πάντα ίδιος. Επίσης υπάρχουν πολλές εκλογικές αναμετρήσεις με προκαθορισμένο χρόνο, όπως οι βουλευτικές εκλογές στο τέλος της τετραετίας, οι Αυτοδιοικητικές και οι Ευρωεκλογές. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να αποφεύγεται ένας διαφανής ανοικτός διαγωνισμός, όπως  προβλέπεται σε κάθε ανάθεση δημοσίου έργου σε ιδιώτη.

γ) Σε περιβάλλον ελεύθερης αγοράς, δεν είναι λίγο παράξενο να μην έχει βρεθεί μια άλλη εταιρεία με την κατάλληλη τεχνογνωσία και πρόθυμη να αναλάβει ένα έργο αξίας εκατομμυρίων ευρώ και να καταθέσει στο ελληνικό κράτος μια πιο συμφέρουσα προσφορά, ποιοτικά και οικονομικά;

Το παράδοξο είναι, ότι αυτή η προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνει η Singular έχει προβλεφθεί από το νόμο.

Συγκεκριμένα στο άρθρο 130 του προεδρικού διατάγματος 26/2012 (το οποίο ουσιαστικά είναι συνέχεια πολλών προηγούμενων, του 1999, του 2003 και του 2007) προβλέπεται ρητά η διαδικασία της απευθείας ανάθεσης για οτιδήποτε σχετίζεται με την εκλογική διαδικασία.  Όχι μόνο αυτό, αλλά ο νομοθέτης είχε και την “προνοητικότητα” να συμπεριλάβει εκτός των εθνικών εκλογών, τις δημοτικές “και κάθε άλλη έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας” (δηλαδή, ευρωεκλογές και δημοψηφίσματα).

Αυτό που προξενεί περισσότερη έκπληξη είναι ότι, όπως προβλέπεται, για αυτές τις αποφάσεις παρακάμπτεται η ισχύουσα νομοθεσία και δεν χρειάζεται οποιαδήποτε μορφή εξουσιοδότησης ή ελέγχου, κάτι πρωτοφανές σε τέτοιες πολυδάπανες συμβάσεις μεταξύ ιδιώτη και Δημοσίου.

Η Singular Logic, στο πελατολόγιο της οποίας θα συναντήσει κανείς τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις, από υπουργεία, μέχρι ασφαλιστικά ταμεία, μεγάλους επιχειρηματικούς «κολοσσούς» και οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχει εισπράξει για διάφορα δημόσια έργα τα οποία ανέλαβε -άλλοτε μόνη της και άλλοτε σε συνεργασία- την επταετία 2006-2012, τουλάχιστον 53 εκατ. ευρώ, ποσό στο οποίο δεν περιλαμβάνονται όλα τα χρήματα που έλαβε για τις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν σε αυτό το διάστημα.

Ενδεικτικά, το 2007 έλαβε από το υπουργείο Οικονομικών, μαζί με ακόμη δύο εταιρίες, περισσότερα από 9 εκατ. για τη δημιουργία ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος δημοσιονομικής πολιτικής, ενώ έναν χρόνο μετά χρηματοδοτήθηκε μαζί με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ με 11,4 εκατ. και το 2012 έλαβε μαζί με την Unisystems, από το υπουργείο Δικαιοσύνης, 8,6 εκατ. ευρώ για την ανάληψη του έργου «Εθνικό Ποινικό Μητρώο».

Η Singular Logic, ανέλαβε στο διάστημα αυτό την υλοποίηση τουλάχιστον 70 δημοσίων έργων -τη λίστα των οποίων μπορείτε να δείτε ΕΔΩ- σχετιζόμενων με πληροφοριακά συστήματα, τα περισσότερα από το υπουργείο Εσωτερικών, το Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το Ανάπτυξης, ενώ έχει χρηματοδοτηθεί και για έργα των υπουργείων Δικαιοσύνης, Παιδείας και Οικονομικών. 

Μοιράζοντας εκατομμύρια

Παράλληλα, στις 12 Μαΐου, με κατεπείγουσα απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μιχελάκη και δίχως να πραγματοποιηθεί διεθνής διαγωνισμός ανέλαβε το έργο της συγκέντρωσης, επεξεργασίας και παρουσίασης στα μέσα ενημέρωσης, των αποτελεσμάτων, τόσο των αυτοδιοικητικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής (18 Μαΐου), όσο και των επαναληπτικών και των ευρωεκλογών, μια εβδομάδα αργότερα (25 Μαΐου). Το συνολικό ποσό που θα λάβει η εταιρία σε τέσσερις δόσεις ανέρχεται μαζί με το ΦΠΑ, σε 3.813.000 ευρώ.

Σημαντικά ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι, παρότι το παραπάνω ποσό είναι μεγάλο, δεν είναι δημοσιευμένη στο διαδίκτυο η σύμβαση, την οποία έχει υπογράψει το ελληνικό Δημόσιο με την εταιρία, όπως δεν είναι δημοσιευμένες οι συμβάσεις προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, ούτε όμως και οι σχετικές αποφάσεις του υπουργείου Εσωτερικών, για τις εθνικές εκλογές του 2007 και του 2009 και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, την επεξεργασία και δημοσίευση των αποτελεσμάτων των οποίων, είχε αναλάβει επίσης η Singular Logic.

Ωστόσο, όπως φαίνεται από τις δημοσιευμένες στο διαδίκτυο αποφάσεις του υπουργείου Εσωτερικών, η Singular Logic έλαβε για τις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2014, συνολικά 5,16 εκατ., 3.013.500 ευρώ για εκείνες του Μαΐου και 2.152.500 για εκείνες του Ιουνίου. Κρίνοντας από την πρώτη απόφαση για τις εκλογές του Μαΐου 2012, στην οποία αναφέρεται ότι η δαπάνη είναι κατά 20% μειωμένη, σε σχέση με το αντίστοιχη δαπάνη για τις εθνικές εκλογές του 2009, συμπεραίνουμε, ότι το ποσό που δόθηκε στη Singular Logic τότε άγγιξε τα 2,5 εκατ., ενώ αντίστοιχα θα ήταν και τα νούμερα άλλων εκλογικών αναμετρήσεων, για τις οποίες, όπως ήδη διαβάσατε, δεν υπάρχουν δημοσιευμένες αποφάσεις, καθότι την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο η “Διαύγεια”. 

Έργα χωρίς διαγωνισμούς

Η Singular Logic, αναλαμβάνει όλα τα έργα που αφορούν εκλογικές αναμετρήσεις, δίχως να προηγείται διεθνής διαγωνισμός, όπως θεωρητικά θα έπρεπε να συμβαίνει, δεδομένου ότι τα κονδύλια που δαπανώνται είναι τεράστια και βαραίνουν αποκλειστικά τον προϋπολογισμό του υπουργείου Εσωτερικών.  Κι αν αυτό θεωρείται από ορισμένους φυσιολογικό, σε περιπτώσεις εθνικών ή αυτοδιοικητικών εκλογών, οι οποίες δεν είναι προγραμματισμένες πολύ καιρό πριν, είναι σίγουρα παράλογο το γεγονός ότι η ίδια πρακτική ακολουθείται και στις ευρωεκλογές, η χρονολογία διεξαγωγής των οποίων είναι γνωστή, αφού πραγματοποιούνται σταθερά κάθε πενταετία.

Επιπλέον, σύμφωνα με επίσημη απάντηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου στο koutipandoras.gr, παρότι το ποσό που θα δοθεί στη Singular Logic για τις επικείμενες εκλογές, ξεπερνά, και μάλιστα κατά πολύ, το ένα εκατ. ευρώ, δεν έχει πραγματοποιηθεί προσυμβατικός έλεγχος νομιμότητας, πράγμα που θα δικαιολογείτο μόνο στην περίπτωση που το έργο ήταν συγχρηματοδοτούμενο από άλλους φορείς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην προκειμένη περίπτωση, το ποσό θα βγει εξ ολοκλήρου από τα ταμεία του υπουργείου Εσωτερικών. Ως εκ τούτου, ο προσυμβατικός έλεγχος έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί, πριν εγκριθεί η δαπάνη, πράγμα το οποίο δεν συνέβη ποτέ.

Ποιος είναι όμως αυτός ο ιδιώτης που ελέγχει την Singular Logic και έχει αυτή την πολυτέλεια να παίρνει με απευθείας ανάθεση και χωρίς έλεγχο την διεξαγωγή όλων των εκλογικών διαδικασιών;

Ιστορικό

Η Singular αποτελεί μία από τις παλιότερες εταιρίες (ιδρύθηκε το1984) στην παραγωγή και διάθεση τυποποιημένων προϊόντων και υπηρεσιών λογισμικού, κατέχοντας πολυετή εμπειρία στο χώρο.

Η Delta Singular ήταν μία εταιρεία της Alpha Bank, η οποία μέχρι το καλοκαίρι του 2004 άνηκε στον όμιλο Κωστόπουλου πριν πωληθεί το πλειοψηφικό της πακέτο έναντι  206 εκατ. ευρώ, στον αμερικανικό κολοσσό First Data Corp. Η Alpha Bank η οποία συνέχισε να ελέγχει το 38% των μετοχών της Delta Singular.

Σημ.Τα ρεπορτάζ αναφέρουν επίσης ως ιδιοκτήτρια της Delta Singular από το 2004 την GIT Holdings του Ομίλου Μαρφίν, όμως παρά την έρευνα που έκανα, δεν κατάφερα να βρω την δεδομένη σύνδεση ανάμεσα τους.

Στις 26 Ιανουαρίου 2006 η Τράπεζα EurobankEFG του Ομίλου Ιωάννη Λάτση, μέτοχος (άμεσα και έμμεσα) κατά 28,4% της εταιρείας LogicDIS συμφώνησε να μεταβιβάσει την συμμετοχή της αυτή, στην GIT Holdings.

Η GIT Holdings είναι μέτοχος κατά 100% μεταξύ άλλων στις εταιρίες «SINGULAR SOFTWARE ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ» και «SINGULAR INTEGRATOR ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ».

Από μία θυγατρική εταιρεία του Ομίλου Λάτση στα χέρια του Αντρέα Βγενόπουλου.

Λίγο καιρό μετά, στις 10 Αυγούστου του 2006 έχουμε την συγχώνευση των Delta, Singular και LogicDIS υπό την GIT Holdings (του Βγενόπουλου) και την αλλαγή επωνυμίας της εταιρίας σε ΣΙΝΓΚΙΟΥΛΑΡ ΛΟΤΖΙΚ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ - ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ και του διακριτικού τίτλου σε SINGULAR LOGIC S.A

Το 2014 η MIG περνάει στα χέρια του ομίλου Πειραιώς της οποίας το πλειοψηφικό πακέτο ανήκει στην οικογένεια Βαρδή Βαρδινογιάννη, η οποία πλέον ελέγχει και την Singular Logic.

Σε δηλώσεις του ο μέχρι πρότινος θανάσιμος εχθρός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Αντρέας Βγενόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η συμφωνία μας με την Τράπεζα Πειραιώς σηματοδοτεί μια νέα αναπτυξιακή πορεία του Ομίλου μας προς όφελος των μετόχων και των εργαζομένων μας, αλλά και της ελληνικής οικονομίας γενικότερα. Η τιμητική για εμάς επιλογή της Τράπεζας Πειραιώς να στηρίξει τα σχέδια του Ομίλου μας ανοίγει πλέον νέους και μεγαλύτερους δρόμους»

Τον Ιούλιο του 2021 η Singular Logic, αφού έχει κάνει τον κύκλο της, επιστρέφει στην Alpha Bank μέσω της θυγατρικής εταιρεία της, την Space Hellas η οποία με πλειοψηφικό πακέτο (60%) την ελέγχει παράλληλα με την Epsilon.net(40%). Η Space Hellas που στο παρελθόν έχει αναλάβει έργο μέχρι και για το ΝΑΤΟ, με τη διασύνδεση 36 στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε 22 ευρωπαϊκές χώρες.

Όπως καταλαβαίνετε, πίσω από αυτή την προνομιούχα εταιρεία βρίσκεται σύσσωμο το εγχώριο τραπεζικό Κεφάλαιο(με θυγατρικές και συγχωνεύσεις), το οποίο την ελέγχει και την διαχειρίζεται. Μία εταιρεία υπενθυμίζω που όπως είδαμε από τα ρεπορτάζ, δεν ελέγχεται από κανέναν και παίρνει με απευθείας ανάθεση από το Αστικό Κράτος την διεξαγωγή όλων των εκλογών εδώ και 30 χρόνια.

Με λίγα λόγια…Μία εταιρεία των τραπεζιτών οι οποίοι έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην διεξαγωγή και την τελική διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος!

Όταν μιλάμε όμως για τραπεζίτες, έχουμε να κάνουμε και με ένα ακόμα πολύ πιο σοβαρό δεδομένο.

Από το 2013, μετά την πρώτη φάση ανακεφαλαιοποίησης, το ελληνικό κράτος, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), έγινε ο βασικός μέτοχος όλων των μεγάλων τραπεζών, με ποσοστά που κυμαίνονται από περίπου 85% (ETE, ALPHA, Πειραιώς) έως και 98,5% για την Eurobank (το ποσοστό αυτό μειώθηκε στη συνέχεια λόγω της Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου – ΑΜΚ – που πραγματοποίησαν οι τράπεζες).

Με λίγα λόγια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έγινε ο βασικός ιδιοκτήτης της εταιρείας που διεξάγει τις εκλογές της χώρας!

Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε τι γίνεται εδώ πέρα και πόσο σημαντικό είναι αυτό το δεδομένο;

Μία εκλογική διαδικασία, τα αποτελέσματα της οποίας βγάζουν όλους αυτούς τους υποτακτικούς διαχειριστές των συμφερόντων των δανειστών, ελέγχεται απόλυτα από τους δανειστές!

Οι δανειστές που την ίδια στιγμή, μετά την παραχώρηση της Εθνικής  Κυριαρχίας, μας ελέγχουν με την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου(ΤΑΙΠΕΔ) και την συλλογή φόρων από και την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων(ΑΑΔΕ).

Δηλαδή εκτός τους φόρους και την περιουσία, ελέγχουν και την εκλογική διαδικασία. Δηλαδή ΕΜΑΣ! Διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο στο απόλυτο τα συμφέροντα τους.

Αυτό σημαίνει πως ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να εμφανίζουν όποιον θέλουν για νικητή και ηττημένο. Να βάζουν και να βγάζουν (πχ Λαϊκή Ενότητα στις εκλογές του 2015)  όποιον θέλουν στο Αστικό κοινοβούλιο και να εξαφανίζουν μικρά κόμματα που τους απειλούν δίνοντας τους μηδαμινά ποσοστά.

Και το κάνουν τόσο καλά και οργανωμένα, αφού πρώτα έχουν δημιουργήσει το απαραίτητο κλίμα μέσα από τις στημένες δημοσκοπήσεις (βλ.δημοψήφισμα) και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(τηλεόραση, ραδιόφωνο, μεγάλα σάιτ, εφημερίδες) που ελέγχουν οι ίδιοι. Μέσα που προβάλλουν αποκλειστικά και μόνο τα Κόμματα που επίσης ελέγχουν οι ίδιοι, ακόμα και αν αυτά εμφανίζονται να κάνουν αντιπολίτευση.

Αν σε όλο αυτό συνυπολογίσουμε και άλλες καταγγελίες για νοθεία των εκλογών στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα αυτές των εκλογών του 2000 και των παράνομων ελληνοποιήσεων που καταγγέλθηκαν τότε από την ΝΔ, τότε έχουμε σχηματίσει μία συνολική εικόνα για την αξιοπιστία της διαδικασίας.

Δηλαδή αγαπημένε μου φίλε με λίγα λόγια, όταν αναρωτιέσαι και ρωτάς με απογοήτευση «τι ψηφίσατε ρε μαλάκες» για αυτά που ζεις, η απάντηση είναι «όχι αυτό που βγήκε».

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ?

Τώρα όμως αποθρασύνθηκαν. Στην τελευταία αυτή αναμέτρηση στις 21.5.23, τα ανεξήγητα αυξημένα ποσοστά της ΝΔ ήταν επόμενο να δημιουργήσουν εύλογες απορίες. Δεν φοβήθηκαν όμως την παραμικρή αντίδραση του εκλογικού σώματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τα τρία χρόνια της καταπάτησης κάθε συνταγματικού δικαιώματος μέσα από τις "έκτακτες" συνθήκες της υγειονομικής χούντας του Covid, θεώρησαν ότι ο λαός έχει ποδηγετηθεί αρκετά ώστε θα μπορούσαν πλέον να θριαμβεύσουν εκλογικά μέσω του γνωστού αλγορίθμου.

Όταν μάλιστα το μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών δεν κατέστη ικανό να ρίξει την κυβέρνηση, και με τη συνενοχή της ελλείπουσας αντιπολίτευσης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα όσα ζούμε τα τελευταία 12 χρόνια  (....)  βασίζονται κυρίως πάνω στην ψευδαίσθηση που δημιουργούν πως ο λαός έχει συμμετοχή στις αποφάσεις σε αξιόπιστες εκλογικές διαδικασίες. Όπως αποδεικνύεται όμως, ο λαός τελικά δεν έχει ούτε το ελάχιστο.

Ούτε την ελάχιστη επιλογή να αποφασίζει με την διεξαγωγή εκλογών κάθε 4 χρόνια, το αποτέλεσμα των οποίων κρίνεται από έναν υπολογιστή που ελέγχουν οι τραπεζίτες.

Κι αυτό με την συμμετοχή και την στήριξη όλων των Αστικών Κομμάτων.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ?

Εκείνο, το αυτονόητο, που θα όφειλε να συμβεί είναι η διασφάλιση του αδιάβλητου των εκλογών της 25.6.2023 και την ψήφιση ΕΝΟΣ και μόνο σχετικού νόμου (που θα αναγνώριζε τα επίσημα εκλογικά αποτελέσματα ΜΟΝΟ με ευθύνη του ΥΠΕΣ με την ευθύνη της διακομματικής επιτροπής και διασταύρωση των αποτελεσμάτων από τα εκλογικά τμήματα και ΟΧΙ απευθείας από την ανεξέλεγκτη Singular Logic) από την προσωρινή έστω συγκρότηση της βουλής που θα ορκιστεί την Κυριακή 28.5.2023 και θα διαλυθεί, σύμφωνα με το σχέδιο των Αμερικανών, τη Δευτέρα 29.5.2023.Όποιος από τους υπόλοιπους 4 νικητές της εκλογικής διαδικασίας θα ήταν αντίθετος με αυτή την πρόταση, θα ήταν αυτόματα συμμέτοχος της σχεδιασμένης και διαρκούς ΝΟΘΕΙΑΣ των αποτελεσμάτων στις ελληνικές εκλογές.Και θα το καταλάβαινε και όποιος "ελληνικός λαός" ήθελε να το καταλάβει.(Γιάννης Πάνου-Βλ. ΠΗΓΕΣ)

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!

ΠΗΓΕΣ

https://tillthehalt.blogspot.com/2022/05/blog-post_27.html?fbclid=IwAR3Cd693DVj-iIvwNru7WOIZXrdyAjBx1dEda2SB7512Mp9udArNELLRiZQ

https://www.kathimerini.gr/politics/360640/eklogikoi-katalogoi-poy-paraplanoyn/

https://www.koutipandoras.gr/article/singular-logic-o-ethnikos-ergolavos-tis-pliroforikis-analamvanei-erga-horis/

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=430291

:https://www.kathimerini.gr/economy/local/186292/sta-cheria-tis-first-data-i-delta-singular/)

:https://www.capital.gr/epixeiriseis/128376/git-holdings-duo-xronia-kai-3-kiniseis-gia-enan-omilo)

:https://www.eurobank.gr/el/omilos/grafeio-tupou/782-news-page)

https://www.tanea.gr/2014/05/15/economy/omilos-peiraiws-soyper-ntil-kai-anasa-reystotitas/

Δείτε την απόφαση ανάθεσης του υπουργείο Εσωτερικών στη Singular Logic

Δείτε το Π.Δ. που επιτρέπει στη Singular Logic να παίρνει έργα δίχως διαγωνισμό

https://web.facebook.com/profile.php?id=100013779945850

Η άνοδος του οικονομικού φασισμού 

-Η "ελίτ"-

Σε κείμενα των: 

Thomas J. DiLorenzo

Δημοσιεύθηκε αρχικά στο The Freeman, Ιούνιος 1994

και Rodney Atkinson,  06 Σεπτεμβρίου 2022

"ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ 1945; Πώς οι αντιφασίστες σύμμαχοί μας κατά τη διάρκεια του πολέμου (Ρωσία, Γιουγκοσλαβία) μετατράπηκαν σε εχθρούς μας και οι φασίστες εχθροί μας (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και [συνεργατική) Γαλλία μετατράπηκαν σε «φίλους» που εξάλειψαν τη χώρα, το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία μας – μέχρι να τα αποκαταστήσουμε - το 2021 ;(...) Οι ελιτιστές δεν είναι η αληθινή ελίτ, είναι οι αυτοδιοριζόμενες «ελίτ» που εργάζονται σε ή για τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη μεγάλη κυβέρνηση και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν τον ίδιο τον ορισμό των «ελίτ». 

                                                                                                        Rodney Atkison

Όταν οι άνθρωποι ακούν τη λέξη «φασισμός» σκέφτονται φυσικά τον άσχημο ρατσισμό και τον αντισημιτισμό του, όπως ασκήθηκε από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Αλλά υπήρχε επίσης μια συνιστώσα οικονομικής πολιτικής του φασισμού, γνωστή στην Ευρώπη κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 ως «κορπορατισμός», που ήταν ένα ουσιαστικό συστατικό του οικονομικού ολοκληρωτισμού, όπως ασκήθηκε από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ. 

Ο λεγόμενος κορπορατισμός υιοθετήθηκε στην Ιταλία και τη Γερμανία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και θεωρήθηκε ως «πρότυπο» από αρκετούς διανοούμενους και διαμορφωτές πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. 

Μια εκδοχή του οικονομικού φασισμού στην πραγματικότητα υιοθετήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930 και επιβιώνει μέχρι σήμερα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτές οι πολιτικές δεν ονομάζονταν «φασισμός» αλλά «σχεδιασμένος καπιταλισμός». Η λέξη φασισμός μπορεί να μην είναι πλέον πολιτικά αποδεκτή.

Ο Ελεύθερος Κόσμος Φλερτάρει με τον Φασισμό

Λίγοι Αμερικανοί γνωρίζουν ή μπορούν να θυμηθούν πώς τόσοι πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θεωρούσαν τον οικονομικό φασισμό ως το κύμα του μέλλοντος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Ο Αμερικανός Πρέσβης στην Ιταλία, Richard Washburn Child, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με τον «κοπορατισμό» που έγραψε στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας του Μουσολίνι το 1928 ότι «μπορεί να προβλεφθεί με οξυδέρκεια ότι κανένας άνθρωπος δεν θα παρουσιάσει διαστάσεις μόνιμης μεγαλοσύνης ίσες με τον Μουσολίνι. . . . Ο Ντούτσε είναι τώρα η μεγαλύτερη φιγούρα αυτής της σφαίρας και του χρόνου. 1 » Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έγραψε το 1927 ότι «Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν εξ ολοκλήρου μαζί σου» και «φόρεσε το φασιστικό μαύρο πουκάμισο. Μέχρι το 1940, ο Τσόρτσιλ εξακολουθούσε να περιγράφει τον Μουσολίνι ως «ένα σπουδαίο άνθρωπο».

Ο αμερικανός βουλευτής Sol Bloom, Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων, είπε το 1926 ότι ο Μουσολίνι «θα είναι σπουδαίος όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για όλους μας εάν τα καταφέρει. Είναι η έμπνευσή του, η αποφασιστικότητά του, ο συνεχής μόχθος του που έχει κυριολεκτικά αναζωογονήσει την Ιταλία. .» 3

Ένας από τους πιο ειλικρινείς Αμερικανούς φασίστες ήταν ο οικονομολόγος Λόρενς Ντένις. Στο βιβλίο του το 1936, The Coming American Fascism, ο Ντένις δήλωσε ότι οι υπερασπιστές του «αμερικανισμού του 18ου αιώνα» ήταν βέβαιο ότι θα γίνονταν «ο περίγελος των συμπατριωτών τους» και ότι η υιοθέτηση του οικονομικού φασισμού θα ενίσχυε το «εθνικό πνεύμα» και το έθεσε. πίσω από «τις επιχειρήσεις δημόσιας πρόνοιας και κοινωνικού ελέγχου». Το μεγάλο εμπόδιο στην ανάπτυξη του οικονομικού φασισμού, θρηνούσε ο Ντένις, ήταν «οι φιλελεύθεροι κανόνες δικαίου ή οι συνταγματικές εγγυήσεις των ιδιωτικών δικαιωμάτων».

Ορισμένοι Βρετανοί διανοούμενοι ήταν ίσως οι πιο χτυπημένοι από τον φασισμό. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ανακοίνωσε το 1927 ότι οι συνάδελφοί του «οι σοσιαλιστές θα πρέπει να χαρούν να βρουν επιτέλους έναν σοσιαλιστή [Μουσολίνι] που μιλά και σκέφτεται όπως κάνουν οι υπεύθυνοι κυβερνώντες». Βοήθησε  στη δημιουργία της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών της οποίας το «Περίγραμμα του εταιρικού κράτους», σύμφωνα με τον ιδρυτή της οργάνωσης, Sir Oswald Mosley, ήταν «στο Ιταλικό Μοντέλο». Κατά την επίσκεψή του στην Αγγλία, ο Αμερικανός συγγραφέας Έζρα Πάουντ δήλωσε ότι ο Μουσολίνι «συνέχιζε το έργο του Τόμας Τζέφερσον». 5

Επομένως, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι, ως οικονομικό σύστημα, ο φασισμός έγινε ευρέως αποδεκτός στις δεκαετίες του 1920 και του '30. Οι κακές πράξεις μεμονωμένων φασιστών καταδικάστηκαν αργότερα, αλλά η πρακτική του οικονομικού φασισμού δεν καταδικάστηκε ποτέ. 

Μέχρι σήμερα, οι ιστορικά ανενημέρωτοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν το βαρύγδουπο σύνθημα ότι, παρά τα λάθη του, ο Μουσολίνι τουλάχιστον «έκανε τα τρένα να κινούνται στην ώρα τους», υπονοώντας ότι οι παρεμβατικές βιομηχανικές πολιτικές του ήταν επιτυχείς.

Το Ιταλικό «Κορπορατιστικό» Σύστημα

Ο λεγόμενος «κοπορατισμός», όπως τον ασκούσε ο Μουσολίνι και τον σεβόταν τόσοι πολλοί διανοούμενοι και διαμορφωτές πολιτικής, είχε πολλά βασικά στοιχεία:

Το κράτος έρχεται πριν από το άτομο. Το Webster's New Collegiate Dictionary ορίζει τον φασισμό ως «μια πολιτική φιλοσοφία, κίνημα ή καθεστώς που εξυψώνει το έθνος και συχνά επιφυλάσσεται πάνω από το άτομο και που αντιπροσωπεύει μια συγκεντρωτική, αυταρχική κυβέρνηση».

Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κλασική φιλελεύθερη ιδέα ότι τα άτομα έχουν φυσικά δικαιώματα που προϋπάρχουν της κυβέρνησης και ότι η κυβέρνηση αντλεί τις «δίκαιες εξουσίες» της μόνο μέσω της συγκατάθεσης των κυβερνώμενων και ότι η κύρια λειτουργία της κυβέρνησης είναι να προστατεύει τις ζωές, τις ελευθερίες και τις περιουσίες των πολιτών της και όχι να εξυμνεί το κράτος.

Ο Μουσολίνι έβλεπε αυτές τις φιλελεύθερες ιδέες (με την ευρωπαϊκή έννοια της λέξης «φιλελεύθερος») ως αντίθεση του φασισμού:

«Η φασιστική αντίληψη της ζωής», έγραψε ο Μουσολίνι, «τονίζει τη σημασία του κράτους και αποδέχεται το άτομο μόνο στο βαθμό που τα συμφέροντά του συμπίπτουν με το Δημόσιο. Αντιτίθεται στον κλασικό φιλελευθερισμό [που] αρνιόταν το κράτος στο όνομα του ατόμου. Ο φασισμός επαναβεβαιώνει τα δικαιώματα του κράτους εκφράζοντας την πραγματική ουσία του ατόμου». 6

Ο Μουσολίνι θεώρησε αφύσικο για μια κυβέρνηση να προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα:

«Η αρχή ότι η κοινωνία υπάρχει μόνο για την ευημερία και την ελευθερία των ατόμων που τη συνθέτουν δεν φαίνεται να είναι σύμφωνη με τα σχέδια της φύσης». 7 «Αν ο κλασικός φιλελευθερισμός περιγράφει τον ατομικισμό», συνέχισε ο Μουσολίνι, «ο φασισμός περιγράφει την κυβέρνηση».

Η ουσία του φασισμού, επομένως, είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει να είναι ο κύριος, όχι ο υπηρέτης, του λαού. Σκέψου το. Πιστεύει κανείς στην Αμερική ότι δεν είναι αυτό που έχουμε τώρα; Είναι πράγματι οι πράκτορες της Υπηρεσίας Εσωτερικών Εσόδων «υπηρέτες» μας; Η υποχρεωτική «εθνική υπηρεσία» για τους νέους, η οποία υπάρχει πλέον σε πολλές πολιτείες και αποτελεί μέρος ενός ομοσπονδιακού χρηματοδοτούμενου προγράμματος, δεν είναι ένα κλασικό παράδειγμα εξαναγκασμού ατόμων να υπηρετήσουν το κράτος; Δεν είναι αυτή η ιδέα πίσω από τη μαζική ρύθμιση και την εργαλειοποίηση της αμερικανικής βιομηχανίας και κοινωνίας η αντίληψη ότι τα άτομα πρέπει να αναγκάζονται να συμπεριφέρονται με τρόπους που καθορίζονται από μια μικρή κυβερνητική ελίτ; Όταν ο κορυφαίος μεταρρυθμιστής της υγειονομικής περίθαλψης του έθνους δήλωσε πρόσφατα ότι η χειρουργική επέμβαση παράκαμψης καρδιάς σε έναν 92χρονο άνδρα ήταν «σπατάλη πόρων», δεν ήταν αυτή η επιτομή του φασιστικού ιδεώδους?

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ γράφτηκε από άτομα που πίστευαν στην κλασική φιλελεύθερη φιλοσοφία των ατομικών δικαιωμάτων και προσπάθησαν να προστατεύσουν αυτά τα δικαιώματα από την κυβερνητική καταπάτηση. Όμως, δεδομένου ότι η φασιστική/κολεκτιβιστική φιλοσοφία έχει τόσο μεγάλη επιρροή, οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις κατά τον τελευταίο μισό αιώνα έχουν καταργήσει πολλά από αυτά τα δικαιώματα απλώς αγνοώντας πολλές από τις διατάξεις του Συντάγματος που είχαν σχεδιαστεί για να τα προστατεύσουν. Όπως έχει παρατηρήσει ο νομικός μελετητής Ρίτσαρντ Έπσταϊν: «[Η] εξέχουσα επικράτεια . . . και οι παράλληλες ρήτρες στο Σύνταγμα αποδίδουν . . . υποψιάζομαι, πολλές από τις προαναγγελθείσες μεταρρυθμίσεις και θεσμούς του εικοστού αιώνα: χωροταξία, έλεγχος ενοικίων, νόμοι για τις αποζημιώσεις των εργαζομένων, πληρωμές μεταβιβάσεων, προοδευτική φορολογία». 8 Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι περισσότερες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις υιοθετήθηκαν αρχικά κατά τη δεκαετία του '30, όταν η φασιστική/κολεκτιβιστική φιλοσοφία βρισκόταν στην ακμή της.

Προγραμματισμένη βιομηχανική «εναρμόνιση». Ένας άλλος βασικός λίθος του ιταλικού κορπορατισμού ήταν η ιδέα ότι οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην οικονομία δεν θα έπρεπε να γίνονται σε ad hoc βάση, αλλά θα έπρεπε να «συντονίζονται» από κάποιου είδους κεντρικό συμβούλιο σχεδιασμού. 

Η κυβερνητική παρέμβαση στην Ιταλία ήταν «πολύ ποικιλόμορφη, ποικίλη, αντίθετη. Υπήρξε ανοργανική . . . παρέμβαση, κατά περίπτωση, όπως προέκυψε η ανάγκη», παραπονέθηκε ο Μουσολίνι το 1935. 9 Ο φασισμός θα το διόρθωνε αυτό κατευθύνοντας την οικονομία προς «ορισμένους σταθερούς στόχους» και θα «έβαζε τάξη στον οικονομικό τομέα». 10 

Ο κορπορατιστικός σχεδιασμός, σύμφωνα με τον σύμβουλο του Μουσολίνι, Fausto Pitigliani, θα έδινε στην κυβερνητική παρέμβαση στην ιταλική οικονομία μια ορισμένη «ενότητα στόχου», όπως ορίζεται από τους κυβερνητικούς σχεδιαστές. 11

Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα εκφράστηκαν από τον Robert Reich (σήμερα Υπουργός Εργασίας των ΗΠΑ) και τον Ira Magaziner (επί του παρόντος η μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης «Czar») στο βιβλίο τους Minding America's Business. 12  Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η «ακατάστατη αγορά», μια παρεμβατική βιομηχανική πολιτική «πρέπει να επιδιώξει να ενσωματώσει όλο το φάσμα των στοχευμένων κυβερνητικών πολιτικών - προμήθειες, έρευνα και ανάπτυξη, εμπόριο, αντιμονοπωλιακές πιστώσεις, φορολογικές πιστώσεις και επιδοτήσεις - σε μια συνεκτική στρατηγική . . . .» 13

Οι τρέχουσες παρεμβάσεις στη βιομηχανική πολιτική, θρηνούσαν οι Reich και Magaziner, είναι «το προϊόν κατακερματισμένων και ασυντόνιστων αποφάσεων που λαμβάνονται από [πολλούς διαφορετικούς] εκτελεστικούς φορείς, το Κογκρέσο και ανεξάρτητους ρυθμιστικούς φορείς . . . . Δεν υπάρχει ολοκληρωμένη στρατηγική για τη χρήση αυτών των προγραμμάτων για τη βελτίωση τους . . . στην οικονομία των ΗΠΑ». 14

Στο βιβλίο του, The Silent War, το 1989, ο Magaziner επανέλαβε αυτό το θέμα υποστηρίζοντας μια συντονιστική ομάδα όπως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας να υιοθετήσει μια εθνική στρατηγική στη βιομηχανία». 15 ] Ο Λευκός Οίκος έχει στην πραγματικότητα ιδρύσει ένα «Εθνικό Συμβούλιο Οικονομικής Ασφάλειας». Οποιοσδήποτε άλλος υποστηρικτής μιας παρεμβατικής «βιομηχανικής πολιτικής» έχει διατυπώσει ένα παρόμοιο επιχείρημα «ενότητας στόχου», όπως περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Pitigliani πριν από περισσότερο από μισό αιώνα.

Συμπράξεις κυβέρνησης-επιχειρήσεων

Ένα τρίτο καθοριστικό χαρακτηριστικό του οικονομικού φασισμού είναι ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία επιχειρήσεων επιτρέπονται, αλλά στην πραγματικότητα ελέγχονται από την κυβέρνηση μέσω μιας «συνεργασίας» επιχείρησης-κυβέρνησης. Όπως σημείωσε συχνά η Ayn Rand, ωστόσο, σε μια τέτοια εταιρική σχέση η κυβέρνηση είναι πάντα ο ανώτερος ή κυρίαρχος «εταίρος».

Στην Ιταλία του Μουσολίνι, οι επιχειρήσεις ομαδοποιήθηκαν από την κυβέρνηση σε νομικά αναγνωρισμένα «συνδικάτα», όπως η «Εθνική Φασιστική Συνομοσπονδία Εμπορίου», η «Εθνική Φασιστική Συνομοσπονδία Πιστώσεων και Ασφαλίσεων» και ούτω καθεξής. Όλες αυτές οι «φασιστικές συνομοσπονδίες» «συντονίστηκαν» από ένα δίκτυο κυβερνητικών φορέων σχεδιασμού που ονομάζονταν «εταιρίες», μία για κάθε κλάδο. Ένα μεγάλο «Εθνικό Συμβούλιο Εταιρειών» χρησίμευε ως εθνικός επόπτης των μεμονωμένων «εταιρειών» και είχε την εξουσία να «εκδίδει κανονισμούς υποχρεωτικού χαρακτήρα». 16

Ο σκοπός αυτής της βυζαντινής ρύθμισης ήταν να μπορέσει η κυβέρνηση να «ασφαλίσει τη συνεργασία . . . μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών παραγωγών σε κάθε συγκεκριμένο εμπόριο ή κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας.» 17 Η ενορχηστρωμένη από την κυβέρνηση «συνεργασία» ήταν απαραίτητη γιατί «η αρχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας» θα μπορούσε να είναι χρήσιμη μόνο «στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος» όπως ορίζεται από τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες. 18

Αυτή η ιδέα της «συνεργασίας» υπό την εντολή και την κυριαρχία της κυβέρνησης βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο όλων των παρεμβατικών σχεδίων βιομηχανικής πολιτικής. Μια επιτυχημένη βιομηχανική πολιτική, γράφουν οι Reich and Magaziner, «θα απαιτούσε προσεκτικό συντονισμό μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα». 19 «Κυβέρνηση και ιδιωτικός τομέας πρέπει να συνεργαστούν». 20 «Η οικονομική επιτυχία εξαρτάται πλέον σε μεγάλο βαθμό από τον συντονισμό, τη συνεργασία και την προσεκτική στρατηγική επιλογή», ​​καθοδηγούμενη από την κυβέρνηση." 21

Το AFL-CIO έχει επαναλάβει αυτό το θέμα, υποστηρίζοντας ένα « τριμερές Εθνικό Συμβούλιο Επαναβιομηχάνισης—συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων της εργασίας, των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης» που υποτίθεται ότι θα «σχεδίαζε» την οικονομία. Δημοσίευσε μια έκθεση που συντάχθηκε από επιχειρηματίες από τους Lazard Freres, du Pont, Burroughs, Chrysler, Electronic Data Systems και άλλες εταιρείες που προωθούν μια υποτιθέμενη «νέα» πολιτική που βασίζεται στη «συνεργασία της κυβέρνησης με τις επιχειρήσεις και την εργασία». 23

Μια άλλη έκθεση, της οργάνωσης «Rebuild America», που συντάχθηκε το 1986 από τον Robert Reich και τους οικονομολόγους Robert Solow, Lester Thurow, Laura Tyson, Paul Krugman, Pat Choate και Lawrence Chimerine, προτρέπει «περισσότερη ομαδική εργασία» μέσω «συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μεταξύ της κυβέρνησης, των επιχειρήσεων και του ακαδημαϊκού κόσμου». 24 Αυτή η έκθεση ζητά «εθνικούς στόχους» που θα τεθούν από κυβερνητικούς σχεδιαστές, οι οποίοι θα επινοήσουν μια «συνολική επενδυτική στρατηγική» που θα επιτρέπει μόνο την πραγματοποίηση «παραγωγικών» επενδύσεων, όπως ορίζονται από την κυβέρνηση.

Μερκαντιλισμός και προστατευτισμός

Κάθε φορά που οι πολιτικοί αρχίζουν να μιλούν για «συνεργασία» με επιχειρήσεις, είναι καιρός να φυλάξετε το πορτοφόλι σας. 

Παρά τη φασιστική ρητορική περί «εθνικής συνεργασίας» και εργασίας για τα εθνικά, και όχι τα ιδιωτικά, συμφέροντα, η αλήθεια είναι ότι οι μερκαντιλιστικές και προστατευτικές πρακτικές διέλυσαν το σύστημα. 

Ο Ιταλός κοινωνικός κριτικός Gaetano Salvemini έγραψε το 1936 ότι στον κορπορατισμό, «το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος είναι αυτός που έχει γίνει υπεύθυνος έναντι της ιδιωτικής επιχείρησης. Στη φασιστική Ιταλία το κράτος πληρώνει για τις γκάφες των ιδιωτικών επιχειρήσεων». 25 Όσο η επιχείρηση ήταν καλή, έγραψε ο Salvemini, «το κέρδος παρέμενε στην ιδιωτική πρωτοβουλία». 26Όταν όμως ήρθε η ύφεση, «η κυβέρνηση πρόσθεσε την απώλεια στο βάρος των φορολογουμένων. Το κέρδος είναι ιδιωτικό και ατομικό. Η απώλεια είναι δημόσια και κοινωνική». 27

Το ιταλικό εταιρικό κράτος, όπως έγραψε ο Economist στις 27 Ιουλίου 1935, «ισοδυναμεί μόνο με την εγκαθίδρυση μιας νέας και δαπανηρής γραφειοκρατίας για την οποία όσοι βιομήχανοι μπορούν να ξοδέψουν το απαραίτητο ποσό, μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν ό,τι θέλουν και να εφαρμόσουν το χειρότερο είδος μονοπωλιακών πρακτικών σε βάρος του μικρού που στριμώχνεται στη διαδικασία».

Ο κορπορατισμός, με άλλα λόγια, ήταν ένα τεράστιο σύστημα εταιρικής ευημερίας. «Τα τρία τέταρτα του ιταλικού οικονομικού συστήματος», καυχιόταν ο Μουσολίνι το 1934, «είχαν επιδοτηθεί από την κυβέρνηση». 28

Αν αυτό σας φαίνεται γνωστό, είναι επειδή είναι ακριβώς το αποτέλεσμα των γεωργικών επιδοτήσεων, της τράπεζας εξαγωγών-εισαγωγών, των εγγυημένων δανείων σε «προτιμώμενους» επιχειρηματικούς δανειολήπτες, του προστατευτισμού, της διάσωσης της Chrysler, του μονοπωλιακού franchising και πολλών άλλων μορφών εταιρικής ευημερίας που πληρώνονται. άμεσα ή έμμεσα από τον Αμερικανό φορολογούμενο.

Ένα άλλο αποτέλεσμα της στενής «συνεργασίας» μεταξύ επιχειρήσεων και κυβέρνησης στην Ιταλία ήταν «μια συνεχής ανταλλαγή προσωπικού μεταξύ των . . . δημόσιων υπηρεσιών και των ιδιωτικών επιχειρήσεεων». 29 Εξαιτίας αυτής της «περιστρεφόμενης πόρτας» μεταξύ επιχειρήσεων και κυβέρνησης, ο Μουσολίνι είχε «δημιουργήσει ένα κράτος μέσα στο κράτος για να εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα που δεν είναι πάντα σε αρμονία με τα γενικά συμφέροντα του έθνους». 30

Η «περιστρεφόμενη πόρτα» του Μουσολίνι πήρε πολλές στροφές:

Ο Signor Caiano, ένας από τους πιο έμπιστους συμβούλους του Μουσολίνι, ήταν αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, εντάχθηκε στην Orlando Shipbuilding Company. Τον Οκτώβριο του 1922, μπήκε στο υπουργικό συμβούλιο του Μουσολίνι και οι επιδοτήσεις για ναυπηγικές κατασκευές και το εμπορικό ναυτικό πέρασαν στον έλεγχο του τμήματός του. Ο στρατηγός Cavallero, στο τέλος του πολέμου, άφησε το στρατό και μπήκε στην Pirelli Rubber Company. . . ; Το 1925 έγινε υφυπουργός στο Υπουργείο Πολέμου. το 1930 άφησε το Υπουργείο Πολέμου, και μπήκε στην υπηρεσία της εταιρείας εξοπλισμών Ansaldo. Ανάμεσα στους σκηνοθέτες των μεγάλων. . . εταιρειών στην Ιταλία, απόστρατοι στρατηγοί και στρατηγοί εν ενεργεία έγιναν πολυάριθμοι μετά την έλευση του φασισμού. 31

Τέτοιες πρακτικές είναι πλέον τόσο διαδεδομένες στις Ηνωμένες Πολιτείες —ιδιαίτερα στις αμυντικές βιομηχανίες— που δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια.

Από οικονομική σκοπιά, φασισμός σήμαινε (και σημαίνει) μια παρεμβατική βιομηχανική πολιτική, τον μερκαντιλισμό, τον προστατευτισμό [του κεφαλαίου]και μια ιδεολογία που κάνει το άτομο υποχείριο του κράτους. «Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει το κράτος για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το κράτος» είναι μια εύστοχη περιγραφή της οικονομικής φιλοσοφίας του φασισμού.

Η όλη ιδέα πίσω από τη συλλογικότητα γενικά και τον φασισμό ειδικότερα είναι να γίνουν οι πολίτες υποχείριοι του κράτους και να τεθεί η εξουσία της κατανομής των πόρων στα χέρια μιας μικρής ελίτ. Όπως είπε εύγλωττα ο Αμερικανός φασίστας οικονομολόγος Lawrence Dennis, ο φασισμός «δεν αποδέχεται τα φιλελεύθερα δόγματα ως προς την κυριαρχία του καταναλωτή ή του εμπόρου στην ελεύθερη αγορά. . . .Τουλάχιστον θεωρεί ότι η ελευθερία της αγοράς και η ευκαιρία για ανταγωνιστικά κέρδη είναι δικαιώματα του ατόμου». Τέτοιες αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται από μια «κυρίαρχη τάξη» που ονόμασε «η ελίτ». 32

Γερμανικός Οικονομικός Φασισμός

Ο οικονομικός φασισμός στη Γερμανία ακολούθησε μια «σχεδόν πανομοιότυπη πορεία. Ένας από τους διανοούμενους πατέρες του γερμανικού φασισμού ήταν ο Paul Lensch, ο οποίος δήλωσε στο βιβλίο του Three Years of World Revolution ότι «ο σοσιαλισμός πρέπει να παρουσιάσει μια συνειδητή και αποφασιστική αντίθεση στον ατομικισμό». 33 

Η φιλοσοφία του γερμανικού φασισμού εκφράστηκε στο σύνθημα Gemeinnutz geht vor Eigennutz, που σημαίνει «το κοινό καλό προηγείται του ιδιωτικού αγαθού». 

«Ο Άριος δεν είναι ο καλύτερος στις διανοητικές του ιδιότητες», δήλωσε ο Χίτλερ στο Mein Kampf, αλλά στην πιο ευγενή του μορφή «υποτάσσει πρόθυμα το εγώ του στην κοινότητα και, αν το απαιτεί η ώρα, ακόμη και το θυσιάζει». 34 Το άτομο «δεν έχει δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις». 35

Οπλισμένοι με αυτή τη φιλοσοφία, οι εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας ακολούθησαν οικονομικές πολιτικές πολύ παρόμοιες με της Ιταλίας: «συνεργασίες» με εντολή της κυβέρνησης μεταξύ επιχειρήσεων, κυβέρνησης και συνδικάτων που οργανώθηκαν από ένα σύστημα περιφερειακών «οικονομικών επιμελητηρίων», που όλα εποπτεύονταν από ένα Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών.

Ένα «Πρόγραμμα του Κόμματος» 25 σημείων εγκρίθηκε το 1925 με μια σειρά από «απαιτήσεις» οικονομικής πολιτικής, όλα προηγούμενα από τη γενική δήλωση ότι «οι δραστηριότητες του ατόμου δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του συνόλου. . . αλλά πρέπει να είναι για το γενικό καλό». 36 

Αυτή η φιλοσοφία πυροδότησε μια ρυθμιστική επίθεση στον ιδιωτικό τομέα. «Απαιτούμε ανελέητο πόλεμο εναντίον όλων εκείνων των οποίων οι δραστηριότητες βλάπτουν το κοινό συμφέρον», προειδοποίησαν οι Ναζί. 37Και ποιοι είναι αυτοί στους οποίους πρέπει να γίνει «πόλεμος»; «Κοινοί εγκληματίες», [ που αρχικά ήταν] οι τοκογλύφοι, δηλ. τραπεζίτες και άλλοι κερδοσκόποι, γενικά. Μεταξύ των άλλων πολιτικών που ζητούσαν οι Ναζί ήταν η κατάργηση των τόκων. ένα κυβερνητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης· την ικανότητα της κυβέρνησης να κατάσχει γη χωρίς αποζημίωση (ρύθμιση υγροτόπων;)

{ Σημ, του μτφρ.: ο Χίτλερ εγκατέλειψε στη συνέχεια αυτά τα οικονομικά δόγματα κατά της «συμφεροντολογικής σκλαβιάς» του Γκότφριντ Φέντερ  κρατώντας όμως τον «εξωτερικό ρατσισμό» (αν και δούλευε πάντα με Σιωνιστές τραπεζίτες και βιομήχανους, το Γερμανικό Γενικό Επιτελείο) και μετακόμισε στον εταιρικό μονοπωλιακό καπιταλισμό (ουσιαστικά ιδιωτικοποιημένο κρατικοσοσιαλιστικό μηχανισμό - τη μεγάλη χρηματοδότηση, τη μεγάλη επιχείρηση χωρίς τον ανταγωνισμό ή την εκταμιευμένη ιδιοκτησία και τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Ο Χίτλερ σκότωσε τους λαϊκιστές υποστηρικτές του που έλκονταν από τα οικονομικά του Φέντερ ενάντια στην "συμφεροντολογική σκλαβιά" - οδεύοντας προς τη γερμανική υπεροχή για να αντιμετωπίσει το εβραϊκό υπερκείμενο και παίρνοντας χρήματα από τους άνδρες που άλλαξαν τελικά την επανάσταση του Φέντερ σε ιδιωτικοποιημένο κρατικό πολεμικό κορπορατισμό τύπου "Μπους-Κλίντον"].

Έτσι υιοθέτησε το κυβερνητικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση· και μια γενική επίθεση στην επιχειρηματικότητα του ιδιωτικού τομέα που καταγγέλθηκε ως «εβραϊκό υλιστικό πνεύμα». 38 Μόλις εξαλειφθεί αυτό το «πνεύμα», «Το Κόμμα . . . είναι πεπεισμένο ότι το έθνος μας μπορεί να επιτύχει μόνιμη υγεία εκ των έσω μόνο με την αρχή: το κοινό συμφέρον πάνω από το προσωπικό συμφέρον». 39

Συμπεράσματα

Σχεδόν όλες οι συγκεκριμένες οικονομικές πολιτικές που υποστήριζαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί φασίστες της δεκαετίας του 1930 έχουν επίσης υιοθετηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες με κάποια μορφή και συνεχίζουν να υιοθετούνται μέχρι σήμερα. Πριν από εξήντα χρόνια, όσοι υιοθέτησαν αυτές τις παρεμβατικές πολιτικές στην Ιταλία και τη Γερμανία το έκαναν επειδή ήθελαν να καταστρέψουν την οικονομική ελευθερία, την ελεύθερη επιχείρηση και τον ατομικισμό. Μόνο αν αυτοί οι θεσμοί καταργούνταν, θα μπορούσαν να ελπίζουν να επιτύχουν το είδος του ολοκληρωτικού κράτους που είχαν στο μυαλό τους.

Πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί που έχουν υποστηρίξει περισσότερο ή λιγότερο απόλυτο κυβερνητικό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας ήταν πιο δόλιοι στην προσέγγισή τους. Υποστήριξαν και υιοθέτησαν πολλές από τις ίδιες πολιτικές, αλλά πάντα αναγνώριζαν ότι οι άμεσες επιθέσεις στην ιδιωτική ιδιοκτησία, την ελεύθερη επιχείρηση, την αυτοδιοίκηση και την ατομική ελευθερία δεν είναι πολιτικά ευχάριστες για την πλειοψηφία του αμερικανικού εκλογικού σώματος. Έτσι, έχουν θεσπίσει πάρα πολλές φορολογικές, ρυθμιστικές πολιτικές και πολιτικές μεταφοράς εισοδήματος που επιτυγχάνουν τα άκρα του οικονομικού φασισμού, αλλά οι οποίες είναι επικαλυμμένες με παραπλανητική ρητορική σχετικά με την υποτιθέμενη επιθυμία τους μόνο να «σώσουν» τον καπιταλισμό.

Οι Αμερικανοί πολιτικοί έχουν πάρει εδώ και καιρό το σύνθημά τους από αυτή την άποψη από τον Franklin D. Roosevelt, ο οποίος πούλησε την Εθνική Διοίκηση Ανάκαμψης (η οποία τελικά κρίθηκε αντισυνταγματική) με το σκεπτικό ότι «οι κυβερνητικοί περιορισμοί θα πρέπει να γίνονται δεκτοί στο εξής όχι για να παρεμποδίζουν τον ατομικισμό αλλά για να τον προστατεύουν». 40 Σε ένα κλασικό παράδειγμα οργουελικής διπλής ομιλίας, ο Ρούσβελτ υποστήριξε έτσι ότι ο ατομικισμός πρέπει να καταστραφεί για να προστετευθεί.

Τώρα που ο σοσιαλισμός έχει καταρρεύσει και δεν επιβιώνει πουθενά εκτός από την Κούβα, την Κίνα, το Βιετνάμ και τις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, η μεγαλύτερη απειλή για την οικονομική ελευθερία και την ατομική ελευθερία βρίσκεται στον νέο οικονομικό φασισμό. Ενώ οι πρώην κομμουνιστικές χώρες προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες βιομηχανίες όσο το δυνατόν γρηγορότερα, εξακολουθούν να μαστίζονται από κυβερνητικούς ελέγχους, αφήνοντάς τες ουσιαστικά φασιστικές οικονομίες: η ιδιωτική ιδιοκτησία και η ιδιωτική επιχείρηση επιτρέπονται, αλλά ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό και ρυθμίζονται από την κυβέρνηση.

Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου αγωνίζεται να ιδιωτικοποιήσει τη βιομηχανία και να ενθαρρύνει την ελεύθερη επιχείρηση, εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες συζητάμε σοβαρά εάν πρέπει ή όχι να υιοθετήσουμε τον οικονομικό φασισμό της δεκαετίας του 1930 ως την οργανωτική αρχή ολόκληρου του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, το οποίο περιλαμβάνει 14 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Σκεφτόμαστε επίσης «συνεργασίες» επιχειρήσεων-κυβέρνησης στις βιομηχανίες αυτοκινήτων, αεροπορικών εταιρειών και επικοινωνιών, μεταξύ άλλων, και υιοθετούμε εμπορικές πολιτικές υπό τη διαχείριση της κυβέρνησης, επίσης στο πνεύμα των ευρωπαϊκών κορπορατιστικών σχημάτων της δεκαετίας του 1930.

Το κράτος και οι ακαδημαϊκοί απολογητές του είναι τόσο ικανοί στο να παράγουν προπαγάνδα για την υποστήριξη τέτοιων μεθόδων που οι Αμερικανοί ως επί το πλείστον αγνοούν τη φοβερή απειλή που αποτελούν για το μέλλον της ελευθερίας. Ο δρόμος προς τη δουλοπαροικία είναι γεμάτος οδικές πινακίδες που δείχνουν προς «τον αυτοκινητόδρομο της πληροφορίας», την «υγειονομική ασφάλεια», τις «εθνικές υπηρεσίες», το «διαχειριζόμενο εμπόριο» και τη «βιομηχανική πολιτική».

"ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ – ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, της ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ" 

γράφει ο Rodney Atkinson

Βλέπουμε το αποτύπωμα της αποκρουστικής ιδεολογίας του Κορπορατισμού (η βάση των φασιστικών και ναζιστικών συστημάτων) σε όλους εκείνους τους τομείς της πολιτικής και οικονομικής ζωής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο που οδηγούν τους ανθρώπους στη φτώχεια, τον πόλεμο, τη δημοκρατική αδυναμία και την κοινωνική φυλάκιση. Κλίμα, Υγεία, WEF, στέγαση και αγροκτήματα, δημοκρατία και ψήφος, «φιλανθρωπίες», η «μεγάλη επαναφορά» και τα αίτια και η διεξαγωγή του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτή είναι η πρώτη από τις δύο αναρτήσεις για τον Κορπορατισμό.

Αναλάβετε τη διαμάχη μας με τον εχθρό: Σε σας από τα χέρια που αποτυγχάνουν ρίχνουμε τη δάδα. να είσαι δικός σου για να το κρατάς ψηλά. Εάν διακόψετε την πίστη μας σε εμάς που πεθάνουμε, δεν θα κοιμηθούμε, αν και φυτρώνουν παπαρούνες στα χωράφια της Φλάνδρας.

Παρά τα εκατομμύρια των νεκρών και τα λόγια του ποιητή John MacCrae, έχουμε πράγματι απατήσει την πίστη μας στους νεκρούς δύο παγκοσμίων πολέμων. Η Ευρώπη έχει υποστεί τα παρακάτω:

Τη διάλυση των δημοκρατικών εθνικών κρατών και κοινοβουλίων

Την Κατάργηση 19 κεντρικών τραπεζών και νομισμάτων

Τη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας 

Τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας 

Την εθνοκάθαρση Σέρβων, Εβραίων και Τσιγγάνων στη Γιουγκοσλαβία

Την άνοδο των ναζιστικών κινημάτων στην Ουκρανία, την Κροατία και τη Βοσνία με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Εβραίοι που φεύγουν από την Ευρώπη

Την επίθεση στη Ρωσία μέσω Ουκρανίας

Την επίθεση στην Καταλονία και τη φυλάκιση εκλεγμένων πολιτικών

Τη λογοκρισία των ειδικών της ιατρικής και της ανοσολογίας

Την απόλυση ακαδημαϊκών για «απαράδεκτες» απόψεις

Την παράνομη λογοκρισία και την απαγόρευση ατόμων και οργανισμών από ηγεμονικές μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ 1945; Πώς οι αντιφασίστες σύμμαχοί μας κατά τη διάρκεια του πολέμου (Ρωσία, Γιουγκοσλαβία) μετατράπηκαν σε εχθρούς μας και οι φασίστες εχθροί μας (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και (συνεργατική) Γαλλία μετατράπηκαν σε «φίλους» που εξάλειψαν τη χώρα, το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία μας – μέχρι να τα αποκαταστήσουμε το 2021 ;

Η απάντηση είναι η ευρωπαϊκή, βρετανική και αμερικανική αγκαλιά του ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΥ - αυτή η ανίερη συμμαχία μεταξύ μεγάλων κρατικών Σοσιαλιστών και μεγάλων εταιρειών, παρακάμπτοντας τα κοινοβούλια, συγκεντρώνοντας την οικονομική και κοινωνική εξουσία και αψηφώντας τους καταναλωτές (με το κράτος νομιμοποιημένα μονοπώλια και καρτέλ) και τους ψηφοφόρους (με κομματική συνεργασία και χειραγώγηση της καταμέτρησης ψήφων). Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ ήταν πάντα το θεμέλιο των ναζιστικών και φασιστικών συστημάτων. Πράγματι, ο ιδρυτής του ιταλικού φασιστικού κινήματος Μπενίτο Μουσολίνι είπε ότι ο κορπορατισμός ήταν η καλύτερη λέξη για να περιγράψει τον φασισμό! 

«Ο φασισμός θα έπρεπε πιο σωστά να ονομάζεται κορπορατισμός, αφού είναι η συγχώνευση της κρατικής και της εταιρικής εξουσίας».

Αυτά τα email μεταξύ του facebook και του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ το 2021 δείχνουν τη στενή συνεργασία για τη λογοκρισία μεταξύ της αμερικανικής μεγάλης τεχνολογίας και του καθεστώτος Μπάιντεν και είναι η επιτομή αυτής της φασιστικής συνεργασίας για την οποία ήταν τόσο περήφανος ο Μουσολίνι! https://gellerreport.com/2022/09/newly-released-emails-facebook-biden-regime-held-weekly-monthly-calls-to-discuss-who-what-to-censor-on-platform.html/ ?lctg=92530542

https://www.theepochtimes.com/over-50-biden-administration-employees-12-us-agencies-involved-in-social-media-censorship-push-documents_4704349.html

Στη μάχη του φασισμού ενάντια στο λαό:

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν σοσιαλιστής, μετέτρεψε το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα σε Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα και ότι ο Μπενίτο Μουσολίνι ήταν ηγετικό μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος πριν ιδρύσει το Ιταλικό Φασιστικό Κόμμα.

Ο Βρετανός φασίστας Oswald Mosley υπηρέτησε τόσο στις Συντηρητικές όσο και στις Σοσιαλιστικές Κυβερνήσεις και ίδρυσε τη Βρετανική Ένωση Φασιστών. Μετά τον πόλεμο ίδρυσε την εφημερίδα «The European». Η σύζυγός του Νταϊάνα Μόσλι ήταν αγαπημένη του κορπορατιστικού BBC και εναντιώθηκε σθεναρά στο Brexit.

Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ είναι το τέλος της δημοκρατίας γιατί προωθεί:

Επιχειρηματικός έλεγχος στους καταναλωτές

Κρατική εξουσία επί των ψηφοφόρων,

Υπερεθνική εξουσία στα δημοκρατικά έθνη

Εισηγμένες εταιρείες που έχουν εύκολη πρόσβαση στις αποταμιεύσεις των πολιτών, όπως το κράτος έχει εύκολη πρόσβαση στα εισοδήματα των πολιτών

Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ είναι το τέλος της αλήθειας 

επειδή οι οικονομικές και πολιτικές αλήθειες πηγάζουν από ανταγωνιστικές ιδέες και οικονομικές επιλογές ενώ ο Κορπορατισμός: 

– ενώνει την ατζέντα του μονοπωλιακού κράτους με τα επιχειρηματικά καρτέλ και τα μονοπώλια

– μειώνει τον ανταγωνισμό

– καταργεί την προσωπική ιδιοκτησία, λογοδοσία και επιρροή και υποκαθιστά τον διοικητικό κορπορατισμό όπου οι μέτοχοι δεν έχουν καμία εξουσία ή ακόμη και γνώση ότι είναι μέτοχοι (απλώς μια μάζα δικαιούχων συνταξιοδοτικών, ασφαλιστικών και επενδυτικών ταμείων)

– επιτρέπει στα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και τη μεγάλη τεχνολογική λογοκρισία πολιτικών και κοινωνικών ιδεών και επιχειρημάτων

Ο κορπορατισμός αποκλείει την ευημερία γιατί:

– αποκλείει την προσωπική ιδιοκτησία και εκατομμύρια κίνητρα για την εξυπηρέτηση της κοινωνίας

– μειώνει τον ανταγωνισμό και συνεπώς τη δημοκρατική τιμολόγηση και τις νέες ιδέες

– ασκεί πίεση στην κυβέρνηση για προστασία από ανταγωνιστές και επιχειρηματίες

– ασκεί πιέσεις στην κυβέρνηση για φόρους που κάνουν διακρίσεις σε βάρος των ανταγωνιστών –

- ασκεί πίεση στην κυβέρνηση (και στην υπερεθνική διακυβέρνηση όπως η ΕΕ) για την προστασία του εμπορίου για το εταιρικό κέρδος

– ασκεί πίεση στην κυβέρνηση για μαζική μετανάστευση φθηνού εργατικού δυναμικού

-αυξάνει τη συγκέντρωση των επιχειρήσεων. 

«Πρέπει να είμαστε μεγάλοι για να ανταγωνιστούμε» λένε, αλλά αυτό που εννοούν είναι «Πρέπει να είμαστε μεγάλοι για να μην χρειάζεται να ανταγωνιστούμε»

Σε μια κορπορατιστική κοινωνία οι λίγοι ελέγχουν τους πολλούς και έχουν την αδιαμφισβήτητη δύναμη να αποκλείουν όλες τις εναλλακτικές στην ηγεμονία τους. Σε όλους τους τομείς της δημοκρατικής και διεθνούς κρίσης σήμερα βλέπουμε την ισχυρή εξαγορά από τους κορπορατιστές, τους κρατιστές συμμάχους τους και τα εταιρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. 

Ο ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ

O Κορπορατισμός είναι καταστροφέας των βασικών πυλώνων μιας πολιτισμένης κοινωνίας – της δημοκρατίας, της αλήθειας και της ευημερίας. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα πιο επικίνδυνος από αυτό! Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη δύναμη του κορπορατισμού να καταστρέψει την ίδια την ανθρωπότητα. Με πολέμους, μέσω της διαφθοράς και με ασθένειες.

Η BIG FARMA

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μιας αντιδημοκρατικής κορπορατιστικής κοινωνίας είναι ο τρόπος με τον οποίο το κοινοβούλιο και οι άνθρωποι γίνονται υπηρέτες των επιχειρήσεων. Τα μεγάλα κατασκευαστικά, μεταφορικά, φαρμακευτικά ή στρατιωτικά έργα δεν οδηγούνται από την κυβέρνηση που εφαρμόζει μια δημοκρατικά εκφρασμένη ανάγκη αλλά συχνά από εταιρείες που δημιουργούν «ανάγκες» – και τα σχέδια, τα συστήματα και τους προϋπολογισμούς για την υλοποίησή τους.

Τίποτα δεν είναι πιο κραυγαλέο από τις φαρμακευτικές εταιρείες και τα εμβόλιά τους όπου δημιουργούνται θανατηφόροι ιοί με τη δικαιολογία ότι «αν δεν τους δημιουργήσουμε εμείς, θα είναι η φύση ή ένας εχθρός θα το κάνει και πρέπει να αναπτύξουμε ένα εμβόλιο». Τα εμβόλια για το COVID 19 έχουν αποδειχτεί χωρίς έλεος κερδοφόρα για τους παραγωγούς εμβολίων που έχουν κερδίσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια για τον εαυτό τους, παρά τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους μετά τον εμβολιασμό και την κάλυψη θανάτων και εκτρώσεων σε δοκιμές εμβολίων (δεν αποκαλύφθηκαν ακόμη αφού εκατομμύρια εμβολιάστηκαν). https://www.wnd.com/2022/08/fda-knew-44-pregnant-women-pfizer-trial-suffered-miscarriages/ 

Η πανδημία γρίπης του 1918-1920 σκότωσε εκατομμύρια. Τελείωσε μέσα σε δύο χρόνια και δεν αναπτύχθηκε εμβόλιο. Τώρα επιστήμονες στις ΗΠΑ και τον Καναδά έχουν δημιουργήσει με «αντίστροφη μηχανική» μια ακόμη πιο θανατηφόρα εκδοχή αυτής της γρίπης «προκειμένου να δημιουργήσουν ένα εμβόλιο για αυτήν»:

https://takecontrol.substack.com/p/spanish-flu-virus-recreated?ui=807fcce975fdb42ac9320443db5c8ef71ffe51b10c4e2c9c3600884e0177249d&sd=20220524&cid_source=dnl&cid_medium=email&cid_content=art4ReadMore&cid=20220910_HL2

Γνωρίζουμε όμως ότι ο COVID προήλθε από ένα εργαστήριο στη Γουχάν της Κίνας, σε συνεργασία με Αμερικανούς επιστήμονες – στους οποίους είχε απαγορευτεί από το νόμο να πραγματοποιήσουν αυτή την έρευνα στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο αυτή η νέα αντιγραφή της γρίπης του 1918 δεν πρέπει να φέρει την ίδια καταστροφή.

Αυτά τα επικίνδυνα έργα είναι εντελώς εκτός ελέγχου των δημοκρατικών εκπροσώπων και είναι κλασικές κορπορατιστικές συνεργασίες μεταξύ ανίδεων κυβερνήσεων που έχουν πρόσβαση στην τσέπη του κοινού και εταιρειών που το κύριο κίνητρο τους είναι η αναζήτηση κέρδους.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Κανείς δεν αρνείται την αξία μιας ισχυρής άμυνας για το δημοκρατικό έθνος-κράτος, αλλά σήμερα μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που αναζητούν αγορές και κατασκευαστές όπλων που αναζητούν κέρδη (τόσο μέσω λόμπι όσο και μέσω δωρεών, ειδικά στις ΗΠΑ) οδηγούν την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Ευρώπη.

 Η Ουκρανία είναι ένα μεγάλο έπαθλο. 

Παρά το γεγονός ότι είναι πολιτικά κατεστραμμένη, η πιο διεφθαρμένη και η πιο φτωχή χώρα στην Ευρώπη (ΑΕΕ μόλις 3.540 $ ανά άτομο), είναι πλούσια σε σιδηρομετάλλευμα, μαγγάνιο, αποθέματα άνθρακα, τιτάνιο, ορυκτό αλάτι, υδράργυρο. Είναι ένας από τους κορυφαίους παραγωγούς χάλυβα στον κόσμο. Τα λιπάσματα, τα χημικά, τα φυτοφάρμακα, η ζάχαρη και τα φυτικά έλαια είναι σημαντικά και είναι ένας από τους κορυφαίους εξαγωγείς σιτηρών στον κόσμο – αν και δεν είναι τόσο μεγάλος όσο η Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία.

Οι δυνατότητες για πολυεθνικές εταιρικές επενδύσεις και κέρδη είναι μεγάλες, ενώ ο ίδιος ο πόλεμος (με δεκάδες δισεκατομμύρια βοήθεια των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ που χρησιμοποιούνται για την αγορά δυτικών όπλων) έχει αποδειχθεί εξαιρετικά κερδοφόρος για αυτές τις εταιρείες εξοπλισμού.

 Οι πέντε μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο που κατασκευάζουν όπλα είναι όλες αμερικανικές: η Lockheed Martin, η Raytheon, η Boeing, η Northrop Grumman και η General Dynamics. Ενώ το χρηματιστήριο των ΗΠΑ έχει υποχωρήσει, οι μετοχές αυτών των εταιρειών έχουν αυξηθεί μεταξύ 12 και 20%. Ποιο κίνητρο υπάρχει για το αμερικανικό εταιρικό σύστημα και το «στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα» της (ή βουλευτές και γυναίκες που χρηματοδοτούνται από αμυντικές εταιρείες;) να προωθήσουν την ειρήνη στην Ουκρανία;

Η κερδοφορία του πολέμου στην Ουκρανία για τους εργολάβους Άμυνας των ΗΠΑ φαίνεται στην πρόσκληση προς τον Πρόεδρο Ζελένσκι να προεδρεύσει στο συνέδριό τους για την αμυντική βιομηχανία!

[Ο Ζελένσκι επικεφαλής της Διάσκεψης Αμυντικής Βιομηχανίας των ΗΠΑ]

Ακόμη περισσότερα κέρδη θα προκύψουν από τις χώρες της ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο που δεσμεύονται να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες.

ΚΛΙΜΑ  

Τρισεκατομμύρια δολάρια έχουν δεσμευτεί παγκοσμίως για την «καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής», που χρηματοδοτούνται αμέσα από εκβιαστικούς φόρους στους καταναλωτές ενέργειας και εισρέουν στα ταμεία μεγάλων επιχειρήσεων και ακαδημαϊκών ιδρυμάτων (υπό την προϋπόθεση ότι παρέχουν το σωστό είδος προπαγάνδας για το κλίμα). 

Αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν αυτή την ατζέντα, τα κορπορατιστικά φασιστικά ΜΜΕ λογοκρίνουν και τα «διαγράφουν». 

ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΑ 

Το γιγάντιο αμερικανικό επενδυτικό ταμείο, η Blackrock και η Lloyds Bank στο Ηνωμένο Βασίλειο αγοράζουν σπίτια (σε ανταγωνισμό με άτομα και οικογένειες, αυξάνοντας τις τιμές) και στη συνέχεια τα πουλάνε σε ιδιώτες και οικογένειες. Φυσικά ως δικαιούχοι των «χρημάτων των άλλων» χρησιμοποιούν τα ίδια τα κεφάλαια του λαού (ως αποταμιευτές των συντάξεών τους) εναντίον τους και το κάνουν πίσω από τον τοίχο των εταιρικών φορολογικών προνομίων που δεν είναι διαθέσιμα σε ιδιώτες, οικογένειες και μικρές επιχειρήσεις.

Ο πολυδισεκατομμυριούχος Μπιλ Γκέιτς αγοράζει αγροκτήματα για να τα μισθώσει σε αγρότες 

Η ολλανδική κυβέρνηση απειλεί να μειώσει τους αγρότες κατά 30%

«Η Angel Cushing βρήκε το δρόμο της σε μια συνάντηση του Παγκόσμιου Συνασπισμού Ηγεσίας των ΗΠΑ, ενός εργαλείου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για να πείσει τους αγρότες να παράγουν λιγότερα, να αποδεχτούν παγκόσμιες υπαγορεύσεις για το πώς και τι να παράγουν και να είναι χαρούμενοι για αυτό - για το κλίμα. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία της Cargil, μιας από τις τέσσερις εταιρείες συσκευασίας που ελέγχουν την αμερικανική βιομηχανία βοείου κρέατος. Και εδώ είναι ένα σοκαριστικό – η Cargil πειραματίζεται με την παραγωγή ψεύτικου κρέατος από φυτά!». 

Από το Catching Fire news

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Τα τελευταία χρόνια δεν έλειψαν οι εκλογές. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, έχουμε δημαρχιακές εκλογές, ενοριακές εκλογές, περιφερειακές εκλογές, νομαρχιακές εκλογές, εθνικές εκλογές και (μέχρι πρόσφατα) ευρωεκλογές.

 Το μόνο πρόβλημα είναι αφού όλα τα μεγάλα κόμματα υποστηρίζουν τις ίδιες κρατικιστικές πολιτικές, οι ψήφοι δεν σημαίνουν τίποτα – επειδή το ιδεολογικό κορπορατιστικό κλείδωμα των μεγάλων κομμάτων σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική επιλογή.

Η κυριαρχία στη βουλή του επαγγελματία πολιτικού, χωρίς επαγγελματικό υπόβαθρο εκτός κοινοβουλίου, είναι η άρνηση της δημοκρατίας. 

Οι εκλογές υποτίθεται ότι στέλνουν βουλευτές στο κοινοβούλιο για να εκπροσωπήσουν τον λαό ενάντια στην εξουσία του Κράτους, αλλά όταν φτάσουν εκεί αυτοί οι βουλευτές πληρώνονται καλά και συνταξιοδοτούνται από το κράτος, με την επιλογή των υποψηφίων να ελέγχεται αυστηρά από τον εταιρικό κομματικό μηχανισμό! Αυτοί που πληρώνουν τον βουλευτή φτιάχνουν και τη μελωδία.

Ακόμη και αυτή η άλλη μορφή ψήφου – η «ψηφοφορία των χρημάτων» με την οποία ξοδεύουμε ελεύθερα τα χρήματά μας σε μια ανταγωνιστική αγορά σημβαίνει όλο και λιγότερο λόγω της κυριαρχίας των επιχειρήσεων στην αγορά, των κρατικών παρεμβάσεων, των μονοπωλιακών αγορών και των εταιρικών φορολογικών προνομίων. 

ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ 

Είτε ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν που είπε: «Θεωρώ ότι δεν έχει σημασία ποιος στο κόμμα θα ψηφίσει ή πώς, αλλά αυτό που είναι εξαιρετικά σημαντικό είναι αυτό — ποιος θα μετρήσει τις ψήφους και πώς» δεν ήταν ποτέ πιο ξεκάθαρο ότι αυτό συμβαίνει σήμερα.

Στις Η.Π.Α – και όλο και περισσότερο σε όλο τον κόσμο, δεν έχουμε πολίτες που μετρούν ψήφους, αλλά μετρούν μηχανήματα που ελέγχονται από εταιρείες! Και γνωρίζουμε από στελέχη της εταιρείας Dominion Voting Systems των ΗΠΑ ότι πολλοί από τους υπεύθυνους έχουν σαφείς και καταστροφικές πολιτικές ατζέντες. Ο Έρικ Κούμερ του Dominion είπε ότι «έτρεξε τον Τραμπ». Η πλήρης έκταση της νοθείας ψήφων/καταμέτρησης ψήφων σε αυτές τις εκλογές του 2020 δεν έχει ακόμη γίνει γνωστή από τα κορπορατιστικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ. 

Δείτε:

Η ΒΡΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΥΓΕΙΑ 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή αντιδημοκρατικής κορπορατιστικής διαφθοράς από τους υπερεθνικούς οργανισμούς που είναι μη εκλεγμένοι αλλά ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τους «λαούς του κόσμου». Ένας τέτοιος οργανισμός είναι φυσικά ο «Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας» του οποίου ο πρώτος Γενικός Διευθυντής από το 1948 έως το 1953 ο Δρ George Brock Chisholm είπε: «Για να επιτευχθεί η παγκόσμια διακυβέρνηση, είναι απαραίτητο να αφαιρέσουμε από το μυαλό των ανθρώπων τον ατομικισμό, την πίστη στην οικογενειακή παράδοση, τον εθνικό πατριωτισμό και τα θρησκευτικά δόγματα».

Ο τυπικός μεγαλομανής της παγκόσμιας κυβέρνησης έχει φυσικά απόλυτη περιφρόνηση για τα άτομα, τις οικογένειες και τα έθνη επειδή αποτελούν εμπόδια στην παγκόσμια ηγεμονία του – και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή αυτού του καλά διαχειριζόμενου φόβου που επιτρέπει την αύξηση της δύναμης από τη μολυσματική ασθένεια.

Ο επικεφαλής του ΠΟΥ, Δρ Tedros Adhanom Gebreyesus, ήταν ένας Αιθίοπας κομμουνιστής που ως υπουργός Υγείας ήταν συνένοχος στην άρνηση θεραπείας, τροφής και φαρμάκων στον λαό της Σομαλίας του Ogaden. Στην αρχή της κρίσης του COVID 19 αρνήθηκε να ακούσει τις προειδοποιήσεις από την Ταϊβάν, αλλά συνέχισε με την αρχική συγκάλυψη από Κινέζους κομμουνιστές. Η Κίνα είναι πλέον ο μεγαλύτερος δωρητής στον ΠΟΥ.

Ο ΠΟΥ συμφώνησε με τα ψέματα της Pfizer σχετικά με την ασφάλεια των εμβολίων, παρά τα στοιχεία δοκιμής που έδειξαν τεράστια αύξηση στις αποτυχημένες εγκυμοσύνες, ενώ τα εμβόλια του ΠΟΥ κατά του τετάνου στην Αφρική περιείχαν κρυφά ένα εμβόλιο στείρωσης.

Αυτός είναι ένας τυπικά καλοχρηματοδοτούμενος, πολιτικά χειραγωγούμενος, ακαταλόγιστος ΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ

Φιλανθρωπικά Ιδρύματα  

Τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, οι «φιλανθρωπικές οργανώσεις», που χρηματοδοτούνται με άγνοια από πολιτικούς, με δαπανηρές φορολογικές ελαφρύνσεις, εκμετάλλευση φτηνών ή απλήρωτων εργαζομένων και επιδοτούμενα καταστήματα λιανικής αποτελούν μεγάλη πηγή διαφθοράς, φοροαποφυγής και ξεπλύματος χρήματος – και αλαζονικής και εκμεταλλευτικής συμπεριφοράς στον τρίτο κόσμο όπως γνωρίζουμε από την αποκρουστική συμπεριφορά της OXFAM στην Αϊτή ( https://www.theguardian.com/world/2018/jun/15/timeline-oxfam-sexual-exploitation-scandal-in-haiti ). 

Στη Βρετανία υπάρχουν πάνω από 160.000 «φιλανθρωπικές οργανώσεις». 

Κορυφαίοι πολιτικοί ίδρυσαν φιλανθρωπικά «Ιδρύματα» (Blair, Clintons** κ.λπ.) που αποτελούν πηγή κατάφωρης διαφθοράς καθώς οι δωρεές κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση πολιτικών αξιωμάτων χρησιμοποιούνται (μετά από εκβιαστικά «έξοδα») για να «βοηθήσουν» ομάδες και χώρες όπου πολλές εταιρείες που έκαναν δωρεές απασχολούνται στην εκτέλεση του έργου.

ΣΤΟΝ ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟ ΟΙ ΕΛΙΤΙΣΤΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΛΑ:

Οι ελιτιστές δεν είναι η αληθινή ελίτ, είναι οι αυτοδιοριζόμενες «ελίτ» που εργάζονται σε ή για τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη μεγάλη κυβέρνηση και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν τον ορισμό των «ελίτ». 

Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΗ ΕΚΛΕΓΕΝΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΡΙΟΝΕΤΩΝ, ΤΩΝ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ» ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ

Είναι αυτοί τους οποίους ο Κορπορατισμός και τα ΜΜΕ του, παρουσιάζουν στο λαό ως «ηγέτες». Δεν έχει σημασία πόσο άχρηστοι ή παράλογοι είναι, γιατί δεν θα κυβερνήσουν στην πραγματικότητα – αυτό είναι προνόμιο των κορπορατιστών που βρίσκονται πίσω τους. Τους δίνεται μια σκηνή για να χορέψουν και ένα σενάριο για να διαβάσουν (όπως όταν όλοι με μια φωνή παπαγάλιζαν «χτίστε ξανά καλύτερα») και η διεφθαρμένη υπόσχεση πλούτου όταν φύγουν από τα καθήκοντά τους. 

Είναι εντυπωσιακό πόσοι από αυτούς που κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα των ειδήσεων μας δεν είναι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας αλλά οι μη εκλεγμένοι. 

Εδώ είναι μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα που είναι υπερδραστήρια πολιτικά χωρίς ποτέ να προσφερθούν να εκλεγούν. Μπορούμε να τους "ψηφίσουμε"; Οχι!

Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν

Τζόζεφ Μπορέλ

Klaus Schwab

Τόνι Μπλερ

Πρίγκιπας Κάρολος

Οι Μάρκλς 

Μπιλ Γκέϊτς

Γκρέτα Τούνμπεργκ 

Mark Zuckerberg

Tedros Adhanom Ghebreyesus (ΠΟΥ)

Σερ Πάτρικ Βάλανς

Κρις Γουίτι

Τζορτζ Σόρος 

Ντέιβιντ Ατένμπορο

Ηθοποιοί στη βρετανική τηλεόραση στρατολογήθηκαν για να προσποιηθούν ότι είναι γιατροί που προωθούν εμβόλια.

ΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

Όταν ο λαός χάνει τις δημοκρατικές του εξουσίες, οι πολιτικοί – ειδικά οι ηγέτες – επιλέγονται από τους μη εκλεγμένους (ομάδες συμφερόντων, επαγγελματικές ενώσεις, συνδικάτα, εταιρείες, υπερεθνικές δυνάμεις) και παρουσιάζονται για εκλογή ως εμπορεύματα που μπορούν να προωθηθούν με τυπικές τεχνικές διαφήμισης στα μέσα. Τρεις τέτοιες μαριονέτες μπορούν εύκολα να εντοπιστούν σήμερα:

Ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν , που απορρίφθηκε από τα μέλη του κόμματός του όταν ήταν στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος (πέτυχε 1%), διορίστηκε Αντιπρόεδρος από τον Ομπάμα

Η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις, έλαβε 3% υποστήριξη από το δικό της κόμμα όταν ήταν στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών αλλά διορίστηκε από τον Μπάιντεν ως Αντιπρόεδρός του

Ο Πρόεδρος Volodymyr Zelensky – τοξικομανής και κωμικός γνωστός επειδή έπαιζε πιάνο με το πέος του, έπαιξε στην τηλεόραση έναν δάσκαλο που έγινε πρόεδρος, υιοθετήθηκε για την πραγματική προεδρία και χρηματοδοτήθηκε από τον ιδιοκτήτη αυτού του τηλεοπτικού σταθμού και υμνήθηκε παγκοσμίως από τα Κορπορατιστικά Δυτικά Μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ. Μια κλασική κορπορατιστική δημιουργία!

ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ

Και ποιοι θεσμοί (εξίσου μη εκλεγμένοι φυσικά) ελέγχουν την πολιτική ατζέντα; τα κοινοβούλια; τον Ελεύθερο Τύπο; τους ψηφοφόρους και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους; 

ΟΧΙ, αυτοί είναι οι νέοι κυβερνώντες:

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ της ΕΕ με την περιφρόνηση της δημοκρατίας και της αυτοκρατορικής της φιλοδοξίας (και την απειλή της να ελέγξει την εκλεγμένη κυβέρνηση της Ιταλίας!)

Ο ΟΗΕ με τις διάφορες «ατζέντες» του που απαιτούν την υπακοή των εκλεγμένων κυβερνήσεων

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ με τις προτάσεις του για παγκόσμιο έλεγχο

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ με τη «μεγάλη επαναφορά» του

και το πιο επικίνδυνο από όλα – οι δημιουργοί εικόνας, οι χειραγωγοί ειδήσεων, οι λογοκριτές και οι εκπαιδευτικοί προπαγανδιστές:

Twiter

Facebook

Apple

Google

Youtube 

BBC

Πανεπιστήμια

ΟΛΟΙ ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ Ή ΝΑ ΛΟΚΟΚΡΙΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, να ανακατευθύνουν τις αναζητήσεις στο Διαδίκτυο, να αποπλατφορμίζουν άτομα με τα οποία διαφωνούν και απολύοντας υπαλλήλους με λάθος απόψεις – και γιατρούς και ακαδημαϊκούς με λάθος ανάλυση – όλα αυτά χωρίς καμία νομική διαδικασία (ο ίδιος ο ορισμός του φασισμού)

Οι περισσότεροι από εμάς στις δυτικές «δημοκρατίες» ζούμε σε όλο και πιο φασιστικά κράτη. Χτίζονται σε ένα περιθωριοποιημένο εκλογικό σώμα, ευνουχισμένα κοινοβούλια, που επιτρέπουν στην εταιρική απληστία, στο "σοσιαλιστικό" κράτος και στον πολιτικό ιμπεριαλισμό να συνεργάζονται χέρι-χέρι. Η ασθένεια είναι ο κορπορατισμός (η βάση του φασισμού και του ναζισμού) που φτιάχνει πολέμους, όπως βλέπουμε στην επίθεση στη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας και στην επίθεση στην Κίνα μέσω της Ταϊβάν.

Παραπομπές

• Benito Mussolini, My Autobiography (Νέα Υόρκη: Charles Scribner's Sons, 1928).
• 2.Παρατίθεται στο John T. Flynn, As We Go Marching (Νέα Υόρκη: Doubleday, 1944), σελ. 70.
• 3.Ibid.
• 4.Αναφέρεται στο Richard Griffiths, Fellow Travelers of the Right: British Enthusiasts for Nazi Germany, 1933-39 (Λονδίνο: Trinity Press, 1980), σελ. 259.
• 5.Alastair Hamilton, The Appeal of Fascism: A Study of Intellectuals and Fascism, 1919-1945 (Νέα Υόρκη: Macmillan, 1971), σελ. 288.
• 6.Benito Mussolini, Fascism: Doctrine and Institutions (Ρώμη: Adrita Press, 1935), σελ. 10.
• 7.Ibid.
• 8.Richard Epstein, Takings (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1985), px
• 9.Μουσολίνι, Φασισμός, σελ. 68.
• 10.Ibid.
• 11.Ό.π., σελ. 122.
• 12.Ira C. Magaziner και Robert B. Reich, Minding America's Business (Νέα Υόρκη: Vintage Books, 1982).
• 13.Ό.π., σελ. 343.
• 14.Ό.π., σελ. 370.
• 15.Ira C. Magaziner, Silent War (Νέα Υόρκη: Random House, 1989), σελ. 306.
• 16.Fausto Pitigliani, The Italian Corporative State (Νέα Υόρκη: Macmillan, 1934), σελ. 98.
• 17.Ό.π., σελ. 93.
• 18.Ό.π., σελ. 95.
• 19.Magaziner and Reich, Minding America's Business, σελ. 379.
• 20.Ό.π., σελ. 378.
• 21.Ibid.
• 22.Lane Kirkland, «An Alternative to Reaganomics», USA Today, Μάιος 1987, σελ. 20.
• 23.Center for National Policy, Restoring American Competitiveness (Washington, DC: Center for National Policy, 1984), σελ. 7.
• 24.Rebuild America, An Investment Economics for the Year 2000 (Washington, DC: Rebuild America, 1986), σελ. 31.
• 25.Pitigliani, The Italian Corporative State, σελ. 93.
• 26.Ibid.
• 27.Ibid.
• 28.Gaetano Salvemini, Under the Axe of Fascism (Νέα Υόρκη: Viking Press, 1936), σελ. 380.
• 29.S. Belluzzo, Liberta, 21 Σεπτεμβρίου 1933, παρατίθεται στο Salvemini, Under the Axe of Fascism, σελ. 385.
• 30.Salvemini, Κάτω από το τσεκούρι του φασισμού, σελ. 380.
• 31.ό.π., σελ. 385
   
• 32.Lawrence Dennis, The Coming American Fascism (Νέα Υόρκη: Harper, 1936), σελ. 180.
• 33.Adolph Hitler, Mein Kampf (Βοστώνη: Houghton Mifflin, 1943), σελ. 297.
• 34.Ibid.
• 35.Ό.π., σελ. 126.
• 36.Norman H. Baynes, The Speeches of Adolph Hitler (Νέα Υόρκη: Howard Fertig, 1969), σελ. 104.
• 37.Ό.π., σελ. 105.
• 38.Ό.π., σελ. 104.
• 39.Ibid.
• 40.Παρατίθεται στο Samuel Rosenman, ed., The Public Papers and Addresses of Franklin D. Roosevelt (Νέα Υόρκη: Random House, 1938-50), σελ. 750.

Ο ολοκληρωτισμός ως «φροντίδα»

"Η γλώσσα φροντίδας και προστασίας της Αριστεράς ήρθε να εξυπηρετήσει τον πολιτικό ορθολογισμό της άρχουσας τάξης".

Έρευνα: Γ. Σεχίδου

18.9.2022

της Έλενα Λουίζα Λανγκ

15 Ιουλίου 2022

ΕΙΚΟΝΑ: SCOTT MENCHIN

Tο βιοϊατρικό καθεστώς που προέκυψε μετά την πανδημία Covid στηριζόταν σε μια απλή ηθική επιταγή: «προστασία των ευάλωτων». Κάτι τέτοιο απαιτούσε να μείνουμε μέσα, να φορέσουμε τη μάσκα και να εμβολιαστούμε, ανεξάρτητα από το τίμημα της σωματικής ακεραιότητας και αυτονομίας.

Η πολιτισμική και κοινωνική ενότητα πίσω από αυτή τη λογική, την ομόφωνη υποστήριξη του καθεστώτος από την antifa στις πολυεθνικές εταιρείες, ήταν εντυπωσιακή. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, περισσότερες από 150 μεγάλες εταιρείες άλλαξαν αυθόρμητα τα λογότυπα και τα συνθήματα της μάρκας τους για να υποστηρίξουν την εκστρατεία εμβολιασμού.

Η BMW γιόρτασε «τη χαρά του εμβολιασμού». «Εμβολιάσου- το λατρεύω», φώναξε η McDonald's, ενώ η Nespresso πήγε με το «Εμβολιαστείτε. Τι άλλο;» Πολιτικά κόμματα, πανεπιστημιακά τμήματα δημοσίων σχέσεων, ειδήμονες των μέσων ενημέρωσης, μη κυβερνητικές οργανώσεις, τροτσκιστικές ομάδες,– όλοι έπαιξαν το ρόλο τους στην εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού λέγοντάς μας (με ήπιο τρόπο, φυσικά) να εμβολιαστούμε – γιατί αλλιώς....??.

Από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, οι όροι "ευπάθεια", "αλληλεγγύη" και "φροντίδα", που ήδη κυκλοφορούσαν ανάμεσα σε επιφανειακά συμπονετικούς αντι-Τραμπικούς αριστερούς, έθεσαν την καινοτομία μας νέας ορθολογικότητας, όπως ο Michel Foucault την περιγράφει στη λογική των κοινωνιών ελέγχου. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι η Αριστερά, παρά τις διαμαρτυρίες και παρά τη θέση του μόνιμου-outsider που κατέχει, αυτή τη φορά εξάντλησε τα όριά της, ειδικά τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Η ρητορική της "ευπάθειας" και της "φροντίδας" εκφοβίζει τις μάζες να αποδεχθούν μια σειρά παραβιάσεων ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, όπως το να είμαστε φυλακισμένοι στα σπίτια μας, με την οξύμωρη "κοινωνική απομάκρυνση", τις μάσκες και, πάνω απ' όλα με τις εντολές εμβολιασμού, πρωτοφανείς σε σοβαρότητα για την παγκόσμια κλίμακά τους.

Ωστόσο, η προσποίηση της Αριστεράς για την "προστασία των ευάλωτων" δεν είναι μόνο πολιτικά και κοινωνικά διαβρωτική. Βρίσκεται επίσης, φιλοσοφικά, σε μια αόριστη και αυταρχική λογική. Η αποκλειστική προσοχή που δίνεται στο αφηρημένο πλαίσιο της «ευπάθειας» και της «αλληλεγγύης», της «κοινότητας» και της «φροντίδας»-πάντα για τους άλλους », ποτέ για τον εαυτό μας-εξυπηρετούσε τη συγκάλυψη της απώλειας εισοδήματος και ψυχολογικής βλάβης που προκλήθηκε μέσα από την τεράστια κλίμακα αναστολών των πολιτικών μας δικαιωμάτων. Όπου κάποτε η αριστερά αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, τώρα έπλενε τα φοβισμένα χέρια της και έμενε στο σπίτι. Ήταν οι εντολές του εμβολίου, οι απώλειες θέσεων εργασίας και η αδυναμία να ταξιδέψει κανείς, ακόμη και στη χώρα διαμονής του (ένας κανόνας που ίσχυε ακόμη σε μέρη της Αυστραλίας και του Καναδά μέχρι πρόσφατα), που προκάλεσε την πιο καταφανή βλάβη στους εργαζόμενους. Οι εντολές εμβολίων ήταν οι πιο ενοχλητικές από αυτές τις κοινωνικές επιχειρήσεις - κυριολεκτικά, επειδή απαίτησαν την άμεση παράδοση της προσωπικής αυτονομίας και της σωματικής ακεραιότητας του ατόμου, η οποία θα ήταν αδιανόητη μόλις πριν από λίγα χρόνια.

Αυτό που ήταν πιο αξιοσημείωτο από την ίδια την εκστρατεία, η οποία έλαβε διαφορετικές μορφές από έθνος σε έθνος, ήταν η ετοιμότητα με την οποία οι άνθρωποι υπέβαλαν τον εαυτό τους σε παραβίαση της ελευθερίας τους ως πολιτικά όντα εγκαταλείποντας οποιοδήποτε νομικό ζήτημα. 

Αν θεωρήσουμε το ευρύτερο πλαίσιο της κατάστασης του μεμονωμένου υποκειμένου στις καθυστερημένες νεοφιλελεύθερες κοινωνίες, αυτό ίσως δεν είναι τόσο περίεργο.

Για δεκαετίες, οι συνθήκες εργασίας και ζωής δείχνουν προς την αποξένωση των απλών πολιτών.

Σε μια ολοένα και πιο κλειστοφοβική αγορά εργασίας, κάτω από τη συχνή αποθάρρυνση των συνθηκών εργασίας, η επαγγελματική ζωή έχει γίνει μια σταθερή αυτοθυσία, μια βόλτα ντροπής. 

Κι ακόμα πιο παρανοϊκά, απαιτούμε από τους εργαζόμενους να αποδείξουν ότι αξίζει να έχουν ακόμη δουλειά.

Οι μαζικές πλαστογραφίες μηχανικής εργασίας με υποκλοπή των ώρων δουλειάς σε χώρους εργασίας, πανεπιστήμια και σχολεία, τα εργαστήρια αντι-ρατσισμού, η LGBTQ γλωσσική αστυνομία, οι προπονήσεις της κλιματικής ευσυνειδησίας", όλα αυτά που επιβάλλονται από πάνω-έχουν γίνει σταθερά εδραιωμένες τελετουργίες.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι μια πρόσφατη μελέτη του Lancet 10.000 εφήβων και νέων ενηλίκων αποκάλυψε ότι περισσότεροι από τους μισούς αισθάνονταν "λυπημένοι, ανήσυχοι, θυμωμένοι, ανίσχυροι, αβοήθητοι και ένοχοι" για την αλλαγή του κλίματος.

Η ιδέα της ευπάθειας ως καθοδηγητικής πολιτικής αρχής της Αριστεράς πηγαίνει πίσω στη γέννηση των σοσιαλδημοκρατικών και εργατικών κομμάτων στις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν η εργατική τάξη που χρειάστηκε προστασία από τις σκληρές αντιξοότητες της αγοράς, καθώς ο καπιταλισμός παράγει αναγκαστικά έναν περιττό αποθεματικό στρατού εργασίας.

Αλλά από την εμφάνιση της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης στη δεκαετία του 1970, πραγματοποιήθηκε αξιοσημείωτη μετατόπιση στον λόγο της ευπάθειας.

Δεν είναι πλέον η εργατική τάξη στην αντιπαράθεση της με το κεφάλαιο, αλλά οι ειδικές ομάδες ταυτότητας, οι φυλετικά περιθωριοποιημένες και οι σεξουαλικά αποκλεισμένες ομάδες, οι οποίες έγιναν "ευάλωτα θύματα". Η γλώσσα της φροντίδας και της προστασίας της Αριστεράς ήρθε για να εξυπηρετήσει την πολιτική ορθολογικότητα της άρχουσας τάξης, και δε μπόρεσε να διακρίνει τα ιδεολογικά από τα υλικά της προτάγματα. Με αυτόν τον τρόπο, η "ευπάθεια"[“vulnerability”] έγινε ένα ισχυρό εργαλείο στο οπλοστάσιο των επαγγελματιών-μάνατζερ που κυριαρχούν στη νεοφιλελεύθερη εποχή.

Αυτό που πραγματικά προώθησε  την άνοδο της PMC στην εξουσία, ωστόσο, ήταν μια πιο θεμελιώδης επιστημονική μετατόπιση. Η Αριστερά και οι κύριοι διανοούμενοι της, συνήθως απασχολημένοι να δηλώνουν τα πάντα για να ανταποκρίνονται άμεσα στην «κοινωνική κατασκευή», ξαφνικά διακήρυξαν ότι το μυθιστόρημα Coronavirus είναι ένα «φυσικό φαινόμενο», μια «πρόκληση από ανεξέλεγκτες φυσικές δυνάμεις», όπως το έθεσε ο Γερμανός φιλόσοφος Jürgen Habermas. Επιπλέον, στη ρητορική των προοδευτικών που κυμαίνονται από τους πράσινους πολιτικούς στη Γερμανία έως τους Αμερικανούς ειδήμονες, ο ιός έπρεπε να θεωρηθεί ως αυτο-ενεργητικός παράγοντας με τη δική του υποκειμενική πρόθεση, κίνητρα, ακόμη και πολιτική ατζέντα.

Αυτή η φετιχιστική αναστροφή - επάγει τις αυτόνομες εξουσίες σε ένα άψυχο πράγμα - σε σχηματισμένες τεχνοκρατικές λύσεις, όπως τα κλείδωμα και οι πυρετωδώς προωθούμενοι μαζικοί εμβολιασμοί, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος. Επιπλέον, η μετατροπή του ιού σε έναν εκ προθέσεως πράκτορα μετατόπισε την ευθύνη για τις αυτοκτονίες και την ενδοοικογενειακή βία, την απώλεια εισοδήματος και την ακραία αστυνομική βία κατά των διαδηλωτών, μακριά από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες, αλλά στη... «φύση»(!).

Ένα παθογόνο, όπως οποιοδήποτε "φυσικό" φαινόμενο, είναι μόνο τόσο σοβαρό όσο η κοινωνική του απάντηση σε αυτό.

Εάν η απάντηση, δικαιολογημένη ως "αντικειμενικός περιορισμός" εξαιτίας του ιού, είναι πιο θανατηφόρα από την αιτία, τότε έχουμε να κάνουμε με μια καταστροφική πλάνη.

Ωστόσο, με αυτή τη λογική, η Αριστερά είχε ελεύθερη τη δίοδο για να κακοποιήσει τους επικριτές των μέτρων ως «παράλογους» συμμάχους του ιού.

Η αριστερά εδραίωσε έτσι τη δική της διακριτή εξουσία, διαχειριζόμενη την επιστημολογική μετατόπιση προς τα πάντα (φυλή, φύλο) ως "κοινωνικό κατασκεύασμα" - εκτός από τον ιό.

"Η προσποίηση της Αριστεράς για την« προστασία των ευάλωτων »... στηρίζεται, φιλοσοφικά, σε μια αόριστη και αυταρχική λογική».

Μέσω αυτής της θεμελιώδους απόκλισης από την κρίσιμη (μαρξιστική) θέση της ιστορία της, η Αριστερά θα μπορούσε να υπονομεύσει περαιτέρω την αρχική της αποστολή για την προστασία των ευάλωτων εργαζομένων.

Διότι, ενώ η PMC δεν αποκόμισε σημαντικά οφέλη από τις εντολές κλειδώματος και εμβολιασμού, οι αστικοί επαγγελματίες χρησιμοποίησαν πολύ αυτά τα μέτρα στον ιδεολογικό αγώνα ενάντια στην εργατική τάξη, αναλαμβάνοντας το ρόλο των μαστιγωτών του προλεταριάτου.

Για να λειτουργήσει αυτό, η "ευπάθεια" στη φαντασία του PMC έπρεπε να μετατοπιστεί από τις ευάλωτες ομάδες με την ακριβή έννοια (όπως οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά, οι επισφαλείς εργαζόμενοι στις υπηρεσίες κλπ.) σε ένα αδιαφοροποίητο σύνολο υπό συνεχή επίθεση από τους εχθρούς της κοινωνίας των πολιτών, που τυχαίνει όμως να είναι οι πολιτικοί εχθροί των επαγγελματιών του νεοφιλελευθερισμού..

Αυτή η κίνηση επέτρεψε βολικά την ταυτοποίηση του "αγώνα ενάντια στον ιό" με τον "αγώνα ενάντια στον φασισμό",  συγκαλύπτοντας τα ερωτήματα της ιατρικής υγιεινής με εκείνα της "κοινωνικής υγιεινής". Η φωνητική καταγγελία των κριτικών του κράτους της βιοπολιτικής ασφάλειας ως "δεξιάς", ως θεωρητικών συνωμοσίας, αντι-vaxxers και ούτω καθεξής ήταν μόνο για ανάγνωση και επακόλουθα, στο πλαίσιο αυτής της συγχώνευσης, έθετε το ζήτημα της ήττας του ιού στο ίδιο επίπεδο με τη νίκη της Αριστεράς. Η οργάνωση του ιού σε θέμα της πολιτικής ζωής και του θανάτου για την Αριστερά, δικαιολόγησε την κατάργηση των πολιτικών δικαιωμάτων, μια απαραίτητη θυσία αίματος για την κατάληωη της εξουσίας. Φυσικά, η "προστασία των ευάλωτων" καταστρέφοντας τα μέσα διαβίωσης και τις ζωές τους, ήταν πάντα μια αντιφατική πρόταση. Είναι επίσης, πιο εντυπωσιακά αυτοκαταστροφική για τη δική της φιλοσοφία-δηλαδή, λογικά και ηθικά.

Επομένως, το επιχείρημα κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών για λογικούς και ηθικούς λόγους το κάνει κόμη πιο εμφανές, διότι υπερβαίνει το ζήτημα του πολιτικού κινήτρου και μας λέει περισσότερα για τη διϊστορική λογική των κρατικών παραβιάσεων των πολιτικών δικαιωμάτων. Γιατί και πάλι, η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των απλών ανθρώπων είναι ένας υπεριστορικός στόχος για τις ελίτ της εξουσίας, ειδικά στις σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατίες, και δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο cui bono-question.

"Η γλώσσα φροντίδας και προστασίας της Αριστεράς ήρθε να εξυπηρετήσει την πολιτική ορθολογικότητα της άρχουσας τάξης".

Θυμηθείτε ότι τα διαβατήρια εμβολιασμού και τα "πιστοποιητικά COVID" έπρεπε να συμμετάσχουν στην κοινωνική ζωή στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, μερικές φορές ακόμη και μόνο για να επιβιβαστεί κανείς στη δημόσια συγκοινωνία, να καθίσει σε ένα καφενείο ή να επισκεφθεί μια βιβλιοθήκη. Θυμηθείτε επίσης ότι μόλις τον Απρίλιο, η γερμανική Bundestag ψήφισε για μια γενική εντολή εμβολίου για κάθε κάτοικο ηλικίας 60 ετών και άνω, μετά την πρόταση των σοσιαλδημοκρατών και των πράσινων για αναγκαστικούς εμβολιασμούς για όλους, ηλικίας 18 ετών και άνω. 

Της ψηφοφορίας προηγήθηκαν εβδομάδες έντονης συζήτησης στο Bundestag, η οποία βασίστηκε αποκλειστικά σε ηθικές ή μάλλον αμβλύνουσες, σκέψεις. Το 23χρονο πράσινο μέλος της Bundestag Emilia Fester, γνωστή για τους χορούς της στο Tiktok περισσότερο από οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική παρέμβαση, αντιπροσώπευε την άποψη των αυταρχικών εμβολίων, με ιογενείς ριπές για τις οποίες κατηγορούσε "τα μη εμβολιασμένα" άτομα, αλλά και για τις νύχτες στα κλαμπ και τα πάρτι γενεθλίων που στερούνταν εξαιτίας τους.: " ...Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας για τη ζωή άλλων ανθρώπων, να προστατεύσουμε τις ευάλωτες ομάδες, γιατί αυτή είναι η αλληλεγγύη μας. ... Η ατομική σας ελευθερία τελειώνει όπου αρχίζει η συλλογική ελευθερία! Η ατομική σας απόφαση να μην εμβολιάζεστε, επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων στη γερμανική ομοσπονδιακή δημοκρατία. Είναι μια επιβολή για την πλειοψηφία της αλληλεγγύης. ... Ο εμβολιασμός δεν μπορεί πλέον να είναι ατομική απόφαση!"

Στην εκδήλωση, το κόμμα της απέτυχε να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία για εντολές εμβολιασμού μόνο λόγω μιας ανταγωνιστικής, και όχι λιγότερο αυταρχικής, πρότασης για «μητρώα εμβολιασμού» από τους Χριστιανοδημοκράτες που κέρδισαν εκείνη την ημέρα - και όχι λόγω της ευρείας αντίθεσης στις πρωτοφανείς φασιστικές συνέπειες του επιχειρήματός της.

Το πιο θεμελιώδες πρόβλημα με τις εντολές εμβολίων Covid είναι το ηθικό

Αφήστε κατά μέρος τα ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τις παρενέργειες των εμβολίων και τις απαλλαγές ευθύνης που χορηγούνται στους κατασκευαστές από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Το πιο θεμελιώδες πρόβλημα με τις εντολές εμβολίων Covid είναι το ηθικό, ακριβώς επειδή οι κυβερνήσεις, οι εταιρικοί εργοδότες, οι ΜΚΟ και άλλα κέντρα εξουσίας επικαλέστηκαν ηθικούς ισχυρισμούς σχετικά με την «προστασία των άλλων» και τη γενική κοινωνική ευθύνη για να δικαιολογήσουν αυτά τα μέτρα: Η ελευθερία και η σωματική μας ακεραιότητα, διακυβεύεται με το επιχείρημα της ελευθερίας και της σωματικής ακεραιότητας των άλλων.

Ακόμη και καθώς η πανδημία υποχωρεί, αυτό το παράδειγμα θα γίνει ακόμη πιο κυρίαρχο για την εδραίωση της αριστερής ελίτ εξουσίας τα επόμενα χρόνια. Εξάλλου, τα ρητορικά στοιχεία του παραδείγματος –«φροντίδα», «ευθύνη για τους άλλους» και ούτω καθεξής– ισχύουν εξίσου καλά για την κλιματική «έκτακτη ανάγκη» όσο και για τον νέο κορωνοϊό. Αξίζει λοιπόν να εξεταστούν οι πλήρεις επιπτώσεις.

Εξετάστε ένα πρόσφατο, και μάλλον εντυπωσιακό, παράδειγμα. Σε ένα δοκίμιο με τίτλο "Ζώντας με τον ιό: Πολιτική φροντίδας στην πανδημία", ο καθηγητής Sabine Hark, ένας καθηγητής για ζητήματα φύλου του Βερολίνου, υποστηρίζει ότι "το κεντρικό επιχείρημα για τον εμβολιασμό Corona είναι η ευπάθεια και η ευημερία των άλλων . Η επιμονή στη δική του σωματική ακεραιότητα βρίσκει συνεπώς το όριο του όπου η άρνηση του εμβολιασμού απειλεί την υγεία και τη ζωή των άλλων ».

Δημοσιεύθηκε στο Geschichte der Gegenwart ("Ιστορία του παρόντος") - ένα ελβετικό περιοδικό για την Academe που τα λέει όλα για τον βιοπολιτικό κοινωνικό διαχωρισμό κατά τη διάρκεια του Covid -και το δοκίμιο του Hark είναι αντιπροσωπευτικό του νέου αυταρχικού χαρακτήρα της μορφωμένης τάξης.

Σε αυτό, επαινεί τον καγκελάριο Otto von Bismarck, έναν εχθρό της εργατικής τάξης, -αν υπήρχε ποτέ ένας - και τη μη δημοκρατική Πρωσία για τις εντολές εμβολιασμού με την προώθηση του εμβολιασμού ήδη από το 1874: " Ο αντίστοιχος νόμος εμβολιασμού τέθηκε σε ισχύ στις 8 Απριλίου 1874. Ο Bismarck τον είχε ωθήσει από την αντίσταση. Επομένως, η Πρωσία ήταν διεθνής πρωτοπόρος. " Όποια και αν είναι τα πλεονεκτήματα της δημόσιας υγείας του Bismarck, το γεγονός είναι ότι τα εμβόλια ευλογιάς και πολιομυελίτιδας δεν μπορούν εύκολα να ταξινομηθούν στο ίδιο επίπεδο με τα εμβόλια που βασίζονται στο mRNA κατά του Covid, τα οποία παρεμβαίνουν σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, χωρίς, στην πραγματικότητα, να αποτρέψουν καμία μόλυνση.

Αλλά το κρίσιμο σημείο έγκειται στην ίδια την ηθική επιβολή: εγκαταλείψτε την σωματική σας ακεραιότητα για να προστατεύσετε την σωματική ακεραιότητα των άλλων! Τι προκύπτει από αυτό το αίτημα;

Ξεκινήστε με τη λογική επίπτωση. Η επιτακτική ανάγκη - να θυσιάσει κανείς τη δική του σωματική ακεραιότητα και την αυτονομία για χάρη των άλλων - δημιουργεί μια άπειρη παλινδρόμηση. Εάν παραιτηθώ από την σωματική μου ακεραιότητα για χάρη των άλλων, τότε από τους άλλους θα μπορούσε να ζητηθεί εξίσου να εγκαταλείψουν την σωματική τους ακεραιότητα για να προστατεύσουν αυτή των άλλων ανθρώπων. Και αυτοί οι επόμενοι ζητείται επίσης να εγκαταλείψουν την σωματική τους ακεραιότητα για εκείνη των άλλων, μέχρι όλοι να εγκαταλείψουν την σωματική τους ακεραιότητα, χωρίς να παραμείνουν στο παρελθόν στην ακεραιότητα της σωματικής ακεραιότητας.

Με άλλα λόγια: Εάν παραιτηθώ από τη φυσική μου αυτονομία, ποιος θα εγγυηθεί τη δική σας; Έτσι κανείς δεν είναι τελικά προστατευμένος. Και αυτό είναι ακριβώς το όλο σημείο της εκστρατείας εμβολιασμού Covid.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσατε να εντοπίσετε αυτόν τον "άλλο" που σας ζητείται να προστατεύσετε (ας πούμε, οι άνθρωποι ασθενέστερων ομάδων). Γνωρίζουμε ότι οι συννοσηρότητες αποτελούν επικρατέστερο παράγοντα στους θανάτους του Covid-19. Ας πούμε ότι το άτομο Α είναι άτυχο αρκετά ώστε να πάσχει από τρεις συννοσηρότητες με τα ακόλουθα ποσοστά θνησιμότητας: χρόνια αναπνευστική νόσο (που σχετίζεται με το 6,41 % των θανάτων των ασθενών, σύμφωνα με μία μελέτη), ασθένεια που σχετίζεται με ανοσοποιητικό (3,85 %) και με εγκεφαλικό (3,85 %). Αλλά το άτομο Β πάσχει μόνο από υπέρταση (που σχετίζεται με το 42,31 % των θανάτων, ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό). Έχουμε μείνει με μια ακόμη άπειρη παλινδρόμηση, παρόμοια με την άπειρη παλινδρόμηση των "καταπιεσμένων ομάδων": είναι κάποιος με τρεις συννοσηρότητες πιο ευάλωτη από ένα άτομο με μόνο μία ή δύο συννοσηρότητες, αν το ένα μόνο με μία ή δύο συννοσηρότητες είναι σε πιο σοβαρή κατάσταση από αυτό με τις τρεις συννοσηρότητες;

Πώς θα αποφασίσουμε ποτέ ποιος είναι πιο ευάλωτος, ποιον πρέπει να προστατεύσουμε;

Και αυτό είναι ακριβώς το σημείο.

Το λογικό αποτέλεσμα αυτού του αινίγματος θα ήταν να πούμε ότι απλά πρέπει να εμβολιαστούν όλοι. Αλλά τότε, ποιους περιλαμβάνει ακριβώς η "ευάλωτη" ομάδα που επωφελείται από την παραβίαση της σωματικής μου ακεραιότητας;

Αυτή η λογική δεν είναι απεριόριστη από την αρχή, επειδή διαχέει τις "ευάλωτες" ομάδες για να σημάνει ένα απροσδιόριστο σύνολο. 

Στο σύνολο αυτό ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονταν άνθρωποι με φόβο στις ενέσεις ή τις παρενέργειες, ούτε φυσικά οι φτωχοί ή οι φυλετικές μειονότητες

Όμως, ενώ οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και τα ιδρύματα υγείας αγκαλιάζουν αυτό το παράλογο, είναι τυφλοί στις συνέπειές του: γιατί όταν όλοι εμβολιαστούν, η αυτονομία του καθενός θα έχει παραβιαστεί, συμπεριλαμβανομένων των ευάλωτων ομάδων, οι οποίες, στο πλαίσιο αυτό, μυστηριωδώς ποτέ δεν συμπεριλαμβάνουν τις φυλετικές μειονότητες .

Κατά συνέπεια, είτε υπάρχει γενική φυσική αυτονομία για κάθε άτομο, που υποδηλώνει αμοιβαίο σεβασμό για τα φυσικά όρια κάποιου, είτε δεν υπάρχει καμία. Η παραβίαση των φυσικών ορίων, ανεξάρτητα από το αν κάποιος επιτρέπει να του συμβεί ή όχι, δεν είναι ποτέ προς το συμφέρον του "ευάλωτου", επειδή η προστασία της ίδιας της ακεραιότητας είναι ήδη η καλύτερη εγγύηση για την προστασία των "άλλων", και στην πραγματικότητα, η μόνη εγγύηση της φυσικής προστασίας για όλους. Αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές στην περίπτωση του Covid όταν θεωρούμε ότι ο εμβολιασμένος μπορεί να μολυνθεί και να μολύνει άλλους και, ως εκ τούτου, ενδεχομένως να τους βλάψει. Υπό αυτή την έννοια, το λογικό πλαίσιο των μαζικών εμβολιασμών Covid στο όνομα της "ευπάθειας" είναι αυτοκαταστροφική.

"Οι αστοί επαγγελματίες χρησιμοποίησαν πάρα πολύ αυτά τα μέτρα στον ιδεολογικό αγώνα ενάντια στην εργατική τάξη, αναλαμβάνοντας το ρόλο των μαστιγωτών του προλεταριάτου".

Το πρότυπο "φροντίδας" είναι επίσης αντιφατικό με ηθική έννοια. Για την άπειρη παλινδρόμηση της χρήσης των συμφερόντων των "άλλων ανθρώπων" με την απομάκρυνση των δικών σας συμφερόντων, αυτή δεν προστατεύει τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προστατεύει. Αντίθετα, τους πονάει.

Διότι αν μου ζητηθεί να μην επιμείνω στη φυσική μου αυτονομία, τότε πώς μπορώ, ως πολιτικό, ηθικό και φυσικό ον, να προστατεύσω τη φυσική αυτονομία των άλλων;

Εάν δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, πώς μπορώ να υπερασπιστώ το επόμενο άτομο; Η επιμένοντας στα πολιτικά μου δικαιώματα είναι ακριβώς αυτό που με θέτει στη θέση της μάχης για τα δικαιώματα των άλλων.

Η αδυναμία είναι ένα τρομερό μέρος από το οποίο πρέπει να καταπολεμήσουμε την εξουσία.

Η "κοινωνική ευθύνη" δεν μπορεί να διατηρηθεί υπό το νόημα κάποιου του οποίου τα πολιτικά δικαιώματα υπονομεύονται. Εν ολίγοις, ο ισχυρισμός για την "προστασία των ευάλωτων" είναι η περισσότερο ή λιγότερο άμεση ζήτηση για απόδοση στον πολιτικό αποπροσανατολισμό με το πρόσχημα του αξιότιμου σχεδίου φροντίδας. Ωστόσο, η καθολική πολιτική απαλλαγή δεν βελτιώνεται, σοτάροντας την "αλληλεγγύη".

Το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς για την "προστασία του ευάλωτου" δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον αυταρχισμό μιας φούσκας.

Τέλος, δώστε προσοχή στη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι εκστρατείες εμβολιασμού. Σύμφωνα με τον Hark, υπάρχει ένα ακόμη "μεγαλύτερο" κίνητρο για εμάς να απογυμνώσουμε εθελοντικά τα δικαιώματά μας: πρέπει να εγκαταλείψουμε τα δικαιώματά μας να εξυπηρετήσουμε το μεγαλύτερο αγαθό.

Ο πραγματικός λόγος, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με το πρόγραμμα μαζικού εμβολιασμού του κράτους, γεγονός που θα μας κάνει ευτυχισμένους-το γεγονός ότι ισοδυναμεί με την «ευτυχία της συμβολής σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας», σε κάτι που «δεν είναι εγώ».

«Αυτή η συνολική άρνηση του εαυτού στο όνομα ενός μεγάλου άλλου είναι, φυσικά, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα φασιστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Είναι το πώς αυτά τα καθεστώτα διαστρεβλώνουν την έννοια της αλληλεγγύης, διαστρέφοντας το γεγονός ότι το κράτος ή οι εταιρικές αρχές καταστρέφουν το άτομο για χάρη του συλλογικού, ενώ το καλό του ατόμου που εξασφαλίζεται από γνήσια συλλογική δράση.

"Τα ρητορικά στοιχεία του παραδείγματος -« φροντίδα »,« ευθύνη για τους άλλους »και ούτω καθεξής - εφαρμόζουν εξίσου καλά με το κλίμα « έκτακτης ανάγκης »ως προς το μυθιστόρημα Coronavirus».

Όπως υποστήριξε η Hannah Arendt, αυτό που μετράει αποκλειστικά και απολύτως σε ολοκληρωτικές κοινωνίες είναι το ιδανικό της αιτίας, κατά της οποίας οι ατομικές ζωές εμφανίζονται απλώς ως ασήμαντες εξελίξεις - και μπορεί να απορρίψει εύκολα τα άτομα με βάση την "εξυπηρέτηση του μεγαλύτερου αγαθού". Και ήδη από το 1990, ο γερμανικός μαρξιστικός πολιτικός κριτικός Wolfgang Pohrt μας υπενθύμισε: "Το Rabble [Pöbel] πρέπει να εξαλειφθεί ως παράγοντας ισχύος. Κάποιος μπορεί απλά να το αγνοήσει. "

Ο ψυχολογικός εκβιασμός της εκστρατείας εμβολιασμού - "Προστασία του ευάλωτου για το μεγαλύτερο καλό" - ήταν τόσο ζωτικής σημασίας για την επιτυχία της όσο ήταν επιβλαβής για τη δημοκρατία. Έχει καλύψει το γεγονός ότι τα μέτρα Covid έχουν βλάψει τις "ευάλωτες" ομάδες που υποτιμούν για να προστατεύσουν: τα παιδιά, τους μοναχικούς ηλικιωμένους, τους φτωχούς και ούτω καθεξής. Επιπλέον, ένα αστικό δικαίωμα είναι μια αξία από μόνη της. Το δικαίωμα στην σωματική ακεραιότητα, το δικαίωμα πρόσβασης στον δικό μου τραπεζικό λογαριασμό, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και τα παρόμοια είναι η καλύτερη προστασία για την πνευματική και σωματική υγεία κάποιου. Ως εκ τούτου, οι προσπάθειες της Αριστεράς για τον νόμιμο αποπροσανατολισμό στο όνομα της "προστασίας" και ακόμη και της "υγείας" υπονομεύουν ακριβώς τη λογική της προστασίας, την ηθική της αληθινής φροντίδας.

Το 1979, ο Foucault υποστήριξε: "Η σχέση μεταξύ του εξορθολογισμού και της κατάχρησης της πολιτικής εξουσίας είναι προφανής. Και μια ανάγκη σε καμία περίπτωση δεν περιμένει την εμφάνιση των στρατόπεδων γραφειοκρατίας ή συγκέντρωσης για να αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτών των σχέσεων. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι να γνωρίζουμε τι να κάνουμε με κάτι τόσο προφανές που μας δίνεται. " Όπως συμβαίνει συχνά, η απάντηση στο θεωρητικό του ερώτημα μπορεί να καθοριστεί μόνο στην πράξη.

Η Έλενα Λουίζα Λάνγ, είναι μελετήτρια του Μαρξ και πολιτική σχολιάστρια με έδρα τη Ζυρίχη, και συν-συντάκτρια της Συνοπτικής Εξέγερσης: με μαρξιστικές κριτικές της σύγχρονης αριστεράς. 

«Η φύση δεν είναι προς πώληση», λέει η Vandana Shiva στο RFK Jr.

Η αγροοικολογία - η αειφόρος γεωργία που λειτουργεί με τη φύση, αντί να καταστρέφει τη φύση - είναι η λύση για την παγκόσμια πείνα, τη φτώχεια και την κλιματική αλλαγή, είπε η Vandana Shiva, Ph.D., στον Robert F. Kennedy, Jr., σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του "RFK Jr. The Defender Podcast."

Η αγροοικολογία - η αειφόρος γεωργία που λειτουργεί με τη φύση, αντί να εξαντλεί τη φύση - είναι η απάντηση που απαιτείται επειγόντως για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας πείνας, της φτώχειας και της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με τη Vandana Shiva, Ph.D., περιβαλλοντική ακτιβίστρια, συγγραφέα και ιδρυτή της Navdanya International .

Η Shiva είπε στον Robert F. Kennedy, Jr., σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του " RFK Jr. The Defender Podcast ":

«Οι εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων πηγαίνουν σε μια χρεωμένη εταιρεία και λένε, "Δώστε μας το δάσος και τα βουνά σας, και ορίστε τα χρήματα για να πληρώσετε το χρέος σας". «Επειδή βρισκόμαστε σε κρίση χρέους, αυτού του είδους η νέα υποδούλωση θα αυξηθεί, εκτός και αν σηκωθούμε και πούμε, «Η φύση δεν είναι προς πώληση».

Το τελευταίο βιβλίο της Shiva , «Agroecology and Regenerative Agriculture: Sustainable Solutions for Hunger, Poverty, and Climate Change», παρέχει λύσεις βασισμένες σε στοιχεία για πιεστικές κρίσεις στην παγκόσμια οικολογία, τη γεωργία και τη δημόσια υγεία.

Είπε στον Κένεντι ότι έγινε περιβαλλοντολόγος όταν συνειδητοποίησε ότι εταιρείες που πουλούσαν χημικά και «δηλητήρια» ήθελαν να κατέχουν σπόρους και προωθούσαν ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς) προκειμένου να κατοχυρώσουν τους σπόρους με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

«Έτυχε να βρεθώ σε μια συνάντηση όπου μιλούσαν για αυτό το 1987», είπε. Τότε ήταν που είπα, «Όχι, ο σπόρος πρέπει να σωθεί. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο καρτέλ δηλητηριάσεων να είναι οι ιδιοκτήτες της ζωής και να παίρνουν δικαιώματα από τους αγρότες».

Η Σίβα και ο Κένεντι συζήτησαν πώς το Ίδρυμα Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα Γκέιτς ώθησαν τη βιομηχανική γεωργία στους Ινδούς αγρότες υπό τη «λεγόμενη « πράσινη επανάσταση », που πραγματικά σημαίνει «χημική καλλιέργεια», είπε η Σίβα. Ο Κένεντι επεσήμανε ότι η πράσινη επανάσταση «ήταν πνευματικό τέκνο του Ιδρύματος Ροκφέλερ και ένας τρόπος για να αντικατασταθεί η τοπική επιβίωση, η παραδοσιακή γεωργία με τη χημική γεωργία, τα φυτοφάρμακα βαρέως τύπου , τα λιπάσματα με βάση τον άνθρακα βαρέως τύπου , τα μεγάλα μηχανήματα κ.λπ. με τον ισχυρισμό ότι «θα ταΐσουμε τον κόσμο».

Κατεβάστε δωρεάν: Το νέο βιβλίο του Robert F. Kennedy — «A Letter to Liberals»

«Η [Γεωργία] έχει εξαγοραστεί από το Ίδρυμα Γκέιτς», είπε ο Κένεντι, το οποίο «έχει ωθήσει τους ανθρώπους στην πείνα με αυτές τις μεθόδους εισαγωγής τροφίμων Kraft και McDonald's και Cargill, και αυτές τις μεγάλες εταιρείες στις οποίες έχει επενδύσει — και η Monsanto Φυσικά, όπου είναι ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές - να δημιουργήσει αλυσίδες εφοδιασμού και να αναγκάσει αυτές τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν στους λαούς τους μια χημική γεωργία που πλουτίζει τις εταιρείες στις οποίες επενδύει προσωπικά».

«Ο Μπιλ Γκέιτς κυκλοφόρησε το Gates Ag One », είπε η Σίβα, το οποίο προωθεί «μία γεωργία για τον κόσμο» και χρησιμεύει ως πλατφόρμα για την εκδήλωση δύο από τα «αγαπημένα δυστοπικά οράματα» του Γκέιτ για «γεωργία χωρίς αγρότες» — μέσω της ρομποτικοποίησης της γεωργίας — και «τροφή χωρίς αγροκτήματα», μέσω της κατασκευής « ψευδών τροφίμων ».

«Δεν μπορείς να κάνεις «μία γεωργία για τον κόσμο [μια μαζική γεωργία]» μέσω της βιοποικιλότητας , με διαφορετικά κλίματα. Μπορείτε να το κάνετε μόνο μέσω της συνολικής εκβιομηχάνισης/ εκμηχάνισης», είπε.

Σύμφωνα με την Shiva, η πλήρης εκβιομηχάνιση θα απειλούσε την επιβίωση όλων των μορφών ζωής - ανθρώπων, φυτών, ζώων, εντόμων, μικροοργανισμών - και της ίδιας της Γης.

Ο κόσμος, είπε, πρέπει να αντισταθεί σε αυτό.

«Χρειαζόμαστε εταίρους παντού, σε κάθε τομέα — συμπεριλαμβανομένων των συμβατικών αγροτών», είπε.

Και πρόσθεσε:

«Οι οικολόγοι αγρότες, οι αναγεννητικοί αγρότες πρέπει να ενώσουν τα χέρια τους με οποιονδήποτε βρίσκεται στη γη, γιατί όποιος βρίσκεται στη γη μπορεί να αρχίσει να φροντίζει τη γη και να μην συμμετέχει στις καταστροφικές πολεμικές δραστηριότητες».

Η Σίβα είπε στον Κένεντι: «Σε έναν κόσμο που καταρρέει όπου υπάρχουν παντού «πορείες κόστους ζωής», όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να πληρώσουν για φαγητό και ενοίκιο, οι « BlackRocks and the Vanguards και οι εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων» επιδιώκουν να ελέγξουν χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία αξίας 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων!!

Οι άνθρωποι πρέπει να στείλουν το μήνυμα ότι «ο κόσμος μας δεν είναι προς πώληση», είπε.

Η Shiva και ο Kennedy συζήτησαν επίσης πώς η αγροοικολογία παράγει πιο θρεπτικά τρόφιμα από ένα σχέδιο μονοκαλλιέργειας «One Ag».

«Η δουλειά μας δείχνει ότι όσο περισσότερο εμπλουτίζετε τη βιοποικιλότητα, ενισχύετε τη βιοποικιλότητα και όχι τα τοξικά και τα χημικά . Στην πραγματικότητα έχεις περισσότερη διατροφή», είπε.

Ακούστε το podcast εδώ:

https://childrenshealthdefense.org/defender/vandana-shiva-agroecology-sustainable-farming-rfk-jr-podcast/

Πρώτα έκλεψαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των ξένων [-και σε λίγο έρχονται για τον δικό σου]

Ο Adam Smith έγραψε ότι η αποτελεσματικότητα των αγορών βασίζεται στην ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών. Τι συμβαίνει όταν οι κυβερνήσεις αρπάζουν περιουσίες για να ασκήσουν πολιτική πίεση — ή από απληστία;

Ένα σημαντικό, αναμφισβήτητα το πρωταρχικό κίνητρο του καπιταλιστικού συστήματος είναι ότι προσφέρει τη δυνατότητα συγκέντρωσης πλούτου. Τα άτομα και οι εταιρείες βασίζονται στην κυβέρνηση για να διατηρήσουν την τάξη, να διατηρήσουν σταθερές συνθήκες όπως τα επιτόκια και να προστατεύσουν τα συσσωρευμένα περιουσιακά στοιχεία από τραπεζικές χρεοκοπίες, υποτίμηση, απάτη και κλοπή, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον πολιτικό προσανατολισμό του ιδιοκτήτη τους. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες βάζουν όλο και περισσότερο το αντίχειρά τους στη ζυγαριά για ιδεολογικούς λόγους, παίρνουν περιουσιακά στοιχεία με ηθικά και νομικά αμφίβολα μέσα και θέτουν σε κίνδυνο τη φήμη τους ως ασφαλούς καταφυγίου για καταθέσεις και επενδύσεις.

Από το εμπορικό εμπάργκο 62 ετών κατά της Κούβας μέχρι τη διακοπή των σχέσεων με το Ιράν μετά την κρίση ομήρων έως την απομόνωση της Νότιας Αφρικής για να τιμωρηθεί το απαρτχάιντ, οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα στραφεί σε οικονομικές κυρώσεις στη μεταπολεμική εποχή. 

Η οριστική κατάσχεση ξένων περιουσιακών στοιχείων που κρατούνται στις ΗΠΑ έχει γίνει όλο και περισσότερο μέρος του μείγματος τακτικών πίεσης.

Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους πήρε 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια από τα συναλλαγματικά αποθέματα του Ιράκ το 2003 και μετέφερε επιπλέον 600 εκατομμύρια δολάρια σε ένα ταμείο λάσπης για τη χρηματοδότηση φατριών κατά του Σαντάμ Χουσεΐν.

Λίγο πριν από την ανατροπή και τη δολοφονία του Μοαμάρ Καντάφι το 2011, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διέταξε τις τράπεζες των ΗΠΑ να παγώσουν 30 δισεκατομμύρια δολάρια που κατείχαν η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης και η Libya Investment Authority, ένα κρατικό επενδυτικό ταμείο, και να χρησιμοποιήσουν μερικά από τα χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τη Βεγγάζη. ομάδες ανταρτών κατά του Καντάφι, μερικές από τις οποίες μεταμορφώθηκαν σε ριζοσπαστικές τρομοκρατικές οργανώσεις τζιχαντιστών.

Ο Ομπάμα υπέγραψε νόμο το 2012 που επιτρέπει τη διάθεση παγωμένων περιουσιακών στοιχείων του Ιράν για τη διευθέτηση αξιώσεων από οικογένειες θυμάτων της Χεζμπολάχ στον Λίβανο.

«Είναι κλοπή… είναι σαν να κλέβεις τα χρήματα του Ιράν και το καταδικάζουμε», είπε ένας Ιρανός εκπρόσωπος.

Αρνούμενος να αποδεχθεί τη νομιμότητα του εν ενεργεία προέδρου της χώρας, ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ επιχείρησε ένα παρασκηνιακό οικονομικό πραξικόπημα στη Βενεζουέλα με μια εντολή του 2019 που χορηγούσε στον ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό —αν και δεν ήταν κυβερνητικός αξιωματούχος— την άδεια να διαθέτει περιουσιακά στοιχεία και περιουσία στις ΗΠΑ. τραπεζικούς λογαριασμούς με το όνομα της κυβέρνησης της Βενεζουέλας.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν άρπαξε πρόσφατα 7 δισεκατομμύρια δολάρια σε καταθέσεις στην Federal Reserve Bank της Νέας Υόρκης που ήταν στο όνομα της κεντρικής τράπεζας του Αφγανιστάν, Da Afghanistan Bank. Οι Ταλιμπάν, που κατέλαβαν την εξουσία στα τέλη Αυγούστου, ισχυρίζονται ότι είναι η νέα κυβέρνηση και ότι τα χρήματα πρέπει να τους σταλούν ώστε να μπορούν, μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσουν τη μαζική πείνα που προέκυψε από την οικονομική κατάρρευση μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, αρνούνται να αναγνωρίσουν τους Ταλιμπάν (ή το πρώην καθεστώς υπό τον Ασράφ Γκάνι) ως κυβέρνηση του Αφγανιστάν. Τον Φεβρουάριο, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπέγραψε εκτελεστικό διάταγμα με το οποίο μετέφερε 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα καταπιστευματικό ταμείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διευθέτηση αστικών αξιώσεων από τις οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου και τα υπόλοιπα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα δεύτερο ταμείο που θα μπορούσε τελικά να αντληθεί από οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας. Η αντίδραση της Κίνας ήταν λάβρα:

«Πρόκειται για κατάφωρη ληστεία και ξεδιάντροπη ηθική παρακμή. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιστρέψουν αμέσως τα κλεμμένα χρήματα στον αφγανικό λαό και να αποζημιώσουν τους ανθρώπους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και άλλους που πέθαναν ή υπέστησαν απώλειες από τις αμερικανικές στρατιωτικές εισβολές», δήλωσε η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Χούα Τσουνγίνγκ.

Ως μέρος των κυρώσεων κατά της Ρωσίας για την τιμωρία της για την εισβολή στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ πάγωσαν 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε ρωσικά συναλλαγματικά αποθέματα που διατηρούνται στη Fed και κινήθηκαν για να κατασχέσουν superyachts, πολυτελή διαμερίσματα και τραπεζικούς λογαριασμούς που κατείχαν ολιγάρχες κοντά στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. . Ο εκπρόσωπος Tom Malinowski, DN.J., συνυποστηρικτής ενός ψηφίσματος της Βουλής που παροτρύνει την πώληση παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος της Ουκρανίας που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία, είπε ότι η Ρωσία δεν πρέπει ποτέ να τα πάρει πίσω: «Μπορούμε να φανταστούμε τον πλούτο της Ρωσίας - τα γιοτ, τους τραπεζικούς λογαριασμούς, τις βίλες, τα αεροπλάνα - να επιστρέφουν στον Πούτιν και τους φίλους του καθώς η Ουκρανία βρίσκεται σε ερείπια, καθώς οι Ουκρανοί θάβουν τους νεκρούς τους; Δεν μπορούμε να φανταστούμε να το κάνουμε αυτό. Δεν θα το κάνουμε αυτό».

Η Ρωσία, ωστόσο, έχει από καιρό προβλέψει τις αμερικανικές κυρώσεις και έχει ακολουθήσει μια πολιτική «αποδολαριοποίησης» των συναλλαγματικών της αποθεμάτων για να αμβλύνει το πλήγμα. «Το σημαντικότερο είναι ότι το κάποτε κυρίαρχο δολάριο αντιπροσωπεύει τώρα μόνο το 16% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Ρωσίας, τα οποία η Μόσχα έχει αντικαταστήσει με ευρώ, κινεζικό ρενμίνμπι και χρυσό», αναφέρουν οι New York Times.

Άλλες χώρες με λιγότερο από τέλειες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητούν τρόπους να κρατήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία μακριά από τα νύχια τους. Η Βραζιλία και η Ινδία ανησυχούν μήπως στοχοποιηθούν για τις περιβαλλοντικές τους πολιτικές. Θέλουμε πραγματικά να εδραιώσουμε τη φήμη μας ως ένα μέρος όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να καταλάβει τον τραπεζικό σας λογαριασμό, ακόμη και το σπίτι σας, επειδή είστε φίλοι με τον πρόεδρο της χώρας σας σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ και η χώρα σας δεν τα πάνε καλά; ?

Ο κλεπτομανιακός οικονομικός πόλεμος έχει γίνει διάχυτος και εντός των συνόρων μας. Οι αστυνομικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν τακτικά την κατάσχεση πολιτικών περιουσιακών στοιχείων για να πάρουν τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τις βάρκες, τα μετρητά και άλλες περιουσίες ατόμων που υποπτεύονται ότι εμπλέκονται σε έγκλημα ή παράνομη δραστηριότητα. Προσωπική περιουσία αξίας άνω των 68 δισεκατομμυρίων δολαρίων κατασχέθηκε από αστυνομικούς τα τελευταία 20 χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, όλα χωρίς τη δέουσα διαδικασία. Είναι απίστευτο ότι η περιουσία δεν επιστρέφεται ακόμη και όταν δεν απαγγέλλονται κατηγορίες ή μια δίκη τελειώνει με μια αθώα ετυμηγορία.

Μπορεί να μην έχουμε πολλή συμπάθεια για τους Ρώσους ολιγάρχες ή τους ανθρώπους των οποίων ο φανταχτερός τρόπος ζωής προσελκύει την προσοχή της αστυνομίας. Αλλά δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα όχι μακρινό μέλλον, όταν η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταλάβει το σπίτι της μεσαίας τάξης ενός μέσου νομοταγούς πολίτη επειδή ασπάζεται τη λάθος πολιτική. Όπως πάνε τα πράγματα, μπορεί σύντομα να δούμε ένα άστοχο tweet να οδηγεί στο πάγωμα του τραπεζικού λογαριασμού κάποιου και στην ανακατεύθυνση των περιουσιακών στοιχείων στην αγαπημένη αιτία κάποιου γραφειοκράτη.

Ο Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος άρχισε το 2016, και η Αμερική τον χρειάζεται

 Γιώτα Σεχίδου, 13.6,2022

Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε σε δύο πολύ σημαντικά, θεωρούμε, άρθρα, σε ένα του Δρ. Jacques R. Pauwels, και στο επόμενο, γραμμένο το 2016, από τον John Pilger, προσωπικότητες που προειδοποίησαν εγκαίρως για την καταιγίδα που ξέσπασε από τον Μάρτιο του 2020 μέσω της πλαστής πανδημίας που κλείδωσε όλο τον πλανήτη, και των μαζικών θανάτων που ακολουθούν συσσωρευόμενοι και αποσιωπούμενοι, και της οποίας ακούγαμε μεν τον ήχο, αλλά δεν βλέπαμε τις αστραπές. Μέχρι που έφτασε να βρέχει πάνω από το κεφάλι μας.

Γιατί η Αμερική χρειάζεται τον πόλεμο

Το άρθρο αφορά σε μεγάλο βαθμό την προεδρία του Τζορτζ Μπους.

Μια επίκαιρη ερώτηση: Γιατί η κυβέρνηση Μπάιντεν χρειάζεται πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου  ενός προγράμματος πυρηνικών όπλων αξίας 1,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων;

Όπως λέει ο Michel Chossudovsky, ο πόλεμος εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας βρίσκεται επί του παρόντος στο κλιμάκιο του Πενταγώνου. Πολυάριθμοι πόλεμοι υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από το τέλος αυτού που ευφημιστικά ονομάζεται "μεταπολεμική εποχή": Κορέα, Βιετνάμ, Καμπότζη, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη…  

Είναι αυτό που σύμφωνα με το Project for the New American Century (PNAC) αποκαλείται "ο Μακρύς Πόλεμος της Αμερικής";  

Και αυτό που περιγράφεται στο έγγραφο PNAC είναι το ακόλουθο, το οποίο αντικατοπτρίζει αυτό που εκτυλίσσεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας στην Ουκρανία:

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ για τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ:

• Υπερασπιστείτε την αμερικανική πατρίδα.

• Πολεμήστε και κερδίστε αποφασιστικά πολλούς, ταυτόχρονα μεγάλους θεατρικούς πολέμους.

• Εκτελέστε καθήκοντα «αστυνομίας» που σχετίζονται με τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος ασφαλείας σε κρίσιμες περιοχές.

• Μετατρέψτε ανάλογα τις αμερικανικές δυνάμεις για να εκμεταλλευτείτε την «επανάσταση στις στρατιωτικές υποθέσεις».

Για να εκτελέσουμε αυτές τις βασικές αποστολές, πρέπει να παρέχουμε επαρκή ισχύ και κονδύλια από τον προϋπολογισμό. Ειδικότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει:

ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ,…

ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΤΗΝ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ»…

ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΑΠΑΝΕΣ  …

Η στρατιωτική ατζέντα της κυβέρνησης Μπάιντεν είναι συνεπής με τις κατευθυντήριες γραμμές του project PNAC: μια επιχείρηση που συνίσταται στην εκούσια καταστροφή  κυρίαρχων χωρών με αποτέλεσμα εκατομμύρια θανάτους.

Και γιατί οι Αμερικανοί υποστηρίζουν αυτή τη στρατιωτική ατζέντα; 

* * *

Οι πόλεμοι είναι μια τρομερή σπατάλη ζωών και πόρων, και για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι είναι κατ' αρχήν αντίθετοι με τους πολέμους. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, από την άλλη, φαίνεται να αγαπά τον πόλεμο. Γιατί; Πολλοί σχολιαστές έχουν αναζητήσει την απάντηση σε ψυχολογικούς παράγοντες. Κάποιοι θεώρησαν ότι ο Τζορτζ Μπους θεωρούσε καθήκον του να ολοκληρώσει την εργασία που είχε ξεκινήσει, αλλά για κάποιο σκοτεινό λόγο δεν ολοκληρώθηκε από τον πατέρα του την εποχή του Πολέμου του Κόλπου. Άλλοι πιστεύουν ότι ο Μπους Τζούνιορ περίμενε έναν σύντομο και θριαμβευτικό πόλεμο που θα του εξασφάλιζε μια δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο.

Πιστεύω ότι πρέπει να αναζητήσουμε αλλού μια εξήγηση για τη στάση του Αμερικανού Προέδρου.

Το γεγονός ότι ο Μπους είναι πρόθυμος για τον πόλεμο έχει ελάχιστη ή καθόλου σχέση με την ψυχή του, αλλά σε μεγάλο βαθμό με το αμερικανικό οικονομικό σύστημα. Αυτό το σύστημα – το εμπορικό σήμα του καπιταλισμού της Αμερικής – λειτουργεί πρώτα και κύρια για να κάνει ακόμη πιο πλούσιους τους εξαιρετικά πλούσιους Αμερικανούς όπως η «δυναστεία του χρήματος» των Μπους. Χωρίς θερμούς ή ψυχρούς πολέμους, ωστόσο, αυτό το σύστημα δεν μπορεί πλέον να παράγει το αναμενόμενο αποτέλεσμα με τη μορφή των ολοένα υψηλότερων κερδών που οι οικονομικοί και ισχυροί της Αμερικής θεωρούν ως εκ γενετής δικαίωμά τους.

Η μεγάλη δύναμη του αμερικανικού καπιταλισμού είναι και η μεγάλη του αδυναμία, δηλαδή η εξαιρετικά υψηλή παραγωγικότητά του. Στην ιστορική εξέλιξη του διεθνούς οικονομικού συστήματος που ονομάζουμε καπιταλισμό, ένας αριθμός παραγόντων έχουν προκαλέσει τεράστιες αυξήσεις στην παραγωγικότητα, για παράδειγμα, η εκμηχάνιση της παραγωγικής διαδικασίας που ξεκίνησε στην Αγγλία ήδη από τον 18ο αιώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, λοιπόν, οι Αμερικανοί βιομήχανοι συνέβαλαν καθοριστικά στην αύξησή της, με τη μορφή της αυτοματοποίησης της εργασίας μέσω νέων τεχνικών όπως οι γραμμές συναρμολόγησης. Οι τελευταίες αποτέλεσαν μια καινοτομία που εισήγαγε ο Henry Ford, και ως εκ τούτου αυτές οι τεχνικές έγιναν συλλογικά γνωστές ως «φορντισμός». Η παραγωγικότητα των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων αυξήθηκε θεαματικά.

Για παράδειγμα, ήδη στη δεκαετία του 1920, αμέτρητα οχήματα έφευγαν από τις γραμμές συναρμολόγησης των αυτοκινητοβιομηχανιών του Μίσιγκαν κάθε μέρα. Αλλά ποιος έπρεπε να αγοράσει όλα αυτά τα αυτοκίνητα; Οι περισσότεροι Αμερικανοί εκείνη την εποχή δεν είχαν αρκετά στιβαρά βιβλία καταθέσεων στη τσέπη τους για μια τέτοια αγορά. Άλλα βιομηχανικά προϊόντα κατέκλυσαν παρομοίως την αγορά και το αποτέλεσμα ήταν η εμφάνιση μιας χρόνιας δυσαρμονίας μεταξύ της συνεχώς αυξανόμενης οικονομικής προσφοράς και της καθυστερημένης ζήτησης. Έτσι προέκυψε η οικονομική κρίση γενικά γνωστή ως Μεγάλη Ύφεση. Ήταν ουσιαστικά μια κρίση υπερπαραγωγής. Οι αποθήκες ασφυκτιούσαν από απούλητα εμπορεύματα, τα εργοστάσια απέλυαν εργάτες, η ανεργία εξερράγη, τότε, και έτσι η αγοραστική δύναμη του αμερικανικού λαού συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, κάνοντας την κρίση ακόμη χειρότερη.

Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι στην Αμερική η Μεγάλη Ύφεση τελείωσε μόνο κατά τη διάρκεια και λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. (Ακόμη και οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του Προέδρου Ρούσβελτ παραδέχονται ότι οι πολυδιαφημισμένες πολιτικές του στο New Deal έφεραν ελάχιστη ή καθόλου ανακούφιση.) Η οικονομική ζήτηση αυξήθηκε θεαματικά όταν ο πόλεμος που είχε ξεκινήσει στην Ευρώπη και στον οποίο οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν συμμετείχαν ενεργά πριν από το 1942 , επέτρεψε στην αμερικανική βιομηχανία να παράγει απεριόριστες ποσότητες πολεμικού εξοπλισμού. Μεταξύ 1940 και 1945, το αμερικανικό κράτος θα ξόδευε τουλάχιστον 185 δισεκατομμύρια δολάρια σε τέτοιο εξοπλισμό και το μερίδιο των στρατιωτικών δαπανών στο ΑΕΠ αυξήθηκε έτσι μεταξύ 1939 και 1945 από ένα ασήμαντο 1,5 τοις εκατό σε περίπου 40 τοις εκατό. Επιπλέον, η αμερικανική βιομηχανία παρείχε επίσης τεράστιες ποσότητες εξοπλισμού στους Βρετανούς και ακόμη και στους Σοβιετικούς μέσω Lend-Lease. [Στα γερμανικά},

Όσον αφορά τους απλούς Αμερικανούς, το όργιο στρατιωτικών δαπανών της Ουάσιγκτον έφερε όχι μόνο ουσιαστικά πλήρη απασχόληση αλλά και πολύ υψηλότερους μισθούς από ποτέ. Ήταν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που η εκτεταμένη δυστυχία που συνδέθηκε με τη Μεγάλη Ύφεση έφτασε στο τέλος της και ότι η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού πέτυχε έναν πρωτοφανή βαθμό ευημερίας. Ωστόσο, οι μεγαλύτεροι ωφελούμενοι με μεγάλη διαφορά από την οικονομική άνθηση της εποχής του πολέμου ήταν οι επιχειρηματίες και οι εταιρείες της χώρας, οι οποίοι πραγματοποίησαν εξαιρετικά κέρδη. Μεταξύ 1942 και 1945, γράφει ο ιστορικός Stuart D. Brandes, τα καθαρά κέρδη των 2.000 μεγαλύτερων εταιρειών της Αμερικής ήταν περισσότερο από 40 τοις εκατό υψηλότερα από ό,τι κατά την περίοδο 1936-1939. Μια τέτοια «έκρηξη κερδών» έγινε δυνατή, εξηγεί, επειδή το κράτος αν και παρήγγειλε δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικού εξοπλισμού, απέτυχε να θεσπίσει ελέγχους τιμών και φορολογούσε τα κέρδη ελάχιστα έως καθόλου. Αυτό το μεγαλείο ωφέλησε τον αμερικανικό επιχειρηματικό κόσμο γενικά, αλλά ειδικότερα τη σχετικά περιορισμένη ελίτ των μεγάλων εταιρειών που είναι γνωστή ως «μεγάλες επιχειρήσεις» ή «εταιρική Αμερική». [κορπορατισμός] 

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνολικά, λιγότερες από 60 εταιρείες έλαβαν το 75 τοις εκατό όλων των προσοδοφόρων στρατιωτικών και άλλων κρατικών παραγγελιών. 

Οι μεγάλες εταιρείες – η Ford, η IBM, κ.λπ. – αποκάλυψαν ότι ήταν τα «γουρούνια του πολέμου», γράφει ο Brandes, που γοητεύτηκαν από τις άφθονες στρατιωτικές δαπάνες του κράτους. Η IBM, για παράδειγμα, αύξησε τις ετήσιες πωλήσεις της μεταξύ 1940 και 1945 από 46 σε 140 εκατομμύρια δολάρια χάρη σε παραγγελίες που σχετίζονται με τον πόλεμο και τα κέρδη της εκτοξεύτηκαν ανάλογα. αλλά ιδιαίτερα αυτή η σχετικά περιορισμένη ελίτ των μεγάλων εταιρειών που είναι γνωστή ως «μεγάλες επιχειρήσεις» ή «εταιρική Αμερική». Κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνολικά λιγότερες από 60 εταιρείες έλαβαν το 75 τοις εκατό όλων των προσοδοφόρων στρατιωτικών και άλλων κρατικών παραγγελιών.

Οι μεγάλες εταιρείες της Αμερικής εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την τεχνογνωσία των "φορντιστών" για να ενισχύσουν την παραγωγή, αλλά ακόμη και αυτό δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τις ανάγκες του αμερικανικού κράτους εν καιρώ πολέμου. Χρειαζόταν πολύ περισσότερος εξοπλισμός και για να τον παραγάγει η Αμερική χρειαζόταν νέα εργοστάσια και ακόμη πιο αποτελεσματική τεχνολογία, γεγονός που αύξησε τη συνολική αξία όλων των παραγωγικών εγκαταστάσεων του έθνους μεταξύ 1939 και 1945 από 40 σε 66 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ωστόσο, δεν ήταν ο ιδιωτικός τομέας που ανέλαβε όλες αυτές τις νέες επενδύσεις που χρειάζονταν. Λόγω των δυσάρεστων εμπειριών τους με το φαινόμενο της υπερπαραγωγής κατά τη δεκαετία του '30, οι επιχειρηματίες της Αμερικής βρήκαν αυτό το έργο πολύ επικίνδυνο. Έτσι το κράτος έκανε τη δουλειά επενδύοντας 17 δισεκατομμύρια δολάρια σε περισσότερα από 2.000 έργα που σχετίζονταν με την άμυνα. Σε αντάλλαγμα για μια ονομαστική αμοιβή, επετράπη σε ιδιωτικές εταιρείες να νοικιάζουν αυτά τα ολοκαίνουργια εργοστάσια για να παράγουν…και να βγάζουν χρήματα πουλώντας την παραγωγή πίσω στο κράτος. Επιπλέον, όταν τελείωσε ο πόλεμος και η Ουάσιγκτον αποφάσισε να εκποιήσει αυτές τις επενδύσεις, οι μεγάλες εταιρείες του έθνους τις αγόρασαν για το ήμισυ της αξίας τους, και σε πολλές περιπτώσεις με μόνο το ένα τρίτο, της πραγματικής τους αξίας.

Πώς χρηματοδότησε η Αμερική τον πόλεμο, πώς πλήρωσε η Ουάσιγκτον τους υψηλούς λογαριασμούς που παρουσίαζαν η GM, η ITT και οι άλλοι εταιρικοί προμηθευτές πολεμικού εξοπλισμού; Η απάντηση είναι: εν μέρει μέσω φορολογίας - περίπου 45 τοις εκατό -, αλλά πολύ περισσότερο μέσω δανείων - περίπου 55 τοις εκατό. Εξαιτίας αυτού, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε δραματικά, συγκεκριμένα, από 3 δισεκατομμύρια δολάρια το 1939 σε τουλάχιστον 45 δισεκατομμύρια δολάρια το 1945.

Θεωρητικά, αυτό το χρέος θα έπρεπε να είχε μειωθεί ή να είχε εξαλειφθεί εντελώς, επιβάλλοντας φόρους στα τεράστια κέρδη που έβαλαν οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Όπως αναφέρθηκε ήδη, το αμερικανικό κράτος απέτυχε να φορολογήσει ουσιαστικά τα απροσδόκητα κέρδη των εταιρειών της Αμερικής, άφησε το δημόσιο χρέος να μεγαλώσει και πλήρωσε τους λογαριασμούς του και τους τόκους των δανείων του, με τα γενικά του έσοδα, δηλαδή μέσω του εισοδήματος που δημιουργείται από άμεσους και έμμεσους φόρους. Ιδιαίτερα λόγω του οπισθοδρομικού νόμου περί εσόδων που εισήχθη τον Οκτώβριο του 1942, αυτοί οι φόροι πληρώνονταν όλο και περισσότερο από εργάτες και άλλους χαμηλού εισοδήματος Αμερικανούς, παρά από τους υπερπλούσιους και τις εταιρείες των οποίων οι τελευταίοι ήταν ιδιοκτήτες, κύριοι μέτοχοι και/ ή ανώτατα στελέχη. «Το βάρος της χρηματοδότησης του πολέμου», παρατηρεί ο Αμερικανός ιστορικός Σον Ντένις Κάσμαν, «[ήταν] γερά στους ώμους των φτωχότερων μελών της κοινωνίας».

Ωστόσο, το αμερικανικό κοινό, απασχολημένο από τον πόλεμο και τυφλωμένο από τον λαμπερό ήλιο της πλήρους απασχόλησης και των υψηλών μισθών, δεν το αντιλήφθηκε. Οι εύποροι Αμερικανοί, από την άλλη πλευρά, γνώριζαν πολύ καλά τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο ο πόλεμος παρήγαγε χρήματα για τους ίδιους και για τις εταιρείες τους. Παρεμπιπτόντως, ήταν επίσης από τους πλούσιους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους ασφαλιστές και άλλους μεγάλους επενδυτές που η Ουάσιγκτον δανείστηκε τα χρήματα που απαιτούνταν για τη χρηματοδότηση του πολέμου. Έτσι, η εταιρική Αμερική επωφελήθηκε επίσης από τον πόλεμο, κερδίζοντας τη μερίδα του λέοντος από τα συμφέροντα που δημιουργούνταν από την αγορά των διάσημων πολεμικών ομολόγων. Θεωρητικά, τουλάχιστον, οι πλούσιοι και ισχυροί της Αμερικής θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους μεγάλους πρωταθλητές της λεγόμενης "ελεύθερης επιχείρησης" και αντιτίθενται σε κάθε μορφή κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. 

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όμως, οι πλούσιοι ιδιοκτήτες και τα κορυφαία στελέχη των μεγάλων εταιρειών πήραν ένα πολύ σημαντικό μάθημα: κατά τη διάρκεια ενός πολέμου υπάρχουν χρήματα που πρέπει να κερδηθούν, πολλά χρήματα. Με άλλα λόγια, το επίπονο έργο της μεγιστοποίησης των κερδών – η βασική δραστηριότητα στην καπιταλιστική αμερικανική οικονομία – μπορεί να απαλλαγεί πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω του πολέμου παρά μέσω της ειρήνης - ωστόσο απαιτείται η καλοπροαίρετη συνεργασία της πολιτείας. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πλούσιοι και ισχυροί της Αμερικής το έχουν συνειδητοποιήσει πολύ καλά. Το ίδιο και ο άνθρωπός τους στον Λευκό Οίκο σήμερα [2003, δηλαδή ο Τζορτζ Μπους], ο γόνος μιας «δυναστείας του χρήματος» που πέταξε με αλεξίπτωτο στον Λευκό Οίκο για να προωθήσει τα συμφέροντα των πλούσιων μελών της οικογένειάς του, των φίλων και των συνεργατών του της εταιρικής Αμερικής, δηλαδή τα συμφέροντα του χρήματος, των προνομίων και της εξουσίας.

Την άνοιξη του 1945 ήταν προφανές ότι ο πόλεμος, η πηγή των μυθικών κερδών, θα τελείωνε σύντομα. Τι θα γινόταν τότε; Μεταξύ των οικονομολόγων, πολλές Κασσάνδρες επινοούσαν σενάρια που φαίνονταν εξαιρετικά δυσάρεστα για τους πολιτικούς και βιομηχανικούς ηγέτες της Αμερικής. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι αγορές στρατιωτικού εξοπλισμού από την Ουάσιγκτον, και τίποτα άλλο, είχαν αποκαταστήσει την οικονομική ζήτηση και έτσι κατέστησαν δυνατή όχι μόνο την πλήρη απασχόληση αλλά και τα πρωτόγνωρα κέρδη. Με την επιστροφή της ειρήνης, το φάντασμα της δυσαρμονίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης απείλησε να επιστρέψει στην Αμερική ξανά και η προκύπτουσα κρίση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ακόμη πιο οξεία από τη Μεγάλη Ύφεση των «βρώμικων τριάντα», επειδή κατά τη διάρκεια των χρόνων του πολέμου η παραγωγική ικανότητα του έθνους είχε αυξηθεί σημαντικά, όπως είδαμε. Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να απολυθούν ακριβώς τη στιγμή που εκατομμύρια βετεράνοι πολέμου θα επέστρεφαν στο σπίτι αναζητώντας μια δουλειά στην πολιτεία και η προκύπτουσα ανεργία και η μείωση της αγοραστικής δύναμης θα επιδείνωναν το έλλειμμα ζήτησης. Από την οπτική γωνία των πλουσίων και ισχυρών της Αμερικής, η επερχόμενη ανεργία δεν ήταν πρόβλημα. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι η χρυσή εποχή των γιγάντων κερδών θα έφτανε στο τέλος της. Μια τέτοια καταστροφή έπρεπε να αποτραπεί, αλλά πώς;

Οι στρατιωτικές κρατικές δαπάνες ήταν η πηγή των υψηλών κερδών. Προκειμένου να διατηρηθούν τα κέρδη και να αναβλύζουν γενναιόδωρα, χρειάζονταν επειγόντως νέοι εχθροί και νέες πολεμικές απειλές τώρα που η Γερμανία και η Ιαπωνία ηττήθηκαν. Πόσο τυχεροί στάθηκαν που τώρα υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν ένας ιδιαίτερα χρήσιμος εταίρος και που είχε βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για τους Συμμάχους στο Στάλινγκραντ και αλλού, αλλά και ένας εταίρος του οποίου οι κομμουνιστικές ιδέες και πρακτικές του επέτρεψαν να μεταμορφωθεί εύκολα στον νέο μπαμπούλα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι περισσότεροι Αμερικανοί ιστορικοί παραδέχονται τώρα ότι το 1945 η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που είχε υποφέρει πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν αποτελούσε καθόλου απειλή για τις οικονομικά και στρατιωτικά πολύ ανώτερες ΗΠΑ και ότι η ίδια η Ουάσιγκτον δεν αντιλαμβανόταν τους Σοβιετικούς ως απειλή..

Πράγματι, η Μόσχα δεν είχε τίποτα να κερδίσει, και τα πάντα να χάσει, από μια σύγκρουση με την υπερδύναμη Αμερική, η οποία ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση χάρη στο μονοπώλιο της ατομικής βόμβας. Ωστόσο, η Αμερική –η εταιρική Αμερική, η Αμερική των υπερπλούσιων– χρειαζόταν επειγόντως έναν νέο εχθρό για να δικαιολογήσει τις τιτάνιες δαπάνες για «άμυνα» που χρειάζονταν για να κρατήσουν τους τροχούς της οικονομίας του έθνους σε πλήρη ταχύτητα και μετά το τέλος. του πολέμου, διατηρώντας έτσι τα περιθώρια κέρδους στα απαιτούμενα – ή μάλλον, επιθυμητά – υψηλά επίπεδα, ή και να τα αυξήσουν. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ψυχρός Πόλεμος εξαπολύθηκε το 1945, όχι από τους Σοβιετικούς αλλά από το αμερικανικό «στρατιωτικό-βιομηχανικό» σύμπλεγμα, όπως θα ονόμαζε ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ εκείνη την ελίτ των πλούσιων ατόμων και εταιρειών που ήξεραν πώς να επωφεληθούν από τον «πόλεμο». Η οικονομία."

Από αυτή την άποψη, ο Ψυχρός Πόλεμος ξεπέρασε τις καλύτερες προσδοκίες τους. Όλο και περισσότερος πολεμικός εξοπλισμός έπρεπε να εξασφαλίζεται, επειδή οι σύμμαχοι στον λεγόμενο «ελεύθερο κόσμο», ο οποίος στην πραγματικότητα περιλάμβανε πολλές δυσάρεστες δικτατορίες, έπρεπε να οπλιστούν μέχρι τα δόντια με αμερικανικό εξοπλισμό. Επιπλέον, οι ένοπλες δυνάμεις της ίδιας της Αμερικής δεν έπαψαν ποτέ να απαιτούν μεγαλύτερα, καλύτερα και πιο εξελιγμένα τανκς, αεροπλάνα, ρουκέτες και, ναι, χημικά και βακτηριολογικά όπλα και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής. Γι' αυτά τα αγαθά, το Πεντάγωνο ήταν πάντα έτοιμο να πληρώσει τεράστια ποσά χωρίς να κάνει δύσκολες ερωτήσεις. 

Όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν και πάλι κυρίως οι μεγάλες εταιρείες που είχαν τη δυνατότητα να εκπληρώσουν τις παραγγελίες. Ο Ψυχρός Πόλεμος απέφερε κέρδη χωρίς προηγούμενο, και εισέρρευσαν στα ταμεία εκείνων των εξαιρετικά πλούσιων ατόμων που έτυχε να είναι οι ιδιοκτήτες, τα κορυφαία στελέχη και/ή οι κύριοι μέτοχοι αυτών των εταιρειών. (Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρονται συνήθως θέσεις συμβούλων στις Ηνωμένες Πολιτείες ως σύμβουλοι από μεγάλες εταιρείες που ασχολούνται με τη στρατιωτική παραγωγή και ότι επιχειρηματίες που συνδέονται με αυτές τις εταιρείες διορίζονται τακτικά ως υψηλόβαθμα στελέχη του Υπουργείου Άμυνας , ως σύμβουλοι του Προέδρου κ.λπ.;)

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου επίσης, το αμερικανικό κράτος χρηματοδότησε τις εκτοξευόμενες στρατιωτικές του δαπάνες μέσω δανείων, και αυτό έκανε το δημόσιο χρέος να ανέλθει σε ιλιγγιώδη ύψη. Το 1945 το δημόσιο χρέος ανερχόταν σε «μόνο» 258 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά το 1990 – όταν ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε – ανερχόταν σε όχι λιγότερο από 3,2 τρισεκατομμύρια δολάρια! Αυτή ήταν μια εκπληκτική αύξηση, αν ληφθεί επίσης υπόψη ο ρυθμός πληθωρισμού, που έκανε το αμερικανικό κράτος να γίνει ο μεγαλύτερος οφειλέτης στον κόσμο. (Παρεμπιπτόντως, τον Ιούλιο του 2002 το αμερικανικό δημόσιο χρέος είχε φτάσει τα 6,1 τρισεκατομμύρια δολάρια.) Η Ουάσιγκτον μπορούσε και έπρεπε να καλύψει το κόστος του Ψυχρού Πολέμου φορολογώντας τα τεράστια κέρδη που πέτυχαν οι εταιρείες που συμμετείχαν στο όργιο των εξοπλισμών, αλλά ποτέ δεν υπήρχε η πρόθεση κάτι τέτοιο. 

Το 1945, αυτό ήταν δυνατό επειδή οι μεγάλες εταιρείες του έθνους καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό τι μπορεί να κάνει ή όχι η κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον, επίσης στον τομέα της δημοσιονομικής πολιτικής. Επιπλέον, η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των εταιρειών έγινε ευκολότερη επειδή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτές οι εταιρείες μετατράπηκαν σε πολυεθνικές, « με το σπίτι τους παντού και πουθενά», όπως έγραψε ένας Αμερικανός συγγραφέας σε σχέση με την ITT, και επομένως είναι εύκολο να αποφύγουν να πληρώνουν σημαντικούς φόρους οπουδήποτε. Το Stateside, όπου έχουν τα μεγαλύτερα κέρδη, το 37 τοις εκατό όλων των αμερικανικών πολυεθνικών - και περισσότερο από το 70 τοις εκατό όλων των ξένων πολυεθνικών - δεν πλήρωσαν ούτε ένα δολάριο φόρου το 1991, ενώ οι υπόλοιπες πολυεθνικές απέδωσαν λιγότερο από το 1 τοις εκατό των κερδών τους σε φόρους.

Το υπερβολικά υψηλό κόστος του Ψυχρού Πολέμου δεν επιβαρύνθηκε επομένως από εκείνους που επωφελήθηκαν από αυτόν και οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, συνέχισαν επίσης να εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος από τα μερίσματα που καταβάλλονταν στα κρατικά ομόλογα, αλλά από τους Αμερικανούς εργάτες και την αμερικανική μεσαία τάξη.

 Αυτοί οι Αμερικανοί χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος δεν έλαβαν δεκάρα από τα κέρδη που απέφερε τόσο άφθονα ο Ψυχρός Πόλεμος, αλλά έλαβαν το μερίδιό τους από το τεράστιο δημόσιο χρέος για το οποίο ευθυνόταν σε μεγάλο βαθμό αυτή η αντίθεση. Είναι, λοιπόν, αυτοί που πραγματικά επιβαρύνθηκαν με το κόστος του Ψυχρού Πολέμου και είναι αυτοί που συνεχίζουν να πληρώνουν με τους φόρους τους για ένα δυσανάλογο μερίδιο του βάρους του δημόσιου χρέους.

Με άλλα λόγια, ενώ τα κέρδη που προέκυψαν από τον Ψυχρό Πόλεμο ιδιωτικοποιήθηκαν προς όφελος μιας εξαιρετικά πλούσιας ελίτ, το κόστος της κοινωνικοποιήθηκε ανελέητα εις βάρος όλων των άλλων Αμερικανών. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η αμερικανική οικονομία εκφυλίστηκε σε μια γιγαντιαία απάτη, σε μια διεστραμμένη ανακατανομή του πλούτου του έθνους προς όφελος των πλουσίων φέρνοντας σε μειονεκτική θέση όχι μόνο τους φτωχούς της εργατικής τάξης, αλλά και τη μεσαία τάξη, τα μέλη της οποίας τείνουν να προσυπογράφουν τον μύθο ότι το αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. 

Πράγματι, ενώ οι πλούσιοι και ισχυροί της Αμερικής συσσώρευαν όλο και μεγαλύτερο πλούτο, η ευημερία που πέτυχαν πολλοί άλλοι Αμερικανοί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σταδιακά διαβρώθηκε και το γενικό βιοτικό επίπεδο μειώθηκε αργά αλλά σταθερά.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερική είχε γίνει μάρτυρας μιας μέτριας αναδιανομής του συλλογικού πλούτου του έθνους προς όφελος των λιγότερο προνομιούχων μελών της κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ωστόσο, οι πλούσιοι Αμερικανοί έγιναν πλουσιότεροι ενώ οι μη πλούσιοι –και σίγουρα όχι μόνο οι φτωχοί– έγιναν φτωχότεροι.

 Το 1989, τη χρονιά που τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, περισσότερο από το 13 τοις εκατό όλων των Αμερικανών –περίπου 31 εκατομμύρια άτομα– ήταν φτωχοί σύμφωνα με τα επίσημα κριτήρια της φτώχειας, τα οποία σίγουρα υποτιμούν το πρόβλημα. Αντίθετα, σήμερα το 1 τοις εκατό όλων των Αμερικανών κατέχει τουλάχιστον το 34 τοις εκατό του συνολικού πλούτου της χώρας. Σε καμία μεγάλη «δυτική» χώρα ο πλούτος δεν κατανέμεται πιο άνισα.

Το μικροσκοπικό ποσοστό των υπερπλούσιων Αμερικανών βρήκε αυτή την εξέλιξη εξαιρετικά ικανοποιητική. Αγάπησαν την ιδέα να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο πλούτο, να μεγαλώνουν τα ήδη τεράστια περιουσιακά τους στοιχεία, σε βάρος των λιγότερο προνομιούχων. Ήθελαν να διατηρήσουν τα πράγματα έτσι ή, αν ήταν δυνατόν, να κάνουν αυτό το υπέροχο σχέδιο ακόμα πιο αποτελεσματικό. Ωστόσο, όλα τα καλά πράγματα κάποτε πρέπει να τελειώσουν, και το 1989/90 τελείωσε ο πλούσιος Ψυχρός Πόλεμος. Αυτό παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα. Οι απλοί Αμερικανοί, που γνώριζαν ότι είχαν αναλάβει το κόστος αυτού του πολέμου, περίμεναν ένα «μέρισμα ειρήνης».

Σκέφτηκαν ότι τα χρήματα που είχε ξοδέψει το κράτος για στρατιωτικές δαπάνες θα μπορούσαν τώρα να χρησιμοποιηθούν για να παράγουν οφέλη για τους εαυτούς τους, για παράδειγμα με τη μορφή εθνικής ασφάλισης υγείας και άλλων κοινωνικών παροχών που οι Αμερικανοί σε αντίθεση με τους περισσότερους Ευρωπαίους δεν είχαν ποτέ απολαύσει. Το 1992, ο Μπιλ Κλίντον θα κέρδιζε ουσιαστικά τις προεδρικές εκλογές προβάλλοντας την προοπτική ενός εθνικού σχεδίου υγείας, το οποίο φυσικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Ένα «μέρισμα ειρήνης» δεν ενδιέφερε καθόλου την πλούσια ελίτ του έθνους, επειδή η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών από το κράτος δεν αποφέρει κέρδη για τους επιχειρηματίες και τις εταιρείες, και σίγουρα όχι το υψηλό είδος κερδών που παράγονται από τις στρατιωτικές κρατικές δαπάνες. Κάτι έπρεπε να γίνει, και έπρεπε να γίνει γρήγορα, για να αποτραπεί η απειλητική κατάρρευση των στρατιωτικών δαπανών του κράτους.

Η Αμερική, ή μάλλον, η εταιρική Αμερική, έμεινε ορφανή από τον χρήσιμο σοβιετικό εχθρό της και χρειαζόταν επειγόντως να επινοήσει νέους εχθρούς και νέες απειλές για να δικαιολογήσει ένα υψηλό επίπεδο στρατιωτικών δαπανών. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που το 1990 ο Σαντάμ Χουσεΐν εμφανίστηκε στη σκηνή σαν ένα είδος deus ex machina. Αυτός ο δικτάτορας από κασσίτερο είχε προηγουμένως αντιληφθεί και αντιμετωπιστεί από τους Αμερικανούς ως καλός φίλος, και είχε οπλιστεί μέχρι τα δόντια για να μπορέσει να διεξαγάγει έναν άσχημο πόλεμο εναντίον του Ιράν, και ήταν οι ΗΠΑ –και σύμμαχοι όπως η Γερμανία– που του προμήθευαν αρχικά όλα τα είδη όπλων. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν νέο εχθρό και ξαφνικά τον έδειξε με το δάχτυλο ως έναν τρομερά επικίνδυνο «νέο Χίτλερ», εναντίον του οποίου έπρεπε να διεξαχθεί επειγόντως πόλεμος, παρόλο που ήταν σαφές ότι μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων του ζητήματος της κατοχής του Κουβέιτ από το Ιράκ δεν αποκλείονταν.

Ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ήταν ο διευθυντής του κάστινγκ που ανακάλυψε αυτόν τον χρήσιμο νέο εχθρό της Αμερικής και που εξαπέλυσε τον Πόλεμο του Κόλπου, κατά τον οποίο η Βαγδάτη πλημμύρισε με βόμβες και οι άτυχοι νεοσύλλεκτοι του Σαντάμ σφαγιάστηκαν στην έρημο. Ο δρόμος προς την ιρακινή πρωτεύουσα ήταν ορθάνοιχτος, αλλά η θριαμβευτική είσοδος των Πεζοναυτών στη Βαγδάτη ξαφνικά ακυρώθηκε. Ο Σαντάμ Χουσεΐν αφέθηκε στην εξουσία, ώστε να επικαλεστούν οι Αμερικανοί ξανά την απειλή που υποτίθεται ότι θα αποτελούσε για να δικαιολογηθεί η διατήρηση της οπλισμένης Αμερικής. Εξάλλου, η ξαφνική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχε δείξει πόσο άβολο μπορεί να είναι όταν κάποιος χάνει έναν τόσο χρήσιμο εχθρό.

Και έτσι ο Άρης θα μπορούσε να παραμείνει ο προστάτης άγιος της αμερικανικής οικονομίας ή, ακριβέστερα, ο νονός της εταιρικής μαφίας που χειραγωγεί αυτήν την οικονομία που κινείται από τον πόλεμο και αποκομίζει τα τεράστια κέρδη της χωρίς να επιβαρύνεται από το κόστος τους. Το περιφρονημένο σχέδιο του μερίσματος της ειρήνης θα μπορούσε να ταφεί χωρίς τελετές και οι στρατιωτικές δαπάνες θα μπορούσαν να παραμείνουν το δυναμό της οικονομίας και η πηγή επαρκώς υψηλών κερδών. 

Έτσι αυτές οι δαπάνες αυξήθηκαν αμείλικτα κατά τη δεκαετία του 1990. Το 1996, για παράδειγμα, ανέρχονταν σε όχι λιγότερο από 265 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά όταν προστεθούν οι ανεπίσημες ή/και έμμεσες στρατιωτικές δαπάνες, όπως οι τόκοι που καταβλήθηκαν σε δάνεια που χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση προηγούμενων πολέμων, το σύνολο του 1996 ανήλθε σε περίπου 494 δισεκατομμύρια δολάρια, που ανέρχεται σε δαπάνη 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα! Ωστόσο, με μόνο έναν αρκετά τιμωρημένο Σαντάμ ως μπαμπούλα, η Ουάσιγκτον θεώρησε επίσης σκόπιμο να αναζητήσει αλλού νέους εχθρούς και απειλές. Η Σομαλία έμοιαζε προσωρινά πολλά υποσχόμενη, αλλά σε εύθετο χρόνο ένας άλλος «νέος Χίτλερ» εντοπίστηκε στη Βαλκανική Χερσόνησο στο πρόσωπο του Σέρβου ηγέτη Μιλόσεβιτς. Κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της δεκαετίας του '90, λοιπόν, οι συγκρούσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία παρείχαν τα απαιτούμενα προσχήματα για στρατιωτικές επεμβάσεις, μεγάλης κλίμακας βομβαρδιστικές επιχειρήσεις και αγορά ολοένα και νεότερων όπλων.

Η «οικονομία του πολέμου» θα μπορούσε έτσι να συνεχίσει να λειτουργεί σε όλους τους κυλίνδρους της και μετά τον Πόλεμο του Κόλπου. Ωστόσο, ενόψει της περιστασιακής δημόσιας πίεσης, όπως η απαίτηση για μέρισμα ειρήνης, δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί αυτό το σύστημα. (Τα μέσα δεν παρουσιάζουν κανένα πρόβλημα, καθώς οι εφημερίδες, τα περιοδικά, οι τηλεοπτικοί σταθμοί κ.λπ. ανήκουν είτε σε μεγάλες εταιρείες είτε βασίζονται σε αυτές για διαφημιστικά έσοδα.) Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το κράτος έπρεπε να συνεργαστεί, επομένως στην Ουάσιγκτον χρειάζονταν άνδρες και γυναίκες που να μπορεί κανείς να τους υπολογίζει, κατά προτίμηση άτομα από τις ίδιες τις εταιρικές τάξεις, άτομα απόλυτα αφοσιωμένα στη χρήση του μέσου των στρατιωτικών δαπανών προκειμένου να παράσχουν τα υψηλά κέρδη που απαιτούνται για να γίνουν οι πολύ πλούσιοι της Αμερικής ακόμη πιο πλούσιοι. Από αυτή την άποψη, ο Μπιλ Κλίντον είχε φανεί κατώτερος των προσδοκιών και η εταιρική Αμερική δεν μπορούσε ποτέ να συγχωρήσει το αρχικό του αμάρτημα, δηλαδή...

Εξαιτίας αυτού, το 2000 διευθετήθηκε η μετακόμιση όχι του κλώνου του Κλίντον, Αλ Γκορ, αλλά μιας ομάδας μιλιταριστών σκληροπυρηνικών, σχεδόν χωρίς εξαίρεση αντιπροσώπων της πλούσιας, εταιρικής Αμερικής, όπως ο Τσένι, ο Ράμσφελντ και ο Ράις, και φυσικά ο ίδιος ο George W. Bush, γιος του ανθρώπου που είχε δείξει με τον πόλεμο του Κόλπου πώς θα μπορούσε να γίνει η δουλειά, και επιπλέον, μέσα στο Πεντάγωνο, εκπροσωπήθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο του Μπους άμεσα, με το πρόσωπο του υποτιθέμενου ειρηνόφιλου Πάουελ, στην πραγματικότητα ενός ακόμη αγγέλου του θανάτου. Έτσι ο Ράμπο μετακόμισε στον Λευκό Οίκο και δεν άργησαν να φανούν τα αποτελέσματα.

Και έτσι το πρόβλημα με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχε επιλυθεί οριστικά, καθώς δεν υπήρχε πλέον καμία αντίρρηση για τις θηριώδεις, διαρκώς αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες. Τα στατιστικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Το 1996, είχαν φτάσει στο αστρονομικό ποσόν των 265 δισ. δολαρίων σε στρατιωτικές δαπάνες, αλλά χάρη στον Μπους Τζούνιορ το Πεντάγωνο έσπασε το φράγμα των 350 δισ. ευρώ το 2002, και το 2003 ο Πρόεδρος έχει υποσχεθεί περίπου 390 δισεκατομμύρια ευρώ, ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ποσό-ρεκόρ των 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα δοθεί στρογγυλεμένα αυτό το έτος. (Προκειμένου να χρηματοδοτήσει αυτές τις στρατιωτικές δαπάνες - όργιο, τα χρήματα θα πρέπει να αφαιρούνται από αλλού, για παράδειγμα, με την ακύρωση των δωρεάν γευμάτων για τα φτωχά παιδιά? Και λίγα να πάρεις, βοηθάει.)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο George W. κορδώνεται ακτινοβολώντας χαρά και υπερηφάνεια, γιατί, ουσιαστικά, ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο με πολύ περιορισμένο ταλέντο και νοητικότητα – έχει ξεπεράσει τις πιο τολμηρές προσδοκίες όχι μόνο της πλούσιας οικογένειάς του και των φίλων του, αλλά της εταιρικής Αμερικής ως σύνολο, στις οποίες χρωστάει τη δουλειά του.[Σ.τ.μ: τι μας θυμίζει εμάς αυτό??]

Μετά τον Μπους Τζούνιορ που εκτοξεύτηκε στην προεδρία, φάνηκε για λίγο χρόνο πως επρόκειτο να διακηρύξει τον πόλεμο στην Κίνα, καθώς αυτή αποτελεί τη νέα Νέμεση της Αμερικής. Ωστόσο, μια σύγκρουση με μια τόσο τεράστια χώρα φάνηκε κάπως επικίνδυνο * επιπλέον, πολλές μεγάλες εταιρείες είχαν βγάλει αρκετά λεφτά από τις συναλλαγές τους με τη λαϊκή Δημοκρατία. Μια άλλη απειλή, κατά προτίμηση λιγότερο επικίνδυνη και πιο αξιόπιστη, όφειλε να διατηρήσει τις στρατιωτικές δαπάνες σε αρκετά υψηλά επίπεδα. Για το σκοπό αυτό, οι Μπους, Ράμσφελντ και Σία (sic!!) δεν θα μπορούσαν να ευχηθούν τίποτα πιο βολικό από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, γεγονός που είναι εξαιρετικά πιθανό να γνώριζαν την προετοιμασία για αυτές τις τερατώδεις επιθέσεις, αλλά δεν έκαναν τίποτα για την αποτροπή τους, γιατί ήξεραν ότι θα είναι σε θέση να επωφεληθούν. Σε κάθε περίπτωση, το έκαναν να επωφεληθούν πλήρως από αυτή την ευκαιρία να στρατιωτικοποιήσουν πλήρως την Αμερική και περισσότερο από ποτέ, ρίχνοντας ντους με βόμβες σε ανθρώπους που δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με την 9/11, σκοτώνοντάς τους με βολές κατευθείαν στην καρδιά, και, φυσικά, επιτρέποντας στις επιχειρήσεις που συνεργάζονταν με το Πεντάγωνο να σημειώσουν πρωτοφανείς πωλήσεις. Κατά τα άλλα, ο Μπους είχε κηρύξει τον πόλεμο όχι σε μια χώρα, αλλά στην τρομοκρατία, μια αφηρημένη έννοια κατά της οποίας κανείς δεν μπορεί πραγματικά να διεξάγει πόλεμο και κατά της οποίας η οριστική νίκη δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί. Ωστόσο, στην πράξη το σύνθημα 'πόλεμος κατά της τρομοκρατίας' σήμαινε ότι η Ουάσιγκτον τώρα διατηρεί το δικαίωμα να διεξάγει πόλεμο σε όλο τον κόσμο και μόνιμα ενάντια σε όποιον το Λευκό Οίκο ορίζει ως τρομοκράτη.

Η 11η Σεπτεμβρίου έδωσε στον Μπους τη λευκή εξουσιοδότηση να διεξάγει πόλεμο όπου και εναντίον οποιουδήποτε διαλέξει, και όπως αυτό το δοκίμιο υποτίθεται ότι διευκρινίζει, δεν έχει τόση σημασία ποιος τυχαίνει να θεωρείται εχθρός. 

Πέρυσι, ο Μπους έριξε βόμβες στο Αφγανιστάν, πιθανώς επειδή οι ηγέτες αυτής της χώρας προσέφεραν τον Μπιν Λάντεν, αλλά πρόσφατα ο τελευταίος έφυγε από τη μόδα και ήταν για άλλη μια φορά ο Σαντάμ Χουσεΐν που φέρεται να απείλησε την Αμερική. Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ λεπτομερώς με τους συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους η Αμερική του Μπους ήθελε οπωσδήποτε πόλεμο με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και όχι, ας πούμε, με τη Βόρεια Κορέα. Ένας σημαντικός λόγος για τη μάχη αυτού του συγκεκριμένου πολέμου ήταν ότι τα μεγάλα αποθέματα πετρελαίου του Ιράκ τα λαχταρούσαν τα καταπιστεύματα πετρελαίου των ΗΠΑ με τα οποία οι ίδιοι οι Μπους – και οι "Μπουσίτες" όπως ο Τσένι και ο Ράις, από τον οποίο τυχαίνει να ονομάζεται ένα πετρελαιοφόρο – είναι τόσο στενά συνδεδεμένα. Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι επίσης χρήσιμος ως μάθημα για άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου που αποτυγχάνουν να χορέψουν στο ρυθμό της Ουάσιγκτον, και ως όργανο για τον εξευτελισμό της εγχώριας αντιπολίτευσης με το τρέξιμο του αμερικανικού ακροδεξιού προγράμματος ενός μη εκλεγμένου προέδρου, στον λαιμό των ίδιων των Αμερικανών.

Η Αμερική του πλούτου και των προνομίων είναι γαντζωμένη στον πόλεμο, χωρίς τακτικές και ολοένα ισχυρότερες δόσεις πολέμου δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει σωστά, δηλαδή να αποφέρει τα επιθυμητά κέρδη. Αυτή τη στιγμή, αυτός ο εθισμός, αυτός ο πόθος ικανοποιείται μέσω μιας σύγκρουσης ενάντια στο Ιράκ, που τυγχάνει επίσης να είναι αγαπητός στις καρδιές των βαρόνων του πετρελαίου. Ωστόσο, πιστεύει κανείς ότι η πολεμοχαρής Αμερική θα σταματήσει όταν το τριχωτό της κεφαλής του Σαντάμ ενωθεί με τα τουρμπάν των Ταλιμπάν στην προθήκη των τροπαίων του Τζορτζ Μπους; Ο Πρόεδρος έχει ήδη δείξει με το δάχτυλό του εκείνες τις χώρες των οποίων η σειρά θα έρθει σύντομα, δηλαδή, οι χώρες του «άξονα του κακού»: Ιράν, Συρία, Λιβύη, Σομαλία, Βόρεια Κορέα και φυσικά αυτό το παλιό αγκάθι στην Αμερική, την Κούβα. Καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα, καλωσορίσατε στη γενναία νέα εποχή του διαρκούς πολέμου του Τζορτζ Μπους!

Ένας Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει. Σπάστε τη σιωπή

Παρακάτω ακολουθεί ένα σχετικό άρθρο, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2016.

Αυτή είναι μια επεξεργασμένη εκδοχή μιας ομιλίας του John Pilger στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ, με τίτλο A World War Has Begin:

"Έκανα γυρίσματα στα νησιά Μάρσαλ, που βρίσκονται βόρεια της Αυστραλίας, στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Κάθε φορά που λέω στους ανθρώπους πού έχω πάει, ρωτούν, "Πού είναι αυτό;" Αν δώσω μια ιδέα αναφερόμενος στο «μπικίνι», λένε, «Εννοείς το μαγιό». Λίγοι φαίνεται ότι γνωρίζουν ότι το μαγιό μπικίνι ονομάστηκε για να γιορτάσει τις πυρηνικές εκρήξεις που κατέστρεψαν το νησί Μπικίνι.

Εξήντα έξι πυρηνικές βόμβες εξερράγησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στα Νησιά Μάρσαλ μεταξύ 1946 και 1958 — ισοδύναμες με 1,6 βόμβες Χιροσίμα κάθε μέρα για δώδεκα χρόνια.

Το μπικίνι είναι σιωπηλό σήμερα, μεταλλαγμένο και μολυσμένο. Οι φοίνικες αναπτύσσονται σε έναν περίεργο σχηματισμό πλέγματος. Τίποτα δεν κινείται. Δεν υπάρχουν πουλιά. Οι επιτύμβιες στήλες στο παλιό νεκροταφείο λάμπουν από την ακτινοβολία. Τα παπούτσια μου καταγράφηκαν "μη ασφαλή" σε έναν μετρητή Geiger.

Στεκόμενος στην παραλία, είδα το σμαραγδένιο πράσινο του Ειρηνικού να πέφτει σε μια τεράστια μαύρη τρύπα. Αυτός ήταν ο κρατήρας που άφησε η βόμβα υδρογόνου που ονόμασαν «Μπράβο». Η έκρηξη δηλητηρίασε τους ανθρώπους και το περιβάλλον τους για εκατοντάδες μίλια, ίσως για πάντα.

Στο ταξίδι της επιστροφής μου, σταμάτησα στο αεροδρόμιο της Χονολουλού και παρατήρησα ένα αμερικανικό περιοδικό που ονομάζεται Women's Health . Στο εξώφυλλο υπήρχε μια χαμογελαστή γυναίκα με μαγιό με μπικίνι και ο τίτλος: «Και εσύ μπορείς να έχεις κορμί με μπικίνι». Λίγες μέρες νωρίτερα, στα Νησιά Μάρσαλ, είχα πάρει συνεντεύξεις από γυναίκες που είχαν πολύ διαφορετικά «σώματα μπικίνι». κάθε μία είχε αναπτύξει καρκίνο του θυρεοειδούς και άλλους απειλητικούς για τη ζωή καρκίνους.

Σε αντίθεση με τη χαμογελαστή γυναίκα του περιοδικού, όλοι τους ήταν φτωχοί: τα θύματα και τα πειραματόζωα μιας αρπακτικής υπερδύναμης που είναι σήμερα πιο επικίνδυνη από ποτέ.

Αναφέρω αυτήν την εμπειρία ως προειδοποίηση και για να διακόψω μια απόσπαση της προσοχής που έχει απορροφήσει τόσους πολλούς από εμάς. Ο ιδρυτής της σύγχρονης προπαγάνδας, Edward Bernays, περιέγραψε αυτό το φαινόμενο ως «τη συνειδητή και έξυπνη χειραγώγηση των συνηθειών και των απόψεων» των δημοκρατικών κοινωνιών. Την αποκάλεσε «αόρατη κυβέρνηση».

Πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος έχει ξεκινήσει; Προς το παρόν, είναι ένας πόλεμος προπαγάνδας, ψεύδους και αντιπερισπασμού, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει ακαριαία με την πρώτη λανθασμένη εντολή, τον πρώτο πύραυλο. Το 2009, ο Πρόεδρος Ομπάμα στάθηκε μπροστά σε ένα λατρεμένο πλήθος στο κέντρο της Πράγας, στην καρδιά της Ευρώπης. Δεσμεύτηκε να κάνει «τον κόσμο απαλλαγμένο από πυρηνικά όπλα». Ο κόσμος επευφημούσε και κάποιοι έκλαιγαν. Ένας χείμαρρος κοινοτοπιών κύλησε από τα ΜΜΕ. Στη συνέχεια, ο Ομπάμα τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Ήταν όλα ψεύτικα. Έλεγε ψέματα.

Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει κατασκευάσει περισσότερα πυρηνικά όπλα, περισσότερες πυρηνικές κεφαλές, περισσότερα πυρηνικά συστήματα παράδοσης, περισσότερα πυρηνικά εργοστάσια. Μόνο οι δαπάνες για πυρηνικές κεφαλές αυξήθηκαν υψηλότερα επί Ομπάμα από ό,τι επί οποιουδήποτε Αμερικανού προέδρου. Το κόστος για τριάντα χρόνια είναι περισσότερο από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.

Σχεδιάζεται μια νέα μίνι πυρηνική βόμβα. Είναι γνωστή ως B61 Model 12. Δεν έχει υπάρξει ποτέ κάτι παρόμοιο. Ο στρατηγός Τζέιμς Κάρτραιτ, πρώην Αντιπρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, έχει πει: «Το μικρότερο μέγεθος καθιστά αυτό το πυρηνικό όπλο πιο σκεπτόμενο».

Τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, η μεγαλύτερη συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο — με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες — λαμβάνει χώρα κατά μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσίας. Από τότε που ο Χίτλερ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, τα ξένα στρατεύματα δεν παρουσίασαν τέτοια αποδεδειγμένη απειλή για τη Ρωσία. Η Ουκρανία – κάποτε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης – έχει γίνει θεματικό πάρκο της CIA. Έχοντας ενορχηστρώσει ένα πραξικόπημα στο Κίεβο, η Ουάσιγκτον ελέγχει ουσιαστικά ένα καθεστώς που είναι δίπλα και εχθρικό προς τη Ρωσία: ένα καθεστώς σάπιο από Ναζί, κυριολεκτικά. Εξέχουσες κοινοβουλευτικές προσωπικότητες στην Ουκρανία είναι οι πολιτικοί απόγονοι των διαβόητων φασιστών της OUN και της UPA. Επαινούν ανοιχτά τον Χίτλερ και ζητούν την εκδίωξη της ρωσσόφωνης μειονότητας.

Αυτό είναι σπάνια είδηση ​​στη Δύση ή αντιστρέφεται για να κατασταλεί η αλήθεια.

Στη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία - δίπλα στη Ρωσία - ο αμερικανικός στρατός αναπτύσσει μάχιμα στρατεύματα, τανκς, βαρέα όπλα. Αυτή η ακραία πρόκληση της δεύτερης πυρηνικής δύναμης του κόσμου αντιμετωπίζεται με σιωπή στη Δύση. Αυτό που κάνει την προοπτική ενός πυρηνικού πολέμου ακόμη πιο επικίνδυνη είναι μια παράλληλη εκστρατεία κατά της Κίνας.

Σπάνια περνάει μέρα που η Κίνα δεν έχει ανυψωθεί στο καθεστώς της «απειλής». Σύμφωνα με τον ναύαρχο Χάρι Χάρις, διοικητή των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, η Κίνα «χτίζει ένα μεγάλο τείχος από άμμο στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας».

Αυτό που αναφέρεται είναι ότι η Κίνα κατασκευάζει αεροδιάδρομους στα νησιά Spratly, τα οποία αποτελούν αντικείμενο διαμάχης με τις Φιλιππίνες – μια διαμάχη που δεν ήταν σε προτεραιότητα έως ότου η Ουάσιγκτον πίεσε και δωροδόκησε την κυβέρνηση στη Μανίλα και το Πεντάγωνο ξεκίνησε μια εκστρατεία προπαγάνδας που ονομάζεται «ελευθερία της πλοήγησης ".

Τι πραγματικά σημαίνει αυτό; Σημαίνει ελευθερία για τα αμερικανικά πολεμικά πλοία να περιπολούν και να κυριαρχούν στα παράκτια ύδατα της Κίνας. Προσπαθήστε να φανταστείτε την αμερικανική αντίδραση εάν τα κινεζικά πολεμικά πλοία έκαναν το ίδιο στα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνια.

Έκανα μια ταινία που ονομάζεται The War You Don't See , [ο πόλεμος που δεν βλέπεις] στην οποία πήρα συνεντεύξεις από διακεκριμένους δημοσιογράφους στην Αμερική και τη Βρετανία: ρεπόρτερ όπως ο Dan Rather του CBS, ο Rageh Omar του BBC, ο David Rose του Observer .

Όλοι τους είπαν ότι οι δημοσιογράφοι και οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έκαναν τη δουλειά τους και αμφισβήτησαν την προπαγάνδα ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε όπλα μαζικής καταστροφής. 

Αν τα ψέματα του Τζορτζ Μπους και του Τόνι Μπλερ δεν είχαν ενισχυθεί και διαδοθεί από τους δημοσιογράφους, η εισβολή του 2003 στο Ιράκ μπορεί να μην είχε συμβεί και εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα ζούσαν σήμερα.

Η προπαγάνδα που θέτει το έδαφος για έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας ή/και της Κίνας δεν διαφέρει κατ' αρχήν. Από ό,τι γνωρίζω, κανένας δημοσιογράφος στο δυτικό «mainstream» -όπως ο Νταν μάλλον, ας πούμε- δεν ρωτά γιατί η Κίνα κατασκευάζει αεροδιαδρόμους στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Η απάντηση θα έπρεπε να είναι ολοφάνερα προφανής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες περικυκλώνουν την Κίνα με ένα δίκτυο βάσεων, με βαλλιστικούς πυραύλους, ομάδες μάχης, βομβαρδιστικά με πυρηνικά όπλα.

Αυτό το φονικό τόξο εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τα νησιά του Ειρηνικού, τις Μαριάνες και τα Μάρσαλ και το Γκουάμ, στις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, την Οκινάουα, την Κορέα και σε όλη την Ευρασία μέχρι το Αφγανιστάν και την Ινδία. Η Αμερική έχει κρεμάσει μια θηλιά στο λαιμό της Κίνας. Αυτό δεν είναι είδηση. Σιωπή από τα μέσα ενημέρωσης. πόλεμος από τα μέσα ενημέρωσης.

Το 2015, με άκρα μυστικότητα, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη ενιαία στρατιωτική άσκηση αέρα-θαλάσσης στην πρόσφατη ιστορία, γνωστή ως Talisman Sabre. Στόχος του ήταν να επαναληφθεί ένα Σχέδιο Μάχης Αεροπορίας-Θάλασσας, που μπλοκάρει θαλάσσιους δρόμους, όπως τα Στενά της Μαλάκα και τα Στενά Λομπόκ, που έκοβαν την πρόσβαση της Κίνας σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλες ζωτικής σημασίας πρώτες ύλες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Στο τσίρκο που είναι γνωστό ως αμερικανική προεδρική εκστρατεία, ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάζεται ως τρελός, φασίστας. Είναι σίγουρα απεχθής. αλλά είναι επίσης μια φιγούρα μίσους στα μέσα ενημέρωσης. Αυτό και μόνο θα πρέπει να προκαλέσει τον σκεπτικισμό μας.

Οι απόψεις του Τραμπ για τη μετανάστευση είναι γκροτέσκες, αλλά όχι πιο γκροτέσκες από αυτές του Ντέιβιντ Κάμερον. Δεν είναι ο Τραμπ ο Great Deporter από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ο νομπελίστας Ειρήνης, Μπαράκ Ομπάμα.

Σύμφωνα με έναν καταπληκτικό φιλελεύθερο σχολιαστή, ο Τραμπ «απελευθερώνει τις σκοτεινές δυνάμεις της βίας» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τις απελευθερώνει ;

Αυτή είναι η χώρα όπου τα νήπια πυροβολούν τις μητέρες τους και η αστυνομία διεξάγει έναν δολοφονικό πόλεμο κατά των μαύρων Αμερικανών. Αυτή είναι η χώρα που επιτέθηκε και επιδίωξε να ανατρέψει περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, πολλές από αυτές δημοκρατίες, και βομβάρδισε από την Ασία έως τη Μέση Ανατολή, προκαλώντας το θάνατο και την απομάκρυνση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Καμία χώρα δεν ισοδυναμεί με αυτό το συστημικό ρεκόρ βίας. Οι περισσότεροι από τους πολέμους της Αμερικής (σχεδόν όλοι εναντίον ανυπεράσπιστων χωρών) έχουν ξεκινήσει όχι από Ρεπουμπλικάνους προέδρους αλλά από φιλελεύθερους Δημοκρατικούς: Τρούμαν, Κένεντι, Τζόνσον, Κάρτερ, Κλίντον, Ομπάμα.

Το 1947, μια σειρά από οδηγίες του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας περιέγραφαν τον πρωταρχικό στόχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ως «έναν κόσμο ουσιαστικά φτιαγμένο κατά την εικόνα [της Αμερικής]». Η ιδεολογία ήταν ο μεσσιανικός αμερικανισμός. Ήμαστε όλοι Αμερικανοί. Ή αλλιώς. Οι αιρετικοί θα προσηλυτίζονται, θα ανατρέπονται, θα δωροδοκούνται, θα λερώνονται ή θα συνθλίβονται.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα σύμπτωμα αυτού, αλλά είναι επίσης και πιστός. Λέει ότι η εισβολή στο Ιράκ ήταν έγκλημα, δεν θέλει να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία και την Κίνα. Ο κίνδυνος για τους υπόλοιπους από εμάς δεν είναι ο Τραμπ, αλλά η Χίλαρι Κλίντον. Δεν είναι τρελή. Ενσαρκώνει την ανθεκτικότητα και τη βία ενός συστήματος του οποίου η περίφημη «εξαίρεση» είναι ολοκληρωτική με ένα περιστασιακά φιλελεύθερο πρόσωπο.

Καθώς πλησιάζει η ημέρα των προεδρικών εκλογών, η Κλίντον θα χαιρετιστεί ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα και τα ψέματά της – ακριβώς όπως ο Μπαράκ Ομπάμα διαφημίστηκε ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και οι φιλελεύθεροι κατάπιαν τις ανοησίες του περί «ελπίδας». Και τα σάλια τρέχουν.

Περιγραφόμενος από τον αρθρογράφο του Guardian Όουεν Τζόουνς ως «αστείος, γοητευτικός, με ψυχραιμία που διαφεύγει σχεδόν κάθε άλλο πολιτικό», ο Ομπάμα τις προάλλες έστειλε drones για να σφάξουν 150 ανθρώπους στη Σομαλία. Σκοτώνει ανθρώπους συνήθως τις Τρίτες, σύμφωνα με τους New York Times , όταν του δίνουν μια λίστα υποψηφίων για θάνατο με drone. Τόσο ψύχραιμος.

Στην προεδρική εκστρατεία του 2008, η Χίλαρι Κλίντον απείλησε να «εξαφανίσει εντελώς» το Ιράν με πυρηνικά όπλα. Ως υπουργός Εξωτερικών επί Ομπάμα, συμμετείχε στην ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ονδούρας. Η συμβολή της στην καταστροφή της Λιβύης το 2011 ήταν σχεδόν διασκέδαση. Όταν ο Λίβυος ηγέτης, συνταγματάρχης Καντάφι, σοδομίστηκε δημόσια με μαχαίρι –μια δολοφονία που έγινε δυνατή υπό την αμερικανική επιμελητεία– η Κλίντον χαιρόταν για τον θάνατό του: «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε».

Ένας από τους στενότερους συμμάχους της Κλίντον είναι η Μαντλίν Ολμπράιτ, η πρώην υπουργός Εξωτερικών, η οποία έχει επιτεθεί σε νεαρές γυναίκες επειδή δεν υποστηρίζουν τη «Χίλαρι». Αυτή είναι η ίδια η περιβόητη Μαντλίν Ολμπράιτ που γιόρτασε στην τηλεόραση τον θάνατο μισού εκατομμυρίου Ιρακινών παιδιών γιατί «άξιζε τον κόπο».

Μεταξύ των μεγαλύτερων υποστηρικτών της Κλίντον είναι το ισραηλινό λόμπι και οι εταιρείες όπλων που τροφοδοτούν τη βία στη Μέση Ανατολή. Αυτή και ο σύζυγός της έχουν λάβει μια περιουσία από τη Wall Street. Κι όμως, κοντεύει να χειροτονηθεί η υποψήφια των γυναικών, για να διώξει τον κακό Τραμπ, τον επίσημο δαίμονα. Οι υποστηρικτές της περιλαμβάνουν διακεκριμένες φεμινίστριες: όπως η Gloria Steinem στις ΗΠΑ και η Anne Summers στην Αυστραλία.

Πριν από μια γενιά, ένα γνωστό μεταμοντέρνο κίνημα γνωστό πλέον ως «πολιτικές ταυτότητας» έβαλε τον φραγμό στη σκέψη πολλών ευφυών, φιλελεύθερων ανθρώπων ώστε να πάψουν να εξετάζουν τα αιτιατά αλλά και τα άτομα που υποστήριζαν αυτά τα κινήματα — όπως τους fake Ομπάμα και Κλίντον, όπως πλαστά προοδευτικά κινήματα όπως ο Σύριζα στην Ελλάδα, που πρόδωσαν τον λαό αυτής της χώρας και συμμάχησαν με τους εχθρούς της. Η απορρόφηση του εαυτού, ένα είδος «μεϊσμού», έγινε το νέο zeitgeist στις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες και σηματοδότησε την κατάρρευση μεγάλων συλλογικών κινημάτων ενάντια στον πόλεμο, την κοινωνική αδικία, την ανισότητα, τον ρατσισμό και τον σεξισμό.

Σήμερα, ο πολύωρος ύπνος μπορεί να έχει τελειώσει. Οι νέοι ανακατεύονται ξανά. Σταδιακά. Οι χιλιάδες στη Βρετανία που υποστήριξαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν ως ηγέτη των Εργατικών είναι μέρος αυτής της αφύπνισης – όπως και εκείνοι που συγκεντρώθηκαν για να υποστηρίξουν τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς.

Στη Βρετανία την περασμένη εβδομάδα, ο στενότερος σύμμαχος του Τζέρεμι Κόρμπιν, ο σκιώδης ταμίας του Τζον ΜακΝτόνελ, υποχρέωσε την κυβέρνηση των Εργατικών να αποπληρώσει τα χρέη των πειρατικών τραπεζών και, ουσιαστικά, να συνεχίσει τη λεγόμενη λιτότητα.

Στις ΗΠΑ, ο Μπέρνι Σάντερς έχει υποσχεθεί να υποστηρίξει την Κλίντον εάν ή όταν οριστεί. Επίσης, ψήφισε υπέρ της χρήσης βίας από την Αμερική κατά χωρών όταν πιστεύει ότι είναι «σωστό». Λέει ότι ο Ομπάμα έχει κάνει «μια σπουδαία δουλειά».

Στην Αυστραλία, υπάρχει ένα είδος νεκρικής πολιτικής, όπου παίζονται κουραστικά κοινοβουλευτικά παιχνίδια στα μέσα ενημέρωσης, ενώ οι πρόσφυγες και οι ιθαγενείς διώκονται και η ανισότητα μεγαλώνει, μαζί με τον κίνδυνο του πολέμου. Η κυβέρνηση του Μάλκολμ Τέρνμπουλ μόλις ανακοίνωσε τον αποκαλούμενο αμυντικό προϋπολογισμό 195 δισεκατομμυρίων δολαρίων που αποτελεί μια κίνηση υπέρ του πολέμου. Δεν έγινε συζήτηση. Σιωπή.

Τι απέγινε η μεγάλη παράδοση της λαϊκής άμεσης δράσης, χωρίς περιορισμούς από τα κόμματα; Πού είναι το θάρρος, η φαντασία και η δέσμευση που απαιτείται για να ξεκινήσει το μακρύ μας ταξίδι προς έναν καλύτερο, δίκαιο και ειρηνικό κόσμο; Πού είναι οι αντιφρονούντες στην τέχνη, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία; Πού είναι αυτοί που θα γκρεμίσουν τη σιωπή; Ή περιμένουμε μέχρι να εκτοξευθεί ο πρώτος πυρηνικός πύραυλος;

Σημειώσεις

Ο Jacques R. Pauwels είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, συγγραφέας του «The Myth of the Good War: America in the Second World War» (James Lorimer, Τορόντο, 2002). Το βιβλίο του εκδίδεται σε διάφορες γλώσσες: στα αγγλικά, ολλανδικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και γαλλικά. Μαζί με προσωπικότητες όπως ο Ramsey Clark, ο Michael Parenti, ο William Blum, ο Robert Weil, ο Michel Collon, ο Peter Franssen και πολλοί άλλοι… υπέγραψε το "The International Appeal against US-War".

Από τον Διεθνή Τύπο του Σαββάτου 22 Μαρτίου 2003:

Το κόστος για τις Ηνωμένες Πολιτείες του πολέμου στο Ιράκ και των συνεπειών του θα μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια… Η διατήρηση της ειρήνης στο Ιράκ και η ανοικοδόμηση της υποδομής της χώρας θα μπορούσαν να προσθέσουν πολλά περισσότερα… Η κυβέρνηση Μπους δεν αναφέρει τίποτα σχετικά με το κόστος του πολέμου και της ανοικοδόμησης… Τόσο ο Λευκός Οίκος όσο και το Πεντάγωνο αρνήθηκαν να προσφέρουν συγκεκριμένα στοιχεία.
( The International Herald Tri bune, 22/03/03) Υπολογίζεται ότι ο πόλεμος κατά του Ιράκ θα κοστίσει περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Σε αντίθεση με τον πόλεμο του Κόλπου του 1991, του οποίου το κόστος των 80 εκατομμυρίων μοιράστηκαν οι Σύμμαχοι, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμένεται να πληρώσουν ολόκληρο το κόστος του παρόντος πολέμου… Για τον αμερικανικό ιδιωτικό τομέα, δηλαδή τις μεγάλες εταιρείες, η επερχόμενη ανασυγκρότηση της υποδομής του Ιράκ αντιπροσωπεύει μια επιχείρηση 900 εκατομμυρίων δολαρίων. τα πρώτα συμβόλαια ανατέθηκαν χθες (21 Μαρτίου) από την αμερικανική κυβέρνηση σε δύο εταιρείες. (Guido Leboni, «Un coste de 100.000 millones de dolares», El Mund o, Μαδρίτη, 22/03/03)

Ο άνθρωπος που πούλησε τη χώρα του

15.3,2022

Πρώτη δημοσίευση στις 7 Μαρτίου 2022

Ο Volodymyr Zelensky είναι ο σημερινός Πρόεδρος της Ουκρανίας. Εξελέγη με συντριπτική νίκη το 2019 με την υπόσχεση για άμβλυνση των εντάσεων με τη Ρωσία και επίλυση της κρίσης στις αποσχισθείσες δημοκρατίες στην ανατολική Ουκρανία. Δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να κρατήσει τον λόγο του για κανένα από τα δύο θέματα. Αντίθετα, έχει επιδεινώσει πολύ την εσωτερική κρίση της Ουκρανίας ενώ προκαλεί αμείλικτα τη Ρωσία.

Ο Ζελένσκι είχε πολλές ευκαιρίες να εξομαλύνει τα πράγματα με τη Μόσχα και να αποτρέψει το ξέσπασμα των εχθροπραξιών. Αντίθετα, έχει κάνει συνεχώς τα πράγματα χειρότερα ακολουθώντας τυφλά τις οδηγίες της Ουάσιγκτον.

Ο ΠΟΥ ως «Παγκόσμια Κυβέρνηση Αντιπροσώπων»; Κατάργηση του Εθνικού Κράτους;

Ο ΠΟΥ επιδιώκει την παγκόσμια εξουσία

15.3.2022

Στη σκιά του πολέμου της Ουκρανίας, ο ΠΟΥ ετοιμάζει –απαρατήρητη από το κοινό– μια «διεθνή συμφωνία για την πρόληψη και τον έλεγχο των πανδημιών» δεσμευτική βάσει του διεθνούς δικαίου.

Οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη έχουν ήδη ξεκινήσει. Αρχικά, η «μεταβίβαση εξουσίας» είχε προγραμματιστεί για την 1η Μαΐου 2022, δηλαδή και τα 194 κράτη μέλη του ΠΟΥ θα αναγκάζονταν στη συνέχεια να εφαρμόσουν τα μέτρα που αποφάσισε ο ΠΟΥ, όπως τα lockdown ή ο γενικός υποχρεωτικός εμβολιασμός.

Ωστόσο, ένα νέο υπόμνημα από το Concilium Europa, με ημερομηνία 3 Μαρτίου 2022, έχει καθυστερήσει σημαντικά τη διαδικασία.

Εν τω μεταξύ, ένα προσχέδιο εργασίας αυτής της νέας «Παγκόσμιας Κυβερνητικής Συμφωνίας» του ΠΟΥ σχεδιάζεται να είναι έτοιμη για περαιτέρω εσωτερικές διαπραγματεύσεις την 1η Αυγούστου 2022. Δείτε αυτό .

«Μια διεθνής συνθήκη για την πρόληψη και την ετοιμότητα των πανδημιών »

Όταν χτυπά μια πανδημία, όλοι είναι ευάλωτοι.

Το Συμβούλιο δίνει πράσινο φως για την έναρξη διαπραγματεύσεων για τη διεθνή συνθήκη πανδημίας

Στις 3 Μαρτίου 2022, το Συμβούλιο εξέδωσε απόφαση να εξουσιοδοτήσει την έναρξη διαπραγματεύσεων για μια διεθνή συμφωνία για την πρόληψη, την ετοιμότητα και την αντιμετώπιση πανδημιών.

Το διακυβερνητικό διαπραγματευτικό όργανο, στο οποίο έχει ανατεθεί η σύνταξη και η διαπραγμάτευση αυτού του διεθνούς μέσου, θα πραγματοποιήσει την επόμενη συνεδρίασή του έως την 1η Αυγούστου 2022, για να συζητήσει την πρόοδο σε ένα προσχέδιο εργασίας . Στη συνέχεια, θα παραδώσει έκθεση προόδου στην 76η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας το 2023, με στόχο την έγκριση του μέσου έως το 2024.

Σύμφωνα με το «Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης», η επίσημη αιτιολόγηση αυτής της επιχείρησης, την οποία ο ΠΟΥ θεωρεί απαραίτητη, είναι το πρόσχημα ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να είναι ακόμη καλύτερα προετοιμασμένη για πιθανές μελλοντικές πανδημίες και τον συντονισμένο έλεγχό τους (2). Σύμφωνα με το «Epochtimes» της 5ης Μαρτίου, η ΕΕ καθώς και ιδιωτικοί παράγοντες όπως το Ίδρυμα Ροκφέλερ και ο Μπιλ Γκέιτς φαίνεται να είναι η πηγή των ιδεών (3). Λαμβάνοντας υπόψη τις εμπειρίες της πανδημίας των τελευταίων δύο ετών, αυτό είναι μια ένδειξη του τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος.

Η βάση της συμφωνίας είναι το άρθρο 19 του καταστατικού της ΠΟΥ. Αυτό αναφέρει ότι η Γενική Συνέλευση του ΠΟΥ μπορεί να εγκρίνει συμφωνίες δεσμευτικές για όλα τα κράτη μέλη με πλειοψηφία δύο τρίτων. Τα εθνικά κράτη δεν μπορούν πλέον να αποφασίζουν κυρίαρχα ποια μέτρα ελέγχου της πανδημίας θέλουν να εισάγουν.

Η κατάργηση του εθνικού κράτους σημαίνει ταυτόχρονα απώλεια θεμελιωδών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Ο διάσημος Γερμανο-Βρετανός κοινωνιολόγος, δημοσιολόγος και πολιτικός Ραλφ Ντάρεντορφ προειδοποίησε γι' αυτό πολλά χρόνια πριν:

«Όποιος εγκαταλείπει το έθνος-κράτος χάνει έτσι τη μόνη αποτελεσματική εγγύηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του μέχρι τώρα. Όποιος σήμερα θεωρεί ότι το έθνος κράτος είναι αναπόφευκτα νεκρό, δηλώνει με αυτόν τον τρόπο –όσο άθελά του– τα δικαιώματα του πολίτη ως απαγορευμένα». (4)

Σε ένα τόσο εκτεταμένο ζήτημα, ωστόσο, ο λαός πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο: Όλοι οι πολίτες μιας χώρας που έχουν δικαίωμα ψήφου πρέπει να έχουν το δικαίωμα και την ευκαιρία να εκφράσουν τη γνώμη τους σε δημοψηφίσματα.

Πρόταση ειδικού σε όλες τις κυβερνήσεις των πολιτειών

Ο Dr. Stuckelberger, ο οποίος έχει εργαστεί για τον ΠΟΥ για περισσότερα από 20 χρόνια, έκανε την ακόλουθη πρόταση, σύμφωνα με το «greatreject.org»:

• Κάθε χώρα πρέπει να στείλει μια δημόσια επιστολή διαμαρτυρίας στον ΠΟΥ.
• Οι «κυβερνήσεις» να γράψουν επιστολή ότι ο λαός δεν δέχεται ότι η υπογραφή ενός υπουργού Υγείας μπορεί να κρίνει την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς δημοψήφισμα. Είναι πολύ σημαντικό να σταλεί αυτή η επιστολή από κάθε χώρα στον ΠΟΥ στη Γενεύη.
• Ο ΠΟΥ ζητά από όλες τις χώρες να εφαρμόσουν τα μέτρα έως τον Μάιο του 2022 [αυτή η απαίτηση έχει ωθηθεί μέχρι το 2024 στο μεταξύ, βλέπε αυτό ].

• Μέχρι στιγμής, μόνο οι Ρώσοι είχαν στείλει τέτοια απορριπτική επιστολή (5).

Το διεθνές δίκαιο δεν επιτρέπει έναν κανονισμό του ΟΗΕ που υπερβαίνει το σύνταγμα μεμονωμένων χωρών.

Αυτό ισχύει και για τον ΠΟΥ – έναν οργανισμό του ΟΗΕ.

Πώς να καταστρέψετε τη Ρωσία. Έκθεση της Rand Corporation του 2019: «Επέκταση και ανισορροπία της Ρωσίας»

15.3.2022

Παρακάτω είναι το άρθρο ανασκόπησης του Manlio Dinucci που δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου 2019, το οποίο παρέχει μια περίληψη μιας Έκθεσης Rand με τίτλο: Επέκταση και ανισορροπία της Ρωσίας .

***

"Αναγκάστε τον αντίπαλο να επεκταθεί απερίσκεπτα και μετά καταστρέψτε τον."

Αυτή δεν είναι η περιγραφή ενός τζούντο, αλλά ένα σχέδιο κατά της Ρωσίας που εκπόνησε η Rand Corporation, η δεξαμενή σκέψης με τη μεγαλύτερη επιρροή στις ΗΠΑ. Με ένα επιτελείο χιλιάδων ειδικών, η Ραντ παρουσιάζεται ως η πιο αξιόπιστη πηγή πληροφοριών και πολιτικής ανάλυσης στον κόσμο για τους ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών και τους συμμάχους τους.

Η Rand Corporation, με έδρα στην Ουάσιγκτον, DC, είναι «ένας παγκόσμιος ερευνητικός οργανισμός που αναπτύσσει λύσεις σε προκλήσεις πολιτικής»: έχει έναν στρατό 1.800 ερευνητών και άλλων ειδικών που στρατολογούνται από 50 χώρες, μιλούν 75 γλώσσες, κατανεμημένοι σε γραφεία και άλλες τοποθεσίες στη Βόρεια Αμερική, Ευρώπη, Αυστραλία και τον Περσικό Κόλπο. Το προσωπικό της Rand στις ΗΠΑ ζει και εργάζεται σε περισσότερες από 25 χώρες.

Η Rand Corporation, η οποία αυτοχαρακτηρίζεται ως «μη κερδοσκοπικός, μη κομματικός οργανισμός», χρηματοδοτείται επίσημα από το Πεντάγωνο, τον στρατό και την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, υπηρεσίες εθνικής ασφάλειας (CIA και άλλες) σε άλλες χώρες και ισχυρούς μη κυβερνητικούς οργανισμούς .

Η Rand Corp υπερηφανεύεται που συνέβαλε στην εκπόνηση της μακροπρόθεσμης στρατηγικής που επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να κερδίσουν τον Ψυχρό Πόλεμο, αναγκάζοντας τη Σοβιετική Ένωση να καταναλώσει τους δικούς της οικονομικούς πόρους στη στρατηγική αντιπαράθεση.

Αυτό το μοντέλο ήταν η έμπνευση για το νέο σχέδιο, Υπερέκταση και Ανισορροπία της Ρωσίας , που δημοσιεύτηκε από την Rand [1].

[ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗ στο πλήρες έγγραφο της RAND Μάιος 2019]

Σύμφωνα με τους αναλυτές της, η Ρωσία παραμένει ισχυρός αντίπαλος για τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ορισμένους θεμελιώδεις τομείς. Για να χειριστούν αυτή την αντίθεση, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να ακολουθήσουν μια κοινή μακροπρόθεσμη στρατηγική που εκμεταλλεύεται τα τρωτά σημεία της Ρωσίας. Έτσι η Rand αναλύει τα διάφορα μέσα με τα οποία μπορεί να αποκατασταθεί η ισορροπία της Ρωσίας, υποδεικνύοντας για καθένα από αυτά, τις πιθανότητες επιτυχίας, τα οφέλη, το κόστος και τους κινδύνους για τις ΗΠΑ.

Οι αναλυτές της Rand εκτιμούν ότι η μεγαλύτερη ευπάθεια της Ρωσίας είναι αυτή της οικονομίας της, λόγω της μεγάλης εξάρτησής της από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου. 

Τα έσοδα από αυτές τις εξαγωγές μπορούν να μειωθούν με την ενίσχυση των κυρώσεων και την αύξηση των εξαγωγών ενέργειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο στόχος είναι να υποχρεωθεί η Ευρώπη να μειώσει τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου και να το αντικαταστήσει με υγροποιημένο φυσικό αέριο που μεταφέρεται δια θαλάσσης από άλλες χώρες.

Ένας άλλος τρόπος αποσταθεροποίησης της ρωσικής οικονομίας μακροπρόθεσμα είναι η ενθάρρυνση της μετανάστευσης ειδικευμένου προσωπικού, ιδιαίτερα των νέων Ρώσων με υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

Στον ιδεολογικό και πληροφοριακό τομέα, θα ήταν απαραίτητο να ενθαρρυνθεί η εσωτερική αμφισβήτηση και ταυτόχρονα να υπονομευτεί η εξωτερική εικόνα της Ρωσίας, αποκλείοντάς την από τα διεθνή φόρουμ και μποϊκοτάροντας τις διεθνείς αθλητικές εκδηλώσεις που διοργανώνει.

Στον γεωπολιτικό τομέα, ο οπλισμός της Ουκρανίας θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να εκμεταλλευτούν το κεντρικό σημείο της εξωτερικής ευπάθειας της Ρωσίας, αλλά αυτό θα έπρεπε να υπολογιστεί προσεκτικά για να κρατηθεί η Ρωσία υπό πίεση χωρίς να διολισθήσει σε μια μεγάλη σύγκρουση, την οποία θα κέρδιζε.

Στον στρατιωτικό τομέα, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να απολαμβάνουν υψηλά οφέλη, με χαμηλό κόστος και κινδύνους, αυξάνοντας τον αριθμό των χερσαίων στρατευμάτων από τις χώρες του ΝΑΤΟ που συνεισφέρουν στην αμερικανική αντιρωσική εκστρατεία..

Οι ΗΠΑ μπορούν να απολαμβάνουν υψηλές πιθανότητες επιτυχίας και υψηλά οφέλη, με μέτριους κινδύνους, ιδίως επενδύοντας  στρατηγικά σε βομβαρδιστικά και πυραύλους επίθεσης μεγάλου βεληνεκούς που στρέφονται κατά της Ρωσίας.

Η αποχώρηση από τη Συνθήκη INF και η ανάπτυξη στην Ευρώπη νέων πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στραμμένοι στη Ρωσία θα οδηγούσε σε υψηλές πιθανότητες επιτυχίας, αλλά θα παρουσίαζε επίσης υψηλούς κινδύνους.

Με τη βαθμονόμηση κάθε επιλογής για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα – συμπεραίνουν οι αναλυτές της Rand – η Ρωσία θα κατέληγε να πληρώσει το πιο σκληρό τίμημα σε μια αντιπαράθεση, αλλά οι ΗΠΑ θα έπρεπε επίσης να επενδύσουν τεράστιους πόρους, οι οποίοι επομένως δεν θα ήταν πλέον διαθέσιμοι για άλλους στόχους. Αυτή είναι επίσης μια προηγούμενη προειδοποίηση για μια επερχόμενη σημαντική αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, εις βάρος των κοινωνικών τους προϋπολογισμών.

Αυτό είναι το μέλλον που μας σχεδιάζει η Rand Corporation, η δεξαμενή σκέψης με τη μεγαλύτερη επιρροή του Deep State – με άλλα λόγια το υπόγειο κέντρο πραγματικής εξουσίας που κυριαρχείται από τις οικονομικές, χρηματοοικονομικές και στρατιωτικές ολιγαρχίες – που καθορίζει τις στρατηγικές επιλογές όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά όλου του δυτικού κόσμου.

Ακριβώς εδώ – σε αυτό που η Rand Corporation αποκάλεσε «το μεγαλύτερο εξωτερικό σημείο ευπάθειας της Ρωσίας», που μπορεί να εκμεταλλευτεί εξοπλίζοντας την Ουκρανία με τρόπο «βαθμονομημένο ώστε να αυξάνει το κόστος για τη Ρωσία χωρίς να προκαλείται πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση»– είναι που σημειώθηκε η ρήξη. Πιασμένη στον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό στραγγαλισμό που ΗΠΑ και ΝΑΤΟ σφίγγουν ολοένα και περισσότερο, αγνοώντας τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις και προτάσεις της Μόσχας για διαπραγμάτευση, η Ρωσία αντέδρασε με τη στρατιωτική επιχείρηση που κατέστρεψε περισσότερες από 2.000 στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ουκρανία που στην πραγματικότητα κατασκευάστηκαν και δεν ελέγχονταν από το Κίεβο. αλλά από εντολές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Το άρθρο που πριν από τρία χρόνια ανέφερε το σχέδιο της Rand Corporation τελείωνε με τα εξής λόγια: «Οι επιλογές στο σχέδιο είναι στην πραγματικότητα μόνο παραλλαγές της ίδιας πολεμικής στρατηγικής, το τίμημα της οποίας όσον αφορά τις θυσίες και τους κινδύνους το πληρώνουμε όλοι μας». 

Εμείς οι Ευρωπαίοι το πληρώνουμε τώρα, και θα το πληρώνουμε όλο και πιο ακριβά, αν συνεχίσουμε να είμαστε αναλώσιμα πιόνια στη στρατηγική ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Οι «επιλογές» που καθορίζονται από το σχέδιο δεν είναι στην πραγματικότητα παρά παραλλαγές της ίδιας πολεμικής στρατηγικής, της οποίας το τίμημα σε θυσίες και κινδύνους πληρώνουμε όλοι μας.

Να προλάβουμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο: Οι εταιρικές κινητήριες δυνάμεις πίσω από την κρίση στην Ουκρανία είναι οι ίδιες που οδήγησαν στον Πρώτο και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

14.2,2022

Με την παγκόσμια προσοχή να επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στην βαθύτερη κρίση στην Ουκρανία, η σταθερή τυμπανοκρουσία προς τον πόλεμο γίνεται όλο και πιο ισχυτή κάθε μέρα που περνά. Εάν ο κόσμος θέλει να αποφύγει να πέσει στην άβυσσο μιας άλλης καταστροφικής παγκόσμιας σύγκρουσης, είναι σημαντικό να μάθουμε και να κατανοήσουμε τα μαθήματα της ιστορίας. Αν και υπάρχουν αναμφίβολα πολλοί παράγοντες που οδήγησαν τον κόσμο σε αυτό το κρίσιμο χρονικό σημείο, ένας από τους πιο σημαντικούς συνεχίζει να αγνοείται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Παρά τα όσα μας λένε, οι εταιρικές κινητήριες δυνάμεις πίσω από την τρέχουσα κρίση είναι ακριβώς οι ίδιες που οδήγησαν στους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους.

Μετά τα λοκντάουν, καιρός για ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΕΣ

Freedom Convoy 2022 σε αλληλεγγύη με τους οδηγούς φορτηγών: Αυτό που χρειάζεται ο Καναδάς είναι η «πολιτική καραντίνα» του Justin Trudeau

31.1.2022

Πρώτη δημοσίευση στις 27 Ιανουαρίου 2022

Ένα μαζικό κίνημα ενάντια στην εντολή του Covid εκτυλίσσεται από ακτή σε ακτή σε όλο τον Καναδά σε αλληλεγγύη με τους διασυνοριακούς οδηγούς φορτηγών. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι θα συμμετάσχουν στο κονβόϊ μαζί με τους οδηγούς φορτηγών στην Οτάβα. 

Σύμφωνα με τον Justin Trudeau, οι μη εμβολιασμένοι οδηγοί φορτηγών «μπορεί να αποτελούν κίνδυνο μετάδοσης του COVID-19 στο ευρύ κοινό». Τι ασυναρτησίες. Οι οδηγοί φορτηγών ως επί το πλείστον παραμένουν στο φορτηγό τους, εκτελούν διοικητικά καθήκοντα και επιβλέπουν τη φόρτωση και εκφόρτωση. Παραδίδουν τα εμπορεύματα και έχουν περιορισμένη επαφή με τους ανθρώπους.

Όλοι οι διασυνοριακοί οδηγοί φορτηγών «θα πρέπει να εμβολιαστούν για να αποφύγουν μια καραντίνα 14 ημερών», λέει ο Τζάστιν Τριντό. 

Το εμπόριο ΗΠΑ-Καναδά είναι η γραμμή ζωής της εθνικής μας οικονομίας

Οι διαδοχικές καναδικές κυβερνήσεις προστάτευσαν τις δομές του διασυνοριακού εμπορίου της Βόρειας Αμερικής. Και τώρα ο Τζάστιν Τριντό μας έχει ρουφήξει στο μεγαλύτερο οικονομικό χάος στην ιστορία της χώρας μας, ενώ παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα των Καναδών.

Αυτό που χρειαζόμαστε εδώ στον Καναδά είναι μια αόριστη «πολιτική καραντίνα» του όχι και τόσο επιφανούς πρωθυπουργού μας. 

Μπορώ να πω ως οικονομολόγος ότι αυτή η ανεύθυνη απόφαση της κυβέρνησης Τριντό (η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη) θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις στους παραγωγούς, τους οδηγούς φορτηγών, τις εταιρείες μεταφορών καθώς και σε ολόκληρο τον ιστό του χονδρικού και λιανικού εμπορίου. Θα μας επηρεάσει όλους.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι το διασυνοριακό εμπόριο υπονομεύεται σκόπιμα. Αυτή η εντολή πολιτικής δημιουργεί ήδη ελλείψεις σε βασικά αγαθά, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων, των καυσίμων και των φαρμακευτικών προϊόντων. Θα επηρεάσει επίσης την παράδοση βασικών εμπορευμάτων που αποστέλλονται μέσω ΗΠΑ από την Κίνα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Λατινική Αμερική.

• Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι το διασυνοριακό εμπόριο ΗΠΑ-Καναδά-Μεξικού θα αποκατασταθεί πλήρως.

• Όλες οι εντολές του Covid-19 πρέπει να ανασταλούν δεόντως.

• Πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να αμφισβητήσουμε τη νομιμότητα της κυβέρνησης Τριντό.

• Πρέπει να ξεκινήσουμε διάλογο με τη συμμετοχή οδηγών φορτηγών, ιδιοκτητών εταιρειών μεταφορών, αξιωματούχων επιβολής του νόμου, τελωνειακούς υπαλλήλους και στις δύο πλευρές των συνόρων, παραγωγούς, χονδρέμπορους, λιανοπωλητές. 

• Θα ζητήσουμε επίσης την υποστήριξη και τη συμβουλή διακεκριμένων επιστημόνων, ιατρών, νομικών και συνταγματικών νομικών με σκοπό να αντιμετωπίσουμε την εντολή της καναδικής κυβέρνησης για τα εμβόλια. 

Η κυβέρνηση θα πει: Δεσμευόμαστε να σώσουμε ζωές, να προστατεύσουμε τους ανθρώπους από τον ιό V. Τι σκέτη ανοησία. Χειραγωγούν το διασυνοριακό εμπόριο. Καταστρέφουν ζωές ανθρώπων.

Η κυβέρνηση Τριντό είναι διεφθαρμένη. Αυτή η μακροπρόθεσμη απόφαση ελήφθη για λογαριασμό ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Η ανείπωτη πρόθεσή της είναι να πυροδοτήσει ένα ανανεωμένο κύμα χρεοκοπιών.

Είναι σημαντικό να αρθούν οι κυβερνητικές εντολές και οι περιορισμοί Covid-19 και να προστατεύεται και να διατηρηθεί το διασυνοριακό εμπόριο.

#Ναι, Είναι Φονικό εμβόλιο

Οι διάφορες εντολές για τον Covid έχουν χρησιμοποιηθεί για να πρωτοστατήσουν στην εκστρατεία φόβου και να ενθαρρύνουν τους Καναδούς να λάβουν τη δόση του ενισχυτικού εμβολίου.

Ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επαναλαμβάνουν ότι «ο ιός είναι πιο επικίνδυνος από το εμβόλιο», οι καταστροφικές επιπτώσεις του εμβολίου mRNA επιβεβαιώνονται πλέον χωρίς αμφιβολία.

Τα επίσημα στοιχεία των αναφερόμενων και καταγεγραμμένων θανάτων που σχετίζονται με τα εμβόλια δημοσιεύονται τακτικά από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΕ. Δεν δημοσιεύονται από την Health Canada.

Δείτε τη δήλωση των Γιατρών για την Ηθική του Covid .

Τελευταία στοιχεία που αναφέρθηκαν στις 28 Ιανουαρίου 2022: 

ΕΕ/ΕΟΧ/Ελβετία έως 15 Ιανουαρίου 2022 – 37.927 θάνατοι λόγω ένεσης Covid-19 και 3.354.705 τραυματισμοί, ανά βάση δεδομένων EudraVigilance.

ΗΒ έως 5 Ιανουαρίου 2022 – 1.982 θάνατοι που σχετίζονται με ένεση Covid-19 και 1.414.293 τραυματισμοί, ανά πρόγραμμα κίτρινης κάρτας MHRA.

ΗΠΑ έως 7 Ιανουαρίου 2022 – 21.745 θάνατοι που σχετίζονται με ένεση Covid-19 και 4.986.087 τραυματισμοί, ανά βάση δεδομένων VAERS.

ΣΥΝΟΛΟ για ΕΕ/ΗΒ/ΗΠΑ – 61.654 θάνατοι λόγω ένεσης Covid-19 και 9.755.085 τραυματισμοί που αναφέρθηκαν στις 28 Ιανουαρίου 2022.

Μόνο ένα μικρό ποσοστό θανάτων και ανεπιθύμητων ενεργειών αναφέρεται και καταγράφεται.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της VAERS: 

«Υπήρξαν περισσότεροι θάνατοι, περισσότερες μόνιμες αναπηρίες και περισσότερες νοσηλεύσεις μετά τα πειραματικά εμβόλια για τον COVID-19 [στις ΗΠΑ], από ό,τι έχουν ακολουθήσει όλα τα εμβόλια που έχουν εγκριθεί από την FDA τα προηγούμενα 31 χρόνια μαζί».

Το Mea Culpa της Pfizer

Επιπλέον, οι καταστροφικές επιπτώσεις του εμβολίου επιβεβαιώνονται τώρα από μια  Εμπιστευτική Έκθεση της Pfizer που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο ως μέρος μιας διαδικασίας Ελευθερίας Πληροφοριών (FOI) . Τα δεδομένα για τους θανάτους και τις ανεπιθύμητες ενέργειες που καταγράφονται από την Pfizer σε αυτό το εμπιστευτικό έγγραφο είναι πλέον δημόσια. Δεν ήθελαν να το διαβάσουμε:

Αυτό που περιέχεται στην «εμπιστευτική» έκθεση της Pfizer είναι λεπτομερή στοιχεία σχετικά με τις επιπτώσεις του «εμβόλιου» στη θνησιμότητα και τη νοσηρότητα. Αυτά τα δεδομένα που προέρχονται από το «Horse's Mouth» μπορούν τώρα να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση καθώς και τη διαμόρφωση νομικών διαδικασιών κατά της Big Pharma, των κυβερνήσεων, του ΠΟΥ και των μέσων ενημέρωσης.

Πρόκειται για ένα de facto Mea Culpa από την πλευρά της Pfizer. #Ναι είναι ένα εμβόλιο φονικού.

Η Πρωτοβουλία Freedom Convoy 2022  εστιάζει στο ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής, με σκοπό την αντιμετώπιση της κυβέρνησης Trudeau και την κατάργηση της αφήγησης για τον Covid-19 και τις διάφορες εντολές πολιτικής της, συμπεριλαμβανομένου του εμβολίου mRNA.

Αυτή η κίνηση δεν πρέπει να παρασυρθεί. Πρέπει να επικεντρωθεί στην άμεση κατάργηση του εμβολίου mRNA, το οποίο έχει οδηγήσει σε ανοδική τάση στη θνησιμότητα και τη νοσηρότητα.

Είναι απαραίτητο να διαλύσουμε τα ψέματα

Η επιστήμη και τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα. Το εμβόλιο πρέπει να ακυρωθεί αμέσως .

Το τεστ Covid-19 δεν είναι έγκυρο. Τα δεδομένα που χρησιμοποιούνται για την αιτιολόγηση των εντολών πολιτικής δεν έχουν νόημα

Το τεστ RT-PCR που χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν τις εντολές πολιτικής τους έχει πλέον κηρυχθεί άκυρο τόσο από τον ΠΟΥ όσο και από το CDC (το οποίο ζήτησε την απόσυρσή του στις ΗΠΑ από τις 31 Δεκεμβρίου 2021).

Όλα τα δεδομένα που σχετίζονται με τα λεγόμενα «Επιβεβαιωμένα Περιστατικά Covid» που προκύπτουν από το τεστ PCR είναι εντελώς ανούσια.

Τα κιτ οικιακών δοκιμών Rapid Covid-19

Τον Νοέμβριο του 2021, παραδόθηκαν και διανεμήθηκαν στις επαρχίες 94 εκατομμύρια κιτ ταχείας οικιακής δοκιμών (αυτοδοκιμές και δοκιμές αντιγόνου) και άλλα 140 εκατομμύρια παραγγέλθηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στις αρχές Ιανουαρίου με κόστος 1,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων με τη δαπάνη στους φορολογούμενους.

Test Test Test: 

Ο Καναδάς έχει πληθυσμό 38,5 εκατομμυρίων και τώρα έχουμε 234 εκατομμύρια κιτ γρήγορων δοκιμών που συνέβαλαν ανεξίτηλα κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων μηνών στην αύξηση των λεγόμενων θετικών κρουσμάτων Covid-19.

Αυτό έχει δημιουργήσει όλεθρο σε οικογένειες σε όλο τον Καναδά. Η εκστρατεία φόβου σημειώνει υψηλούς ρυθμούς φρενίτιδας.

Κατά ειρωνικό τρόπο, τα κιτ αντιγόνου και αυτοελέγχου που προτείνει η Health Canada κατηγοριοποιούνται ως λιγότερο αξιόπιστα από το τεστ PCR, το οποίο πλέον υποστηρίζεται ως «το χρυσό πρότυπο» .  Το τεστ PCR είναι εντελώς δυσλειτουργικό, άκυρο σύμφωνα με το CDC και τον ΠΟΥ. Δεν ανιχνεύει ή αναγνωρίζει το SARS-CoV-2 και ούτε το τεστ αντιγόνου.

Όλα αυτά τα στοιχεία για τα «επιβεβαιωμένα κρούσματα Covid-19» που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τις εντολές πολιτικής δεν έχουν νόημα. 

Τα επίσημα στοιχεία (Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, ΕΕ) σχετικά με τους αναφερόμενους και καταγεγραμμένους θανάτους και ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίζονται με τα εμβόλια που αναφέρονται παραπάνω είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.

Canada's Freedom Convoy 2022: Πρώτο Βήμα προς την Ανάπτυξη ενός Κινήματος ευρείας βάσης

Το κίνημα Freedom Convoy υποστηρίζεται πλέον από ανθρώπους από περισσότερες από 65 χώρες. Οι οδηγοί φορτηγών στην Αυστραλία θα στείλουν μια συνοδεία στην Καμπέρα στις 31 Ιανουαρίου.

Περισσότεροι από 60.000 οδηγοί φορτηγών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων 15.000 από την Καλιφόρνια, θα περάσουν τα σύνορα και θα συναντηθούν στην Οτάβα για αυτό το σημαντικό γεγονός.

Σήμερα, 29 Ιανουαρίου 2022, οι σκέψεις μας είναι με τους οδηγούς φορτηγών του Καναδά σε ένδειξη αλληλεγγύης με το #Freedom Convoy 2022. 

***

Σε μια διαδικτυακή δημοσκόπηση του CTV, το 77% των Καναδών ψήφισε υπέρ του Freedom Convoy υπέρ των οδηγών φορτηγών . (από 17.698 ψήφους).

ΔΕΣ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ : https://www.youtube.com/watch?v=xSrc_s2Gqfw&feature=emb_imp_woyt

Ο Τριντώ ΔΕΝ εμβολιάστηκε, εδώ: https://www.armstrongeconomics.com/international-news/canada/trudeau-fakes-getting-vaccine/

Ο παγκόσμιος εμφύλιος

Συνταχθείτε στη μάχη για τον τερματισμό της δουλείας με εμβόλια και 5G

Η αλήθεια επελαύνει 

26.1.2022

Περάσαμε δεκαετίες μέσα από προετοιμασίες για να πολεμήσουμε ξανά όπως στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και συσσωρεύσαμε υπερτιμημένα μαχητικά αεροπλάνα, ελαττωματικά τανκς, ογκώδη μαχητικά πλοία και απαρχαιωμένα αεροπλανοφόρα που τώρα σκουριάζουν στη σιωπή.

Αλλά ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος, και πιο κρίσιμα, ο επόμενος εμφύλιος πόλεμος, διαμορφώνεται με θεμελιωδώς διαφορετικό χαρακτήρα, αν όχι ως προς το κίνητρο.

Ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Η προσπάθεια για την εφαρμογή ηλεκτρονικής εκπομπής μικροκυμάτων 5G σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο, ως συνέχεια της ώθησης για τα εμβόλια COVID-19 που περιέχουν νανο-συσκευές και την τοξίνη που ανταποκρίνεται στην ηλεκτρική ενέργεια οξείδιο του γραφενίου, είναι μια ένδειξη ότι πρόκειται να εισέλθουν στο επόμενο στάδιο αυτού του πολέμου. Η σύγκρουση της Ουκρανίας, πραγματική ή φανταστική, είναι νάνος μπροστά σ' αυτό.

Όταν λέω ότι είναι ένας πόλεμος για τη δουλεία, όπως ακριβώς ήταν ο εμφύλιος πόλεμος του 1861 έως το 1865, η σύγκριση δεν είναι τυχαία.

Στη δεκαετία του 1850 στην Αμερική, η δουλεία επεκτεινόταν, τα δικαιώματα των ιδιοκτητών σκλάβων έναντι των δραπετών σκλάβων ενισχύοντανταν και τα δικαιώματα των Αμερικανών παρήκαμζαν. Η αριστοκρατία του Νότου, με χρηματοδότηση από τον Βορρά, είχε λάβει μέτρα για να καταστήσει όλους τους απλούς ανθρώπους χωρίς γη στο Νότο, μαύρους ή λευκούς, ισοδύναμους με σκλάβους ενώπιον του νόμου.

Ο οπαδός της κατάργησης William Lloyd Garrison κατήγγειλε αυτή την καταστροφή, καθώς σίγουρα θα είχε καταγγείλει τα εμβόλια mRNA και την ανεξέλεγκτη ακτινοβολία 5G. Επιτέθηκε σε όσους σιωπούσαν για τη σκλαβιά ως εξής:

«Όσοι θέλουν να είμαι άλαλος στο θέμα της σκλαβιάς, -και ν΄ανοίγω το στόμα μου μόνο για να την υπερασπιστώ-, μου ζητούν να πω ψέματα για την ειδικότητά μου, και μου ζητούν να υποβαθμίσω τον ανδρισμό μου και να λερώσω την ψυχή μου. Δεν θα γίνω ψεύτης, αχρείος ή υποκριτής, για να ενταχθώ σε κάποιο κόμμα, να ικανοποιήσω οποιαδήποτε αίρεση, να ξεφύγω από οποιαδήποτε δήλωση ή κίνδυνο, να σώσω οποιοδήποτε συμφέρον, να διατηρήσω οποιονδήποτε θεσμό ή να προωθήσω οποιοδήποτε αντικείμενο. Πείστε με ότι ένας άνθρωπος μπορεί δικαιωματικά να κάνει έναν άλλον σκλάβο του και δεν θα προσυπογράφω πλέον τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Πείστε με ότι η ελευθερία δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα εκ γενετής κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως χροιάς ή κλίματος, και θα δώσω αυτό το σώμα να γίνει παρανάλωμα της φωτιάς. Δεν ξέρω πώς να υποστηρίξω την ελευθερία και τη σκλαβιά μαζί».

Αντιμετωπίζουμε ξανά μια τέτοια στιγμή που η ελευθερία προωθείται στα μέσα ενημέρωσης και η δουλεία είναι η πραγματικότητα στο έδαφος.

Τα πλαστά εμβόλια για την αποδυνάμωση του σώματος μέσω του mRNA, η επίθεση 5G στο σώμα και το μυαλό, το υποβαθμισμένο εκπαιδευτικό και δημοσιογραφικό περιεχόμενο στο οποίο πνιγόμαστε , όλα αυτά στοχεύουν να μας οδηγήσουν στη σκλαβιά, όσους από εμάς επιζήσουμε.

Στον πυρήνα της ώθησης για μια νέα σκλαβιά, ως απάντηση στους ψεύτικους θεούς της χρηματοδότησης, βρίσκεται η κυνική επέκταση των μεθόδων σφαγής στις φάρμες εργοστασίων  για τη διακυβέρνηση του ανθρώπου. Η καταστροφή του γενετικού κώδικα των αγελάδων και των χοίρων που τους κατέστησε αβοήθητους ΓΤΟ επαναλαμβάνεται αυτή τη στιγμή καθώς οι πολίτες μας γίνονται ΓΤΟ με εμβολιασμό.

Η αναγνώριση και η παρακολούθηση αγελάδων και γουρουνιών με κωδικούς QR θα είναι σύντομα μια παγκόσμια πραγματικότητα για όλους μας.

Η σίτιση αγελάδων και γουρουνιών γεμάτη με χημικές ουσίες είναι πανομοιότυπη με τη διατροφή των πολιτών μας με επεξεργασμένα τρόφιμα φορτωμένα με χημικά, που παράγονται από πολυεθνικές εταιρείες.

Και οι ατελείωτες ενέσεις αγελάδων και γουρουνιών με αυξητικές ορμόνες, διεγερτικά και, ναι, με μια σειρά από πλαστά εμβόλια, είναι το ακριβές μοντέλο για αυτό που μας κάνουν.

Οι αγελάδες και οι χοίροι είναι τα κατώτερα όντα σήμερα. Είναι σαν μύγες για τους άχαρους τεχνοκράτες και βιοφασίστες που τα σκοτώνουν για το άθλημά τους. 

Αυτές οι αγελάδες και τα γουρούνια είναι οι ηγέτες μας. Μας δείχνουν το δρόμο για το ζοφερό μέλλον που μας περιμένει.

Η διαδικασία για να μας μετατρέψουν σε σκλάβους μπορεί να διακριθεί σε τέσσερα στάδια.

Το πρώτο βήμα είναι η κατεδάφιση των συνταγματικών δικαιωμάτων και η δημιουργία μιας μεταστατικής εταιρικής-κυβερνητικής διοικητικής δομής που δεν λογοδοτεί σε κανέναν και που εκτελεί τα παραγγέλματα κάθε φάσης μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής ως απάντηση στα αιτήματα των υπερπλούσιων, πολυεθνικών επενδυτικών τραπεζών και της πληροφορικής, από μονοπώλια όπως το Facebook, η Amazon και η Google (Alphabet).

Αυτός ο φρικτός βιασμός της δημοκρατίας συνεχίζεται εδώ και πολύ καιρό. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και το Υπουργείο Οικονομικών ανατέθηκαν στο σύνολό τους σε παγκόσμια χρηματοδότηση, ήδη από την εποχή του Κλίντον. [Ο νόμος για τον εκσυγχρονισμό των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών]

Το δεύτερο βήμα είναι η καταστροφή της τοπικής οικονομίας ,

ώστε οι πολίτες να μην μπορούν πλέον να παράγουν τίποτα για τον εαυτό τους και πρέπει να προμηθευτούν τρόφιμα, υπηρεσίες και όλα τα προϊόντα από πολυεθνικές εταιρείες. Ταυτόχρονα, μπορούν να βρουν δουλειά μόνο σε οργανισμούς που διοικούνται, άμεσα ή έμμεσα, από τέτοιες πολυεθνικές εταιρείες.

Αυτό το βήμα προς την οικονομική σκλαβιά , αν και μη ανιχνεύσιμο με γυμνό μάτι, άλλαξε θεμελιωδώς τη δομή της κοινωνίας μέσω της συγκέντρωσης του πλούτου και της απώλειας της ανεξάρτητης σκέψης μεταξύ των πολιτών, και συμβαίνει σε βαθμό που δεν ανατρέπεται εύκολα.

Μια τάξη δισεκατομμυριούχων, όπως οι φυτευτές του Νότου, έχει εμφανιστεί, και αντιμετωπίζει την υπόλοιπη ανθρωπότητα ως σκλάβους της.

Το τρίτο βήμα είναι η καταστροφή της σωματικής αυτονομίας μέσω των αναγκαστικών εμβολιασμών και της κερδοσκοπικής εταιρικής ιατρικής. 

Μπορούμε να εντοπίσουμε την προέλευση αυτής της βδελυγμίας στην αγορά γιατρών και ιατρικών σχολών από τον John D. Rockefeller ακριβώς πριν από εκατό χρόνια, αλλά η διαδικασία της αποσύνθεσης έχει επιταχυνθεί εκθετικά. Το εταιρικό κράτος έχει θέσει κρυφά τα θεμέλια για μια αξίωση, μέσω μιας ψευδούς πανδημίας, στην ιδιοκτησία των σωμάτων όλων των πολιτών.

Ο βομβαρδισμός των πολιτών με διαφημίσεις στην τηλεόραση, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παρακολουθήσουν πού ενθαρρύνεται η αλόγιστη χρήση φαρμακευτικών προϊόντων επιβλαβών για τον οργανισμό, είναι επίσης μέρος αυτής της εκστρατείας.

Το τέταρτο βήμα είναι η καταστροφή της πνευματικής αυτονομίας και της πνευματικής ελευθερίας. Οι δισεκατομμυριούχοι ετοιμάζονται να δημιουργήσουν μια νέα κατηγορία μετανθρώπων.

Οι τρανς-άνθρωποι είναι σκλάβοι που εξαρτώνται από την τεχνητή νοημοσύνη, οι οποίοι έχουν νανο-συσκευές στο αίμα και στον εγκέφαλό τους, και που περιορίζονται σε παθητικούς πελάτες των οποίων οι επιθυμίες τους υπαγορεύονται από εταιρείες.

Αυτά τα τέσσερα βήματα θα καταστήσουν ολόκληρο τον πληθυσμό σωματικούς, οικονομικούς, πνευματικούς και διανοητικούς σκλάβους χωρίς η συντριπτική πλειοψηφία να είναι καν ικανή να καταλάβει τι συμβαίνει. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ουσιαστικής αντίθεσης στην επιβολή των εμβολίων και την παράνομη ακτινοβόληση πολιτών από το 5G.

Πρέπει να επιστρέψουμε σε εκείνη τη γενναία απόφαση του John Brown και των οπαδών του να αντιταχθούν στον μυστικό και σιωπηλό πόλεμο σκλαβιάς ενάντια στην ανθρωπότητα, όπως στο Harper's Ferry στις 16 Οκτωβρίου 1859.

Μην εξαπατάτε τον εαυτό σας πιστεύοντας ότι μια εγκληματική επίθεση σε πολίτες, τέτοιας κλίμακας, μπορεί να σταματήσει με την ψήφιση λίγων νόμων ή με μια ανάρτηση μερικών memes στο Facebook.

Η έναρξη της υπηρεσίας C-Band 5G από την AT&T και τη Verizon έχει προγραμματιστεί για αυτόν τον μήνα, τον Ιανουάριο του 2022, στις Ηνωμένες Πολιτείες, έναν μήνα που θα είναι αξέχαστος.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ασκήσει πιέσεις σε κάθε επίπεδο με υποσχόμενες υψηλές ανταμοιβές για τους υποστηρικτές της στην υψηλή τεχνολογία, τα μέσα ενημέρωσης και τα παγκόσμια οικονομικά.

Χιλιάδες ιατρικές και επιστημονικές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει με αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι τα υψηλά EMF (ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία) είναι επικίνδυνα. Χιλιάδες ακόμη επιστήμονες έχουν υπογράψει αναφορές ζητώντας την άμεση διακοπή της ανάπτυξης του 5G. Ο αρνητικός αντίκτυπός του στην πλοήγηση και στα αεροπλάνα είναι αποδεδειγμένο γεγονός.Η ψεύτικη πανδημία επιβράδυνε την υπηρεσία αλληλογραφίας σας και κατέστησε αδύνατη την επίσκεψη σε γιατρό, αλλά η κατασκευή δικτύων5G επιταχύνθηκε.

Τα εμβόλια, το 5G και άλλα προγράμματα για τον έλεγχο των ΗΠΑ και για να στρέψουν τα έθνη το ένα εναντίον του άλλου, αποτελούν μέρος της «Μεγάλης Επαναφοράς», της «τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης».

Αυτό το σχέδιο πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων, που προωθείται από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, είναι μια κίνηση για τη σύνδεση όλων με το δίκτυο, είτε σας αρέσει είτε όχι, και έτσι επιτρέπει σε όσους ελέγχουν την τεχνολογία να έχουν ένα πλήρες κλείδωμα στην παραγωγή τροφίμων, στις πωλήσεις, στο κοινό, στις υπηρεσίες, στις μεταφορές, στα οικονομικά και στην εκπαίδευση. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το σχέδιο προωθείται ακριβώς τη στιγμή που τα εμβόλια και το 5G αναπτύσσονται για να καταστρέψουν την ικανότητα αντίστασης.

Περίπου 10.000 κλινικές μελέτες που έχουν αξιολογηθεί από ομοτίμους περιγράφουν τη μοριακή βλάβη (βλάβη στο DNA) που προκύπτει από την έκθεση στο 5G και συνδέουν αυτή τη βλάβη με την υποβάθμιση της κυτταρικής λειτουργίας και της λειτουργίας των οργάνων.

Ο αντίκτυπος του 5G στον εγκέφαλο είναι πιο προφανής. Η λειτουργικότητα του εγκεφάλου τροποποιείται από την έκθεση με αποτέλεσμα απώλεια μνήμης και συγκέντρωσης, εμφάνιση κατάθλιψης και άλλες μακροχρόνιες ψυχιατρικές καταστάσεις.

Οι ασθένειες που μπορούν να εντοπιστούν απευθείας στην ακτινοβολία 5G περιλαμβάνουν τη χαμηλή γονιμότητα, τον καρκίνο, τη νόσο Αλτσχάιμερ, τη νόσο του Πάρκινσον, τα εγκεφαλικά επεισόδια, τα εμφράγματα και τον αυτισμό.

Πολυάριθμες μελέτες, που απορρίφθηκαν ή αγνοήθηκαν από τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης, δείχνουν ότι τα εμβόλια κατά του COVID-19 προορίζονται να προετοιμάσουν τα σώματα των πολιτών για έλεγχο μέσω αυτών των ισχυρών πλατφορμών ακτινοβολίας 5G, συστημάτων εκπομπής των οποίων η ένταση μπορεί να αυξηθεί χωρίς τη γνώση των πολιτών.

Τα εμβόλια που κυκλοφόρησαν από τις Moderna, Pfizer, Johnson και Johnson και άλλες περιέχουν νανο-συσκευές και υλικά ευαίσθητα στην ηλεκτρική ενέργεια που προορίζονται να δημιουργήσουν μια άμεση σύνδεση μεταξύ των εκπομπών 5G και της λειτουργικότητας του σώματος.

Νανο-δρομολογητές, νανο-κεραίες και το πιο σημαντικό -η τοξίνη οξείδιο του γραφενίου, έχουν βρεθεί σε αυτά τα υγρά.

Οι νανο-συσκευές και οι μικροκουκκίδες που μπορούν να λειτουργούν στην κυκλοφορία του αίματος και να κυκλοφορούν μέσω του σώματος στον εγκέφαλο, δεν είναι φαντασία. Το ερευνητικό ινστιτούτο DARPA του Υπουργείου Άμυνας έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμα έργα στον τομέα αυτό (πολλά από τα οποία είναι ταξινομημένα, αλλά μερικά από τα οποία είναι προσβάσιμα).Αυτές οι συσκευές μπορούν να ενεργοποιηθούν από ακτινοβολία 5G καθώς εισέρχονται στο νευρικό σύστημα – επιτρέποντας έτσι τον χειρισμό των συναισθημάτων, της σκέψης και των πράξεων του πολίτη μέσω εξωτερικής διέγερσης.

Το οξείδιο του γραφενίου έλκεται από την ηλεκτρική δραστηριότητα και ως εκ τούτου έλκεται προς τη σπονδυλική στήλη, τον εγκέφαλο και την καρδιά: τα όργανα που απελευθερώνουν τις μεγαλύτερες ποσότητες ηλεκτρισμού. Έχουμε ήδη γίνει μάρτυρες των καρδιακών προσβολών και των ξαφνικών θανάτων μεταξύ αθλητών που προέρχονται από αυτά τα εμβόλια που περιέχουν οξείδιο του γραφενίου.

Ο συνδυασμός των εμβολίων που περιέχουν νανοδομές με την εντατικοποίηση της εκπομπής 5G θα εγκαινιάσει το επόμενο στάδιο αυτού του πολέμου. Ίσως μπορέσετε να αποφύγετε τον εμβολιασμό εάν έχετε χρήματα ή εάν μπορείτε να εργαστείτε στο σπίτι. Αλλά κανείς που αλληλεπιδρά με την κοινωνία δεν θα ξεφύγει από τους κινδύνους του 5G.

Πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τη δεινή κατάσταση και να τερματίσουμε την ψυχολογία της άρνησης και της απόσπασης της προσοχής.

Πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε ότι ζούμε κάτω από μια πλήρη δικτατορία που καλύπτει τα στιλέτα και τα μαχαίρια της με τις παγίδες της δημοκρατικής διαδικασίας σε δευτερεύοντα ζητήματα.

Αυτό συμβαίνει όταν ένα έθνος εμπιστεύεται απρόσεκτα τους προέδρους και τους νομοθέτες των οποίων οι καμπάνιες χρηματοδοτούνται από τους γίγαντες των τηλεπικοινωνιών και τους τυράννους της Silicon Valley και ακούει μια αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης που κυβερνάται από κατά συρροή ψεύτες που εκτελούν εκστρατείες παραπληροφόρησης για ιδιωτικά συμφέροντα.

Πρέπει επίσης να σκεφτούμε βαθιά πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε θεσμούς που θα αντικαταστήσουν αυτά τα διεφθαρμένα εγκληματικά συνδικάτα που μας οδηγούν στη σφαγή. Αυτή η διαδικασία δεν είναι θέμα εκλογών, ή ψήφισης νόμων, ή ερμηνείας του νόμου από δικαστήρια, ή ακόμη και ανάρτησης κριτικών άρθρων σε εφημερίδες. Είναι ήδη πολύ αργά για αυτό.

Πρέπει να αναλάβουμε έναν επαναστατικό μετασχηματισμό, παραμένοντας ταυτόχρονα πιστοί στο Σύνταγμα και στις ηθικές μας αρχές.

Θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Όμως, σε αυτό το σημείο, δεν έχουμε άλλη επιλογή.

*

Ο Emanuel Pastreich υπηρέτησε ως πρόεδρος του Asia Institute, μιας δεξαμενής σκέψης με γραφεία στην Ουάσιγκτον, τη Σεούλ, το Τόκιο και το Ανόι. Ο Pastreich υπηρετεί επίσης ως γενικός διευθυντής του Institute for Future Urban Environments. Ο Pastreich δήλωσε την υποψηφιότητά του για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ως ανεξάρτητος τον Φεβρουάριο του 2020.

Εισαγγελέας Carlos Insaurralde: «Σας διαβεβαιώνω ότι αυτά τα εμβόλια είναι προορισμένα να μας σκοτώσουν»

Η κρατική υπηρεσία της Αργεντινής παραδέχεται ότι τα εμβόλια κατά του COVID περιέχουν οξείδιο του γραφενίου

20.1.2022

18 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2022

Από το Orwell City

Ο Carlos Insaurralde, ο εισαγγελέας πίσω από την υπόθεση του άνδρα που πέθανε μετά τον εμβολιασμό, μιλά για οξείδιο του γραφενίου και άλλες άγνωστες ουσίες και προτρέπει τους ανθρώπους να υποβάλουν αγωγές για να σταματήσει η δηλητηρίαση του πληθυσμού.

Το Orwell City φέρνει το βασικό απόσπασμα La Quinta Columna που σχολίασε σε πρόσφατο πρόγραμμα.

[Bl.Σύνδεσμος: Rumble}

Ricardo Delgado: ...Ναι, είναι είδηση. Είναι επίσης νέο από την Αργεντινή, και μιλάει για όσα έχουμε ήδη δει στο παρελθόν. Εφημερίδα Βαγιάρτα. (El diario de Vallarta). 

" Ο εισαγγελέας προτρέπει να υποβληθούν καταγγελίες κατά της υγειονομικής τυραννίας, αλλά η αστυνομία αρνείται να τις λάβει ."

ΕΝΤΑΞΕΙ. Υπάρχει ένα πολύ εντυπωσιακό σημείο, και είναι ότι αυτό συνέβη πριν μάθουμε το αποτέλεσμα με το οποίο ξεκινήσαμε, με αυτό που είδαμε μετά το εισαγωγικό βίντεο. 

Λέει, "Γνωρίζει ότι εμαφανίζονται εμπόδια για τα ιδρύματα να δεχτούν τις καταγγελίες, αλλά μας καλεί να αναζητήσουμε πνευματική δύναμη. Προειδοποιεί ότι οι ενέσεις περιέχουν γραφένιο και ουσίες που ούτε οι επιστήμονες γνωρίζουν". 

Και μιλάει για επιστήμονες. Απλώς αναλογιστείτε τους γιατρούς που συμμετέχουν ή τα έχουν συστήσει όλα αυτά...

"Ο καιρός να μας δοθούν οι κατάλληλες πληροφορίες ώστε να σοκαριστούμε έχει τελειώσει. Γνωρίζουμε ήδη ότι τα εμβόλια έχουν γραφένιο —είναι επίσημο—, ότι υπάρχουν περισσότεροι νεκροί εμβολιασμένοι παρά μη εμβολιασμένοι —είναι επίσημο— ότι οι άνθρωποι δηλητηριάζονται", λέει ο Εισαγγελέας. «Πιο σημαντικό από την αναζήτηση πληροφοριών είναι να βγείτε έξω και να καταγγείλετε ότι πειραματίζονται με ανθρώπους...», Σχετικά με την ικανότητα αντίστασης που μπορεί να έχουν σε ένα υλικό,

 «και μόνο για το γεγονός...ότι εμβολιάζουν κόσμο χωρίς συνταγή γιατρού, πρέπει να γίνουν καταγγελίες. Σας διαβεβαιώνω ότι αυτά τα εμβόλια προορίζονται να μας σκοτώσουν,

τονίζει ο Εισαγγελέας. Και αναφέρει λεπτομερώς πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ενώπιον των δικαστικών αρχών όταν παρίστανται για καταγγελία».

Αυτό είναι πολύ σαφές κύριοι. Πολύ, πολύ, πολύ σαφές."

Όλα αυτά συνέβησαν όταν επιτέλους, ένας επίσημος φορέας αναγνώρισε ότι τα εμβόλια κατά του COVID-19 περιέχουν οξείδιο γραφενίου ως μέρος της σύνθεσής τους. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα μετά από αίτημα διερεύνησης του θανάτου ενός ατόμου μετά τον εμβολιασμό, όπως αναφέρεται παραπάνω.

Η τοξικότητα του νανοϋλικού που μπαίνει στα εμβόλια περιγράφεται στην επιστημονική βιβλιογραφία, με τουλάχιστον 67 άρθρα για το θέμα, τα ίδια που συνέταξε η La Quinta Columna πριν από λίγους μήνες για να επισυνάψει στην τελική έκθεση του Δρ. Pablo Campra.

Ricardo Delgado : " Αργεντινή: Η ANMAT [κρατική υπηρεσία] αναγνωρίζει ότι τα εμβόλια περιέχουν γραφένιο. "

Στις σημερινές ειδήσεις, 16 Ιανουαρίου.

«Η Δρ. Patricia Aprea, Διευθύντρια Αξιολόγησης και Ελέγχου, έπρεπε να το παραδεχτεί σε μια δικαστική υπόθεση που έλαβε χώρα ως αποτέλεσμα θανάτου μετά τον εμβολιασμό και η οποία διώκεται από τον εισαγγελέα Carlos Insaurralde». 

 Χάρη στο έργο αυτού του εισαγγελέα και την επιμονή του, έπρεπε επιτέλους να παραδεχτεί και να αναγνωρίσει —γιατί το ήξεραν— ότι το εμβόλιο για τον COVID —ή αυτό που λένε εμβόλιο... Το λένε εμβόλιο— στην πραγματικότητα περιέχει γραφένιο. Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Γιατί; Γιατί μιλάμε για υλικό που δεν δηλώνεται στην πολιτική διαφάνειας των φαρμακευτικών εταιρειών. Και, επιπλέον, είναι ένα τοξικό υλικό. Είναι τόσο τοξικό που η τοξικότητά του είναι επίσης ραδιοδιαμορφώσιμη. Επομένως, σχεδόν δεν εξαρτάται από την ποσότητα αλλά από τη δόση της ακτινοβολίας που απορροφάται από το γραφένιο. 

Επιπλέον, έχουμε πει ότι το γραφένιο χρησιμοποιεί το σήμα GigaHertz των τηλεφωνικών κεραιών και τα πολλαπλασιάζει με την τάξη TeraHertz . Το γραφένιο έχει τη μέγιστη επίδραση πεδίου τρανζίστορ με ακρίβεια 26 GigaHertz. Λοιπόν αυτό... Ε... Ακριβώς —κοίτα, τι σύμπτωση!—, η κυβέρνησή μας και αυτή άλλων μερών του κόσμου που βρίσκονται στην ίδια την Ατζέντα του 2030, θα διαθέσει τη συχνότητα των 26 GHz στα μέσα του 2022.

Αυτό το γραφένιο που αυξάνει τις συχνότητες από Giga σε TeraHertz, μόλις βρεθεί στο TeraHertz, καθιστά δυνατό όλη η άλλη μικροτεχνολογία που βρήκαμε μέσα στο εμβόλιο να μπορεί να λειτουργήσει. Micro-routers, micro-rectennas, codecs με κρυπτογράφηση επικοινωνιών, λογικές πύλες... Για να λειτουργήσουν όλα αυτά, πρέπει απαραίτητα να λειτουργούν στη ζώνη Terahertz. 

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ήθελαν να εισαγάγουν αυτό το γραφένιο;

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί τα εμβολιασμένα άτομα, στην ασύρματη τεχνολογία Bluetooth, εκπέμπουν μια διεύθυνση MAC που μπορεί να ελεγχθεί από οποιονδήποτε με το κινητό του; Ακόμα και με Samsung ή iPhone. Γιατί αρχικά τους είχαν μπλοκάρει. Σύντομα, θα προσπαθήσουμε να πάρουμε συνέντευξη από ένα άτομο που είναι ειδικός σε αυτό το θέμα. Εδώ, στη La Quinta Columna. 

«Έχουν γίνει «συνωμοσιολόγοι» στην ΑΝΜΑΤ; Ο Ντέιβιντ Ρέι, που είναι ο συγγραφέας, αναρωτιέται. "Λοιπόν, όχι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτή τη φορά, πιεσμένοι από τον Εισαγγελέα Carlos Insaurralde, έπρεπε να παραδεχτούν το απαράδεκτο. Αυστηρά μιλώντας, η Εθνική Διοίκηση Φαρμάκων, Τροφίμων και Ιατρικών Συσκευών έπρεπε να απαντήσει με αυτόν τον τρόπο σε μια δικαστική υπόθεση μετά από καταγγελία για θάνατο μετά τον εμβολιασμό. 

Οι υπεύθυνοι για την ενημέρωση, μέσω των κοινωνικών δικτύων, ήταν ο δικηγόρος Miguel Iannolfi και ο γιατρός- γενετιστής Marcelo Martínez..." Από εδώ μια μεγάλη αγκαλιά. "Και οι δύο είναι γνωστοί για τη δουλειά τους στην προειδοποίηση του πληθυσμού για τις συνέπειες των υποτιθέμενων εμβολίων στην υγεία των ανθρώπων, και τη νέα ένωση που περιέχουν, δηλαδή το γραφένιο, που ανακαλύφθηκε πριν από μήνες από τον Ισπανό επιστήμονα Πάμπλο Κάμπρα». 

"Σε ένα σύντομο βίντεο που κοινοποιήθηκε στα δίκτυα, ο Iannolfi εξήγησε κάτι που μελετούσαμε, ερευνούσαμε και που ξέραμε ότι θα έβγαινε στο φως. Χάρη στις προσπάθειες του εισαγγελέα Carlos Insaurralde - το μόνο πράγμα που έκανε ήταν να εκπληρώσει το καθήκον του στον χρόνο παραλαβής μιας καταγγελίας για ένα άτομο που πέθανε μετά τον εμβολιασμό Έκανε την έρευνα και τα αντίστοιχα αιτήματα για αναφορές, άσκησε πίεση και τελικά η ΑΝΜΑΤ —κυβερνητική υπηρεσία— κατέληξε να απαντήσει στη δικαστική υπόθεση ότι Το εμβόλιο που εφαρμόζουν σε ολόκληρο τον πληθυσμό περιέχει γραφένιο». 

Εντάξει?

«Ο Μαρτίνεθ, από την πλευρά του, σε ένα άλλο βίντεο εξέφρασε για πρώτη φορά την αλληλεγγύη του στον πρόσφατα συλληφθέντα και ήδη αποφυλακισμένο Δόκτορα Εντουάρντο Άνχελ Γιαχμπές...». Από εδώ του στέλνουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Και, καθώς δεν γίνεται διαφορετικά, είμαστε πολύ χαρούμενοι για την απελευθέρωσή του. « Ο Δρ. Μαρτίνεθ απαντά σε αιτήματα και ερωτήσεις του εισαγγελέα, ότι το γραφένιο είναι ένα από τα συστατικά αυτών των ενώσεων». 

Λοιπόν, αν είναι ένα από αυτά τα στοιχεία, γιατί δεν δηλώνεται; 

«Στη συνέχεια, ο Δρ. Luis Marcelo Martínez παρατήρησε ότι υπάρχει ένα ελάχιστο —υπάρχουν περισσότερες— από 67 επιστημονικές δημοσιεύσεις …» [κάντε κλικ στις υπογραμμίσεις για να διαβάσετε τις σχετικές μελέτες και άρθρα], Στην πραγματικότητα, ήταν αυτές που μοιράστηκε η La Quinta Columna. "...όπου περιγράφεται η τοξικότητα του γραφενίου για βιολογικούς οργανισμούς και για τον άνθρωπο, ειδικότερα. Επομένως, ποιος είναι ο λόγος για την παρουσία αυτού του στοιχείου στα εμβόλια; Το πιστοποιητικό που εκδόθηκε από τον Δρ. Γιαχμπές, όπως πολλά από αυτά που που εκδόθηκαν από εμάς, περιέχει απολύτως αυθεντικές πληροφορίες που υποστηρίζονται από πολλά άρθρα επιστημονικής έρευνας. Μόλις αναφέρθηκα σε μια επίσημη απάντηση, που σημαίνει ότι γνωρίζουν την παρουσία τοξικών στοιχείων σε αυτές τις ενώσεις." 

Καλώς. Θέλω να πω, αυτό είναι ήδη ένα κοινό μυστικό. Η δουλειά που έχουμε η La Quinta Columna και πολλοί από εσάς είναι απλώς να ενημερώσουμε τον πληθυσμό. Θα μεταφέρω πρώτα απ' όλα αυτήν την είδηση.

 Είναι πολύ σημαντικό. Γιατί το παραδέχονται. Με άλλα λόγια, αναγνωρίζουν τη δηλητηρίαση ολόκληρου του πληθυσμού. Είναι ακριβώς έτσι. Έτσι ακριβώς.

Αυτό είναι το επίσημο έγγραφο που εξέδωσε η ΑΝΜΑΤ.  Σε ό,τι αφορά τη σύνθεση του εν λόγω εμβολίου, σύμφωνα με όσα έχουν δηλωθεί, το γραφένιο συγκαταλέγεται στα συστατικά του. Συνιστάται να μη συνοδεύονται με εγκεκριμένες ετικέτες ή φυλλάδια στα οποία μπορούν να παρατηρηθούν τα συστατικά του εμβολίου.

Μπορείτε επίσης να το βρείτε στον επίσημο ιστότοπό του ( κάντε κλικ εδώ ) εισάγοντας τις ακόλουθες πληροφορίες: Αριθμός GEDO: IF - 2021 - 120912800 - APN-DECBR#ANMAT

Εν τω μεταξύ, η La Quinta Columna μοιράστηκε νέες εικόνες μικροσκοπίου φωτός ενός νέου φιαλιδίου της Pfizer που έλαβαν. Όπως και στις προηγούμενες παρατηρήσεις τους σε άλλα φιαλίδια, βρήκαν και πάλι μικροτεχνολογία, αυτοσυναρμολογούμενες δομές, παράσιτα και, φυσικά, οξείδιο του γραφενίου.

Ο βιοστατιστικολόγος Ricardo Delgado είπε ότι θα εξετάσει επίσης εμβόλια από άλλα εργαστήρια σύντομα.

Παρακάτω, το Orwell City σας μεταφέρει το πιο σημαντικό απόσπασμα από το πιο πρόσφατο πρόγραμμα του La Quinta Columna.

{Βλ. ΕΔΩ Σύνδεσμος: Rumble}

Ricardo Delgado: Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές εικόνες. (...) Και πάλι, αυτό είναι το εμβόλιο της Pfizer μετά την εξάτμιση. Τα περισσότερα από αυτά τα εξαρτήματα ήταν αυτοσυναρμολογούμενα. Και υπάρχει επίσης επιστημονική βιβλιογραφία για αυτά, όπως βλέπουμε να δημοσιεύεται στην έκθεσή μας. Και ιδού τα χαρακτηριστικά ανάγλυφα του υλικού που ήδη γνωρίζετε, μάλλον, πολύ καλύτερα από τους γιατρούς. Οι γιατροί δεν το γνωρίζουν, δυστυχώς. Αυτό δεν πρέπει να υπάρχει στο εμβόλιο, σωστά;(...). Αλλά επίσης, σήμερα, κάναμε μια μικρή επαναληπτική ανάλυση, και αφήσαμε το δείγμα να εξελιχθεί, ειδικά... Μάλλον με μηχανισμούς τεσλαφόρησης. Δηλαδή από την περιβαλλοντική ακτινοβολία του περιβάλλοντος. Όπως γνωρίζετε, αυτά τα υλικά είναι αυτοσυναρμολογούμενα, όπως δείξαμε στην αναφορά της La Quinta Columna. Μια αναφορά που συλλέγει το παρατηρούμενο υπό οπτικό μικροσκόπιο και μια φωτογραφική αναφορά. Συγκρίνοντας και τα δύο με την επιστημονική βιβλιογραφία πίσω από αυτά. 

Μιλάμε για ένα διαφορετικό, νέο εμβόλιο από την Pfizer. Εντάξει? Σήμερα 18 Ιανουαρίου. Αρκετά πρόσφατο. 

Βίντεο: Νέο οπτικό μικροσκόπιο Haxon Aquiles II, εικόνες φιαλιδίου Comirnaty Pfizer (18 Ιανουαρίου 2022).

Ricardo Delgado: Βλέπετε ένα βίντεο. Μπορείτε να δείτε αιωρούμενα αντικείμενα σε διαφορετικά ανάγλυφα του δείγματος. Ας πούμε, επιφανειακά, ανάλογα με την επιφανειακή τους τάση. Εδώ, ορισμένα αντικείμενα μάλλον είναι νανοσωλήνες άνθρακα.(*) Όπως αυτό εδώ. Βλέπετε πώς κινείται αυτό στη μέση. Υπάρχει ένα που κινείται προς τα δεξιά. Αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό.

(Ο κ. Ντελγκάδο ήθελε να πει «μικροσωλήνες». Διορθώνεται αργότερα). Θα επαναλαμβάνουμε τα τεστ περιοδικά. Και, επιπλέον, σε διαφορετικά φιαλίδια εμβολίου που κυκλοφορούν, δυστυχώς, σε ολόκληρο τον πληθυσμό-στόχο. Και με αυτό το υλικό. Το λέω για όλους εκείνους τους ανθρώπους που επικρίνουν ή λένε ότι "είναι αδύνατο να το δεις αυτό στο μικροσκόπιο..." Πάρτε ένα μικροσκόπιο, τσαμπουκά. Πάρε ένα μικροσκόπιο πριν μιλήσεις. 

Στο μεταξύ, δεν είμαστε εξουσιοδοτημένοι να πούμε τίποτα απολύτως. Οτιδήποτε λένε οι γιατροί, οι ανοσολόγοι, οι λοιμωξιολόγοι, οι επείγοντες, οι φαρμακολόγοι όπως ο φαρμακοποιός Γκαρθία... Όσο κι αν εμφανίζονται στις τηλεοράσεις σας, ό,τι λένε είναι κενή και κούφια προπαγάνδα. Δεν μιλούν για γνώση από πρώτο χέρι. Παίρνουν τα άρθρα, τα έγγραφα που προέρχονται από τον ίδιο τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων ή τα ρυθμιστικά του κέντρα μόνο όταν τα καταγγέλλουμε ακριβώς. Μην ανησυχείτε για αυτό. Είμαστε θεωρητικοί συνωμοσίας, σωστά; Έτσι μας λένε. Επίσης, να θυμάστε ότι χθες, δημοσιεύσαμε έναν σύνδεσμο ιστολογίου όπου ένας συγκεκριμένος εργαζόμενος στον τομέα της υγείας, ένας βιοχημικός... Ο οποίος, ακριβώς, εδρεύει στην Ανδαλουσία για περισσότερα από 12 χρόνια. Ανέλυσε ένα εμβόλιο Pfizer, αν δεν κάνω λάθος, και βρήκε πολύ παρόμοια αντικείμενα με αυτά που έλαβε ο Δρ. Κάμπρα από εμάς επίσης. 

Όποιος τολμήσει να κοιτάξει σε μικροσκόπιο για να δει άμεσα την απόδειξη του εγκλήματος γίνεται αυτόματα αρνητής και θεωρητικός συνωμοσίας. Ο παράλληλος κόσμος των επίσημων ανακοινώσεων αξίζει περισσότερο. Δεν πρόκειται παρά για εγκληματική τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης."

Θα κλείσουμε το παραπάνω κείμενο της Lauinta Columna  με ένα ΣΗΜΕΡΙΝΟ δημοσίευμα στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης (20.1.2022), που διαφημίζει το γραφένιο..που φτιάχνεται από σκουπίδια!!

Μας κάνουν πλάκα?

Η ηλεκτρονική έκδοση https://www.iefimerida.gr/tehnologia/metatrepoyn-skoypidia-se-grafenio, δημοσιεύει άρθρο με τίτλο

Πώς μετατρέπουν σκουπίδια και χαλασμένα φαγητά σε γραφένιο -Ενα είδος γραφίτη [βίντεο]

"...Μια πρωτοποριακή μέθοδος μετατρέπει τα σκουπίδια σε ένα είδος γραφίτη.

Τα χαλασμένα φαγητά, οι πλαστικές συσκευασίες, τα παλιά λάστιχα αυτοκινήτου και πολλά άλλα υλικά που πετιούνται στα σκουπίδια, μπορούν πλέον να μετατραπούν στο «θαυματουργό» υλικό γραφένιο, χάρη σε μια καινοτόμα τεχνολογία που ανέπτυξαν ερευνητές στις ΗΠΑ.

Μετατρέπουν σε γραφένιο όλα τα άχρηστα υλικά
Οι χημικοί μηχανικοί του Πανεπιστημίου Ράις του Τέξας, με επικεφαλής τον Τζέιμς Τουρ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature, βρήκαν ένα τρόπο να μετατρέπουν σε γραφένιο όλα τα άχρηστα υλικά που περιέχουν άνθρακα, ουσιαστικά επιταχύνοντας την αντίστοιχη αργή φυσική διαδικασία μέσω της οποίας σχηματίζεται άνθρακας (γραφίτης) στα βάθη της Γης.

Γραφένιο από σκουπίδια, Πηγή Rice University Rouzbeh Shahsavari
Επεξεργάζονται τα σκουπίδια με λέιζερ και φτιάχνουν μία μορφή γραφίτη
Η τεχνική είναι σχετικά απλή και φθηνή, ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να μειωθεί το «αποτύπωμα» του άνθρακα στο περιβάλλον. H μετατροπή απαιτεί τα σκουπίδια να υφίστανται επεξεργασία με παλμούς λέιζερ υψηλής ενέργειας, σε υψηλές θερμοκρασίες περίπου 2.600 βαθμών Κελσίου. Δείτε το παρακάτω βίντεο

Ο,τιδήποτε σταθερό με άνθρακα μπορεί να μετατραπεί σε γραφένιο
«Ο κόσμος πετάει το 30% έως 40% των τροφίμων επειδή χαλάνε, ενώ και τα πλαστικά αποτελούν αιτία παγκόσμιας ανησυχίας.

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ  04/06/2013  21:17
Αυτό είναι το γραφένιο, το υλικό που κάνει πραγματικότητα τα πιο τρελά όνειρα των επιστημόνων
Δείξαμε ότι οποιοδήποτε στερεό υλικό με βάση τον άνθρακα μπορεί να μετατραπεί σε γραφένιο», δήλωσε ο Τουρ. «Ουσιαστικά παγιδεύουμε αέρια του θερμοκηπίου, όπως το διοξείδιο του άνθρακα και το μεθάνιο, που τα σκουπίδια θα είχαν αποβάλει στις χωματερές, και τα μετατρέπουμε σε γραφένιο.

Μπορούμε μετά π.χ. να προσθέσουμε αυτό το γραφένιο σε μπετόν, μειώνοντας έτσι την ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται κατά την παραγωγή του μπετόν», πρόσθεσε.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι αρκεί μια προσθήκη μόνο κατά 0,1% του γραφένιου στο τσιμέντο που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία μπετόν, προκειμένου να μειωθεί το περιβαλλοντικό αποτύπωμα του τελευταίου κατά το ένα τρίτο. Η παραγωγή τσιμέντου εκτιμάται ότι ευθύνεται για περίπου το 8% των ανθρωπογενών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κάθε χρόνο. Δείτε το παρακάτω βίντεο

Πρόσφατα Ιταλοί ερευνητές, σύμφωνα με το Science, ανακάλυψαν ότι η προσθήκη γραφένιου στην άσφαλτο αυξάνει δραστικά την ανθεκτικότητα της και υπερδιπλασιάζει τη διάρκεια ζωής της. Το 2019 η ιταλική εταιρεία Iterchimica ασφαλτόστρωσε δοκιμαστικά ένα δρόμο 250 μέτρων στο Μιλάνο με άσφαλτο αναμιγμένο με γραφένιο.
Το γραφένιο, που ανακαλύφθηκε το 2004 και χάρισε το Νόμπελ στους δημιουργούς του, είναι ένα ανθεκτικό και άκρως αγώγιμο υλικό που αποτελείται από δισδιάστατα φύλλα ατόμων άνθρακα, τα οποία σχηματίζουν ένα εξαγωνικό πλέγμα. Το υψηλό κόστος παραγωγής του (67.000 έως 200.000 δολάρια ο τόνος) έχει όμως εμποδίσει έως τώρα την ευρεία χρήση για βιομηχανικές εφαρμογές του, όπως η ανάμιξη του στα οικοδομικά υλικά, στα πλαστικά, στα μέταλλα κ.α.
Οι ερευνητές ελπίζουν ότι θα κάνουν στο μέλλον την τεχνική τους ακόμη πιο οικονομική και φιλική στο περιβάλλον. Ήδη δημιούργησαν την εταιρεία Universal Matter για να αξιοποιήσουν εμπορικά την τεχνολογία τους.

Είναι σίγουρο. Μας κάνουν πλάκα.

{Η φωτό στην αρχή του άρθρου είναι από γραφένιο που χρησιμοποιείται σε μπαταρίες}.

Για την Kontrabandafreepress, Γιώτα Σεχίδου

"Μειώστε τον παγκόσμιο πληθυσμό": Μυστική συνάντηση δισεκατομμυριούχων το 2009 του"Good Club"

Αναδρομή στο 2009. Σύμφωνα με τη Wall Street Journal: «Οι δισεκατομμυριούχοι προσπαθούν να συρρικνώσουν τον παγκόσμιο πληθυσμό».

Αποτελεί ο παγκόσμιος αποπληθυσμός μέρος της «Μεγάλης επαναφοράς» των δισεκατομμυριούχων

18.1.2022

.Για περισσότερα από δέκα χρόνια, πραγματοποιούνται συναντήσεις από δισεκατομμυριούχους που περιγράφονται ως "φιλάνθρωποι" για τη μείωση του μεγέθους του παγκόσμιου πληθυσμού , με αποκορύφωμα την κρίση του Covid 2020-2021.

Οι πρόσφατες εξελίξεις υποδηλώνουν ότι ο «αποπληθυσμός» είναι αναπόσπαστο μέρος των λεγόμενων εντολών για τον Covid, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κλειδώματος και του «εμβόλιου» mRNA. 

Αναδρομή στο 2009. Σύμφωνα με τη Wall Street Journal: «Οι δισεκατομμυριούχοι προσπαθούν να συρρικνώσουν τον παγκόσμιο πληθυσμό».

Τον Μάιο του 2009, οι δισεκατομμυριούχοι φιλάνθρωποι συναντήθηκαν κεκλεισμένων των θυρών στο σπίτι του προέδρου του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ στο Μανχάταν.

Αυτή η Secret Gathering χρηματοδοτήθηκε από τον Bill Gates. Αυτοαποκαλούνταν «The Good Club». 

Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν ο αείμνηστος David Rockefeller, ο Warren Buffett, ο George Soros, ο Michael Bloomberg,ο Ted Turner, η Oprah Winfrey και πολλοί άλλοι. 

Τον Μάιο του 2009, η WSJ καθώς και οι Sunday Times ανέφεραν: ( John Harlow, Los Angeles) ότι:

«Μερικοί από τους κορυφαίους δισεκατομμυριούχους της Αμερικής συναντήθηκαν κρυφά για να σκεφτούν πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο πλούτος τους για να επιβραδύνει την ανάπτυξη του παγκόσμιου πληθυσμού και να επιταχύνει τις βελτιώσεις στην υγεία και την εκπαίδευση».

Η έμφαση δεν δόθηκε στην αύξηση του πληθυσμού (δηλαδή στην προγραμματισμένη γονεϊκότητα) αλλά στην «Αποπληθυσμό», δηλ. στη μείωση του απόλυτου μεγέθους του παγκόσμιου πληθυσμού.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του WSJ κάντε κλικ εδώ .

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Sunday Times:

Οι φιλάνθρωποι που παρακολούθησαν μια σύνοδο κορυφής που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία του Μπιλ Γκέιτς, του συνιδρυτή της Microsoft, συζήτησαν την ένωση δυνάμεων για να ξεπεράσουν τα πολιτικά και θρησκευτικά εμπόδια στην αλλαγή.

…

Η Stacy Palmer, συντάκτρια του Chronicle of Philanthropy, είπε ότι η σύνοδος ήταν άνευ προηγουμένου. «Το μάθαμε μόνο μετά, τυχαία. Κανονικά αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται να μιλούν για καλούς λόγους, αλλά αυτό είναι διαφορετικό – ίσως επειδή δεν θέλουν να τους βλέπουν ως παγκόσμιους κλέφτες », είπε.

Ένας άλλος καλεσμένος είπε ότι δεν υπάρχει «τίποτα τόσο χονδροειδές όσο μια ψήφος», και προέκυψε η συναίνεση ότι θα υποστήριζαν μια στρατηγική στην οποία η αύξηση του πληθυσμού θα αντιμετωπιζόταν ως μια δυνητικά καταστροφική περιβαλλοντική, κοινωνική και βιομηχανική απειλή.

«Αυτό είναι κάτι τόσο εφιαλτικό που όλοι σε αυτήν την ομάδα συμφώνησαν ότι χρειάζονται γενναίες αποφάσεις», είπε ο καλεσμένος. …

Γιατί όλη η μυστικότητα; «Ήθελαν να μιλήσουν οι πλούσιοι στους πλούσιους χωρίς να ανησυχούν ότι οτιδήποτε έλεγαν θα καταλήξει στις εφημερίδες, απεικονίζοντάς τους ως μια εναλλακτική παγκόσμια κυβέρνηση» , είπε. ( Sunday Times )

Η Συρρίκνωση του παγκόσμιου πληθυσμού

Τα δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης για τη μυστική συγκέντρωση της 5ης Μαΐου 2009 επικεντρώθηκαν στη δέσμευση του «The Good Club» να « επιβραδύνει» την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού .

Το "Shrink the World Population"  (ο τίτλος του WSJ) υπερβαίνει το Planned Parenthood που συνίσταται στη "Μείωση της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού". Συνίσταται στην «αποπληθυσμό», δηλαδή τη μείωση του απόλυτου μεγέθους του παγκόσμιου πληθυσμού, που απαιτεί τελικά τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων (που θα περιλαμβάνει μειωμένη γονιμότητα) σε συνδυασμό με μια σημαντική αύξηση του ποσοστού θνησιμότητας.

Μυστική Συνάντηση: Στο αποκορύφωμα της πανδημίας H1N1

Στις 25 Απριλίου 2009, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) με επικεφαλής τη Μάργκαρετ Τσαν κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος (PHEIC). Και μερικές εβδομάδες αργότερα, το «Good Club» συναντήθηκε στη Νέα Υόρκη στο αποκορύφωμα της πανδημίας της γρίπης των χοίρων H1N1 που αποδείχθηκε ότι ήταν απάτη.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στην αρχή της κρίσης H1N1 τον Απρίλιο του 2009, ο καθηγητής Neil Ferguson  του Imperial College του Λονδίνου συμβούλευε τον Bill Gates και τον ΠΟΥ: «40 τοις εκατό των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσαν να μολυνθούν [με H1N1] εντός τους επόμενους έξι μήνες εάν η χώρα χτυπηθεί από πανδημία».

Ακούγεται γνωστό? Αυτός ήταν ο ίδιος ο Νιλ Φέργκιουσον (υποστηριζόμενος γενναιόδωρα από το Ίδρυμα Γκέιτς) που σχεδίασε το Μοντέλο Lockdown του κορωνοϊού (που κυκλοφόρησε στις 11 Μαρτίου 2020). Όπως θυμόμαστε, αυτό το  μαθηματικό μοντέλο του Μαρτίου 2020  βασίστηκε σε «προβλέψεις» 600.000 θανάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο.  

Και τώρα (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2021) ένα τρίτο έγκυρο «μαθηματικό μοντέλο» από τον ίδιο «επιστήμονα» (Ferguson) διατυπώθηκε για να δικαιολογήσει ένα «Κλείδωμα του Τέταρτου Κύματος». 

"Σώζουμε ζωές για να πετύχουμε τον θάνατο"

Είχε προβλεφθεί μια απόλυτη «μείωση» του παγκόσμιου πληθυσμού σε εκείνη τη μυστική συνάντηση του Μαΐου 2009; 

Λίγους μήνες αργότερα, ο Bill Gates στην παρουσίασή του στο TED (Φεβρουάριος 2010) σχετικά με τον εμβολιασμό, επιβεβαίωσε τα εξής.

«Και αν κάνουμε πραγματικά εξαιρετική δουλειά σε νέα εμβόλια, υγειονομική περίθαλψη, υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας, θα μπορούσαμε να μειώσουμε αυτόν τον [τον παγκόσμιο πληθυσμό] κατά 10 ή 15 τοις εκατό».

Σύμφωνα με τη δήλωση του Γκέιτς, αυτό θα αντιπροσώπευε μια απόλυτη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού (2010) της τάξης των 680 εκατομμυρίων ή 1,02 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

(Δείτε το Βίντεο που ξεκινά στις 21.04. Δείτε επίσης στιγμιότυπο οθόνης της Μεταγραφής της προσφοράς)

Ομιλία TED στις 04:21:

«The Good Club» Τότε και τώρα

Η ίδια ομάδα δισεκατομμυριούχων που συναντήθηκαν στον μυστικό χώρο του Μάη του 2009 στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ στο Μανχάταν, συμμετείχαν ενεργά από την αρχή της κρίσης του Covid στο σχεδιασμό των πολιτικών lockdown που εφαρμόζονται παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένου του εμβολίου mRNA και της «Μεγάλης επαναφοράς» του WEF.

Το εμβόλιο mRNA δεν είναι έργο ενός διακυβερνητικού φορέα του ΟΗΕ (ΠΟΥ) για λογαριασμό των κρατών μελών του ΟΗΕ: Είναι μια ιδιωτική πρωτοβουλία. 

Οι ελίτ των δισεκατομμυριούχων που χρηματοδοτούν και επιβάλλουν το Πρόγραμμα Εμβολίων σε όλο τον κόσμο είναι ευγονιστές που είναι αφοσιωμένοι στην ερήμωση του πληθυσμού.

Ένας κύριος στόχος εκείνων που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν αυτά τα πειράματα είναι η δημιουργία "υπερ ή υπό-ανθρώπων".

Αυτά τα όντα θα δουν την κληρονομική τους βιολογία σε συνδυασμό με τη μηχανική ψηφιακών και γενετικών τροποποιήσεων. 

Οι αλλαγές στο ανθρώπινο γονιδίωμα πρέπει να υποστηριχθούν με την εισαγωγή πολλών μορφών νανοτεχνολογίας στους τρανς ανθρώπους. 

Οι περισσότερες από τις αλλοιωμένες συγχωνεύσεις φυσικής και αφύσικης ζωής θα τεθούν υπό τον κυβερνητικό έλεγχο των έργων Τεχνητής Νοημοσύνης που διατίθενται τώρα γρήγορα στο διαδίκτυο.

Ο στρατηγικός ανταγωνισμός για τον προσδιορισμό των μελλοντικών κυρίαρχων σχεδίων και χρήσεων της Τεχνητής Νοημοσύνης αποτελεί μια μεγάλη πτυχή της επιφαινόμενης σκληρότητας και των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται αυτή τη στιγμή στους πιο κρυφούς χώρους των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας.

Είναι ενδεικτικό ότι οι περισσότεροι πολίτες μένουν πολύ έξω από τον κύκλο των αποφάσεων που λαμβάνονται σχετικά με το πώς θα αναπτυχθεί η τεχνητή νοημοσύνη για τη ρύθμιση της ζωής μας.

Σε αυτό το στρατηγικό βασίλειο της τεχνητής νοημοσύνης επικρατεί μεγάλη μυστικότητα, μια σφαίρα τεράστιων συνεπειών στον καθορισμό μελλοντικών προτύπων στις ζωές και τους θανάτους των ανθρώπινων όντων. Όπως ειπώθηκε προηγουμένως, είναι ήδη βαθιά εδραιωμένο ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να κρατηθούμε εκτός του κύκλου της ενημερωμένης συναίνεσης όσον αφορά το θέμα του τρόπου με τον οποίο θα αναπτυχθούν οι νέες τεχνολογίες για τη δημιουργία των συνθηκών ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτές οι αποφάσεις επί του παρόντος μονοπωλούνται κυρίως από την κλειστή λέσχη των πολυδισεκατομμυριούχων και τους πράκτορές τους στις υπηρεσίες ασφαλείας και τα μέσα ενημέρωσης.

Το 2022 οι στόχοι του κλιμακούμενου πολέμου κατά της φύσης δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αλλοίωση της ανθρώπινης φύσης και της πολιτισμικής κληρονομιάς στην οποία γεννηθήκαμε. Η εκπληκτική κλίμακα της επίθεσης τόσο στη φύση όσο και στην πολιτική οικονομία του σημερινού πολιτισμού μας γίνεται γρήγορα ολοένα και πιο εμφανής σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Ήρθε η ώρα για όλους μας να εμπλακούμε σε κάποιον ειλικρινή υπολογισμό με το εύρος και το βάθος του υβριδικού πολέμου που διεξάγεται εναντίον μας. Στόχος του είναι να αναδιαμορφώσει ριζικά τη συνείδησή μας, τις γενετικές μας ιδιότητες, τις αναπαραγωγικές μας ικανότητες και τις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις.

Αντιμετωπίζουμε την προοπτική της απεριόριστης κατάκτησης από μια νέα παραλλαγή άγριων κατακτητών. Γινόμαστε οι σύγχρονοι Ινδοί που στέκονται εμπόδιο στη Νέα Παγκόσμια Τάξη. Ξαναζούμε μερικές από τις εμπειρίες εκείνων που κάποτε αντιμετώπισαν τις επιδρομές στις κολομβιανές κατακτήσεις των οποίων οι πρωταγωνιστές ξεκίνησαν το 1492 έναν πόλεμο μεταξύ των γενεών στην Αμερική των Αβορίγινων.

Δεχόμαστε σοβαρές επιθέσεις που ακρωτηριάζουν την ικανότητά μας να διατηρήσουμε τις πολιτικές μας ελευθερίες, την υγεία μας, την οικονομική μας βιωσιμότητα και ακόμη και τις ίδιες τις ζωές μας. Πολλοί περισσότεροι από εμάς συναντάμε πρόωρους και περιττούς θανάτους. Αυτοί οι θάνατοι έρχονται με τρόπους που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν από τους δράστες αυτής της βαθιάς επεμβατικής επιχείρησης, μιας επιχείρησης που αλλάζει τις συνθήκες της ανθρωπότητας στον Πλανήτη Γη με Warp Speed.

Στοιχεία της οξείας φύσης των επιθέσεων που βιώνουμε έχουν επισημανθεί από πολλούς παρατηρητές. Οι πιο προσεκτικοί ανάμεσά μας μπορούν εύκολα να δουν ότι οι τροχοί ξεφεύγουν από το κορυφαίο συγκρότημα του COVID Hoax Parade. Γρήγορα έρχεται στο φως η πληθώρα των ψεμάτων και των εξαπατήσεων που έχουν ενεργοποιήσει το πέρασμα αυτής της πρόστυχης πομπής COVID ακόμη και από τα πιο ιδιωτικά και οικεία περάσματα της ζωής μας.

Η αυξανόμενη αποκάλυψη των τρελών τακτικών που εφαρμόζουν οι σαμποτέρ της προσωπικής και συλλογικής υγείας τους κάνει πιο ξέφρενους. Οι κατασκευαστές του μηχανικού πανικού αρχίζουν να πανικοβάλλονται και οι ίδιοι.

 Οι ένοχοι στα μέσα ενημέρωσης, στον τραπεζικό τομέα και στην κυβέρνηση έχουν πολλά να φοβηθούν δεδομένου του αριθμού, της κλίμακας και του βάθους των φρικαλεοτήτων που κατευθύνουν πίσω από τα αποτυχημένα πέπλα της εξαπάτησης και της απάτης.

Ένα σοκ αλήθειας από τον ασφαλιστικό κλάδο

Στην απελπισία τους οι ένοχοι ξεσηκώνουν τα μυρμήγκια με έναν νέο γύρο λυσσασμένων τρόμων με στόχο να πυροδοτήσουν την υστερία της Omicron. Μια εκπληκτική αποκάλυψη ήρθε στο φως εν μέσω της βιασύνης των απατεώνων να βρουν μια νέα παραλλαγή προκειμένου να επιμείνουν σε ένα κατά τα άλλα κουρασμένο και αποτυχημένο σενάριο. Αυτή η αποκάλυψη φωτίζει τον αυξανόμενο αριθμό των θυμάτων που έχουν ήδη καταρρεύσει σε αυτόν τον συνεχιζόμενο ακήρυχτο πόλεμο.

Την πρώτη Ιανουαρίου, ο Scott Davison, ο Διευθύνων Σύμβουλος της OneAmerica Life Insurance Company, με έδρα την Ιντιάνα, έκανε μια εκπληκτική ανακοίνωση.  Εξήγησε ότι το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των πελατών της εταιρείας του σε ηλικία εργασίας έχει αυξηθεί κατά 40% από την εποχή πριν από την πανδημία.

Ο Ντέιβισον δήλωσε, «αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή είναι τα υψηλότερα ποσοστά θανάτου στην ιστορία αυτής της επιχείρησης — όχι μόνο στην OneAmerica». Ο Ντέιβισον εξήγησε περαιτέρω,

«Τα δεδομένα είναι γνωστά σε κάθε παίκτη σε αυτήν την επιχείρηση… Αυτό που μας δείχνουν τα δεδομένα είναι ότι οι θάνατοι που αναφέρονται ως θάνατοι από τον COVID υποτιμούν πολύ τις πραγματικές απώλειες θανάτου μεταξύ των ατόμων σε ηλικία εργασίας από την πανδημία. Μπορεί να μην είναι όλα COVID στο πιστοποιητικό θανάτου τους, αλλά οι θάνατοι είναι απλά τεράστιοι, τεράστιοι αριθμοί».

Δείτε αυτό .

Το υψηλό ποσοστό θανάτων μεταξύ των ατόμων σε ηλικία εργασίας έχει τεράστιες συνέπειες και στις δύο πλευρές του πολέμου με στόχο τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού και τη ριζική αλλαγή των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής. Πολλοί από αυτούς που πέθαναν εγγράφηκαν από τους εργοδότες τους στα ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια ζωής της εταιρείας της Ιντιάνα.

Ο ξαφνικός θάνατος αυτών των ανδρών και γυναικών ενώ ήταν στην ακμή τους, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας καμπύλης της ιστορίας όταν ο ζοφερός θεριστής έγινε ασυνήθιστα ενεργός. Η περίοδος χαρακτηρίστηκε από καταστροφικά lockdown, ασφυκτική λογοκρισία, τη συστημική άρνηση μη ενέσιμων φαρμάκων για τον COVID, καθώς και την εξάπλωση των ενέσεων που αλλάζουν το DNA που ακολουθείται από την επιβολή εντολών για ένεση.

Ο Brian Shilhavy, συντάκτης του Health Impact News ,επιβεβαίωσε τις αναφορές των νοσοκομείων που αποδεικνύουν την αληθοφάνεια της αφήγησης του κ. Davison. Γενικεύοντας τις μεγαλύτερες επιπτώσεις της ανάπτυξης  του αριθμού των θανάτων, ο Shilhavy παρατήρησε,

«Πρόκειται προφανώς για μια εθνική καταστροφή που θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο εργατικό δυναμικό τώρα και στο μέλλον».

Δείτε αυτό .

Ο Δρ Ρόμπερτ Μαλόουν είναι ένας άλλος στρατηγικά τοποθετημένος παρατηρητής που έσπευσε να τονίσει τα νέα για το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας. Ο πολύ λογοκριμένος Dr. Malone είναι ένας από τους εφευρέτες της τεχνολογίας mRNA που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των ενέσεων COVID που παράγονται από την Pfizer και τη Moderna.

Ο Dr. Malone αναδύθηκε μέσα από τη βιομηχανία εμβολίων για να γίνει κορυφαίος πληροφοριοδότης. Δεν διστάζει να αποκαλύψει την ανικανότητα και τα υψηλά ποσοστά εγκληματικής αμέλειας που διαπερνούν τις ενέργειες των υπευθύνων για την κατασκευή της κρίσης του COVID.

Ειδικότερα, ο Δρ. Malone επισημαίνει τη σκανδαλώδη περιφρόνηση από την COVID Officialdom ακόμη και για τους πιο στοιχειώδεις κανόνες ιατρικής ασφάλειας κατά τη διάρκεια της προσποιητής μάχης τους ενάντια σε έναν υποτιθέμενο «νέο» κορωνοϊό. Κατά την άποψη του Δρ. Μαλόουν, τα νέα από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της ασφαλιστικής εταιρείας ζωής που λέει την αλήθεια έσκασαν σαν «πυρηνική βόμβα αλήθειας».

Ο Dr. Malone ήταν εξέχων μεταξύ της μεγάλης και αυξανόμενης ομάδας επαγγελματιών με άφθονα στοιχεία ότι οι ενέσεις έχουν κάνει πολύ περισσότερο κακό παρά καλό. Σε αυτό το στάδιο εκρήξεων των βομβών της αλήθειας, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι οι ενέσεις του COVID είναι βιολογικά όπλα . Το κύριο μέσο εισβολής των kill shots είναι ο γενετικός χειρισμός για την τόνωση του πολλαπλασιασμού των παθογόνων πρωτεϊνών ακίδας σε όλα τα όργανα του σώματος, ξεκινώντας από τα ανθρώπινα αγγειακά συστήματα.

Δεύτερες μόνο μετά την αδυσώπητη εκστρατεία ψυχολογικού πολέμου των μέσων ενημέρωσης, 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, για να προκαλέσει υστερία που καταστρέφει τη λογική, οι ενέσεις COVID είναι τα κύρια όπλα που έχουν εξαπολυθεί εναντίον μας μέχρι στιγμής σε αυτόν τον υβριδικό πόλεμο.

Οι στόχοι όσων διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο περιλαμβάνουν την εξάλειψη της γενετικής σύστασης που κληρονομήθηκε από γενιές φυσικής αναπαραγωγής στο ανθρώπινο είδος . 

Ένας τέτοιος στόχος απειλεί τις ίδιες τις ρίζες της βιολογικής βάσης της ανθρωπότητας. Αυτό το είδος πειραματισμού αλλάζει ήδη την ανθρώπινη μορφή. Επομένως, ένα έγκλημα πολύ πέρα ​​από τη γενοκτονία έχει ήδη προχωρήσει αρκετά. Χρειαζόμαστε έναν νέο Raphael Lemkin για να περιγράψει και να εφαρμόσει απαγορεύσεις για το έγκλημα σε εξέλιξη που μπορεί να είναι πολύ πιο θανατηφόρο από οποιοδήποτε έγκλημα κατά της ζωής μέχρι τώρα.

Ο Δρ Μαλόουν συνοψίζει τις συνέπειες των ειδήσεων από την Ιντιάνα ως εξής:

«Πρέπει να συμπεράνει κανείς ότι εάν αυτή η έκθεση ισχύει και επιβεβαιωθεί από άλλους στον ξηρό κόσμο των λογιστών των αφαλιστηρίων ζωής, έχουμε τόσο μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία όσο και μια βαθιά αποτυχία δημόσιας πολιτικής της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του συστήματος HHS των ΗΠΑ να εξυπηρετήσουν και να προστατεύσουν τους πολίτες που πληρώνουν για αυτή την «υπηρεσία».

ΕΑΝ αυτό ισχύει, τότε τα γενετικά εμβόλια που προωθήθηκαν τόσο επιθετικά απέτυχαν, και η σαφής ομοσπονδιακή εκστρατεία για την πρόληψη της έγκαιρης θεραπείας με φάρμακα που σώζουν ζωές έχει συμβάλει σε μια τεράστια απώλεια ζωής που μπορούσε να αποφευχθεί.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, αυτή η έκθεση υπονοεί ότι οι ομοσπονδιακές εντολές εμβολίων στο χώρο εργασίας έχουν οδηγήσει σε αυτό που φαίνεται να είναι πραγματικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. [Το αποτέλεσμα είναι] μαζικές απώλειες ζωών σε εργαζόμενους που αναγκάστηκαν να δεχτούν ένα τοξικό εμβόλιο σε υψηλότερη συχνότητα σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό της Ιντιάνα.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ζούμε επίσης την πιο μαζική, παγκοσμίως συντονισμένη εκστρατεία προπαγάνδας και λογοκρισίας στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Όλα τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι εταιρείες τεχνολογίας μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουν συντονιστεί για να καταπνίξουν και να καταστείλουν κάθε συζήτηση σχετικά με τους κινδύνους των γενετικών εμβολίων ΚΑΙ/Η των εναλλακτικών πρώιμων θεραπειών.  

Δείτε αυτό .

Φυσικά, μπορούμε να βασιστούμε στα κυρίαρχα στελέχη των μέσων ενημέρωσης που θα προσπαθήσουν να συγκαλύψουν, να λογοκρίνουν, να αρνηθούν ή να «ελέγξουν τα γεγονότα» - την πυρηνική βόμβα αλήθειας που εξερράγη στον ασφαλιστικό κλάδο. Υπό τις παρούσες συνθήκες, πώς μπορεί ο ασφαλιστικός κλάδος να συνεχίσει τη δουλειά του να κερδοσκοπεί, σχετικά με το χρονοδιάγραμμα των ζωών και των θανάτων των κατατρεγμένων πελατών του;"

ΠΗΓΕΣ

Ο Δρ Χολ είναι αρχισυντάκτης της American Herald Tribune. Σήμερα είναι καθηγητής Σπουδών Παγκοσμιοποίησης στο Πανεπιστήμιο του Lethbridge στην Αλμπέρτα του Καναδά. Είναι δάσκαλος στο καναδικό πανεπιστημιακό σύστημα από το 1982. Ο Δρ. Χολ, ολοκλήρωσε πρόσφατα ένα μεγάλο εκδοτικό έργο δύο τόμων στο McGill-Queen's University Press με τίτλο «The Bowl with One Spoon».

Για τον Ραφαέλ Λέμκιν:

Ο Ραφαέλ Λέμκιν επινόησε τη λέξη «γενοκτονία» προτού ο κόσμος γνωρίσει τη φρίκη του Άουσβιτς, του Μπούχενβαλντ, του Μπέργκεν-Μπέλσεν και του Νταχάου. Πολωνοεβραίος πρόσφυγας, ήταν ο άνθρωπος πίσω από την πρώτη συνθήκη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Σύμβαση για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας.

Ο Lemkin σπούδασε φιλολογία και νομικά στα πανεπιστήμια Lwow και Heidelberg και ήταν εξέχων διεθνής νομικός στην προπολεμική Πολωνία. Ήδη από το 1933, εμφανίστηκε ενώπιον του Νομικού Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών στη Μαδρίτη με πρόταση να τεθούν εκτός νόμου πράξεις «βαρβαρότητας και βανδαλισμού». Βοήθησε στη σύνταξη του ποινικού κώδικα μιας πρόσφατα ανεξάρτητης Πολωνίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και υπηρέτησε ως κρατικός εισαγγελέας στη Βαρσοβία μέχρι το 1934, όταν οι αντισημιτικές συκοφαντίες τον ανάγκασαν να αποσυρθεί στην ιδιωτική πρακτική.

Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην Πολωνία το 1939, ο Lemkin εντάχθηκε στην αντίσταση και τραυματίστηκε στις μάχες. Κρυβόταν στο δάσος για μήνες πριν καταφύγει στη Σουηδία.

Ως επισκέπτης λέκτορας νομικής στο Πανεπιστήμιο της Σουηδίας, στη Στοκχόλμη, ο Lemkin ήταν ο πρώτος ακαδημαϊκός που μελέτησε τον ναζισμό από τη σκοπιά της νομολογίας. Ανέλυσε τα νομικά διατάγματα της Νέας Τάξης στην Ευρώπη που επέτρεψαν τη ναζιστική κατοχή και έγραψε «Κανόνας του Άξονα στην Κατεχόμενη Ευρώπη».

Ο Lemkin προσδιόρισε την αποτρόπαια πρόθεση του Χίτλερ και την ονόμασε «γενοκτονία», μια υβριδική λέξη που αποτελείται από το ελληνικό πρόθεμα genos, που σημαίνει φυλή, και το λατινικό επίθημα cide, που σημαίνει φόνος. Κατά την άποψη του Lemkin, η γενοκτονία είναι ένα προμελετημένο έγκλημα με σαφώς καθορισμένους στόχους, και όχι απλώς μια παρέκκλιση.

Το 1941, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού του προσφέρθηκε μια θέση στο Πανεπιστήμιο Duke. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1942, ο Lemkin έδωσε διαλέξεις στο Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ και υπηρέτησε ως επικεφαλής σύμβουλος του αμερικανικού συμβουλίου Οικονομικού Πολέμου και της Εξωτερικής Οικονομικής Διοίκησης. Διορίστηκε το 1945 ως σύμβουλος διεθνούς δικαίου του Judge Advocate of the US Army, υπηρέτησε επίσης ως νομικός σύμβουλος του Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ στη Νυρεμβέργη. Σε διεθνείς νομικές συναντήσεις, άρχισε να σκιαγραφεί ιδέες για μια αλλαγή στο διεθνές δίκαιο. Ήλπιζε να εγκριθεί μια διεθνής σύμβαση για τη γενοκτονία στην ειρηνευτική διάσκεψη του Παρισιού το 1945, αλλά δεν είχε επιτυχία. Στις 9 Δεκεμβρίου 1948, η σύμβαση εγκρίθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Έχοντας χάσει πάνω από 40 μέλη της οικογένειάς του από τους Ναζί, ο Lemkin προσπάθησε να αναπτύξει διεθνή νομικά μέσα που θα αποτρέπουν τυχόν περαιτέρω περιπτώσεις γενοκτονίας. Εγκαταλείποντας την ακαδημαϊκή του καριέρα, αποφάσισε να επικεντρώσει όλες τις προσπάθειές του στον ορισμό και την καταγγελία της γενοκτονίας και την καθιέρωσή της ως έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Συνέχισε να ασκεί πιέσεις για την επικύρωση της Σύμβασης εκ μέρους των κρατών μελών της και έδωσε διαλέξεις στα πανεπιστήμια Yale, Rutgers και Princeton. Το 1950 και το 1952 ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης.

Ο Lemkin πέθανε στις 28 Αυγούστου 1959. Είχε γράψει 11 βιβλία, συμπεριλαμβανομένου ενός τόμου για την κριτική της τέχνης, ένα άλλο για την καλλιέργεια τριαντάφυλλου και άλλα που αφορούσαν κυρίως το διεθνές δίκαιο. Οκτώ κεφάλαια μιας ανολοκλήρωτης ιστορίας γενοκτονίας φυλάσσονται επί του παρόντος από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, μαζί με αδημοσίευτα ημερολόγια της προηγούμενης ζωής του Λέμκιν.

Περισσότερες από 90 χώρες έχουν υπογράψει τη σύμβαση, αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η χώρα που τον είχε βοηθήσει, δεν επικύρωσε τη συνθήκη μέχρι το 1988.

https://www.unhcr.org/ceu/9486-lemkin-raphael.html#

LA VAGUE

Το κύμα

Η υπερφιλελεύθερη καπιταλιστική λογική πρέπει να αντικατασταθεί από ποιοτικές επιλογές ζωής και να αναληφθεί συλλογικά. Είναι ζήτημα παραδοχής της πολλαπλότητας των μονοπατιών χειραφέτησης δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια αληθινή διαπολιτισμική ανταλλαγή, αναγνωρίζοντας τις διαφορές, τις πρωτοτυπίες, τα συμπληρωματικά αντίθετα…

14.1.2022

Αμέσως μετά το ψυχοπαθολογικό παραλήρημα του «ναρκισσιστή διεστραμμένου» Μακρόν που «θέλει να τσαντίσει» τους μη εμβολιασμένους, κύμα διαμαρτυρίας σηκώθηκε από όλη τη Γαλλία.

Αυτή η δήλωση εκείνου που θα έπρεπε να ήταν ο «Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας»,κινητοποίησε ακόμη και τα ξένα μέσα ενημέρωσης που δημοσίευσαν την απογοήτευσή τους…

[Δείτε το βίντεο στον σύνδεσμο linternaute.com]

Τώρα, υπάρχουν εκατομμύρια Γάλλοι που βρίσκονται ξαφνικά αποκομμένοι από την υπηκοότητά τους. Πολλοί «εμβολιασμένοι» λοιπόν έχουν ενταχθεί στους μη εμβολιασμένους παρίες, φτάνοντας να διογκώσουν σημαντικά τις τάξεις τους. Το ψέμα έχει πάει πολύ μακριά από το ξέσπασμα της επιχείρησης του κορωνοϊού. Τα ψέματα, η εξαπάτηση, η χειραγώγηση, που συνοδεύουν αυτήν την εξαιρετική βία ενός διεστραμμένου κόσμου που αποφάσισε να επιβάλει με τη βία τους κανόνες της διαστροφής του στους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι εντελώς ανεξέλεγκτα και χωρίς απολύτως καμία επαφή με την πραγματικότητα. Αυτός ο διαταραγμένος κόσμος, στην υπηρεσία του Κακού και πολεμώντας όλο τον κόσμο, γνωρίζει ότι η παντοδυναμία του είναι μόνο ένα δόλωμα και ότι το σχέδιό του είναι εμπνευσμένο από τον Κύριο του ψεύδους και τη θέλησή του να υποτάξει τους ανθρώπους, των οποίων το μόνο δικαίωμα ύπαρξης είναι αυτό των σκλάβων- αυτός ο διαταραγμένος κόσμος δεν έχει πιθανό μέλλον!

Αυτή η άστοχη λέξη του Μακρόν ήταν τουλάχιστον αντιπαραγωγική, αλλά φαίνεται ότι το σημερινό παραλήρημα του φανατικού κοβιντισμού και του ριζοσπαστικού εμβολιασμού του Βαθύ Κράτους σε πόλεμο εναντίον του Εθνικού Κράτους, σκοπεύει να υπερβεί πολύ τα όρια του ανεκτού !

Αυτά τα αρπακτικά που έχουν καταλάβει ακατάλληλα την εξουσία έχουν σχεδιάσει τα πάντα προτού εξαπολύσουν την ψεύτικη πανδημική επιχείρηση και την εκβιαστική εκστρατεία τους για να εγχύσουν τα πειραματικά γραφενιομένα προϊόντα mRNA τους σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. 

Σκέφτηκαν λεπτομερώς τις αντιδράσεις που θα προέρχονταν από τον αντιστασιακό λαό και σχεδίαζαν εκ των προτέρων τι θα έκαναν για να τους καταστρέψουν και να τους αναγκάσουν σε υποταγή, με βάση την παράδοση των εξεγερτικών διαδηλώσεων του 68 και των Κίτρινων Γιλέκων…

Όμως, ανάμεσα στον αντιστασιακό λαό, υπάρχουν και στοχαστές που έχουν βρει τον τρόπο να αντιταθούν στους διεστραμμένους στην εξουσία. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν εκπονήσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο αντίστασης που θα παρακάμπτει απολύτως όλες τις προβλέψεις του εχθρικού κράτους. Δεν είναι θέμα να κάνεις κάτι «εναντίον», σε ευθεία «αντίθεση», σε «αναμέτρηση» της άμεσης βίας με το ατμόπλοιο της κρατικής βίας, είναι θέμα να πετύχεις κάτι πολύ συγκεκριμένο, άμεσο, εντελώς ανεξάρτητο, αυτόνομο, που αγνοεί σκόπιμα τις προβλέψεις των στρατηγικών του βίαιου και τυραννικού Βαθύ Κράτους, οργανώνοντας την ευφυή καταστρατήγηση της βούλησης να «ενοχλήσει» τους δικτάτορές του επί τόπου.

Είναι το κατ' εξοχήν δίκτυο της Αντίστασης: όταν ο εχθρός είναι πανταχού παρών, όπου οι αντιστασιακοί θα είναι αόρατοι αλλά πραγματικά παρόντες σε έναν κόσμο του οποίου οι δομές και οι υποδομές θα είναι οργανωμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να αντικατα στήσουν πλήρως εκείνες του κράτους. του εχθρού του λαού! Ακόμη και ο στρατός, η αστυνομία και η χωροφυλακή συγκέντρωσαν μεγάλο αριθμό ανταρτών για τη δημιουργία αυτού του δικτύου αντίστασης που, από τώρα, έχει ήδη ξεκινήσει το περιφερειακό, και σύντομα το κοινοτικό του δίκτυο σε όλη τη Γαλλία. Η ιδέα αυτού του κινήματος έχει μεταναστεύσει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πέρα ​​από τα σύνορα της Ευρώπης, αφού έχει ήδη βρει μιμητές στον Καναδά και στην Αυστραλία...

Ποια ήταν, λοιπόν, αυτή η φαεινή ιδέα που εξαπλώθηκε αστραπιαία, ανάβοντας τη φωτιά της αλληλεγγύης στις πληγωμένες καρδιές των ανθρώπων; Ποιο ήταν αυτό το άλλο κύμα, ΤΟ ΚΥΜΑ, που σάρωσε σαν τσουνάμι την Ευρώπη; 

Ξεκίνησε από πέντε ιδρυτές, αλλά, πολύ γρήγορα, μετατράπηκε τρεις μήνες αργότερα σε μια δύναμη χιλιάδων μελών και πρωταγωνιστών της ζωής, που πείστηκαν ότι θέλουν έναν «άλλο» κόσμο, έναν πραγματικά «διαφορετικό» κόσμο, έναν πραγματικά «καλύτερο», έναν κόσμο με αλληλεγγύη, εγκάρδια κατανόηση, αδελφότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη, σεβασμό στους ανθρώπους και την υπεροχή του έναντι του υπερφιλελεύθερου καπιταλιστικού υλισμού, που είναι καταστροφικός για όλη τη ζωή... Αυτό έλεγε αυτή η ιδέα και αυτό επρόκειτο να συνεπάγεται αυτό το ανθρώπινο κύμα αλληλεγγύης: «Μπορούμε πλέον να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της κοινής μας ζωής».

Όλοι λοιπόν κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε μία ή περισσότερες ομάδες της LA VAGUE που θα αντιστοιχούσαν στις ικανότητές τους, στις ιδιότητές τους, στις επιθυμίες τους, προκειμένου να δημιουργήσουν τον κόσμο του αύριο, αυτόν που είναι εδώ τώρα, έναν καλύτερο κόσμο γιατί βασίζεται στη γενναιοδωρία, στην αναγνώριση του καθενός, στην αλήθεια του σωστού, για το τι είναι καλύτερο στον άνθρωπο...

Αυτή η οργάνωση έχει αναπτυχθεί με ευφυΐα και σοφία. Μπορούμε να απαριθμήσουμε όλες τις ομάδες που έχει δημιουργήσει.

1 – ΓΕΩΡΓΙΑ / ΤΡΟΦΙΜΑ 

2 – ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ / ΟΙΚΟΤΟΠΟΣ 

3 – ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ 

4 – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ 

5 – ΥΓΕΙΑ 

6 – ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΨΥΧΗ 

7 - ΧΕΙΡΑΦΗΣΗ / ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ 

8 – ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ 

9 – ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ 

10 – ΕΤΑΙΡΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΖΩΗ 

11 – ΕΙΣΑΓΩΓΗ / ΕΞΑΓΩΓΗ / ΔΩΡΕΑΝ ΝΟΜΙΣΜΑ 

12 - ΚΥΝΗΓΙ ΚΑΙ ΨΑΡΕΜΑ 

13 – ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 

14 – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 

15 – ΜΕΤΟΧΕΣ

16 – ΠΡΟΛΗΨΗ/ΑΣΦΑΛΕΙΑ

17 – ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – LOGISTICS – ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ – ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ –

Μια ομάδα ανταλλαγής και συζήτησης συλλέγει κάθε καθημερινή εκδήλωση αλληλεγγύης όλων των μελών της La Vague.

Ο καθένας μπορεί να βρει σε αυτόν τον καλά μελετημένο οργανισμό αυτό που πραγματικά αντιστοιχεί στην προσωπικότητά του, στις δεξιότητές του, αυτό που μερικές φορές κουβαλάει μέσα του χωρίς να το γνωρίζει! 

Ένα δίκτυο ανθρώπινης και κοινωνικής αλληλεγγύης είναι επίσης ένα δίκτυο αντίστασης. 

Η σοφία αυτού του κινήματος έχει ήδη προβλέψει αυτό το έργο σύνδεσης που μπορεί να ομαδοποιήσει εξαρχής όλες τις εμπειρίες δικτύων που ήδη υπάρχουν, ώστε να αποφευχθεί η διασπορά δράσεων και τεχνογνωσίας. Μοιραζόμαστε μια «κοινότητα του πεπρωμένου» όπως την εξέφρασε ο Edgar Morin πριν από πολύ καιρό. 

Οι δήμαρχοι και οι δήμοι τους, σε μεγάλο βαθμό εγκαταλειμμένοι από το Deep State, βρίσκονται κι αυτοί μαζί μας στο πλοίο. Οι εμπειρίες των οικολογικών χώρων και των οικολογικών χωριών προσκαλούνται επίσης να οδηγήσουν το WAVE. 

Η "περμακουλτούρα" [η κουλτούρα της καθημερινής δράσης] δίνει προσοχή στα πράγματα, επανενεργοποιεί το πεδίο της συνείδησης, αντηχεί με την αρμονία της φύσης. Είναι ένα είδος ευδαιμονισμού, ο ιερός δρόμος προς την ατομική και συλλογική ευτυχία, απορροφώντας τις λεπτές και μεταβαλλόμενες κινήσεις της ζωντανής φύσης. Η περμακουλτούρα είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο άνθρωπος που, αντί να επιδιώκει να απελευθερωθεί από τη φύση, εμπνέεται από αυτήν, αντιθέτως, και καταλαβαίνει καλύτερα ότι είναι εγγενές μέρος της, παύοντας να θέλει να την «εξουσιάζει». Το βιβλίο της Γένεσης το λέει διφορούμενα ή λανθασμένα!

Τα SEL είναι επίσης ευπρόσδεκτα. 

Ένα Σύστημα Τοπικής Ανταλλαγής ή SEL , είναι ένα σύστημα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων, που γενικά συγκροτούνται σε συνεργασία. Τα μέλη του, που ονομάζονται «Selists», ανταλλάσσουν αγαθά και υπηρεσίες συγκεκριμένες για κάθε ομάδα.

Όσοι θα μπουν στον πειρασμό να πιστέψουν ότι οι πρωταγωνιστές του ΚΥΜΑΤΟΣ είναι ουτοπιστές ή ιδεαλιστές, θα πρέπει να αναφερθούν στην ίδια θεμελιώδη εμπειρία που ξεκίνησε από τους ιθαγενείς της Τσιάπας στο Μεξικό, τη δεκαετία του 70. Αυτή η κοινωνική οργάνωση είναι ακόμα ενεργή σήμερα και έχει αποδείξει τη νομιμότητά της καθώς και την αποτελεσματικότητά της μακροπρόθεσμα.[ Συμβουλεύω τους ενδιαφερόμενους αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο του Γάλλου ιστορικού Jérôme Baschet: «Αποχαιρετισμός στον καπιταλισμό, Αυτονομία, κοινωνία καλής διαβίωσης και πολλαπλότητα κόσμων», La Découverte, 2016.]

Ο Jérôme Baschet μιλάει για αυτήν την εμπειρία της Τσιάπα ως μια «πραγματική ουτοπία», μια «ριζοσπαστική δημοκρατία αυτοδιοίκησης», (σε μια αληθινή δημοκρατία, οι άνθρωποι είναι αυτοί που διοικούν και το κράτος είναι αυτό που υπακούει), «συνεργατικά, κοινά», με την «αποαποικιοποίηση των Επαρχιών», με απαλλαγμένη τη μορφή τους από το βαθύ κράτος των Ιακωβίνων. 

Η υπερφιλελεύθερη καπιταλιστική λογική πρέπει να αντικατασταθεί από ποιοτικές επιλογές ζωής και να αναληφθεί συλλογικά. Είναι ζήτημα παραδοχής της πολλαπλότητας των μονοπατιών χειραφέτησης δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια αληθινή διαπολιτισμική ανταλλαγή, αναγνωρίζοντας τις διαφορές, τις πρωτοτυπίες, τα συμπληρωματικά αντίθετα…

Υπάρχουν πέντε ιδρυτές της LA VAGUE, αλλά δεν υπάρχει ηγέτης, γιατί όλοι στη LA VAGUE είναι ο ηγέτης της δικής του πρωτοβουλίας. Κανείς δεν διατάζει κανέναν. Ακούγονται όλες οι φωνές: αυτή είναι η βαθιά αλήθεια της «πολλαπλότητας» των όντων και της «πολλαπλότητας» των κόσμων.

Αυτό κατάλαβα από αυτό το κίνημα ΤΟ ΚΥΜΑ, που αυτή τη στιγμή σαρώνει τη Γαλλία και τον κόσμο, συγκεντρώνοντας χιλιάδες πρωταγωνιστές που έχουν συνειδητοποιήσει την ικανότητά τους να αποφασίζουν μόνοι τους ξέροντας ότι θα κομματιαστεί η ζωή τους από τον εφιάλτη της παρακμιακής " Μεγάλης Επαναφοράς», που αντιλαμβάνεται την ευτυχία των ανθρώπων ελεγχόμενη μέσω ενός «μετανθρωπισμού» κάνοντας τους πάντες πειθήνια υποκείμενα αυτού του ανεμπόδιστου νεοφεουδαρχισμού, που επιβλήθηκε σε όλους από τις «ελίτ» της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και τους εξαιρετικά πλούσιους του ψηφιακό-οικονομικό και φαρμακο-τζέκυλο - υγειϊνιστές , στη  σφαίρα του ολοκληρωτικού ιατρικισμού.

Όλοι μπορούν να συνδεθούν στο www.mouvement-la-vague.org και να εγγραφούν στο VAGUE. Εκεί είναι η ζωή, εκεί βρίσκεται το μέλλον της Γαλλίας, εκεί είναι η επιστροφή της ευτυχίας και η ευχαρίστηση να ζεις σε μια κοινότητα του πεπρωμένου. 

Ας ρίξουμε στα σκουπίδια όσους ισχυρίζονται ότι μας κλειδώνουν στη δικτατορία της «Μεγάλης Επαναφοράς» και στον «μεταανθρωπισμό» τους. 

Ας αφρίσουν από μανία στους απείθαρχους στα «εμβόλια» τους - που δεν είναι! 

Αφήστε τους στο παραλήρημά τους που τους ωθεί να θέλουν να χαίρονται επειδή μας «ενοχλούν»! 

Αφήστε στο παραλήρημά τους τους ψυχικά άρρωστους και στρέψτε το βλέμμα στη ζωή, στη φύση, στους ανθρώπους τους πλούσιους στις ιδιότητές τους και δυνατούς στην ταπεινοφροσύνη τους, μπροστά στην ανώτερη ευφυΐα αυτού που είναι φυσικό, γεμάτο κοινή λογική -τη μόνη δύναμη που μπορεί πείσει.

Jean-Yves Jezequel

Ο Jean-Yves Jézéquel , φιλόσοφος και ψυχαναλυτής, είναι συγγραφέας τριάντα περίπου δοκιμίων στη φιλοσοφία, την πνευματικότητα, τη θρησκεία, την ψυχολογία. Από το 2014 δημοσιεύει επίσης μια σειρά αναλύσεων για μεγάλα επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα.

«Yποχρεωτικός εμβολιασμός»: Η περιφρόνηση της Αριστεράς για τη σωματική αυτονομία κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19: «Δώρο στη δεξιά»;

25.12.2021